Για δες τι θυμηθηκα-τον παππου απ'τον Ποπαυ...

Πηγα στο ψυγειο με το νεροποτηρο στο χερι να βαλω ενα ποτηρι γαλα.
Αντι γι'αυτο,εβαλα βοτκα-πορτοκαλι.


Σα να βλεπω ολοκληρη την προσωπικοτητα μου σ'αυτη την αντιφαση.

Σκεψη:μπας και απο καπνιστρια το γυρισω σε αλκοολικη;Απο ποιο πεθαινεις πιο γρηγορα;

....
Με το αλκοολ,εχω αρκετες(και οχι ολες καλες) εμπειριες...
Οταν καταλαβαινω τα ορια μου ειμαι μες την τρελη χαρα και το γελιο,μια απολαυση για τους συνδαιτυμονες οπως μου εχουν πολλακις μαρτυρησει.Ευτυχισμενη και αγαπησιαρα.
(Θυμαμαι βεβαια και φασεις τρελλης χαρας οπου αδειαζα γεματα τασακια στα κεφαλια των αλλων και πετουσα τα πραγματα μου μαζι με τα δικα τους απ'το παραθυρο-μαλλον δεν με απηλαυσαν και πολυ ΕΚΕΙΝΟ το βραδυ..)
Μια στις τοσες,ομως, δεν προλαβαινω να πιασω το σημειο του"οπα,μεγαλη,εδω ειμαστε,στοπ"και περναω στην επομενη φαση που ειναι παντα μα παντα μα παντα,ΞΕΡΑΤΟ.
Το που θα συμβει,δεν μ'απασχολει εκεινη την ωρα-οι αλλοι ειναι που τα τραβανε αλλωστε(αυτο με απασχολει την επομενη,που συνειδητοποιω το ρεζιλι,υποβοηθουμενη κιαπο περιγραφες των πιο νηφαλιων,π.χ."ετσι πως ειχες σκυψει και ξερνουσες,φαινοταν το βρακι σου!Αληθεια σου λεω"-Γκρρρ,ευχαριστω,Χ.,σε πιστευω!):Εχω κατα καιρους αδειασει το περιεχομενο του στομαχου μου σε απειρους δρομους και αλλους εξωτερικους χωρους-αποκορυφωμα η κεντρικη πλατεια της πολης της οποιας σπουδαζα,καταχειμωνο με χιονια,εναλλαξ μια εγω μια ενας αλλος απ'την παρεα.Επειδη δεν μπορουσα με τιποτα να μπω σε οτιδηποτε με ροδες,πηγαμε εξι ατομα με τα ποδια 7 χιλιομετρα μεχρι τις εστιες (περπατωντας με ταχυτητα αθλητων βαδην,να σημειωσω,διοτι κατι ειχα παθει κιετρεχα λες και μου ειχαν βαλει νεφτι).
Αυτη η τελευταια παρενεργεια συνεβαινε επισης συχνα.Φτανοντας σε ενα συγκεκριμενο επιπεδο αλκοολ στο αιμα,αρχιζα να τρεχω(η ψυχαναλυτικη ερμηνεια του φαινομενου,αγνοειται,κιοποιος τη βρει να μου τη φερει παρακαλω).Με κυνηγουσαν και με πιανανε συνηθως συντομα,γιατι η τελικη που επιανα με τα οχταρια δεν ηταν ακριβως εφαμιλλη του Καρλ Λιουις...Η σκηνη που μου υπενθυμιζει συχνα πυκνα φιλος μου ηρωας απο κεινα τα χρονια,ειναι:μεσανυχτα, εγω ξυπολητη με πυτζαμες να τρεχω στους διαδρομους της πολυκατοικιας,με προλαβε λιγο πριν γκρεμοτσακιστω στο δευτερο πλατυσκαλο,με φορτωσε στην πλατη και για να με κρατησουν στο κρεβατι με δεσανε με κατι μαντηλια απ'τα σιδερα μεχρι που ξεραθηκα..
Να μη μιλησω για το hangover της επομενης μερας-συνηθως ειμαι σε ημιλυποθυμη κατασταση τουλαχιστον μεχρι το απογευμα της επομενης

Ασε,τωρα που τα θυμηθηκα,για Ορεστης Μακρης δεν κανω.Δεν εχω το αναλογο στυλ,πως να το κανουμε.Ουτε μονη μου σε μπαρ δε θα τολμουσα να παω,σκετο ονειδος θα ημουν για τη βασανισμενη ταξη των αλκοολικων.
Αν ηταν να παω απο εξαρτηση αλλωστε,παντα με φανταζομουν τοξικομανη-ουτε αυτο μου βγηκε ομως...
Πω πω ρε γαμωτο,ξενερωμα!
Να μην μπορει καποιος να αυτοκαταστραφει με αξιοπρεπεια...