Πόλεμος!

Πριν λίγο έβαλα μουσική.Με το στανιό.

Έπρεπε με κάποιο τρόπο να καπακώσω τα σκυλάδικα-ΣΤΗ ΔΙΑΠΑΣΩΝ-τής από κάτω.Τόσες μέρες υπομένω-ήρθε η ώρα για την αντεπίθεση.

[Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι εγώ τέτοιος άνθρωπος...Δε θέλω να ενοχλώ ούτε να μ'ενοχλούν.Τόσο καιρό όμως με αυτή την τακτική κατήντησα μόνο να ενοχλούμαι και να μαζεύω θυμό.Ε όχι άλλο λοιπόν!Είναι να μη μου πατηθεί ο κάλος]

Άναψα το μίνι πλέιερ(τι να σου κάνει μια σταλιά σκατό,καλά να πάθω που ήθελα μικρό,εδώ χρειάζεται ένα σαν τα θηρία που κουβαλάνε στους ώμους οι ράπερς).Μέσα ήταν ξεχασμένο το cd από το Trainspotting.Πάτησα το 7.Sing-Blur.
Δεν κατάφερα και πολλά.Από κάτω συνέχιζα να ακούω καθαρά τα σοφά λόγια «ούτε στον εχθρό σου να μην τύχει νά’χει τέτοια τύχη»(πες τα μεγάλε),επενδεδυμένα με τη μουσική(;) του τσικουλάτα τσικιτσικιτσικιμπαμ
Έδωσα κιάλλη ένταση.
Τίποτα.Το υπόκωφο ντουπ ντουπ που τράνταζε το πάτωμα συνεχιζόταν αμείωτο.
Μετά ο βόμβος άλλαξε ρυθμό.Χαμήλωσα λίγο το δικό μου να ακούσω.
«Μη ρωτάς το γιατί μπλα μπλα μπλα έχει τώρα τελειώσειει η αγάπη η τόσηη» και ο αοιδός αυτή τη φορά συνοδευόταν από live γυναικείο ξελαρύγγιασμα γεμάτο πάθος
Μπα,χάνουμε φιλενάδα,με τους Blur δεν κάνουμε τίποτα,σα νιαούρισμα ακούγεται μπροστά στους βρυχηθμούς των μαντρόσκυλων.

Τώρα βρυχάται η Βίσση-Νάιλον-και εκτός από το πάτωμα άρχισαν να τρίζουν και τα τζάμια.Κάποια στιγμή δε που μπήκα στο μπάνιο,ήταν σα να διακτινίστηκα στο Fix.

Καιρός να πάω να ξεθάψω τους Accept…


ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΧΑΜΟΣ