Ανοιχτή επιστολή στο μεγάλο δυνάστη της καθημερινότητάς μου

Τι σούρνεις κάθε μέρα;Ε;Επί ΜΙΑ ΚΑΙ ΒΑΛΕ ΩΡΑ;Πόσες βόλτες μπορείς να φέρεις τα έπιπλά σου μέσα σε ένα με το ζόρι 70άρι διαμέρισμα,70χρονος άνθρωπος;Πού τα πας τα ρημάδια,πες μου και μένα,ίσως αν καταλάβω τη λογική του πράγματος να μπορέσω να το ανεχτώ...
(Και τώρα ακόμη που γράφω,σ'ακούω:
σκουιιιικσκουιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιικγκροοοοοοοοοοοοοονκγκντουπ....Σκουικκκ)

Τι κοπανάς όλη την ώρα;Πώς μπορεί ένας μονάχος άνθρωπος να κάνει αδιάκοπα και αδιάλλειπτα θόρυβο απ'τα άγρια χαράματα μέχρι τη μαύρη νύχτα;Γιατί να τύχεις πάνω απ'το δικό μου κεφάλι,ε;Γιατιιιι;;;;

Ξέρω,είσαι μεγάλος,βαρήκοος και παράξενος.Κιέχασες και τη γυναίκα σου πριν κάποια χρόνια κιαυτό πρέπει να σου κόστισε πολύ.Αναρωτιέμαι,όταν ζούσε ποιός καθάριζε;Αυτή;Και τώρα για να ξεπεράσεις το πενθος σου πρέπει να καθαρίζεις εσυ, συνέχεια και συνέχεια και συνέχεια;Και να τεντώνεις τα νεύρα μου σαν τα σκοινιά που απλώνεις τα ρούχα σου...

Το ξέρεις ότι όταν μιλάς στο τηλέφωνο σ’ακούω πεντακάθαρα;Το ξέρεις ότι όταν παίζεις ποδόσφαιρο με τον εγγονό σου και σκάει η μπάλα στον τοίχο και φωνάζεις ΓΚΟΟΟΟΛ,εγώ από κάτω είμαι αναγκασμένη να παρακολουθώ τον αγώνα λεπτό προς λεπτό,και δεν μπορώ να πετάξω κιένα μπουκάλι στον αγωνιστικό χώρο,να εκτονωθώ βρε αδερφέ;

Το ξέρεις ότι κάθε μέρα που ξυπνάς στις 5μιση,ξυπνάω κιεγώ μαζί σου;
Παλιά ήταν από τις μεγαλύτερες απολαύσεις μου να κοιμάμαι ακούγοντας το υπνωτιστικό μουρμούρισμα της βροχής ή και τον αέρα ακόμα να λυσσομανάει κιεγώ κάτω από το πάπλωμα να απολαμβάνω τη θαλπωρή του σπιτιού μου λίγο πριν γλυστρήσω στον κόσμο των ονείρων....Μου το στέρησες κιαυτό.Βουλώνω τ’αυτιά μου με τις ωτοασπίδες κάθε βράδυ,γιατί θέλω τουλάχιστον το 8ωράκι μου να μη διακοπεί βάναυσα μέσα στα άγρια χαράματα από τις πόρτες που κοπανάς και τα ντουλάπια που ανοιγοκλείνεις με μανία.Και δε με ρώτησες:μ’αρέσει να κοιμάμαι σαν μέσα σε λευκό κελί,χωρίς το νανούρισμα των ήχων της νύχτας;Μ’αρέσει να φοβάμαι ότι έτσι και συμβεί το 1 στο εκατομμύριο να μπουν κλέφτες στο σπίτι μου,θα το σηκώσουν ολόκληρο και μπορεί και να με σφάξουν στον ύπνο μου κιεγώ χαμπάρι δεν θα πάρω;Όχι,θα σου απαντούσα,δε μ’αρέσει,καθόλου δε μ’αρέσει...

Αλλά έρχεσαι μια μέρα,και με ρωτάς όλο ανησυχία "μήπως σας ενοχλεί το πλυντήριο;πήρα καινούριο και κάνει θόρυβο",και σκέφτομαι "νοιάζεται τουλάχιστον!"και μαλακώνω και προσπαθώ να σε δω με πιο πολλή συμπάθεια....για 2-3 ώρες,μέχρι να μου πάρεις πάλι τ’αυτιά
Σκουιιιιιιιιιιιιιιιιικ

Μπαίνω στο σπίτι μου-κουρασμένη από τη δουλειά,με πονεμένα πόδια από τις βόλτες και τα ψώνια,ζαλισμένη από το αλκοόλ,προβληματισμένη από μια συζήτηση,συνεπαρμένη από μια ταινία,και το πρώτο πράγμα που με υποδέχεται είναι οι γδούποι από το ταβάνι.Και κάνω μεταβολή και φεύγω ξανά............................
(κι ας είμαι ακόμα εδώ-η ψυχή μου πετάει σε μια καλύβα-άντε μη λέω και ψέμματα,βιλίτσα...άντε καλά,κάστρο-στην άκρη ενός βράχου κοντά στη θάλασσα,κιαπό κάτω μόνο ο γλυκός παφλασμός των κυμάτων...)