Το μικρό μαγαζάκι της αγάπης

Κάποιοι λένε ότι δεν είναι βιβλίο.Well,it feels paper to me.
Και το κρατάω στην αγαπημένη μου αναγνωστική πόζα,ξαπλωτή ανάσκελα και λίγο στα δεξιά,αυτό στο δεξί χέρι βολεμένο στο εσωτερικό του αγκώνα, και το άλλο,το ζερβό, να αναπαύεται ήσυχα στο στομάχι-που και που μόνο κινείται για να σκουπίσει μια μικρή πλαϊνή υγρασία.
Δεν ξέρω τι άλλο χρειάζεται για να πάρει τον τίτλο-ίσως,λιγότερη κακία και ζήλεια από αυτούς τους κάποιους...

Δεν διάβαζα το μπλογκ της.Όχι ότι δεν ήξερα την ύπαρξή της-την ήξερα,και καλά μάλιστα.Πέραν του ότι την έβλεπα στα λινκς όλων,μου είχε φάει και τ’αυτιά ο καλός μου φίλος που για να σχολιάζω στο μπλογκ του αναγκάστηκα να κάνω δικό μου."Η Ψιλικατζού"και "η Ψιλικατζού",και "τι ωραία που τα γράφει"και "τα λεει με τ’όνομά τους",αν διέθετα μπαλάκια,θα μου τά’χε κάνει τσουρέκια.Κατευθείαν την αντιπάθησα.Μου είναι οφθαλμοφανές πλέον:ζήλεψα την τόση λατρεία του(και ποιά είναι αυτή η άγνωστη δηλαδή ρε μεγάλε και τη θαυμάζεις τόοοσο),ήταν και η πρώτη φορά που ερχόμασταν σε επαφή-έστω κιέτσι-με άγνωστους αλλά αληθινούς ανθρώπους,ε,η ζήλεια μού βγήκε σε υποτίμηση. "Ψιλικατζουού;Ποιός ξέρει τι θά’ναι,καμμιά χοντρή 60άρα κομπλεξική.Όρεξη είχα να διαβάζω λαϊκές τύπισσες,άσε μας από δω..."(είπε η πριγκήπισσα του Μπρουνέι:Ρ:Ρ:Ρ)
Μια φορά μπήκα,έτσι,για να ξέρω με τι κουμάσι είχα να κάνω.Έπεσα πάνω σε οχετό-μάλλον με κάτι θα ήταν παρμένη σ'εκείνο το ποστ και το "αρχίδια"πήγαινε κιερχόταν!Δε διάβασα τίποτα παραπάνω και η εικόνα που ήθελα να έχω ολοκληρώθηκε.Η χοντρή γριά απέκτησε και βαριά φωνή σαν της Σπεράντζας Βρανά κιέβριζε σαν νταλικιέρης,από αυτές τις αντρογυναίκες που θέλουν να ανταγωνίζονται τους άντρες...(η φαντασία μου κάνει εκπληκτική δουλειά άμα θέλει να οργιάσει)

Και δεν ξαναμπήκα.

Μέχρι πριν λίγο καιρό-δε θυμάμαι με ποιά αφορμή,ίσως κάποιο σχόλιό της σε άλλο μπλογκ.Ο φίλος είχε σταματήσει να μου τα πρήζει,και την είχα αποσυνδέσει από αυτόν.Ήταν λίγο σα να την ανακάλυπτα μόνη μου,σαν άλλη να ήταν αυτή που την έθαβε πριν,κιόχι εγώ.

Τη διάβασα λοιπόν.ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ.

Και...........τι έκπληξη!Που να θυμάμαι ποιό κείμενο πέτυχα,πάντως γέλασα με την ψυχή μου!!"Καλή είναι τούτη!".Συνέχισα να διαβάζω.Κάθε κλικ του ποντικιού και ένα διαφορετικό συναίσθημα.Προβληματίστηκα,χάρηκα,λυπήθηκα,την πόνεσα,συγκινήθηκα,εκνευρίστηκα όπως κιεκείνη,διαφώνησα μ'εκείνη αλλά και χειροκρότησα απόψεις της,είπα "πες τα χρυσόστομη!"-ή μάλλον "βρωμόστομη"....[Το ομολογώ,με ψιλοενόχλησε σε κάποιες φάσεις η γλώσσα-μάλλον,όχι οι λέξεις αλλά ο τρόπος που βρίζει-αλλά δεν έμεινα σ'αυτό γιατί δεν ήταν αυτό το σημαντικό....]

Το κυριότερο συστατικό αυτού του μπλογκ ήταν η ΑΝΘΡΩΠΙΑ.Όρος που σχεδόν τον είχα ξεχασμένο,εφόσον η λέξη άνθρωπος έχει στις μέρες μας χάσει το παλιό της καλό νόημα... Και ΝΤΡΑΠΗΚΑ για τον εαυτό μου ανακαλύπτοντας μια κοπέλα με τόση συμπόνοια και καλωσύνη για τους άλλους,τόσο ικανή να δίνει αγάπη,τόσο................αληθινή.

Μπήκα στα παλιά της.Δάκρυσα διαβάζοντας πόσο αγαπιέται με τον άντρα της.Εκεί που πάω να χάσω την πίστη μου στις σχέσεις,έρχονται κάτι τέτοιοι άνθρωποι και μου την αναστηλώνουν ρε γαμώτο....

Μετά διάβασα για το βιβλίο.Έτρεξα να το αγοράσω για να το χαρίσω στο φίλο μου(για πότε γύρισε ο τροχός!..)Για μένα έλεγα να μην το πάρω ακόμη,είχα άλλωστε να διαβάσω τα παλιά της,ούτε το 1% δεν είχα προλάβει ακόμα..
Εκεί,στο ταμείο,κοιτώντας το θαυμάσιο εξώφυλλο,άλλαξα γνώμη.Είπα στην ταμία να περιμένει,κιέτρεξα να φέρω ένα ακόμα αντίτυπο

Το ξεφύλλιζα καθώς περίμενα το λεωφορείο,συγκινημένη.Σα να τό’βγαλε δικός μου άνθρωπος αυτό το βιβλίο-σα να την ήξερα...
Μα βέβαια βρε χαζή...την ήξερες,κιας ήταν τόσο λίγο,όλοι την ξέρουμε-είναι από αυτούς τους ανθρώπους που στέκονται μπροστά σου να τους δεις απ’την αρχή....

Αναρωτιέμαι:πώς είναι δυνατόν να δυσκολεύονται να γίνουν γονείς άτομα σαν αυτό το κορίτσι και τον άντρα της;
Και από την άλλη,να αποκτούν παιδιά αβέρτα-κουβέρτα κάτι σκύλες που τα κοιτάνε λες και τα μισούν,και τα χαστουκίζουν με τόση λύσσα που το νιώθεις ότι καβλώνουν να μελανιάζουν τα τρυφερά μάγουλα;
Να το ρίξουμε κιαυτό στο"έτσι είναι η ζωή,άδικη;"
Όχι.Το σκέφτηκα,
και κατέληξα

Δεν είναι δυνατόν,Κωνσταντίνα.Διότι είσαι ήδη μαμά.Όλων αυτών των μικρών μεταναστών.Όλων αυτών που είναι γύρω σου και χαίρονται την όμορφη ψυχή σου.
Και μια μέρα θα έχεις το δικό σου παιδάκι-με όποιον τρόπο.Είμαι σίγουρη.Τόση αγάπη δεν μπορεί να μη βρει το δρόμο...

Και το παιδάκι σου θα είναι τυχεροοοοοοοοοοοοοοοοοοοό.......................:)