Exorcism

Σε 1,5 μήνα από τώρα,θα παρευρεθώ σε μία κοινωνική εκδήλωση σε μιαν άλλη πόλη,μακριά από δω που ζω.Μια πόλη που πολύ καλά την ήξερα κάποτε.
Τι τύπου εκδήλωση,δεν έχει σημασία.

Ε,και;Μεγάλη δουλειά,θα έλεγε κάποιος.

Μη βιάζεστε,κύριε κάποιε.Για να λέω εγώ,είναι μεγάλη.Διότι εκεί θα συναντήσω μετά από...(μισό να μετρήσω...)...ναι,περίπου 4 χρόνια,ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΣΕΞ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ.Και ουχί μόνο του,αλλά συν γυναιξί και τέκνω.

Το ένα κακό είναι ότι όταν χωρίσαμε,συνέχιζε να είναι το καλύτερο σεξ της ζωής μου.
Το δεύτερο κακό είναι ότι αν και ακολούθησαν διάφορα σεξ από μέτρια έως πολύ καλά,συνεχίζει μέχρι και σήμερα να κρατά τα σκήπτρα του καλύτερου.Πουτάνα χημεία...
Το τρίτο και χειρότερο είναι ότι δεν ήταν σκέτο σεξ.Μ'αγαπούσε.Κιεγώ,όσο μπορούσα-δεν ήξερα να αγαπάω βλέπεις.
Ούτε και τώρα ξέρω-μέχρι να μη βασανίζω έμαθα

2 χρόνια πηγαινοερχόμασταν-τρώγαμε χιλιόμετρα σα νά'ταν ποπκορν,κάθε Σαββατοκύριακο,μια ο ένας μια ο άλλος.Τα χέρια μας με το που συναντιόμασταν κλείδωναν μαζί και ξαναχώριζαν στην πόρτα του λεωφορείου.2 χρόνια.
-τα χέρια πάντα κλειδωμένα-σα παιδιά χαμένα στο δάσος που έχουν μοναχά το ένα το άλλο στον κόσμο
Εγώ πίστευα ότι θα μπορούσα να συνεχίσω έτσι εσαεί-και τα μυαλά στα κάγκελα.Εκείνος από νωρίς μου είπε ότι τα ήθελε όλα.Ή τίποτα.

Θα παντρευόμασταν λέει.Όλοι το περίμεναν.Πρώτος και καλύτερος αυτός,και μετά οι γονείς του,οι φίλοι του,ο παπάς της ενορίας,όλοι.Τα χέρια συνέχεια κλειδωμένα-τι άλλο να περιμένει κανείς από το αυτονόητο;
Όλοι
Εκτός από μένα.
Γιατί εγώ κάπου βαθιά μέσα μου το ήξερα απ'την αρχή ότι αυτό δε θα γινόταν ποτέ(το γιατί ας μην το ψάξουμε παρακαλώ).Δυστυχώς δε φρόντισα να ενημερώσω κανέναν-μέχρι που ο άμεσα ενδιαφερόμενος το ψυλλιάστηκε από μόνος του...

Δεν υπήρχε ενδιάμεση λύση μου είπε-ήταν ή κουλούρα(his way)ή καθένας στον πάγκο του(the highway).Έξι μήνες προσπαθούσαμε να χωρίσουμε.Την τελευταία φορά που τον είδα,έκλαιγε.Κατάλαβα ότι δεν είχα άλλη ευκαιρία.Πάτησα και ξαναπάτησα το πόδι θυμωμένα κάτω,έκλαψα,είπα ψευτιές("θα το σκεφτώ,λίγο καιρό ακόμα δώσε μου").Με είχε καταλάβει.Δε μασούσε πλέον.
I took the highway.

Ήμουν σα χαμένη.Χέρι χωρίς κλειδωνιά.
Μετά για να μην πονάω,πήρα τη σβήστρα κιέσβησα την περιοχή του από το χάρτη.

Ένα μικρό σημείο με στυλό ήταν το πρόβλημα:η φίλη μου απ'τα φοιτητικά χρόνια που έγινε και αφορμή να γνωριστούμε(ήταν κολλητός του μέλλοντα συζύγου της και στη συνέχεια κουμπάρος της).
"Μα τι έγινε,χάθηκες"μου παραπονιόταν,και δώστου καλέσματα να πάω να τη δω.Και δώστου προσκλητήρια για τα βαφτίσια της πρωτότοκής της(μαντέψτε ποιός τη βάφτισε)και δώστου γκρίνια από τον άντρα της ότι τους γράφω.
Ναι,έτσι ήταν,χάθηκα,απομακρύνθηκα,τους έγραφα,έτσι ήταν.
Είχα τους λόγους μου-δεν ήθελα επαφή με τίποτα που θα μου θύμιζε εκείνον,κρατούσα σφιχτά τη σβήστρα στο χέρι

Δεν το έβαλε κάτω.Ήρθε να με δει.Και ξανάρθε.Οι προσκλήσεις να πάω εγώ συνεχιζόταν και οι απαντήσεις μου ήταν πάντα μασημένες.
Τόσα χρόνια.
Μέχρι την τελευταία της πρόταση για την κοινωνική εκδήλωση που έλεγα πιο πάνω.Όπου δεν είπα το συνηθισμένο αόριστο"θα δούμε".Αυτή τη φορά άκουσα-λίγο ξαφνιασμένη,είναι η αλήθεια-το στόμα μου να λέει"θα έρθω".
Και από τότε δεν μπορώ να ησυχάσω.

Τώρα ο κάποιος,ο οποίος φαίνεται και πολύ σπασαρχίδης,θα μου πει:κι από τώρα μωρή το σκέφτεσαι;κάτσε να έρθει εκείνη η ώρα και το συζητάμε!
Αγαπητέ μου κάποιε,καθόλου μα καθόλου δε με ξέρεις.Άρνηση is my middle name.Το πιθανότερο είναι να μπλοκάρω το επικείμενο γεγονός σα να μην πρόκειται να συμβεί,να έρθει η παραμονή της αναχώρησής μου για τον τόπο του εγκλήματος και να φρικάρω.
Κιακόμα χειρότερα,να φρικάρω τόσο που να βρω μια δικαιολογία του κώλου τελευταία στιγμή και να το αποφύγω.
Δε θέλω να το αποφύγω επιτέλους!Αυτό είναι το εύκολο,το ξέρω καλά,μια ζωή το κάνω.Πόσα παρελθόντα έθαψα ζωντανά χωρίς να τα κλάψω όπως τους πρέπει,κουκουλώνοντάς τα τσάτρα πάτρα με μια στοίβα χώμα κιαυτά είναι εκεί με σάρκα και οστά,ζόμπι σαρκοφάγα που τρέμω στην ιδέα του ανταμώματός τους και τρέχω μακριά τους σαν κυνηγημένη.Όχι πάλι.Όχι ξανά.Θέλω να το ζήσω.Θέλω να το νιώσω ότι και να είναι,να το περάσω όπως τόσοι άνθρωποι τα περνάνε και στέκονται ολόρθοι μετά,να δω ότι δε θα με σκοτώσει,όλόρθη θα στέκομαι κιεγώ μετά,όλα στο μυαλό μου είναι,όλα
Το πήρα απόφαση.Είπα ότι θα πάω και θα πάω.
Είναι αναγκαίο λοιπόν να αρχίσω να προετοιμάζομαι από τώρα.Να το σκέφτομαι,κάθε μέρα.Να πάω όσο έτοιμη γίνεται.

Ήδη έχω φανταστεί τη σκηνή.Η κάμερα εστιάζει στα πολύχρωμα ψηλοτάκουνα Χίλφιγκερ πέδιλά μου(ευκαιρία να τα φορέσω)...σιγά σιγά ανεβαίνει προς τα πάνω και...στοοοοοπ!Θα με πιάσει γυμνή με το βρακί αν συνεχίσει,διότι δεν έχω ακόμα βρει τι να φορέσω.
Πάντως θα 'εχω φροντίσει να είμαι κούκλα.

Τον βλέπω από μακριά.Συγκινούμαι,αλλά προσπαθώ να μην το δείξω.Προχωράω προς το μέρος του μ'εκείνο το χαμόγελο που έχεις όταν αντικρύζεις κάποιον που ήταν κάποτε δικός σου και δε θα πάψει ποτέ να είναι- επειδή το παρελθόν δε σβήνεται τελικά όπως το μολύβι..Αυτός στην αρχή είναι λίγο έκπληκτος-μετά το βλέμμα του παίρνει εκείνο το τόσο γνώριμο γλυκό και πονεμένο ύφος με τις μικρές ρυτίδες στα πλαϊνά των ματιών,που το έψαχνα κάθε φορά από τα παράθυρα του ΚΤΕΛ όταν τον άφηνα...Τον αγκαλιάζω και τον φιλάω.Θα ήθελα να τον κρατήσω για λίγο εκεί,όμως κάτι μου καίει τον κρόταφο-ένα δολοφονικό βλέμμα.
Γκχ γκχ,από δω η Αουρέλια,η γυναίκα μου-χάρηκα,χάρηκα
Δε χάρηκα,καθόλου δε χάρηκα-αυτή είναι;θα μπορούσε και καλύτερα..
Δε χάρηκε,καθόλου δε χάρηκε.Ξέρει.Ξέρει ότι προοριζόμουν για να βρίσκομαι στη θέση της,κιεκεί θα ήμουν αν το είχα θελήσει.Αυτό που όλοι περίμεναν.Και το ξέρω ότι ξέρει,μου τα είχαν πει τότε-κι ότι είναι ζηλιάρα και του κάνει τη ζωή πατίνι.
Κρίμα,δεν ήθελα να κακοπέσει το αγόρι μου.

Παγωμένα χαμόγελα,τα μάτια μου χαμηλώνουν σε ένα μικρό πλάσμα που κρύβεται πίσω από το μπατζάκι του-απ!ποιά είσαι εσύ μωρέ;ε;
Σκύβω κάτω,κοιτάω τη μικρούλα.(Αγνοώ το φύλο του παιδιού του,αλλά δεν μπορώ να το φανταστώ αγοράκι)
"Μπορώ;"ρωτάω τη μαμά της-"φυσικά"απαντάει με αφύσικο ύφος.
Την παίρνω αγκαλιά.Έχει τα μάτια του.Πόσες φορές μου είχε πει ότι ήθελε να κάνουμε κοριτσάκι που νά'χει το χρώμα των ματιών μας.
Το πήρε το χρώμα μας τελικά,και χωρίς τη βοήθειά μου.
Της λέω γλυκόλογα που λένε στα μωρά,αυτή με κοιτάει ανέκφραστη για μια στιγμή,κιαμέσως μετά αρχίζει να σκούζει.Την αφήνω κάτω και τρέχει στη μάνα της,οσμίστηκε φαίνεται ότι δεν είμαι φίλη.
Παίρνω το βλέμμα από το χώμα και το ξανακουμπάω πάνω του-άσπρισε,είχε από τότε αρχίσει να γκριζάρει...κουρασμένος μοιάζει(τι σου κάνει η σκρόφα;δε σ'αγαπάει;πάλι κάποια που σου φέρεται άθλια βρήκες αγάπη μου;δε χόρτασες βασανιστήρια από μένα;).Μη μου χαμογελάς μ'αυτό το χαμόγελο,άσε με να δακρύζω μόνο από μέσα,απ'έξω θα χαλάσει το τέλειο μακιγιάζ
Θέλω να τον ρωτήσω χίλια πράγματα και συγχρόνως θέλω να τον σφίξω στην αγκαλιά μου και να μη λέμε τίποτα,αλλά το βλέμμα που με καίει είναι εκεί και δε θα φύγει αν δεν τον πάρει μαζί.
Εδώ ο σκηνοθέτης αμφιταλαντεύεται:
Η μια εκδοχή-μένουμε λίγο μόνοι(αυτή κυνηγάει το μωρό ή την κατάπιε η γη-δε με νοιάζει)και κοιταζόμαστε χωρίς να μιλάμε,κάνω να του χαϊδέψω το μάγουλο αλλά συγκρατούμαι,όλοι είναι γύρω και μας βλέπουν με την άκρη του ματιού("αυτή καλέ δεν είναι η...""ναι,ναι,σστ,αυτή είναι...ξανάρθε τελικά,είδες;""να παντρεύτηκε λες;πάντως μόνη της είναι εδώ""τι τό'θελε και ήρθε;το είχε πικράνει το αγόρι μας,έρπη ζωστήρα έιχε βγάλει από τη στεναχώρια του τό'ξερες;")
κι εμείς κοιτιόμαστε και ξέρουμε ότι αυτό το βράδυ θα δούμε ταινία από το παρελθόν-ο καθένας στο ταβάνι του...
η άλλη εκδοχή είναι πολύ πιο σύντομη
το βλέμμα που με καίει έρχεται και τον παίρνει γιατί το παιδί γκρινιάζει και πρέπει να το πάνε σπίτι-χαιρετιόμαστε βιαστικά,φεύγουν νωρίς.
Μένω εκεί,πανέμορφη σκαρφαλωμένη στα Χίλφιγκερ,ολόρθη,χαμογελάω αλλά θέλω να φύγω και δεν έχω που να πάω,πρέπει να αντέξω μέχρι αύριο που θα την κάνω για το Rockwave,Γιώργο έλα σώσε με,στήσε από σήμερα τη σκηνή του Σοβιετικού στρατού για 6 άτομα που επιμένεις να κουβαλήσεις μαζί σου και
φέρε μια μπύρα
κιας μη μ'αρέσει

θα πίνω για τρεις μέρες
(Γιώργο κουράγιο)


Επιφοίτηση 19/4:
Μόλις ανακάλυψα μετά από ένα πρόχειρο υπολογισμό,ότι ανάμεσα στο περί ου ο λόγος event (που είναι στα τέλη Ιουνίου)και στο σήμερα,παρεμβάλλεται...χμ....ο Μάιος!Οπότε,έχουμε 2,5 μήνες μέχρι τότε κιόχι ενάμιση που έγραψα!Άλλο και τούτο-ρε λες να βιάζομαι να έρθει η αποφράς ημέρα περισσότερο απ'όσο νόμιζα;......