Αποκαΐδια

Μέσα σ'αυτά που νόμιζα πως θα έκανα κάποτε,ήταν και ο γύρος της Πελοποννήσου.Αλλά αυτό ήταν στα αρχαία χρόνια,τότε που ήμουνα μικρή και αθώα και πίστευα ότι τίποτα δε θα άλλαζε ποτέ και ο χρόνος ήταν όλος δικός μου.



Φέτος ήθελα μετά τις όμορφες διακοπές μου να συνεχίσω τη ζωή μου όχι όπως είχε,αλλά καλύτερα.Είχα σχέδια να την αλλάξω,να τη βελτιώσω.Να κάνω καινούριες αρχές.

Μετά όμως που ξεχνιέμαι κι ανοίγω την τηλεόραση,μετά που περνάω από το περίπτερο και βλέπω το μαύρο εξώφυλλο της Ελευθεροτυπίας,τα σχέδιά μου μικραίνουν και γίνονται τόσα δα ανούσια σχεδιάκια,ανύπαρκτα,εγωιστικά σκουπιδάκια.Γίνομαι ολόκληρη μια σταλίτσα κοντορεβυθούλα μπροστά σ'ένα μεγάλο,σκοτεινό,φρικιαστικό τέρας χωρίς μορφή.Και δεν εννοώ τη φωτιά.Όχι.Αυτή είναι κόκκινη,ζεστή και λαμπερή.Δε φταίει σε τίποτα.Για καλό την έφερε ο Προμηθέας.Το τέρας το μαύρο και το σκοτεινό είναι αυτό που κρύβεται σε ψυχές γύρω μου και δεν μπορώ να το κατανοήσω.Κι ότι δεν μπορώ να καταλάβω,δεν μπορώ και να το πολεμήσω.Δεν έχω ιδέα από πού να το πιάσω.Είναι ανεξέλεγκτο.Είμαι αδύναμη μπροστά του.Μια Λάρα Κροφτ χωρίς πιστόλια μπροστά στο δράκο του τελευταίου ταμπλό...



Πόσοι είναι σαν εμένα;Είμαστε τόσο λίγοι;Τόσο λίγοι αυτοί που σεβόμαστε τη φύση και την αγαπάμε;Τόσο λίγοι αυτοί που σκεφτόμαστε το αύριο;Ή είμαστε εμείς οι πολλοί τελικά;Έρμαια των λίγων τρελλών;

Όχι,δεν μπορεί να ισχύει αυτό δυστυχώς...Αν ήταν έτσι δε θα άκουγα τόσες παπαριές ανοίγοντας την τηλεόραση,στα παραθυροδιαλλείματα ανάμεσα στις εικόνες της"πύρινης λαίλαπας"(αν ξανακούσω αυτή την έκφραση θα ξεράσω πάνω στην οθόνη).Δε θα άκουγα καν το όνομα"Πολύδωρας".Τον κορόιδευα αυτόν τον γελοίο τύπο!Όποτε έβλεπα τη βοϊδίσια μουτσούνα του,όποτε άνοιγε το στόμα του και πετούσε τις μαλακίες του αιώνα,γελούσα με τα χάλια του.Και όμως,αυτός ο ανίκανος και ανεγκέφαλος είναι υπεύθυνος της τάξης και της ασφάλειάς μου!Και όχι μόνο αυτός...

"Ασύμμετροι"μου φαίνονται όλοι τους αν κάτσω και τους κοιτάξω πάνω από λίγα δευτερόλεπτα.Σαν τις φιγούρες του Πικάσσο-αλλού μάτια,αλλού μύτες,αλλού δόντια...Ανοιγοκλείνουν στόματα αλλά εγώ μόνο θόρυβο ακούω.Κι αν ξεγελαστώ και συγκεντρώσω την προσοχή μου στις λέξεις,βρίσκομαι να παρακολουθώ ένα παράλογο θέατρο όπου κανείς δε συνειδητοποιεί τι έγινε αλλά κοιτάζει νούμερα,θέσεις και θώκους.Τι να το κάνεις ρε το νούμερο και το πόστο όταν δε θα μπορείς να πας πια στην Εύβοια ή στην Πελοπόννησο;Θα πας στις Μαλδίβες;Κι εκεί θα έρθει ένα τσουνάμι να σε βρει,ηλίθιο ανδρείκελο...
Και μετά το πλάνο αλλάζει και βλέπω τον παππού και τη γιαγιά με το χαμένο βλέμμα και το χαμένο σπίτι και το χαμένο χωριό και τη χαμένη ζωή και γίνομαι στάχτη μαζί τους,μέσα στο σπίτι μου κι εγώ θα καθόμουν να καώ απ'το να γίνω πρόσφυγας στη χώρα μου στα γεράματα,πεθαμένη θα ήμουν πια μέσα μου ούτως ή άλλως...



Θέλω να αλλάξω εθνικότητα.Να γίνω ότι νά'ναι,δε με νοιάζει.Σομαλή,Ινδή,Ισλανδή,Μογγόλα.Όχι Ελληνίδα,ντρέπομαι.

Να μεταναστεύσω θέλω.Ήταν ένας όμορφος που με κοιτούσε και με κοιτούσε και με κοιτούσε...εκεί στην ξένη χώρα που έκανα διακοπές.Τέτοια ένταση σε βλέμμα δεν έχω ξαναδεί..Κι εγώ τον κοιτούσα αλλά μετά φύγαμε.Κακώς.Έπρεπε να κάτσω,να ανακαλύψω ότι είναι ο έρωτας της ζωής μου και να μείνω μαζί του στην υπέροχη,πολιτισμένη χώρα του.Στην όμορφη πόλη με τα μεγάαααλα πεζοδρόμια τα φτιαγμένα για να περπατάνε οι άνθρωποι ανάμεσα στα ψηλά πράσινα δέντρα και να χαίρονται.Να ζουν και να αναπνέουν καθαρό αέρα.Να ακούν πουλιά να τιτιβίζουν και να αγαλλιάζει η ψυχή τους.Όχι μηχανάκια και εξατμίσεις.



Δε θέλω να ζω άλλο εδώ πέρα.Η ζωή μου μικραίνει και φτωχαίνει κάθε που βάζω τις ωτοασπίδες το βράδυ για να κερδίσω λίγες ήσυχες ώρες ύπνου.Κάθε που κάνω σλάλομ με το αυτοκίνητο για να αποφύγω ένα τουμπανιασμένο κουφάρι.Κάθε που βλέπω χέρια να βγαίνουν από αυτοκίνητα κρατώντας κάθε είδους βρωμιά και να την ξεφορτώνουν στην άσφαλτο.Κάθε που πάω στην παραλία κι αντί να πατήσω άμμο πατάω αποτσίγαρα..Έλα όμορφε ξένε.Ψάξε με,βάλε αγγελίες,βάλε την Ιντερπόλ ή όπως αλλιώς τη λέτε εσείς εκεί και ανακάλυψέ με.Πάρε με στον πολιτισμό,μακρυά απ'τους ανθρώπους που δεν έχουν πια ψυχή κι εγώ σου υπόσχομαι να μάθω να σου μαγειρεύω τα φαγητά της πατρίδας σου-της δικιάς μου άλλωστε δεν αξιώθηκα να προλάβω να τα κάνω κτήμα μου(αν και μια φακή ομολογώ ότι την κατέχω).Θα πάω και φροντιστήριο να μάθω και τη γλώσσα σου,νά'χουμε να λέμε όταν θα έχουμε εξαντλήσει τη γλώσσα του σώματος.Κι αν κανένα βράδυ με πιάσεις να δακρύζω,μη στεναχωρηθείς.Νοσταλγία can be a real bitch sometimes...