Παρόρμηση

Βρέχει...Αυτή η βροχή που είναι σα να είσαι χορτάρι και να σε ποτίζουν με λάστιχο-πυκνή,δυνατή,χορταστική.Την κοιτάζω κρατώντας τις δύο φέτες της κουρτίνας σαν τσεμπέρι γύρω απ'το κεφάλι μου και προσπαθώ να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που βρέθηκα κάτω από βροχή χωρίς ομπρέλλα και χωρίς να με νοιάζει που τα μαλλιά μου θα γίνουν αφάνα.Ένα καλοκαίρι μού'ρχεται σαν εικόνα,πριν χρόνια,μετά τη δουλειά-μ'έπιασε η καταιγίδα στο γυρισμό προς το σπίτι(το παλιό το σπίτι,της μαμάς).Καταρράκτες νερού.Φορούσα ένα κόκκινο(εγώ;κόκκινο;περίεργο...)μπλουζάκι.Ντρεπόμουν του θανατά,γιατί είχε κολλήσει πάνω μου κι ένιωθα σα διαγωνιζόμενη σε wet t-shirt contest,οπότε προχωρούσα παλεύοντας από τη μια να το ξεκολλήσω από το στήθος μου,κι από την άλλη να κρατήσω στα πόδια μου τα ξώφτερνα που έδειχναν τάσεις αυτομόλησης-το αριστερό τα κατάφερε και μετατράπηκε σε κρις κραφτ με το που πήγα να διασχίσω ένα χείμαρρο που για χρόνια τον ήξερα σαν "οδός Αθανασίου Διάκου"...
Ή μήπως δε γυρνούσα από τη δουλειά;Μήπως ήμουν έφηβη και επέστρεφα από το φροντιστήριο αγγλικών;Ναι,μόνο έτσι εξηγείται η ανάμνηση από το κόκκινο μπλουζάκι-κάποιος με υποχρέωσε να το φορέσω,δεν μπορεί να ήταν δική μου επιλογή.Από την εφηβεία και μετά άρχισε η κυριαρχία του μαύρου.Και των παντελονιών.

Κι αν μπλέκω τις αναμνήσεις,η θύμηση της αίσθησης είναι η ίδια..Το νερό να τρέχει πάνω στο πρόσωπό μου,να μουσκεύει κάθε πόντο του σώματός μου...Ελευθερία.Όπως όταν κολυμπάς γυμνός.Η βροχή διαπερνάει το στρώμα των ρούχων που μας επιβάλλει η κοινωνία,ο πολιτισμός,τα πρέπει...Τρυπώνει κάτω από τα μαύρα,άσπρα,επώνυμα ή αβάφτιστα καλύμματα που έχεις επιλέξει να σε κρύβουν-ΝΟΜΙΖΕΙΣ- και φτάνει στο δέρμα..Γυμνός.Ελεύθερος.



Πάω να περπατήσω-χωρίς ομπρέλλα.Να ξανανιώσω.Να ξαναθυμηθώ.Να τα έχω φρέσκα,γιατί ποιός ξέρει αν το μελλοντικό παιδί μου θα προλάβει να μάθει τι είναι βροχή;Θα πρέπει να του τα πω εγώ.
Άσε που σκόπευα ούτως ή άλλως να λούσω τα μαλλιά μου το βράδυ...




Υ.Γ.Έλα ρε γαμώτο!Μέχρι να τα γράψω...σταμάτησε...