Queen of the damned

Λοιπόν,ένα από τα παρακάτω τινά πρέπει να συμβαίνει:
κάτι μέσα στο σπίτι ήταν το κρυφό μου γούρι(η ντουλάπα μήπως;)και κατά λάθος το πέταξα
ή άλλαξα θέση σε κάτι που δεν έπρεπε να κουνηθεί και χάλασε το φενγκ σούι,
ή κάποιος που με μισεί μου κάνει βουντού.Αλλιώς δεν μπορώ να εξηγήσω το ότι τις τελευταίες μέρες μου συμβαίνει το ένα στραβό μετά το άλλο.Κι έχω και μια ακαθόριστη αίσθηση πως αυτά είναι μόνο τα ορεκτικά,και πως τα χειρότερα έπονται...

Από πού ν’αρχίσω;Απ’το διάστρεμμα(μια ψυχή θα με καταλάβει απόλυτα!).Για σινεμά ξεκινήσαμε με μια φίλη,στα επείγοντα καταλήξαμε,διάγνωση διάστρεμμα αστραγάλου και οδηγίες για δυό-τρεις μέρες πλήρους ακινησίας και ένα μήνα επιστραγαλίδες και λοιπές αηδίες.
Πλήρους ακινησίας;Όχι ακριβώς...διότι άμα θέλει κάποιος να με κάνει τούρμπο,το μυστικό είναι να μου πει "δεν μπορείς".Αυτό ήταν.Με το ένα πόδι σε σπορτέξ και το άλλο στη νέα κολεξιόν"Τουταγχαμών'08",έπιασα να κάνω περίεργα πράγματα,φερειπείν,τα τζάμια.Όχι τίποτα άλλο,αλλά αυτούς τους παππούδες που μένουν απέναντι,τους λυπάται η ψυχή μου το τι βλέπουν τελευταία να διαδραματίζεται στο μπαλκόνι μου(αν θεωρήσουμε βέβαια ότι πρόλαβαν το έργο"ιπτάμενες ντουλάπες Νο 1").Η τελευταία φορά που καθάρισα τα τζάμια χάνεται στα βάθη των αιώνων,και ξαφνικά η γιαγιά πρώτο μπαλκόνι πίστα να παρακολουθεί τον Καράτε κιντ στη στάση του πελαργού να τρίβει τη λάσπη με μία τεράστια συλλογή από βετέξ και ξεσκονόπανα-μιλάμε δεν καθάριζαν ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ-και μετά μπόινγκ μπόινγκ με το ένα πόδι να μετακινείται στο άλλο παραθυρόφυλλο...Επίσης,σφουγγάρισα,έβαλα 5 πλυντήρια,γενικά ό,τι δουλειά δεν έχω κάνει τον τελευταίο χρόνο,τώρα τη θυμήθηκα..Με δυο πόδια δεν κουνάω δάχτυλο,με ένα έγινα η Μαίρη η Παναγιωταρά.Δεν μπορώ να φανταστώ τι θα γινόταν αν τα χτυπούσα και τα δυό-πιθανότατα θα έπλενα τα παντζούρια με το λάστιχο,τσουλώντας πέρα δώθε πάνω στην καρέκλα του γραφείου με τα ροδάκια...

Τέλος πάντων,αυτή η αίσθηση ανημπόριας και εγκλωβισμού,ήταν τραυματική εμπειρία.

Η Τέταρτη μέρα-πονούσα,αλλά σαν ευσυνείδητη εργαζόμενη(και τόσο φρικαρισμένη από την κλεισούρα που θα έβγαινα από το σπίτι έστω και ανάσκελα),πήγα στη δουλειά.Υποτίθεται πως είχα ειδοποιήσει την υπεύθυνη για να ενημερώσει το διευθυντή.Την ρώτησα το πρωί "του το είπες;-ναι,βέβαια".Με το που με βλέπει ο διευθυντής,με καλημερίζει:
-τι έγινε Αουρέλια;Σου πέρασε η γρίππη;

Ε;
Ναι,μου άφησε ένα κουσούρι στο πόδι,αλλά δε βαριέσαι

-Όχι κύριε διευθυντά,διάστρεμμα έπαθα
-Α...εμ,έτσι είναι,εσείς τα νιάτα τρέχετε σε μαγαζιά νυχτερινά και χορούς και να τι παθαίνετε

Ξανα Ε;
Άβυσσος το μυαλό του ανθρώπου...τώρα αυτός νομίζει πως ο μόνος τρόπος για να πάθεις διάστρεμμα είναι να πατήσεις γαρύφαλλο και να κάνεις ελεύθερη πτώση από το τραπέζι του σκυλάδικου

Anyway…

Εφόσον βγήκα που βγήκα σήμερα,είπα να τελειώνω με τις εκκρεμότητες εκτός σπιτιού και να πάω να πάρω το σαράβαλο που ήταν παρατημένο στην άκρη του θεού από τη μέρα του ατυχήματος.Γυρίζοντας,παρά το ότι οδηγούσα με τεράστια δυσκολία λόγω του ποδιού,πήρα την απόφαση να κάνω και αγορές(εσωτερικός διάλογος: "δεν μπορείς" "όχι,μπορώ").Το πλάνο ήταν:"αλάρμ,γρήγορη σαν τον άνεμο και δρόμο".
Χαχα..
Στάση πρώτη:βιβλιοπωλείο.Δεν έχει το βιβλίο που θέλω,κουτς κουτς,γρήγορη σαν τον άνεμο,στάση δεύτερη:Μετρόπολις. -Το σιντι της Δ.Γαλάνη θα ήθελα-(πωλητής)είδες Λαζόπουλο;-(????!!!)Ωχ,σοβαρολογείτε;Τέτοιο πράμα έγινε;-Ε,ότι δείχνει η τηλεόραση,έτσι γίνεται...Ποιό τραγούδι ψάχνεις,το πρώτο που είπε;(είδε κι αυτός Λαζόπουλο μάλλον)-δεν ξέρω πότε το είπε,Στερεότυπα λέγεται(τέλειο....)..το βρήκαμε,το πήραμε,κουτς κουτς,γρήγορη σαν τον άνεμο,στάση τρίτη(και φαρμακερή):άλλο βιβλιοπωλείο.Το βρήκα το βιβλίο.Γρήγορη σαν τον άνεμο...,

κάτι άλλοι που κινούνταν με την ταχύτητα του φωτός,με φάγαν στη στροφή.


Έτσι και υπήρχε παγκόσμιο ρεκόρ στο ξεβίδωμα πινακίδων,οι τροχαίοι που πήραν τις δικές μου θα το είχαν συντρίψει.Αναρωτιέμαι αν τους κάνουν ειδική εκπαίδευση,με χρονόμετρο και τέτοια( "οι Χρήστου και Γιαμπίρης πρώτοι με 45 δεύτερα!Εύγε!Κοτσαρίκας και Μπάκας,2.58,ου να μου χαθείτε σαλιγκάρια!πώς το κρατάς έτσι το κατσαβίδι ρε σα μυγοσκοτώστρα;πέσε κάτω και δώσμου τριακόσιες")..Δύο λεπτά έλειψα,ΔΥΟ,με το ρολόι,και για πολλοστή φορά στη 8χρονη θητεία μου ως οδηγός,είδα το γνώριμο πλαστικό που κάποτε πλαισίωνε την πινακίδα μου,σφηνωμένο στον αριστερό υαλοκαθαριστήρα.Ο δεξιός είχε πιο εκλεπτυσμένη δουλειά-συγκρατούσε τον άλλο παλιόφιλο,το ροζ χαρτί...
(μα γιατί επέλεξαν ροζ χρώμα,ας μου πει κάποιος..Σημειολογικά,δεν ταιριάζει.Δεν είναι κάρτα του αγίου Βαλεντίνου,ούτε συγχαρητήριο "να σας ζήσει η μπέμπα".Να το κάνουν με μαύρο πλαίσιο,γκρί,μωβ του θανατά,κάτι σκούρο τέλος πάντων,να σε προετοιμάσει για το κακό το μαντάτο.Δεν μπορεί να διαβάζεις το "λυπητερή:80 ευρώ"σε μπουμπουνιερί φόντο,χέστε μας!Κι αν επιμένετε πια στο ροζ,τότε ολοκληρώστε τη δουλειά:βάλτε καρδούλες και μια γελοιογραφία τροχαίου με λυπημένη φάτσα "σ’αγαπώ,αλλά ο νόμος με αναγκάζει να σε στεναχωρήσω..."...Ή "συγχαρητήρια-κερδίσατε ένα τουρ στα γραφεία μας-συμβολική τιμή συμμετοχής"..Ή,ακόμα καλύτερα "γειά σου...είμαι ο τροχαίος της γειτονιάς σου...δε βρήκα άλλο τρόπο να σε γνωρίσω,και σου πήρα τις πινακίδες...Έλα αύριο στο χώρο μου,8-14.00,σε περιμένω.."

Ουουουφ,σκατά,ούτε καρδούλες ούτε τίποτα.Ξερά και τυπικά "80 ευρώ-20 μέρες-παράνομη στάθμευση σε πινακίδα 49".Ως συνήθως,πάτησα τα κλάματα,με το μαλλί στα μούτρα,μη γίνω και ρεζίλι στους φίλους οδηγούς τριγύρω.Μετά βούτηξα το κινητό,σκεφτόμενη πως είμαι στο σωστό μουντ για να τους δώσω να καταλάβουν πως αν δε θέλουν να πέσω στα αντικαταθλιπτικά,πρέπει να μου δώσουν πίσω τις πινακίδες τζάμπα και κατευθείαν.Η δικαιολογία μου,συνδύαζε ρεαλισμό και φαντασία:πήγα να πάρω μια φίλη που έπαθε διάστρεμμα μέσα στο δρόμο-μη βλέπετε που κουτσαίνω κι εγώ,είναι sympathy pain-και έκανα μόλις δύο λεπτά,σας παρακαλώ,είναι δυνατόν για τέτοια περίσταση να πληρώσω πρόστιμο και να μείνω χωρίς αυτοκίνητο;;;;

Δικαιολογία έτοιμη,κλάμα έτοιμο,μπαταρία κινητού τέζα

ΦΑΚ!


Αύριο ξημερώνει μια ΝΕΑ μέρα της ΙΔΙΑΣ βδομάδας-και λέω να πάω πρωί πρωί στην Τροχαία να τις διεκδικήσω.Ωιμέ....