Realising stuff

Μόλις συνειδητοποίησα-όχι χωρίς κάποιο τρόμο-το λόγο που απεχθάνομαι τόσο πολύ το σιδέρωμα.Ρε συ...μάλλον... ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΝΑ ΣΙΔΕΡΩΝΩ!

Διότι δεν μπορεί να έχω περάσει 20 γεμάτα μόχθο και ιδρώτα λεπτά πάνω από μια μπλούζα,και πηγαίνοντάς την στην κρεμάστρα,να βλέπω πως είναι τσαλακωμένη σε χίλια δυο σημεία!

Και να πεις πως στη ζωή μου δεν έχω προσπαθήσει να ασχοληθώ με το συγκεκριμένο άθλημα;Έχω,αλλά αφ'εαυτού μου,δε μου έδειξε ποτέ κανείς.Ούτε-για να πω τη μαύρη μου αλήθεια-έκατσα κι εγώ ποτέ να παρακολουθήσω πώς το κάνουν οι μαστόρισσες.Με τις επίπεδες δισδιάστατες επιφάνειες,έχω πλέον έχω αναπτύξει αποτελεσματικές τεχνικές..Κάτι γεωφυσικοί χάρτες όμως όπως γιακάδες,τσέπες,μέρη με κουμπιά,ώμοι,μου δημιουργούν τεράστιο πρόβλημα.
Αλλά ο κύριος αντίπαλος,αυτός που δεν κατατροπώνεται ούτε με μπαζούκα και χειροβομβίδες,είναι το ΜΑΝΙΚΙ!

Φλας μπακ:ήταν κάποτε ένας που ήθελε να με παντρευτεί-τον γνώριζε κι η μαμά μου και πολύ τον ήθελε για γαμπρό,μεταξύ τους τά’πανε και τα συμφωνήσανε.Εγώ πάλι,ηγόραζα αγρόν.Μια ωραία πρωία λοιπόν ο νυμφίος ήρθε-ξαφνικά,σαν απροειδοποίητο διαγώνισμα-να με βρει στην ξένη χώρα όπου φοιτούσα,και με περίμενε να ετοιμαστώ να πάμε βόλτα.Μετά από 15 λεπτά που με παρακολουθούσε να παλεύω με ένα μανίκι πουκαμίσου,σηκώθηκε αμίλητος,μου βούτηξε το σίδερο από τα χέρια κι άρχισε να σιδερώνει με μανία,μονολογώντας «α ρε(το όνομα της μαμάς μου)»...Ο καημένος...ελπίζω το preview της τσαλακωμένης ζωής που θα τον περίμενε μαζί μου να μείωσε τη στεναχώρια του για το όχι μου


Γενικά,ότι έχω μάθει στη ζωή μου,μόνη μου το έχω μάθει.Απ’τους φίλους μου,απ’τα βιβλία,απ’τις ταινίες,απ’τα περιοδικά...Και απ’ότι αποδεικνύεται,τα περισσότερα τα έμαθα στραβά κι ανάποδα


Α ρε μάνα....