Queen of the damned

Λοιπόν,ένα από τα παρακάτω τινά πρέπει να συμβαίνει:
κάτι μέσα στο σπίτι ήταν το κρυφό μου γούρι(η ντουλάπα μήπως;)και κατά λάθος το πέταξα
ή άλλαξα θέση σε κάτι που δεν έπρεπε να κουνηθεί και χάλασε το φενγκ σούι,
ή κάποιος που με μισεί μου κάνει βουντού.Αλλιώς δεν μπορώ να εξηγήσω το ότι τις τελευταίες μέρες μου συμβαίνει το ένα στραβό μετά το άλλο.Κι έχω και μια ακαθόριστη αίσθηση πως αυτά είναι μόνο τα ορεκτικά,και πως τα χειρότερα έπονται...

Από πού ν’αρχίσω;Απ’το διάστρεμμα(μια ψυχή θα με καταλάβει απόλυτα!).Για σινεμά ξεκινήσαμε με μια φίλη,στα επείγοντα καταλήξαμε,διάγνωση διάστρεμμα αστραγάλου και οδηγίες για δυό-τρεις μέρες πλήρους ακινησίας και ένα μήνα επιστραγαλίδες και λοιπές αηδίες.
Πλήρους ακινησίας;Όχι ακριβώς...διότι άμα θέλει κάποιος να με κάνει τούρμπο,το μυστικό είναι να μου πει "δεν μπορείς".Αυτό ήταν.Με το ένα πόδι σε σπορτέξ και το άλλο στη νέα κολεξιόν"Τουταγχαμών'08",έπιασα να κάνω περίεργα πράγματα,φερειπείν,τα τζάμια.Όχι τίποτα άλλο,αλλά αυτούς τους παππούδες που μένουν απέναντι,τους λυπάται η ψυχή μου το τι βλέπουν τελευταία να διαδραματίζεται στο μπαλκόνι μου(αν θεωρήσουμε βέβαια ότι πρόλαβαν το έργο"ιπτάμενες ντουλάπες Νο 1").Η τελευταία φορά που καθάρισα τα τζάμια χάνεται στα βάθη των αιώνων,και ξαφνικά η γιαγιά πρώτο μπαλκόνι πίστα να παρακολουθεί τον Καράτε κιντ στη στάση του πελαργού να τρίβει τη λάσπη με μία τεράστια συλλογή από βετέξ και ξεσκονόπανα-μιλάμε δεν καθάριζαν ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ-και μετά μπόινγκ μπόινγκ με το ένα πόδι να μετακινείται στο άλλο παραθυρόφυλλο...Επίσης,σφουγγάρισα,έβαλα 5 πλυντήρια,γενικά ό,τι δουλειά δεν έχω κάνει τον τελευταίο χρόνο,τώρα τη θυμήθηκα..Με δυο πόδια δεν κουνάω δάχτυλο,με ένα έγινα η Μαίρη η Παναγιωταρά.Δεν μπορώ να φανταστώ τι θα γινόταν αν τα χτυπούσα και τα δυό-πιθανότατα θα έπλενα τα παντζούρια με το λάστιχο,τσουλώντας πέρα δώθε πάνω στην καρέκλα του γραφείου με τα ροδάκια...

Τέλος πάντων,αυτή η αίσθηση ανημπόριας και εγκλωβισμού,ήταν τραυματική εμπειρία.

Η Τέταρτη μέρα-πονούσα,αλλά σαν ευσυνείδητη εργαζόμενη(και τόσο φρικαρισμένη από την κλεισούρα που θα έβγαινα από το σπίτι έστω και ανάσκελα),πήγα στη δουλειά.Υποτίθεται πως είχα ειδοποιήσει την υπεύθυνη για να ενημερώσει το διευθυντή.Την ρώτησα το πρωί "του το είπες;-ναι,βέβαια".Με το που με βλέπει ο διευθυντής,με καλημερίζει:
-τι έγινε Αουρέλια;Σου πέρασε η γρίππη;

Ε;
Ναι,μου άφησε ένα κουσούρι στο πόδι,αλλά δε βαριέσαι

-Όχι κύριε διευθυντά,διάστρεμμα έπαθα
-Α...εμ,έτσι είναι,εσείς τα νιάτα τρέχετε σε μαγαζιά νυχτερινά και χορούς και να τι παθαίνετε

Ξανα Ε;
Άβυσσος το μυαλό του ανθρώπου...τώρα αυτός νομίζει πως ο μόνος τρόπος για να πάθεις διάστρεμμα είναι να πατήσεις γαρύφαλλο και να κάνεις ελεύθερη πτώση από το τραπέζι του σκυλάδικου

Anyway…

Εφόσον βγήκα που βγήκα σήμερα,είπα να τελειώνω με τις εκκρεμότητες εκτός σπιτιού και να πάω να πάρω το σαράβαλο που ήταν παρατημένο στην άκρη του θεού από τη μέρα του ατυχήματος.Γυρίζοντας,παρά το ότι οδηγούσα με τεράστια δυσκολία λόγω του ποδιού,πήρα την απόφαση να κάνω και αγορές(εσωτερικός διάλογος: "δεν μπορείς" "όχι,μπορώ").Το πλάνο ήταν:"αλάρμ,γρήγορη σαν τον άνεμο και δρόμο".
Χαχα..
Στάση πρώτη:βιβλιοπωλείο.Δεν έχει το βιβλίο που θέλω,κουτς κουτς,γρήγορη σαν τον άνεμο,στάση δεύτερη:Μετρόπολις. -Το σιντι της Δ.Γαλάνη θα ήθελα-(πωλητής)είδες Λαζόπουλο;-(????!!!)Ωχ,σοβαρολογείτε;Τέτοιο πράμα έγινε;-Ε,ότι δείχνει η τηλεόραση,έτσι γίνεται...Ποιό τραγούδι ψάχνεις,το πρώτο που είπε;(είδε κι αυτός Λαζόπουλο μάλλον)-δεν ξέρω πότε το είπε,Στερεότυπα λέγεται(τέλειο....)..το βρήκαμε,το πήραμε,κουτς κουτς,γρήγορη σαν τον άνεμο,στάση τρίτη(και φαρμακερή):άλλο βιβλιοπωλείο.Το βρήκα το βιβλίο.Γρήγορη σαν τον άνεμο...,

κάτι άλλοι που κινούνταν με την ταχύτητα του φωτός,με φάγαν στη στροφή.


Έτσι και υπήρχε παγκόσμιο ρεκόρ στο ξεβίδωμα πινακίδων,οι τροχαίοι που πήραν τις δικές μου θα το είχαν συντρίψει.Αναρωτιέμαι αν τους κάνουν ειδική εκπαίδευση,με χρονόμετρο και τέτοια( "οι Χρήστου και Γιαμπίρης πρώτοι με 45 δεύτερα!Εύγε!Κοτσαρίκας και Μπάκας,2.58,ου να μου χαθείτε σαλιγκάρια!πώς το κρατάς έτσι το κατσαβίδι ρε σα μυγοσκοτώστρα;πέσε κάτω και δώσμου τριακόσιες")..Δύο λεπτά έλειψα,ΔΥΟ,με το ρολόι,και για πολλοστή φορά στη 8χρονη θητεία μου ως οδηγός,είδα το γνώριμο πλαστικό που κάποτε πλαισίωνε την πινακίδα μου,σφηνωμένο στον αριστερό υαλοκαθαριστήρα.Ο δεξιός είχε πιο εκλεπτυσμένη δουλειά-συγκρατούσε τον άλλο παλιόφιλο,το ροζ χαρτί...
(μα γιατί επέλεξαν ροζ χρώμα,ας μου πει κάποιος..Σημειολογικά,δεν ταιριάζει.Δεν είναι κάρτα του αγίου Βαλεντίνου,ούτε συγχαρητήριο "να σας ζήσει η μπέμπα".Να το κάνουν με μαύρο πλαίσιο,γκρί,μωβ του θανατά,κάτι σκούρο τέλος πάντων,να σε προετοιμάσει για το κακό το μαντάτο.Δεν μπορεί να διαβάζεις το "λυπητερή:80 ευρώ"σε μπουμπουνιερί φόντο,χέστε μας!Κι αν επιμένετε πια στο ροζ,τότε ολοκληρώστε τη δουλειά:βάλτε καρδούλες και μια γελοιογραφία τροχαίου με λυπημένη φάτσα "σ’αγαπώ,αλλά ο νόμος με αναγκάζει να σε στεναχωρήσω..."...Ή "συγχαρητήρια-κερδίσατε ένα τουρ στα γραφεία μας-συμβολική τιμή συμμετοχής"..Ή,ακόμα καλύτερα "γειά σου...είμαι ο τροχαίος της γειτονιάς σου...δε βρήκα άλλο τρόπο να σε γνωρίσω,και σου πήρα τις πινακίδες...Έλα αύριο στο χώρο μου,8-14.00,σε περιμένω.."

Ουουουφ,σκατά,ούτε καρδούλες ούτε τίποτα.Ξερά και τυπικά "80 ευρώ-20 μέρες-παράνομη στάθμευση σε πινακίδα 49".Ως συνήθως,πάτησα τα κλάματα,με το μαλλί στα μούτρα,μη γίνω και ρεζίλι στους φίλους οδηγούς τριγύρω.Μετά βούτηξα το κινητό,σκεφτόμενη πως είμαι στο σωστό μουντ για να τους δώσω να καταλάβουν πως αν δε θέλουν να πέσω στα αντικαταθλιπτικά,πρέπει να μου δώσουν πίσω τις πινακίδες τζάμπα και κατευθείαν.Η δικαιολογία μου,συνδύαζε ρεαλισμό και φαντασία:πήγα να πάρω μια φίλη που έπαθε διάστρεμμα μέσα στο δρόμο-μη βλέπετε που κουτσαίνω κι εγώ,είναι sympathy pain-και έκανα μόλις δύο λεπτά,σας παρακαλώ,είναι δυνατόν για τέτοια περίσταση να πληρώσω πρόστιμο και να μείνω χωρίς αυτοκίνητο;;;;

Δικαιολογία έτοιμη,κλάμα έτοιμο,μπαταρία κινητού τέζα

ΦΑΚ!


Αύριο ξημερώνει μια ΝΕΑ μέρα της ΙΔΙΑΣ βδομάδας-και λέω να πάω πρωί πρωί στην Τροχαία να τις διεκδικήσω.Ωιμέ....

Αναδρομή

Οι σκέψεις μου μεταλλαγμένες σε κείμενο είναι τόσο διαφορετικές απ'ότι μέσα στο κεφάλι μου,που ενίοτε,δεν τις αναγνωρίζω:

-Χρυσή μου,εσύ είσαι;Πώς είσαι έτσι;Μαλλί κομμωτηρίου,μεταφορές,παρομοιώσεις,παράγραφοι,τρόμαξα να σε γνωρίσω!

-Ναι,είδες πώς με κατάντησες ηλίθια;Εκεί που έτρεχα ανέμελη με τη συνήθη μου ιλιγγιώδη ταχύτητα,με βούτηξες από τις πλεξούδες με το έτσι θέλω και με πέταξες στην οθόνη...Και μετά,άρχισες να με τραβάς από δω,να με μακραίνεις από κει,να με σβήνεις,να με καλουπώνεις...Εσύ δεν είσαι γυναίκα,είσαι η μετενσάρκωση του Προκρούστη!Τι κι αν φώναξα,τι κι αν κάλεσα για βοήθεια;In blogspace,noone can hear you scream...

-In σκέτο space noone can hear you scream,ήταν το διαφημιστικό για το Alien

-Ουουουφ,λεπτομέρειες,όλα τα spaces την ίδια δομή έχουν!Πάλι χάνεις τη μεγάλη εικόνα...


(Άσχετο-έχω δύο ποτήρια δίπλα μου,και για έκτη φορά σήκωσα να πιω απ'το λάθος-με τα υπολείμματα του προχθεσινού καφέ...Ελπίζω να τη γλυτώσω και να μη μάθω ΠΟΤΕ τι γεύση έχει)


Το μπλογκ μου είναι κομμάτι μου.Από τότε που το ξεκίνησα,εδώ και πάνω από ένα χρόνο(τι είπες τώρα!),έπαιξε διάφορους ρόλους,που θα τους ζήλευαν φτασμένοι ηθοποιοί:ξέσπασμα,πειραματισμός,αναπόληση χαμένων νιάτων-ερώτων-κορμιών,ψευδαίσθηση"λογοτεχνικής και ποιητικής δημιουργίας"(τρέμε Δημουλά!),ανάλαφρη διάθεση σάτιρας,βαριά διάθεση κλάψας,απύθμενη διάθεση χωσίματος...

Μερικές φορές ξαναδιάβαζα αυτά που έγραψα και αναρωτιόμουν:πού τις βρίσκω τόσες μαλακίες;Άλλες φορές,θαύμαζα:μα τι δημιούργημα είναι αυτό,χαραμίζεσαι κορίτσι μου!Τόσο ταλέντο και να μην το έχεις ανακαλύψει πιο νωρίς;Πιο συχνά,απορούσα:έχεις ξεβρακωθεί τελείως-εδώ μέσα είχες μια ευκαιρία να παρουσιάσεις ένα καλό πρόσωπο στην κοινωνία,την πέταξες απ'το παράθυρο.Ενώ θα μπορούσες να γίνεις ότι είχες ονειρευτεί,ή τουλάχιστον μια βελτιωμένη εκδοχή του εαυτού σου,διάλεξες να παραμείνεις εσύ!Άλλοτε πάλι,με έζωναν τα φίδια:μήπως και σε καταλάβει κανείς;Τι τό'θελες και το έγραψες αυτό,ΕΝΑΣ να μπει από κείνους που θα αναγνωρίσουν τις λεπτομέρειες και κλάφτα Χαράλαμπε-και κατέβαζα το ποστ.

Τώρα τελευτάια,όλο και πιο συχνά,αγανακτώ:τι σκατά ημερολόγιο είναι αυτό που δεν μπορείς να γράψεις ό,τι θέλεις;
(αλλά αυτή η σκέψη ανήκει σε άλλο ποστ..)

Όπως και να έχει,το πονάω το ρημάδι.Κι αυτό,και τους λίγους αναγνώστες του.Κι αν το ξεκίνησα τυχαία,τώρα έγινε μέρος μου-μικρό,αλλά ζουμερό...Είχα ανησυχήσει τότε στις αρχές,πως θα έκλεβε τη ζωή μου.Πολύ γρήγορα κατάλαβα,πως όλα εξαρτώνται από σένα:αν θες να την αφήσεις να στην κλέψουν,θα στην κλέψουν-η μιζέρια,η αυτολύπηση,ο εγωκεντρισμός,ο φόβος,ο φθόνος..όχι το μπλογκ ή η τηλεόραση ή το ίντερνετ ή τα ηλεκτρονικά παιχνίδια.Αυτά είναι μόνο το ΜΕΣΟΝ της αποφυγής της ζωής,όχι η ΑΙΤΙΑ...

Το μπλογκ μου αλλάζει.Εγώ αλλάζω.Δεν ξέρω τι θα απογίνει στο μέλλον,και δε θα προσπαθήσω να προβλέψω-μη φάω και το ψωμί της Άσης Μπήλιου...Προς το παρόν πάντως,είμ'ακόμα εδώ

κι αυτό το χειμώνα:)


(Το κείμενο καταφανώς είναι επετειακό.15 μήνες,121 ποστ.Τι άσχετη επέτειος είναι αυτή;ούτε ένα σημαδιακό νούμερο- αλλά τι να κάνουμε,αφού τώρα μου βγήκε..... :)

Ο έρωτας σου χτυπά την πόρτα(και την τρώει στα μούτρα)

Ένα όμορφο αγόρι.Το βλέπεις από ώρα που σε κοιτάει.Σ'αρέσει και σένα,γιατί φροντίζεις να παίρνεις όλες τις ωραίες σου πόζες.Εν τω μεταξύ το σύμπαν φαίνεται ότι έλαβε την επιστολή σου και συνομώτησε,διότι από το πουθενά εμφανίζεται ένας κοινός γνωστός και σας συστήνει.
(Επίσης,διαθέτει ήδη 3 από τα στοιχεία που παρήγγειλες στην επιστολή και ένα έξτρα μπόνους,που ξέχασες να γράψεις)
Το αγόρι δεν κρύβει τη χαρά του που απέκτησε ευκαιρία.Με το"καλησπέρα σας", σου λέει κάτι που δείχνει ξεκάθαρα το ενδιαφέρον του.Όχι με τον λάθος τρόπο.Με το σωστό.Ευγενικά,αλλά ευθέως.

Κι εσύ τι κάνεις;


Λες κάτι έξυπνο και παιχνιδιάρικο που υπογείως δείχνει πως είσαι χαλαρή μεν,ανοιχτή στο παιχνίδι δε,και ότι ήθελε προκύψει;


Nooοp...


Λες μια μαλακία που εξολοθρεύει με συνοπτικές διαδικασίες τη συζήτηση και φεύγεις τρέχοντας.

...
...........
........................................

ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;

......


Υ.Γ.Τα σχόλια σε αυτό το ποστ είναι απενεργοποιημένα γιατί το μοναδικό ταιριαστό σχόλιο είναι το "no comments"...
Υ.Γ.2.Έχω καραεκτεθεί στο σύμπαν-αυτό τσακίστηκε να με εξυπηρετήσει,κι εγώ...Δεν έχω μούτρα να το αντικρύσω...

-

Update σημαντικό(που δίνει μια πιθανή εξήγηση στα ανεξήγητα και με σώζει από το να περάσω τον υπόλοιπο μήνα αυτοφτυνόμενη μπροστά στον καθρέφτη):

Μάλλον τελικά,δεν είμαι ακόμα έτοιμη να ερωτευτώ ξανά...

-

Υποσημείωση προς Σύμπαν:Δεν ξέρω πόσο familiar είσαι με την έκφραση"άνθρωποι είμαστε,σφάλματα κάνουμε",αλλά αν κρίνω από τις μαλ..εχμ,συγνώμη,τις αστοχίες που βλέπω να κάνεις κατά καιρούς,μάλλον και τα Σύμπαντα δεν έχουν το αλάθητο-και για τον Πάπα ακόμη,άσε με να διατηρώ τις αμφιβολίες μου...

Έσφαλα,τ'ομολογώ.Έκρινα με βάση την ψυχρή λογική και όχι την καρδούλα μου,πως έφτασε η ώρα για νέες περιπέτειες-εξ'ου και η βιαστική παραγγελιά.Δεν υπολόγισα...THE FEAR.Of doing all the wrong things again. Of getting hurt. Of getting close...

Γι'αυτό,σχώρα με που σε έβαλα σε τόσο κόπο για το τίποτα.Υπόσχομαι να μην ξαναχρησιμοποιήσω την καλή σου διάθεση και συνεργασία επί ματαίω,παρά μόνον όταν θα είμαι απολύτως βέβαιη.Και την άλλη φορά,δε θα βάλω εσένα να κάνεις όλη τη δουλειά,θα κοιτάξω να κουνήσω κι εγώ την χείρα μου:)

Κι από μένα,ότι θες.Χαλί θα γίνω να με πατήσεις

P.S. Ωχ,ελπίζω να ξέρεις ξένες γλώσσες ε;Το παθαίνω συχνά αυτό,να το γυρνάω στα αγγλικά ή σε δεύτερο πρόσωπο όταν λέω πράγματα που με ζορίζουν...(όπως"συγγνώμη".Το τι"sorry"ξεστομίζω καθημερινά,δε λέγεται)

(Μπεν Χουρ έγινε αυτό το ποστ,απ'αλλού ξεκίνησε,αλλού πάει,σα να χάθηκε στο δρόμο,πρέπει να κάνω ένα διάλειμμα από το μπλογγιν κατεπειγόντως)

Υ.Γ.3 Τα σχόλια άνοιξαν.Τώρα που τα ξεδιάλυνα-έτσι νομίζω τουλάχιστον-,μπορώ να αντέξω το οτιδήποτε...:)

Το ποιός θα αντέξει να σχολιάσει σ'αυτόν τον αχταρμά,είναι άλλο καπέλο!:)))

Cook-oo

Εδώ και πολλές μέρες είχα αποφασίσει να φτιάξω ρεβύθια.Κι αυτό όχι γιατί μ'έπιασε ο καημός για μαγείρεμα ξανά μανά,αλλά γιατί φοβάμαι πως αν συνεχίσω να διατρέφομαι με ψωμιά και κασέρια,θα πεθάνω από αβιταμίνωση.Πέρασε και καιρός απ'το μπιφτέκι.
Επειδή γενικά έχω παράδοση στο να παίρνω αποφάσεις και να μην τις πραγματοποιώ,έκανα κάτι δραστικό για να μην το ξεχάσω:έβγαλα το σακκούλι με τα ρεβύθια και το άφησα σε κάποιο σημείο ώστε να είναι το πρώτο πράγμα που αντικρύζω μόλις μπαίνω στο σπίτι.
Δε δούλεψε.Γρήγορα το συνήθισα και τα ρεβύθια έγιναν κάτι σα διακοσμητικό,μια κορνίζα π.χ.ή ένα σταχτοδοχείο με ζωγραφιά "με αγάπη από τη Μακρινίτσα".
Σήμερα το πρωί όμως ξύπνησα μπερδεμένη από κάτι παράξενα όνειρα.Τώρα δεν ξέρω αν αυτό σχετίζεται με το ότι με την τσίμπλα στο μάτι πήρα την κατσαρόλα,τη γέμισα νερό κιέβαλα τα ρεβύθια να μουλιάσουν,αλλά άλλη εξήγηση δε βρίσκω.
Αυτό είναι.Μια εκβιαστική κίνηση χρειαζόταν.Τώρα δεν μπορώ να κάνω αλλιώς,πρέπει να τα μαγειρέψω.

Βγήκα για καφέ το απόγευμα,μετά προέκυψε early drink.Όλα καλά,έτσι όπως τα είχα υπολογίσει,θα ήμουν σπίτι βαριά βαριά 11μιση,πάνω στην ώρα για να λούσω μαλλί και να μαγειρέψω τα μουλιασμένα ρεβύθια.Ξύπνησα αργά άλλωστε και δεν προβλέπω να νυστάξω πριν τη μία.
Δεν υπολόγισα όμως πως θα πέφταμε πάνω σε παλιούς γνωστούς,και θα γύριζα σπίτι στις 2.

Κι έχω ΜΙΑ ΝΥΣΤΑ..

Τι ανάποδος κόσμος...Όταν θες να κοιμηθείς,δεν μπορείς,κι όταν έχεις δουλειές να κάνεις,το μάτι κουμπότρυπα.
Πήγα κοντά στα ρεβύθια-φούσκωσαν σα μπαλονάκια.Να τα στραγγίξω και να τ’αφήσω έτσι μέχρι αύριο το μεσημέρι;Μη μουχλιάσουν.Να τ’αφήσω στο νερό;Θα βγάλουν ρίζες μέχρι αύριο.
Εκβιαστικές κινήσεις δεν ήθελες;Φάτα τώρα!
Θα τα μαγειρέψω.


Η συνταγή πάνω στη σακκούλα είχε πολλές ασάφειες: "βάλτε νερό" "βάλτε αλάτι και πιπέρι" και μια τρομερή σαφήνεια:"βάλτε 100 γραμμάρια λάδι".
Πού ξέρω γω πόσο είναι 100 γραμμάρια ρε φίλε;
Και τι σημαίνει νερό;Πόσο νερό;3 ποτήρια,5 κουβάδες,7 μπανιέρες;
Ουφ,δε με νοιάζει,ΝΥΣΤΑΖΩ!


Έβγαλα τις μπότες.
2.10,φορώντας ακόμη το πανωφόρι και το τζην,έπιασα το κρεμμύδι.Γάντια;Πάπαλαααα,τα κατανάλωσα όλα με τα γαμωμπιφτέκια....Δεν πειράζει,μια σακκούλα στο ένα χέρι και μια στο άλλο.
Άλλο γάντια,άλλο το καρφούρ απ’τη μια και ο μαρινόπουλος από την άλλη,και μάλιστα πρόχειρα τυλιγμένες.Πρέπει να με βγάλουν φωτογραφία και να με βάλουν εξώφυλλο στον αντιτσελεμεντέ.Πώς λέμε,ο Χριστός,το αντίθετο ο αντίχριστος;Έτσι.


Περιττό να γράψω πως με σακκούλες αντί για χέρια χάνεται μεγάλο μέρος επιδεξιότητας,οπότε το κρεμμύδι το μισό δεν τρίφτηκε και τώρα επιπλέει πάνω από τα ρεβύθια,σε μεγάλα κομμάτια(ψάρεψα και κανά δυο και τα πέταξα στα σκουπίδια γιατί σιχάθηκα έτσι πως τά'βλεπα).Έκανα και μια αυθαιρεσία,έβαλα σάλτσα ντομάτας,γιατί μου φάνηκαν πολύ ασπρουλιάρικα.Το λάδι δε που έριξα,θα μπορούσε άνετα να είναι από 5 ως 500 γραμμάρια-πού να ξέρω ρε γαμώτο;


Έλουσα και τα μαλλιά,αφού θα περίμενα.

Ωραία!Το πρόγραμμά μου πάει σύμφωνα με το σχέδιο,μόνο κάτι ώρες έπεσα έξω οι οποίες θα αφαιρεθούν:
Α)από τον ύπνο(το ζητούμενο)
Β)από τη δουλειά(το απευκταίο)

Τώρα πρέπει να περιμένω να χυλώσει το όσπριο.Είμαι έτοιμη να λιποθυμήσω πάνω στο πληκτρολόγιο.Να μην ξεχάσω να αναφέρω πως έχω πιεί μια σανγκρία και 2 ντραμπούι και δεν πέρασα και καλά.Τζάμπα το αλκοόλ...

Το πιάτο θα το ονομάσω "μεθυσμένα ρεβύθια".


απντέιτ:
3 παρά πέντε.Δοκίμασα ένα μεθυσμένο ρεβύθι.Καλό φαίνεται,αλλά το κόβω να χρειάζεται άλλη μια ώρα για να μαλακώσει.ΝΥΣΤΑΖΩ!!!
Να γείρω λίγο και να βάλω ξυπνητήρι;Κι αν δεν τ’ακούσω κι από μεθυσμένα γίνουν φλαμπέ;Κι εγώ μαζί παρανάλωμα;Πω ρε πούστη....



4 η ώρα,και μετά από 3 μπρίκια νερό,τα ρεβύθια παραμένουν στραγάλια.Τι σού'χω κάνει Θεέ της μαγειρικής και με τυραννάς;Ε;





Update περιποιημένο

Ίσως κάποιος να αναρωτηθεί:μα αφού δεν είναι πεντάρφανο αυτό το κορίτσι,και φαίνεται να έχει και φίλους,γιατί δεν κάνει το αυτονόητο;πρώτ'απ'όλα,να ρωτήσει τη μάνα της.Έτσι είναι το σωστό και το πρέπον.Λοιπόν,τα πράγματα στην περίπτωσή μου είναι λίγο πολύπλοκα όσον αφορά τη σχέση μου με τη μαμά.Δε θα κάτσω να το αναλύσω,αλλά στην παρούσα φάση επειδή προσπαθώ να ανεξαρτητοποιηθώ με διάφορους-σωστούς και μη-τρόπους,έχω κόψει και το μπωλάκι τελείως.Κι επειδή η μαμά κάθε τρεις και δύο μου πετάει κι από ένα"γιατί δεν αφήνεις τα ενοίκια και τα χαζά και να έρθεις σπίτι σου;"-δηλαδή στο πατρικό-,φροντίζω να μην της δίνω κι από μόνη μου πυρομαχικά.

Και πάμε στο δεύτερο σκέλος:γιατί δε ρωτάει κάποιον από τους γύρω της;Λοιπόν,αυτό το κορίτσι εδώ(εγώ καλέ)είναι πολύ ξεροκέφαλο μερικές φορές.Δεν ξέρω πώς έγινε κι έμαθε κάποια πράγματα λάθος,και ένα από αυτά είναι πως μπορεί να καταφέρει τα πάντα.Γι'αυτό ρίχνει τα μούτρα της και ρωτάει μόνο αν απελπιστεί.Και πάλι,σας το υπογράφω επειδή την ξέρω τη μαϊμού,ακούει μεν τι της λένε,αλλά πάλι του κεφαλιού της κάνει.
Πάντως,τη μία και μοναδική φορά που ζήτησε συνταγή από τη μαμά(εμ,έπρεπε να εντυπωσιάσει το γκόμενο μετά από 5 μήνες που μαγείρευε ΕΚΕΙΝΟΣ),ακολούθησε κατά λέξη τις οδηγίες της.Και πέτυχε(μόνο κάτι πήγε στραβά με το νερό και άρπαξε από κάτω,δε βαριέσαι,έφαγαν το από πάνω).Και τώρα κατά βάθος,μόνο τη μαμά θέλει να ρωτήσει.Αλλά ακόμα δεν είναι έτοιμη.Άστηνα,μην τη ζορίζεις...

Ξαναγυρίζω στο παρόν και στο πρώτο πρόσωπο και στο ρεβύθι.Σε χθεσινή επίσκεψη στην κουμπάρα μου,μεταξύ τυρού και κέικ,έφερα με τρόπο την κουβέντα στο πώς μαγειρεύονται τα ρεβύθια.
Πρώτη και καλύτερη τηγανιά:μπορείς να τα αφήσεις κι ολόκληρη μέρα λέει στο νερό,βράζουν μάλιστα καλύτερα!Τζάμπα πήγε το ξενύχτι,τζάμπααααα

Λοιπές τηγανιές:κλειστή κατσαρόλα(ορθάνοιχτη εγώ),χαμηλή φωτιά(στο 2,5 εγώ),όχι όλα μαζί τα υλικά από την αρχή(εννοείται όλα εγώ),και το κυριότερο,θέλει λέει,ρεβύθια από τη λαϊκή,για να είναι"βραστερά".

Πρώτον,πουλάνε και ρεβύθια στη λαϊκή;

Το βλέμμα της κουμπάρας δε χρειαζόταν μετάφραση.

Δεύτερον,λαϊκή,moi;Δε θά'σαι καλά.Καμμιά φορά που πρέπει να τη διασχίσω για να πάω στο ΑΤΜ,βλαστημάω την ώρα και τη στιγμή.Αλλά αν είναι η μόνη λύση,θα το κάνω κι αυτό!



Και τώρα πάμε στο αποτέλεσμα:τι έγινε με τα ρεβύθια;

Κατ'αρχήν η τελική εκδοχή του πιάτου δεν είναι με τίποτα"ρεβύθια σούπα",διότι οι σούπες αν δεν απατώμαι,έχουν υγρό στοιχείο.Αυτό είναι συμπαγές.Πώς έφτασε να γίνει έτσι;Μετά από δύο ώρες επαναληπτικό βράσιμο την επόμενη μέρα,δεν έλεγαν να μαλακώσουν.Κάποια στιγμή είδα κόκκινο,πήρα την κουτάλα κι άρχισα να τα ζουπάω με μανία,μήπως κι άμα λιώσουν,βράσουν επιτέλους!Ως αποτέλεσμα έγιναν κάτι σαν πολτός,αλλά και πάλι,με σκληρά κομμάτια μέσα και μερικά ολόκληρα ρεβύθια(μου ξέφυγαν).Α,και επίσης,σχετικά λύσσα στο αλάτι.

Παρ'όλα αυτά,τα έφαγα,και είπα κι ένα τραγούδι.Τραγούδι της φυλακής.Γιατί τέτοιο έμπλαστρο μόνο σε κάτι συσσίτια σερβίρουν...Έχετε δει αμερικάνικη ταινία με φυλακισμένους που πάει ο πρωταγωνιστής-που είναι μέσα άδικα γιατί είναι αθώος-και του σερβίρουν με μια κουτάλα ένα ακαθορίστου χρώματος νιανιά,του το πετάνε σλααατς! στο δίσκο και το κοιτάει με άδειο βλέμμα;τέτοιο έγινε και το δικό μου.
Μετά έρχεται ο κακός της υπόθεσης και φτύνει στο νιανιά,ή του ζουπάει τα μούτρα μέσα στο νιανιά κτλ για να προκαλέσει καυγά,δε συνεχίζω,μπήκατε στο νόημα

(Αλλά είναι το δικό μου νιανιά και το πονάω,γμτ:)

Control

Μια σπαστή θέση κινηματογράφου-από αυτούς τους παλιούς,που δε μυρίζουν ποπκορν αλλά λίγο μούχλα,λίγο κάτουρο,λίγο κλεισούρα,λες και κουβαλάνε τις μνήμες των χιλιάδων πισινών που ζέσταναν τα καθίσματά τους μέσα στα χρόνια..Ευτυχώς.Αυτή η ταινία δε θα ταίριαζε σε dolby surround και αριθμημένες θέσεις.Εδώ δεν έχεις σειρά προτεραιότητας,όποιος προλάβει πρόλαβε,δεν είναι αμφιθεατρικό αλλά υπάρχει μια σιωπηρή συννενόηση να κάτσουμε διάσπαρτα ώστε κανένα κεφάλι να μην εμποδίζει κανένα μάτι-είμαστε λίγοι άλλωστε και πρέπει να μας συνδέει κάτι βαθύτερο αφού βρεθήκαμε όλοι εδώ μεταμεσονυχτιάτικα(εκτός από ένα μαλακισμένο,που φρόντισε ακριβώς μπροστά μου να σηκωθεί και να ξεκινήσει να φοράει αργά αργά τα 18 πανωφόρια του-έκανε και ψόφο-ώστε να μη μπορώ να δω τα γράμματα του τέλους.Με αυτόν δε με συνδέει τίποτε άλλο από βαθιά απέχθεια).

Ωραία.Τι να γράψω από δω και πέρα;Πώς να περιγράψω μια ταινία που δεν την είδα,αλλά την έζησα,χωρίς να ακουστώ σαν κακοπληρωμένος συντάκτης δωρεάν διανεμόμενου σινεφιλικού φανζίν;Πώς να μιλήσεις για το βλέμμα του πρωταγωνιστή αν δεν μπεις μέσα του;Πως να βάλεις σε λέξεις συναισθήματα όταν η κοντινότερη έκφραση είναι το αδόκιμο"τρομαγμένη απελπισία";Πώς να εξηγήσεις πως ναι,γίνεται να χορεύεις καρφωμένη σε μια φθαρμένη βελουτέ μπορντώ άβολη θέση;

Και να φανταστείς,κάποτε η punk και τα παράγωγά της,δεν ήταν φίλοι μου...

Υ.Γ.Ενδεικτικό της επικρατούσας κατάστασης:όταν έκανε διάλειμμα(μέγα σπάσιμο!),ουδείς,συμπεριλαμβανομένου και του μανιώδη καπνιστή φίλου που ήταν μαζί μου,δεν κουνήθηκε να βγεί έξω..

Υ.Γ.2.(Για τους μινόρε τύπους):ΝΑ ΠΑΤΕ ΝΑ ΤΟ ΔΕΙΤΕ!Όσο προλαβαίνετε γιατί κατεβαίνει σιγά σιγά

Realising stuff

Μόλις συνειδητοποίησα-όχι χωρίς κάποιο τρόμο-το λόγο που απεχθάνομαι τόσο πολύ το σιδέρωμα.Ρε συ...μάλλον... ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΝΑ ΣΙΔΕΡΩΝΩ!

Διότι δεν μπορεί να έχω περάσει 20 γεμάτα μόχθο και ιδρώτα λεπτά πάνω από μια μπλούζα,και πηγαίνοντάς την στην κρεμάστρα,να βλέπω πως είναι τσαλακωμένη σε χίλια δυο σημεία!

Και να πεις πως στη ζωή μου δεν έχω προσπαθήσει να ασχοληθώ με το συγκεκριμένο άθλημα;Έχω,αλλά αφ'εαυτού μου,δε μου έδειξε ποτέ κανείς.Ούτε-για να πω τη μαύρη μου αλήθεια-έκατσα κι εγώ ποτέ να παρακολουθήσω πώς το κάνουν οι μαστόρισσες.Με τις επίπεδες δισδιάστατες επιφάνειες,έχω πλέον έχω αναπτύξει αποτελεσματικές τεχνικές..Κάτι γεωφυσικοί χάρτες όμως όπως γιακάδες,τσέπες,μέρη με κουμπιά,ώμοι,μου δημιουργούν τεράστιο πρόβλημα.
Αλλά ο κύριος αντίπαλος,αυτός που δεν κατατροπώνεται ούτε με μπαζούκα και χειροβομβίδες,είναι το ΜΑΝΙΚΙ!

Φλας μπακ:ήταν κάποτε ένας που ήθελε να με παντρευτεί-τον γνώριζε κι η μαμά μου και πολύ τον ήθελε για γαμπρό,μεταξύ τους τά’πανε και τα συμφωνήσανε.Εγώ πάλι,ηγόραζα αγρόν.Μια ωραία πρωία λοιπόν ο νυμφίος ήρθε-ξαφνικά,σαν απροειδοποίητο διαγώνισμα-να με βρει στην ξένη χώρα όπου φοιτούσα,και με περίμενε να ετοιμαστώ να πάμε βόλτα.Μετά από 15 λεπτά που με παρακολουθούσε να παλεύω με ένα μανίκι πουκαμίσου,σηκώθηκε αμίλητος,μου βούτηξε το σίδερο από τα χέρια κι άρχισε να σιδερώνει με μανία,μονολογώντας «α ρε(το όνομα της μαμάς μου)»...Ο καημένος...ελπίζω το preview της τσαλακωμένης ζωής που θα τον περίμενε μαζί μου να μείωσε τη στεναχώρια του για το όχι μου


Γενικά,ότι έχω μάθει στη ζωή μου,μόνη μου το έχω μάθει.Απ’τους φίλους μου,απ’τα βιβλία,απ’τις ταινίες,απ’τα περιοδικά...Και απ’ότι αποδεικνύεται,τα περισσότερα τα έμαθα στραβά κι ανάποδα


Α ρε μάνα....

Φαυλο-κύκλωση

Τη μέρα περιβάλλοντος των μπλόγγερς δεν την πήρα χαμπάρι όταν έπρεπε.Δεν πειράζει όμως,θα γράψω τώρα τη συμβολή μου

Το τελευταίο διάστημα,στις επισκέψεις μου στους κάδους ανακύκλωσης,δεν είμαι μόνη μου.Το τι χαρά κάνω όταν βλέπω κι άλλους συνανθρώπους μου με τις σακκούλες τους γεμάτες πλαστικά και χαρτιά να περιμένουμε στην ουρά να αδειάσουμε την πραμάτεια μας,δε λέγεται.

(Το περίεργο είναι πως 9 στις 10 φορές δεν συναντάω νέους,όπως περίμενα,αλλά ανθρώπους μεγάλης ηλικίας,άντρες και γυναίκες.Μερικοί μάλιστα,όπως ένας παππούς που πέτυχα τις προάλλες,τα φέρνουν με το αυτοκίνητο.Τι σημαίνει αυτό;Πως οι νέοι είναι αναίσθητοι και πως δεν ισχύει αυτό που πίστευα ότι η μόρφωση είναι που κάνει τη διαφορά;Πως αν και νέοι,δεν είναι πιο μορφωμένοι;Πως ο Έλλην είναι χοντροκέφαλος και απολίτιστος και μόνο όταν περάσουν τα χρόνια κι αρχίσει να φοβάται για την υγεία του αρχίζει και παίρνει μπρος;Πως οι παλιότερες γενιές που δεν είχαν κινητά και ηλεκτρονικά παιχνίδια και τόσο τσιμέντο γύρω τους από τα γενοφάσκια τους,καταλαβαίνουν καλύτερα τι σημαίνει η λέξη"περιβάλλον";Τι να σας πω,δεν ξέρω/δεν απαντώ)

Το αποτέλεσμα αυτής της νέας αυξανόμενης οικολογικής συνείδησης των πολιτών;Θα περίμενε κανείς κάτι καλό να γράψω.Όμως όχι,όχι αγαπητά μου παιδιά,μην ξεχνιόμαστε,δε ζούμε στην Ελβετία.Το αποτέλεσμα λοιπόν;Οι κάδοι τίγκα στο πλαστικό και στο χαρτί να ξεχειλίζουν,οι ευαισθητοποιημένοι πολίτες μην έχοντας πού να αφήσουν τα ανακυκλώσιμα που με κόπο συγκέντρωσαν,τα κρεμάνε γύρω γύρω στον κάδο μέσα στις σακκούλες τους ή τα αφήνουν πάνω...μετά,αν το περιβάλλον είναι τυχερό,βρέχει κι όλας και τα χαρτιά γίνονται πολτός-κατευθείαν για τους νορμάλ κάδους...Και πού βρίσκεται η Πολιτεία;Χρρρρ...Χρρρρρρ

Τι τους βάζεις τους κάδους ρε Δήμε-Υπουργείο-Κράτος;Για να δείχνεις πως συμμορφώθηκες με τις επιταγές της Ε.Ε. για την ανακύκλωση;Αν είναι να τους μαζεύεις κάθε 15 μέρες,άστο,γάμα το,δουλειά δε γίνεται
(με τη νοοτροπία που επικρατεί σε αυτή τη χώρα,δε θα μου φαινόταν παράξενο αν μετά το μάζεμα τα πήγαιναν στη χωματερή κι αυτά-πού να ξεδιαλέγεις τώρα...)

Όλοι μιλάνε για ευαισθητοποίηση των πολιτών,παιδεία και την έλλειψή της,κτλ.Ε λοιπόν,ΔΕ ΦΤΑΝΕΙ ΝΑ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΠΟΙΗΘΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ.Πρέπει να ευαισθητοποιηθούν και οι παλιομαλάκες που θέλουν να λέγονται εκάστοτε κυβέρνηση.Εκτός κι αν ευαισθητοποίηση σημαίνει να χτίσουμε εμείς οι ίδιοι εργοστάσια ανακύκλωσης και μετά να πηγαίνουμε τα προς ανακύκλωση μόνοι μας,να τα επεξεργαζόμαστε και μετά να τα ξαναχρησιμοποιούμε,να τα πουλάμε μεταξύ μας κ.ο.κ.Αν είναι έτσι όμως,να μας το πείτε να το ξέρουμε.ΑΚΟΥΤΕ ΓΑΪΔΟΥΡΙΑ;

Insomnia

Ήτανε που το μελετήσαμε το βρυκολακιάζειν στα σχόλια του προηγούμενου ποστ;Δεν ξέρω.Πάντως χθες,μπήκα στο πετσί του ρόλου και δεν μπορούσα να κλείσω μάτι παρά το γεγονός πως ήξερα ότι το ξυπνητήρι σήμερα θα χτυπούσε στις 7μιση.

Σαν πήγε τρεις και αφού είχα αλλάξει 125 στάσεις μέχρι να βρω τη σωστή στάση του ύπνου(η οποία στάση,άμα δε νυστάζεις,απλά δεν υπάρχει),το πήρα απόφαση και σηκώθηκα.Έριξα ανέμελα πάνω στις ντελικάτες πλάτες μου μία κουβέρτα με λουλουδάκια,κι άρχισα τις βόλτες ένθεν του διαμερίσματος.

Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις είναι που χρειάζεσαι ένα λοφτ,ή ένα τρίπατο νεοκλασικό,ή ένα μέγαρο με 20 κρεβατοκάμαρες και 10 μπάνια.Να βάλεις στο θερμός το χλιαρό σου γάλα και να αρχίσεις τη διαδρομή-σαν τους χοντρούς που διασχίζουν την Ελλάδα.Κάπου ανάμεσα στη πέμπτη και την έκτη σάλα,ε,τι σκατά,δε θα κουραστείς;Δε θα νυστάξεις;Θα την πέσεις στην άλλη πτέρυγα κι όλα όμορφα κι ωραία
-και το πρωί θα σε ξυπνήσει ο Τζον ο μπάτλερ που συνάμα είναι και πατρική φιγούρα,σε προσέχει,σε φροντίζει,ανέχεται τα νεύρα σου και ξέρει όλες σου τις συνήθειες.Για τα άλλα ζητήματα έχεις τον Τζακ το σωφέρ(ο Τζιμ ο κηπουρός μου κάνει πολύ"Νοικοκυρές σε απόγνωση"και ως γνωστόν,δεν ταυτίζομαι με νοικοκυρά)*

Στο 65 τετραγωνικά όμως πού να πας η αφορεσμένη;Μέχρι να κάνεις ένα βήμα βρίσκεις τοίχο-κι αν όχι τοίχο,πολυθρόνα,καρέκλα,γραφείο,παπούτσια σε κομβικό σημείο στο κέντρο του σαλονιού,ένα βάζο με κάτι διακοσμητικά κλαριά-το ΙΚΕΑ μου μέσα-,τη βαλίτσα από τις διακοπές που δεν αξιώθηκες να ανεβάσεις στο πατάρι..κάπου θα σκοντάψεις,θα σου φύγει η παντόφλα και η διαδρομή θα διακοπεί βίαια.Και πόσες στροφές να κάνεις γύρω από τον εαυτό σου;Δεν έχεις και ουρά να κυνηγήσεις.

Τι να κάνει ένας άνθρωπος μέσα στη μαύρη νυχτιά,που δεν έχει ύπνο και δε θέλει να ανοίξει τηλεόραση;

Έπαιξα ναρκαλιευτή για ένα τέταρτο-δεν κατάφερα να κάνω νέο ρεκόρ και σπάστηκα.Μετά έφαγα σπόρια.Πήγα να διαβάσω κάτι εφημερίδες,με το που αντίκρυσα το Βαγγέλη και το Γιώργο,ξαναγύρισα τρέχοντας στον υπολογιστή και μπήκα σε σελίδες αυτοκινήτων(το παλεύω,το παλεύω,πού θα πάει θα αγοράσω καινούριο πριν εκπνεύσει η χρονιά!).Ξανάφυγα,γύρισα στο κρεβάτι,σκέφτηκα διάφορες μαλακίες,ξανασηκώθηκα.Η σιδερώστρα μού'κλεινε το μάτι.Τι λες κυρία μου,αυτά μία φορά γίνονται στα χρονικά!

Τελικά κατά τις 4 ξαναξάπλωσα,κι άρχισα να επεξεργάζομαι την προοπτική να μην κοιμηθώ όλη τη νύχτα-πάλι.Μου ήρθαν και κάτι ωραιότατες ιδέες για ποστ,άρχισα να γράφω στο μυαλό μου τον πρόλογο,και.....έγινε το κακό!Κοιμήθηκα...




Σ'ένα γαλαξία,μακρυά,πολύ μακρυά,έγινε μια έκρηξη..η δόνηση έφτασε μέχρι το μικρό μας πλανήτη και κουνούσε το κρεβάτι ρυθμικά-βζζζζτ-βζζζτ-βζζζτ...8 και 28...το υποσυνείδητό μου μού δίνει τα νούμερα του Λόττο;όχι,μικρή τρελλή κι ανόητη,είναι η ώρα που πρέπει να είσαι στο πόστο σου,χαμογελαστή και έτοιμη να ξεκινήσεις τη μέρα σου και οι τύχες του κοσμάκη κρέμονται από πάνω σου-μόνο που αυτό είναι όνειρο,και η πραγματικότητα λέει πως αν δεν ήρθε ακόμη εκείνη η συσκευή διακτίνισης που παρήγγειλες από το τελεμάρκετινγκ,την έχεις-επιεικώς-γαμήσει...



*Μα τι γράφω;Δε θα σε ξυπνήσει κανένας,γιατί είσαι ζάμπλουτη και δε δουλεύεις-τρως την κληρονομιά που σου άφησε η δισεκατομμυριούχος γιαγιά σου.
Ο Τζον ο μπάτλερ όμως,είναι ο μόνος που ξέρει πως κάθε βράδυ,ρίχνεις στους ώμους την κουβέρτα με τα λουλουδάκια, μεταμορφώνεσαι σε "I wonder"woman και πατάσσεις την αδικία και το έγκλημα...
(το υπόλοιπο outfit περιλαμβάνει καρώ παντελονάκι πυτζάμας,μπλε κάλτσες,σαγιονάρες και κλάμμερ-με το που σε βλέπει ο κλέφτης,κλαίει απ'τα γέλια και τον συλλαμβάνεις χωρίς προσπάθεια:)