Αντίο,σακαράκα μου

Δεν είμαι απολύτως σίγουρη πότε δόθηκε η χαριστική βολή στη σχέση μας.Νομίζω πριν δυο μήνες,όταν σταμάτησε να λειτουργεί το "φουρφούρι" σου(σημ.μετ.-το ανεμιστηράκι).Το φουρφούρι ήταν η μόνη ελπίδα δροσιάς το καλοκαίρι και ζέστης το χειμώνα.Απ'το φθινόπωρο άρχισε τα σκωτσέζικα ντουζ-τη μια δούλευε,την άλλη όχι-,ώσπου μια μέρα,σταμάτησε τελείως.Και μ’άφησε στην παγωνιά...
Άλλα λεφτά δε θα χαράμιζα για σένα,το είχα πάρει από καιρό απόφαση.Είπα "μέχρι να διαλυθεί".Και,λες και τ’άκουσες,άρχισες να διαλύεσαι κομμάτι το κομμάτι-έπεσε ο υαλοκαθαριστήρας,έφυγε ο δεξιός καθρέφτης,μας εγκατέλειψαν τα πλαστικά των πορτών,χάλασε το φλας-μέχρι και η κεραία του-ανύπαρκτου-ραδιοκασετοφώνου έσπασε,από ένα απρόσεχτο χαμηλό κλαδί.
Αλλά το απ’έξω ουδέποτε μ’ενδιέφερε,κι ας μού’λεγαν όλοι "δε ντρέπεσαι,ολόκληρη γυναίκα,να κυκλοφορείς με αυτό το πράμα;Δε ντρέπεσαι να βάζεις κόσμο μέσα;"
Ντρεπόμουν,δε λέω,Μα όχι αρκετά για να σε αλλάξω.Η ντροπή δεν ήταν το σημείο μηδέν-αυτό,το είχα ξεκαθαρίσει με τον εαυτό μου.
Οι μηδέν βαθμοί ήταν το σημείο μηδέν.Τις προάλλες έπιασε πάγο το τζάμι σου και δεν έβλεπα τίποτα.Νερό δεν πετάει στο παρμπριζ το σύστημα εδώ και χρόνια,φουρφούρι να ζεστάνει το τζάμι για να λιώσει δεν υπήρχε..Τι νά’κανα;Έφυγα στα τυφλά.Ξέρεις πως είναι να οδηγείς και να μη βλέπεις γύρω σου;Άσε να μη σου πω καλύτερα.

Κι έτσι είπα να σ’αφήσω.Είπαμε σ’αγαπάω,αλλά όχι αρκετά για να θέλω να γίνεις ο τάφος μου.

Θα μου λείψεις,κι ας μη σου είπα ποτέ έναν καλό λόγο.Κι ας μη σε φρόντιζα,κι ας μη σε πρόσεχα,κι ας μη σε καθάριζα.Τώρα που πήρα τον αντικαταστάτη σου,το "Καινούριο",τώρα μου λείπεις πιο πολύ από ποτέ-κι ας μη σ'έδωσα ακόμα.Πηγαινοέρχομαι με το "Καινούριο"και το επιδεικνύω από δω κι από κει,μου το ασημώνουν και βγαίνω ανά τρία λεπτά στο μπαλκόνι να ελέγξω αν είναι ακόμα κάτω ή μου το κλέψανε,αλλά μη νομίζεις...
εσένα δε σε κοιτάω γιατί ξέρω πως είσαι εκεί,πιστό σκυλί μου.Και στα μουλωχτά εσένα παίρνω για να πάω να κάνω τις δουλειές μου και τα ψώνια μου,για να χαρώ ακόμα λίγο το πως είναι να οδηγείς αληθινό αυτοκίνητο,με το βαρύ τιμόνι σου και τις χοντρές λαμαρίνες που δε μασάνε από δέντρα και γρατζουνιές.Όχι σαν το άλλο,το βιντεογκέιμ..που κινείς ένα χιλιοστό το τιμόνι και κάνει στροφή 180 μοίρες!Που πας να πατήσεις με τη συνήθη δύναμη το γκάζι και πριν το καταλάβεις έχεις σανιδώσει και πας ντουγρού για μετωπική με το ψιλικατζίδικο της γωνίας!Πώς οδηγούν μ’αυτά ρε γαμώτη μου;

Δε λέω,και μαζί σου η οδήγηση είχε τις δυσκολίες της..Ο κόσμος γύρω μου έτρεχε με την ταχύτητα του φωτός,οι φίλοι οδηγοί έφερναν σβούρες τα υδραυλικά τιμόνια τους με το μαξιλαράκι της παλάμης ενώ εγώ,με τα μπράτσα του Κουταλιανού,πάλευα να ξεπαρκάρω.Οι βενζινάδες περίμεναν υπομονετικά να εκτελέσω το σύνθετο τριπλό τόλουπ-σκύβω προς τη θέση του συνοδηγού και αγωνίζομαι να γυρίσω τη μανιβέλα του παραθύρου κρατώντας στο άλλο χέρι το φτωχό μπρελόκ-αρκούδι με τη βρώμικη φανέλα "love"-,και μετά ακολουθούσε η ίδια πάντα εκνευριστική ερώτηση:
-Σούπερ;

Δεν είναι και ΤΟΣΟ παλιό ρε μεγάλε..

Από γυμναστική πάντως,δεν είχα παράπονο-το άνω μέρος του κορμού εκτελούσε πλήθος ασκήσεων καθημερινά.Άσε που εκτός των μεγάλων ομάδων μυών των χεριών και του σβέρκου,γυμνάζονταν και οι εσωτερικοί,της καρδιάς και του στομάχου:
-τι είναι αυτό που ακούστηκεε;τι μυρίζει καμμένο;ανατιναζόμαστε ή ακόμα;σα να γέρνει προς τα αριστερά,πάλι εσκασε το λάστιχο;

Πάει κι η γυμναστική τώρα..

Αααχ..

Θα μου λείψει που καβαλούσαμε μαζί τα πεζοδρόμια χωρίς να μας νοιάζει αν μας παίρνει ή όχι-εξού και σκάσαμε δυο λάστιχα,φάγαμε την εξάτμιση και στραβώσαμε και τα ψαλίδια από κάτω..Θα μου λείψει που σε ξεχνούσα ανοιχτό και δε μου καιγόταν καρφί,γιατί ήξερα πως δεύτερη ματιά ούτε κλέφτης δεν επρόκειτο να σου ρίξει.Θα μου λείψει που αν τύχαινε να ακούσω κανένα γκντουπ ενώ σε πάρκαρα τσίμα τσίμα ανάμεσα σε κάδους ή σε σίδερα,δεν έκανα καν τον κόπο να κοιτάξω αν γρατζουνίστηκες.Τι σημασία είχε άλλη μια λακκούβα άλλωστε..Θα μου λείψει που το μόνο άγχος που είχα μαζί σου ήταν "θα πάρει μπρος και σήμερα;"

Θα μου λείψεις,καλό μου σαράβαλο.Μέσα σου αισθάνομαι σα στο σπίτι μου.Μέσα στο άλλο,σαν καλεσμένη σε πάρτι όπου δεν ξέρω κανέναν.




Υ.Γ.(ψιθυριστό,να μην τ’ακούσει το σαραβαλάκι μου)

Χθες που ήμουν μέσα στο "Καινούριο" νύχτα,ένιωσα σαν πλοηγός στο εντερπράιζ:φωτάκια στο ταμπλώ,στις πόρτες,πάνω κάτω και πλαγίως-τα πάντα φωσφόριζαν μ’έναν εξωπραγματικό τρόπο..Έφτασα σπίτι και μόλις πάρκαρα,τότε κατάλαβα πως κρύωνα-εμ,θέλει χρόνο για να συνειδητοποιήσεις πως έχεις κουμπί που δουλεύει.Το γύρισα.Μια γλυκιά ζέστη ξεχύθηκε από τις γρίλιες και τύλιξε το παγωμένο σώμα μου.Οι ώμοι ξεσφίχτηκαν και χαλάρωσαν.Χαμογέλασα.

Μου φαίνεται πως θα καταφέρω να το συνηθίσω τελικά...
:)