Ο θάνατός σου,η κάρτα μνήμης μου

Τό'χω ξαναγράψει πως γενικά αποφεύγω να βλέπω ειδήσεις.Έκανα κάποτε τις φιλότιμες προσπάθειές μου να αντέξω,με το πρώτο παράθυρο άρχιζα να δυσανασχετώ έντονα και αυτό ήταν.Μετά έδωσα μια ευκαιρία στην κρατική τηλεόραση επειδή συμπαθώ τη Χούκλη,αλλά εκεί πάλι ένιωθα σαν λίγο ο μεγάλος αδελφός να μη μου τα έλεγε όλα ή να παραεπέμενε σε κάποια συγκεκριμένα θέματα και να αγνοούσε άλλα-οπότε πάει κι αυτή.Από τότε που πουλήσαμε τις μετοχές μας έκοψα και το χρηματιστήριο,ο καιρός μ'ενδιαφέρει εκ των προτέρων μόνο όταν πρόκειται να πάω εκδρομή ή διακοπές,κι έτσι δε μου έμεινε κανένας λόγος να ανοίγω τηλεόραση στις 8,8μιση,9.Έχω άλλωστε τις εφημερίδες για να ενημερώνομαι (λέμε τώρα..)

Δυστυχώς...Γιατί αυτά που ενδεχομένως γλυτώνω από το ένα μέσο,τα μαθαίνω(και φρίττω)απ'το άλλο

Όπως τώρα.Σήμερα εδέησα να ανοίξω το κυριακάτικο Βήμα,του οποίου εκτιμώ τα ένθετα και τα-αστεία συνήθως-άρθρα για την τιβί της Αστερόπης Λαζαρίδου.Αυτή τη φορά δεν ήταν αστείο-έγραφε για την κηδεία του Χριστόδουλου(άντε πάλι εκατομμύρια θα μπουν στο μπλογκ μου επειδή έγραψα τη λέξη"Χριστόδουλος",τι να κάνεις όμως,shit happens)και το πώς την κάλυψαν τα κανάλια

Πω πω!τι μαλακία στο πάτερο γλύτωσα!Ήμουν όλη μέρα εκτός σπιτιού και ΙΔΕΑ δεν είχα τι έπαιξε.
Γράφει λοιπόν μέσα σ'όλα η Αστερόπη,(εκτός από τα ξεφτιλίκια των μεσημεριανούδων με μαύρα και κότσους και θέματα"τα τοπ 5 ανέκδοτα του Χριστόδουλου"και τον Παπαδάκη να δέιχνει"το θρανίο του Χριστόδουλου"..),και κάτι που μου σήκωσε την τρίχα όρθια:

Πως την ώρα της ταφής-και αφού οι κάμερες είχαν δείξει από όλες τις πιθανές γωνίες και με ανατριχιαστικά ζουμ το πρόσωπο του νεκρού-χέρια(νόμιζα"πιστών",αλλά σήμερα μου είπαν πως ήταν κυρίως παπάδων!)υψώθηκαν...
με κινητά
για να αποθανατίσουν το στιγμιότυπο!

Ακόμα και τώρα που το γράφω δεν το πιστεύω.Τελικά,τα κατάφεραν:ο θάνατος έγινε χάπενινγκ.Λέγεται και γράφεται κατά καιρούς πως με τόσο θάνατο που μας βομβαρδίζει η τηλεόραση,καταντήσαμε να βλέπουμε τους λάιβ πολέμους και να συνεχίζουμε την πίτσα μας μη καταλαβαίνοντας πως κάπου αλλού στ'αλήθεια πεθαίνουν άνθρωποι.Ε λοιπόν,η αναισθησία προχώρησε πέρα από την οθόνη..Μπροστά στη μούρη τους είναι το πτώμα και το φωτογραφίζουν λες και είναι ο Τζορτζ Μάικλ επί σκηνής,χωρίς καμμιά συναίσθηση του ΤΕΛΟΥΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ-θιασώτες της ολοσχερούς μπούρδας με την οποία πορευόμαστε όλοι μας,πως εμείς δε θα πεθάνουμε ποτέ.

Γενικότερα η έννοια του"ζω τη στιγμή"τείνει να αντικατασταθεί από το"ντοκουμέντο".Ίσως επειδή η στιγμή είναι τόσο φευγαλέα,τόσο άπιαστη,οι άνθρωποι έχουν ανάγκη από συνεχή υπενθύμιση,κάτι που μένει στο χρόνο όσο η μνήμη ξεθωριάζει.Ναι αλλά έτσι τη χάνεις εξ'ολοκλήρου τη στιγμή-την εικόνα της μπορεί να την κράτησες,το συναίσθημα όμως που δεν έζησες επειδή σε απασχολούσε πόση μπαταρία έχεις ακόμα,δε θα το βρεις να το πουλάνε πουθενά.Είναι το γνωστο φαινόμενο που κοροϊδεύαμε,με τους Ιάπωνες τουρίστες οι οποίοι βλέπουν τα μέρη που επισκέφθηκαν μόνο αφού επιστρέψουν στη χώρα τους και εκτυπώσουν τις χιλιάδες φωτογραφίες...

Ποιοί Ιάπωνες,που πλέον έχει γίνει παγκόσμιο.Πιο πολλή εντύπωση μου κάνει στις συναυλίες-τα χέρια ψηλά,όχι πια με αναπτήρες ή κάνοντας το σήμα της νίκης(ή και του σατανά,ανάλογα τη συναυλία) αλλά με το κινητό-κάμερα στην άκρη του "μια ανάσα πριν την εξάρθρωση"χεριού για να πάρει ένα χιλιοκουνημένο πλάνο του τραγουδιστή (που ούτως ή άλλως φαίνεται σα μυρμήγκι),αντί να γουστάρει και να ξελαρυγγιστεί και να χοροπηδήξει,και μετά να πάει να πάρει ένα ωραιότατο ντιβιντι με λάιβ και να τον δει κι από κοντά.
Και τέλος πάντων,άντε.Για τη συναυλία να το καταπιώ.Για την κηδεία;;;;!!!;;;

Αναμνηστική φωτογραφία του πτώματος στο κινητό.Τι θα την κάνουν ρε γαμώτο;Θα τη δείχνουν στους φίλους τους για να αποδείξουν"ήμουν κι εγώ εκεί";Θα την κοιτάζουν μόνοι τους τη νύχτα και θα κλαίνε;(καλά!)..Θα κουτσομπολεύουν πώς τον μακιγιάρισαν;Παναγία μου,σε τι εποχή ζω και μεγαλώνω....

Άντε πάλι ο πούστης ο κάποιος,ακόμα δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω τη σκέψη μου..ήρθε να μου τρίψει στη μούρη πως θα μπορούσε να ήταν και χειρότερα,πως θα μπορούσα να ζω στο Μεσαίωνα και να με κάψουν για μάγισσα,πως θα μπορούσα να είμαι μια αφρικάνα σκλάβα στην Αμερική των Νοτίων,πως ζω σε μια εποχή και σε μια χώρα που μπορώ να είμαι ελεύθερη και γκρινιάζω;

Όμως αν ήμουν τα παραπάνω θα μπορούσα να πάρω τα όπλα και να αντιμετωπίσω τους δυνάστες μου...Θα είχα σκοπό για να αγωνιστώ.Να ελπίσω.Θα ήξερα τουλάχιστον ποιόν μισώ.Τώρα;Ποιόν να κυνηγήσω;Πώς κρύφτηκε τόσο καλά ο εχθρός γαμώτο και δεν μπορώ να τον εντοπίσω;Λες άμα φάω λάχανο τη Λαμπίρη να καταφέρω να παραδειγματίσω κανέναν;Άντε και φτιάχνω μια οργάνωση,τρομοκρατική θα την πούν;Χέστηκα.Ποιόν θα βάλουμε στο στόχαστρο;Πείτε μου συνάνθρωποι!Θα σωθεί ο κόσμος αν ξημερώσει η επαύριο χωρίς τον Αυτιά;