Johnny walker

(Αυτό εδώ το ποστ έχει αρχίσει να γράφεται πέρσι-και συγκεκριμένα το καλοκαίρι.Το δημοσιεύω διότι το θέμα του συνεχίζεται και φέτος-και υποθέτω και του χρόνου)


Ξαφνικά πέρσι στα μέσα Ιουνίου


Εδώ και λίγες μέρες με έχει χτυπήσει το σύνδρομο της παραλίας.Ξέρετε,αυτό που στέλνει όλες τις θηλυκές άνω των 25 στα γυμναστήρια και στους διαιτολόγους ένα μήνα πριν τις διακοπές τους;Αυτό.Από διατροφή δεν είχα να κάνω και τίποτα τρομερά πράγματα,απλά έκοψα από το μενού τα πατατάκια και κατέβασα τα παγωτά από τρία την ημέρα σε ένα-και μάλιστα με μηδέν λιπαρά.Οι υπόλοιπες συνήθειές μου είναι ούτως ή άλλως οι ενδεικνυόμενες,διότι τρελλαίνομαι για φρούτα και σαλάτες και προϊόντα ολικής άλεσης(ναι ναι ναι)

Δε φτάνει όμως η δίαιτα,θέλει και γυμναστική..Μετά από ένα γρήγορο υπολογισμό του χρονικού διαστήματος που κουνάω τα πόδια μου κάθε μέρα(μισή ώρα με το ζόρι), αποφάσισα πως καλό θα ήταν να εντάξω και κάτι σε κίνηση στο καθημερινό μου πρόγραμμα.Τι όμως;

Το γυμναστήριο ήταν out of the question εξ’αρχής:τρεις φορές έχω γραφτεί στη ζωή μου,και τις τρεις έκλαψα τη διμηνιαία συνδρομή.Οι φίλες μου συνέχισαν,εγώ αποχώρησα στη δεύτερη βδομάδα με πυρετό(η αεροβική έχει αυτό το εφέ στον οργανισμό μου).Όργανα;Απαπα..Αυτό το "εργοστασιακό"στυλ δεν είναι διόλου της ιδιοσυγκρασίας μου.Θυμάμαι την τελευταία φορά που πάτησα σε τέτοιο μέρος,συνοδεύοντας 2 φίλους και επίδοξους γυμναστηριαζόμενους σε ένα παράρτημα μεγάλης αλυσίδας της πόλης.Όσο εκείνοι ρωτούσαν λεπτομέρειες,εγώ καθόμουν και παρατηρούσα μέσα από τις τεράστιες τζαμαρίες την αίθουσα των οργάνων:άντρες,γυναίκες,με ιδρωμένες φανέλες και αναψοκοκκινισμένη μούρη,στη σειρά σαν πλέιμομπίλ,να μετράνε τις αναπνοές τους ανεβοκατεβάζοντας το χέρι,το πόδι,τον κορμό,μία ακόμα επανάληψη,το βλέμμα μπροστά,χαμένο στη φαντασίωση της κορμάρας που θα επιδείξουν στην ξαπλώστρα της πλαζ,ο καθένας στον κόσμο του..Καθώς ήμουν και πίσω από το τζάμι και δεν ακουγόταν ούτε μουσική ούτε τίποτα(δεν ξέρω καν αν είχε),σφίχτηκε η ψυχή μου-σα να έβλεπα βουβό ντοκυμαντέρ από κρατούμενους σε κάτεργο.Από εκείνη τη μέρα,δεν ξαναπάτησα σε γυμναστήριο ούτε για δοκιμή.Αυτός ο αυτοσκοπός της γράμμωσης που ήταν γραμμένος στα πρόσωπά τους,αυτή η διαδικασία που δεν εμπεριείχε ούτε διασκέδαση ούτε χαρά ούτε διαντίδραση αλλά σκέτο μόχθο,με κατέθλιψε.

[Αντιθέτως,πάρα πολύ διαφορετικά συναισθήματα τρέφω για τα σπορ.Και τα ομαδικά και τα μοναχικά,ότι ταιριάζει στον καθένα.Είναι άλλο πράγμα βρε παιδί μου να παίζεις μπασκετάκι με τους φίλους σου,άλλο πράγμα να κατεβαίνεις το βουνό με τα σκι και να χάνεσαι στην ταχύτητα και στη γαλήνη του λευκού,ή στο γαλάζιο με το νερό να σου χαιδεύει το κορμί,και άλλο να περιμένεις στην ουρά σιχτηρίζοντας τον φούσκα που έχει καβατζώσει το αγαπημένο σου μηχάνημα για σμίλευση των τρικεφάλων-και δεν του έχει μιλήσει κανείς και για το ρεξόνα...]

Επανέρχομαι στο θέμααα...τι κίνηση λοιπόν να βάλω στη ζωή μου,για να φορμάρω λίγο το οπίσθιον τμήμα πριν το εκθέσω στη μεγάλη μπιεννάλε της παραλίας;

Τζόγγιν....δε νομίζω.Η αντοχή δεν ήταν ποτέ το δυνατό μου σημείο.Στους σχολικούς αγώνες φορτσάριζα στην εκκίνηση και τα πήγαινα μεν καλά,αλλά στο τέλος κάθε κούρσας ήμουν δυο βήματα από το έμφραγμα-ξάπλωνα στο έδαφος και κατάφερνα να αρθρώσω τη λέξη "νερό" μετά από μια ώρα στην καλύτερη περίπτωση.

(πρέπει να κάνω ένα ποστ που να αφορά τα ανδραγαθήματά μου στο μάθημα της γυμναστικής στο σχολείο.Τι να πρωτοθυμηθώ;Που κόντεψε να με αποβάλει η καθηγήτρια επειδή αρνιόμουν-ως γνήσιο αντιδραστικό στοιχείο-να χορέψω παραδοσιακούς χορούς;Που σε μίνι μαραθώνιο του λυκείου μου,ΠΗΡΑ ΛΑΘΟΣ ΔΡΟΜΟ(αν έχεις το θεό σου δηλαδή);.Που έπαιζα χάντμπολ κατά τον ακόλουθο τρόπο:την έστηνα δίπλα στο τέρμα των αντιπάλων,και μόλις η ομάδα μου έπαιρνε τη μπάλα,μου την πετούσαν και έβαζα γκολ.Αλλά μιλάμε δεν κουνιόμουν από κει.Άμυνα;Ποιά άμυνα;Άσε τις άλλες να τρέχουνε..)

Κολύμβηση...σε κοινόχρηστη πισίνα;νοου γουέι Χοζέ,μην επιμένεις,διότι που ξέρω εγώ ρε Χοζέ αν εσύ πλύθηκες πριν έρθεις;Ή αν δεν είσαι από τους γύφτουλες που θεωρούν πρέπον να αφήσουν τα κίτρινα δηλητηριώδη απόβλητά τους εκεί που θα βουτήξω εγώ την κεφάλα μου;.Άσε,μέχρι να αποκτήσω σπίτι με εσωτερική πισίνα(:Ρ),προτιμώ να κολυμπάω στη θαλασσίτσα που είναι και αυτοκαθαριζόμενη.

Ποδήλατο...Καλή ιδέα θα ήταν!Να πεταλιάζω αμέριμνη με ένα λουλούδι στ’αυτί και να τραγουδάω Μακεδόνα.Σύσφιγξη μηρών και διασκέδαση,δύο σε ένα.Κάποια προβληματάκια μόνο υπάρχουν...Το ποδήλατό μου το έχει φάει η σκουριά(ο παππούκας μου μου το είχε κάνει δώρο την εποχή της Πλειστοκαίνου-όταν ήμουν 13 χρονών),άρα δεν έχω ποδήλατο.Και άντε κι αγοράζω άλλο.Πού να πεταλιάσω;Το μόνο μέρος που μπορώ να φανταστώ ως ιδανικό,είναι ένα σκηνικό από ταινία της Βουγιουκλάκη όπου αυτή και οι πλούσιες φίλες της κάνουν ποδηλατάδα σε έναν υπέροχο άδειο δρόμο με δέντρα εκατέρωθεν-και εναλλακτικά,το Άμστερνταμ.Διότι αν ποδηλατάρω ΕΔΩ,στην πόλη μου,θα γίνω το πρώτο θέμα στο δελτίο των 8.00: «Ποδηλάτισσα καταπλακώνεται από σκουπιδιάρικο μέσα στο καταμεσήμερο-ο οδηγός δηλώνει πως είναι αθώος και πως το θύμα κυκλοφορούσε ΠΑΡΑΝΟΜΑ στη λεωφορειολωρίδα»(ζουμ κάμερας στο λουλούδι που βρέθηκε δίπλα στο πολτοποιημένο κρανίο)

Και πες ότι δε με πατάνε.Πες πως φοράω επιγονατίδες,κράνος,φωσφοριζέ γιλέκο και ασορτί περικάρπια και τη γλυτώνω(ήδη μου κόπηκε η μισή χαρά με αυτή την περιβολή).Πού να πάω;Η γειτονιά μου δεν έχει ούτε ένα επίπεδο σημείο,είναι όλο απότομες ανηφοριές κατηφοριές.Οπότε ή θα καρφωθώ κάπου κατεβαίνοντας,ή θα πάθω ανακοπή στην προσπάθεια να ανέβω.Να πάω αλλού;Προς το κέντρο;Χμ,δεν ξέρω αν είναι και τόσο καλή ιδέα να αντικαταστήσω τον αέρα στα πνευμόνια μου με καυσαέριο...

Άθληση στο σπίτι με βιντεοκασέτα...Boooooriiiiiiing

Μετά από ώριμη σκέψη,κατέληξα σε αυτό που μου φάνηκε ευκολότερο:Περπάτημα.

Ακούγεται λίγο γεροντίστικο,αλλά δεν το είχα κατά νου σαν τους περιπάτους που κάνουν οι μεγάλοι μετά το φαί για να χωνέψουν.Όχι,η δικιά μου ιδέα εμπεριείχε αθλητικό παπούτσι,καπέλο,νερό στο χέρι,προαιρετικά μουσική(ραδιόφωνο κινητού)και γρήγορο βάδην για τουλάχιστον μισή ώρα καθημερινά.Ανέξοδο,απλό,με αμέτρητες εναλλακτικές διαδρομών,με ευέλικτο ωράριο προσαρμόσιμο στο καθημερινό μου πρόγραμμα,που δε θα καταπονήσει τον αρχάριο οργανισμό μου,ακουγόταν τέλειο.

Or,so I thought….(συνεχίζεται)