Keep walking

(συνέχεια απ'το προηγούμενο)

Το είχα πάρει πολύ ζεστά-ήμουν ενθουσιασμένη με την απόφασή μου και δεν έβλεπα την ώρα να ξεκινήσω.Την επόμενη μέρα λοιπόν,μόλις τέλειωσα τη δουλειά,χωρίς ούτε να φάω(για να μη βαρύνω),έβαλα τη φόρμα μου,το μοναδικό ζευγάρι αθλητικά παπούτσια που διαθέτω,γυαλιά ηλίου,κινητό με ακουστικό για το ραδιόφωνο,φανελάκι,και αφού έκανα διάφορα τεντώματα(ότι μου κατέβαινε),βγήκα να κατακτήσω τους δρόμους της πόλης.

Στην εξώπορτα,κοντοστάθηκα για να χαράξω τη διαδρομή.Μετά από ενδελεχές α-μπεμπα-μπλόμ, αποφάσισα να εξερευνήσω την περιοχή βορείως της πολυκατοικίας μου.Έβαλα τον αγαπημένο μου σταθμό με ροκ μουσική.Σούπερ.Ξεκίνησα με ρυθμό και βήμα ταχύ.

Μετά από ένα τέταρτο περίπου,είχα μεταμορφωθεί σε ανθρώπινο ράκος,σε κουρέλι της ζωής,που χάραζε διαδρομή αναλόγως με το πού έχει σκιά μήπως και γλιτώσει την ηλίαση.Ντάλα μεσημέρι με καύσωνα χωρίς καπέλο-και χωρίς αντιηλιακό,έχει σημασία αυτό-η ιδέα να βγεις για περπάτημα παίρνει τουλάχιστον Όσκαρ ηλιθιότητας-για να μην πω Νόμπελ και με πει κανείς υπερβολική.

4 μπουκαλάκια νερό αργότερα και με το ρολόι του κινητού κολλημένο στη μύτη μου για να μετράω πόσα δευτερόλεπτα έμειναν ακόμα μέχρι να τελειώσει το φάκιν μισάωρο,έφτασα σπίτι-ημιλιπόθυμη.Την άλλη μέρα το πρωί,ανακάλυψα με τρόμο πως μου έμεινε και ενθύμιο-ένας τεράστιος λεκές στο μέτωπο από τον ήλιο...

Η επόμενη ώρα που με βόλευε,ήταν αργά το βράδυ.Οκ,σκέφτηκα,αλλάζουμε ώρα.

Πάει 10,και νάσου η αδερφή του Σπύρου Λούη,πανέτοιμη,με τη φόρμα της και άνευ κινητού αυτή τη φορά-νύχτα γαρ,να έχουμε όλες τις αισθήσεις σε εγρήγορση.

Καλά έκανα και δεν έβαλα ακουστικά-έτσι για να καταλάβω πιο γρήγορα πως οι τσάρκες για μια γυναίκα μόνη νυχτιάτικα,ασχέτως αν δε φοράει μίνι με γόβα αλλά αθλητικά,δεν είναι και η εξυπνότερη κίνηση.Η νύχτα μού αποκάλυψε ένα πρόσωπό της που δεν είχα ξαναματαδεί:το επικίνδυνο.Δε θα επεκταθώ,αλλά ανάμεσα στα δυο,προτιμούσα τη θερμοπληξία.Επέστρεψα στο μεσημέρι,μόνο που φρόντισα για καπέλο και 50 δείκτη.

Ένα άλλο πρόβλημα που προέκυψε,ήταν το "πού".Τελικά,οι αμέτρητες εναλλακτικές διαδρομών που φανταζόμουν,δεν ήταν και τόσο αμέτρητες.Πολύ γρήγορα έμαθα όλα τα στενά στους γύρω δήμους απ’έξω κι ανακατωτά,και σιχάθηκα το περπάτημα,τη ζωή μου,τα κακοχτισμένα σπίτια και τις μυρωδιές των τσιγαρισμένων κρεμμυδιών.

Τέλος πάντων για να μην τα πολυλογώ,συνέχισα για 2-3 βδομάδες,μετά πήγα διακοπές,μετά ήρθε το φθινόπωρο.Και όπως κάθε φθινόπωρο,παίρνω νέες αποφάσεις και ξεχνάω τις παλιές.Αν εξαιρέσουμε κάτι περίεργες εκλάμψεις,όπου μ’έπιανε υπερχείλιση ενέργειας κι έβγαινα να πάω να κάνω τις δουλειές μου με τα πόδια(μία ώρα δρόμος στο πήγαινε κι άλλη τόση γύρνα,σα δαρμένη),επανεντάχθηκα πλήρως στο "κινούμαι τόσο όσο για να μη θεωρούμαι κατάκοιτη".

Αυτό μέχρι πριν κανά δίμηνο.Κάποιες περίοδοι που έμεινα χωρίς αυτοκίνητο,συνέβαλλαν στο να θυμηθώ τις περσινές μεγάλες αποφάσεις..Ξεσκόνισα τα αθλητικά-τρόπος του λέγειν δηλαδή,με τις περσινές σκόνες τα φόρεσα-και ξαναπήρα το μακρύ δρόμο προς την κορμάρα(αν και αρχίζω να συνειδητοποιώ πως σκέτο το περπάτημα,ΔΕ ΦΤΑΝΕΙ)

Η αλλαγή που συνετελέσθη φέτος,είναι πως δεν περπατάω για το περπάτημα αυτό καθαυτό,αλλά το συνδυάζω με τις δουλειές μου.Έχω να πάω φερειπείν εκεί;Δεν θα πάρω το αυτοκίνητο,παρά θα ξεκινήσω μισή ή μια ώρα νωρίτερα και θα πάω με τα πόδια.Το εκεί που έχω να πάω είναι πολύ μακρυά;Θα κάνω μέρος της απόστασης με λεωφορείο.Έτσι δε βαριέμαι τόσο,διότι υπάρχει ένας στόχος στο τέλος της διαδρομής,μια Ιθάκη,ένα Ζάρα βρε αδερφέ.

Στο επόμενο και τελευταίο ποστ που θα ασχοληθεί με το θέμα,θα παραθέσω το πολύτιμο απόσταγμα της περιπατητικής εμπειρίας μου(καλά ντεε,μη βαράτε...:)