Συγχρονικότητα

Ξύπνησα σήμερα μετά βίας,έχοντας,για ακόμη μια φορά,χάσει μία ώρα ζωής στα καλά του καθουμένου(ναι,ναι θα την ξανακερδίσω μετά 6 μήνες,ποιός περιμένει μέχρι τότε;Και πώς ξυπνάνε αύριο;;;;γμτ)
Και φυσικά από όλα τα βράδια,χθες βρήκα να κοπροσκυλιάσω μέχρι το ξημέρωμα,οπότε το πράμα ήρθε κι έδεσε και κοιμήθηκα 5,δηλαδή 6 και εικοσπέντε.

Ξυπνάω λοιπόν στις 12(δηλαδή 1),σκέφτομαι "αν κοιμηθείς κι άλλο,δεν υπάρχει περίπτωση αύριο να πας στη δουλειά",θαυμάζω την ωριμότητά μου και σηκώνομαι τραγουδώντας στο μυαλό μου το Wrong των Depeche mode που μού’χε σφηνωθεί από χθες.Πηγαίνοντας στην κουζίνα να φτιάξω καφέ αναπολούσα τη συναυλία τους το 2001 στην Αθήνα.Ό,τι μπορούσα να αναπολήσω δηλαδή,διότι:

Κατέβηκα στην Αθήνα από την προηγούμενη της συναυλίας,όπου θα φιλοξενούμουν στο σπίτι του καλού φίλου με τον οποίο είχαμε κανονίσει να πάμε μαζί.Το βράδυ λοιπόν μαζευτήκαμε διάφοροι γνωστοί και άγνωστοι και κάναμε αυτό που κάνουν οι Αθηναίοι όταν κατεβαίνουν φίλοι τους επαρχιώτες στην πρωτεύουσα:τουρ για να δούμε και να θαμάξουμε τη νυχτερινή ζωή της πόλης,δηλαδή του Ψυρρή(ήταν πολύ χοτ τότε).Είπαμε να συνδυάσουμε ποιότητα με ποικιλία,οπότε πήραμε σβάρνα ό,τι πετυχαίναμε στο δρόμο μας-μουσική σκηνή(νομίζω το Αερικό,όπου ένας τύπος έπαιζε κάτι φλογέρες και επειδή εμείς μιλούσαμε μας κάνανε σσσσσουτ και φύγαμε άρον άρον),ταβερνίδιο με ζωντανή ορχήστρα,μετά ροκ μπαρ κτλ.Τα αποτελέσματα ήταν σχετικά ολέθρια,και συνάμα συγκλονιστικά.Ένας από τους αγνώστους απεδείχθη ο έρωτας της ζωής μου(so far δεν έχει χάσει ακόμα τον τίτλο δυστυχώς),κατά τις 7 η ώρα απεδείχθη ότι το στομάχι μου δεν άντεξε τα 185 λίτρα αλκοόλ και ξερνούσα σε διάφορα καφέ και μπουγατσατζίδικα που επισκεπτόμασταν(στην αγκαλιά του έρωτα της ζωής μου),γύρω στις 5μ.μ. επιστρέψαμε στο σπίτι του φίλου μου και κοιμηθήκαμε μία ώρα(ο έρωτας της ζωής μου έπρεπε να φύγει γιατί είχε δουλειά),μετά πήγαμε στο στάδιο(όπου μου έλειπε φριχτά ο έρωτας της ζωής μου),και μετά πήγαμε μπροστά μπροστά στη σκηνή κι άρχισε η συναυλία.Εκεί δεν είχα χρόνο να σκέφτομαι τον έρωτα της ζωής μου γιατί είχα αρκετή δουλειά ως προς το να αγωνίζομαι να μη λιποθυμήσω από το συνδυασμό αϋπνίας,hangover και αφυδάτωσης(δεν ήπια νερό για να μην κατουριέμαι).Πάντως θυμάμαι αχνά τα τατουάζ του Ντέιβ Γκάχαν και κάτι άσπρα πούπουλα που φορούσε ο Μάρτιν.

Με αυτή την αναδρομή στις σκέψεις μου,έβαζα καφέ στην κούπα
Τραγουδώντας το wrong στο μυαλό μου
Γέμισα το μπρίκι νερό,τραγουδώντας είπαμε το Wrong στο μυαλό μου,
Πήγα στο σιντιπλέιερ
Τι τραγουδούσα στο μυαλό μου Γιαδικιάρογλου;Α να μπράβο,το Wrong
πάτησα το κουμπί που ανοίγει το ράδιο και

Ω!

Για φαντάσου

Οι πρώτες νότες του Wrong ξεχύθηκαν από τα ηχεία.

Είναι από τις στιγμές που νιιώθεις μικρός θεός,και συγχρόνως συνειδητοποιείς πόσο λίγα γνωρίζουμε για τον άνθρωπο,το χωροχρόνο,το συλλογικό ασυνείδητο και τις νεράιδες.Κάποτε προ αιώνων,νόμισα πως ψήγματα απάντησης βρίσκονται στο Ντέμιαν του Έσσε,και αρκετά αργότερα,στον Γιουνγκ.Αλλά και πάλι...

Πώς γίνεται;Πώς είναι δυνατόν να σηκώνεις το ακουστικό να πάρεις τηλέφωνο την κολλητή και να το έχει σηκώσει το ίδιο δευτερόλεπτο κι εκείνη;Συντονιζόμαστε οι άνθρωποι που κάνουμε παρέα,λέει.Ναι,το πιστεύω.ΜΑ ΤΟ ΙΔΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟ;Αυτή την απειροελάχιστη μονάδα χρόνου,τη στιγμή,πώς την καμακώσαμε κι οι δυο μαζί ταυτόχρονα;
Κι άντε με τους κολλητούς.Συντονίστηκα και με το D.J.;Συμπτώσεις,θα πει ο κάποιος.Καλάαααααα........

Τέλος πάντων....

Ιδού,και με γαμάτο βίντεο:WRONG-Depeche mode


(Love love love them!)