Sales

Γιατί καλή μου κυρία;Γιατί;Δεν είμαστε στριμωγμένοι μέσα σε λεωφορείο-σε μαγαζί 1000 τετραγωνικών είμαστε,στην ουρά για το ταμείο.Έχει χώρο για όλους.Και για μένα,και για σένα,και για τις 18 σακκούλες σου που επιμένεις να τις ζουπάς στον κώλο μου.Ξέρω ότι βιάζεσαι να πάς στον άντρα σου που τον έστειλες προ ολίγου στην καφετέρια με τις κόρες σου,αλλά δε θα πάει πιο γρήγορα η ουρά όσο και να με σπρώχνεις.Σταμάτα λοιπόν και πάρε το καλό παράδειγμα από μένα-όχι μόνο δεν κολλάω στις μπροστινές,αλλά αφήνω και έξτρα χώρο για να μπορεί να περνάει η ταλαίπωρη πωλήτρια.

Πολύ τις λυπάμαι τις πωλήτριες.Δεν ίσχυε ανέκαθεν αυτό-ίσα ίσα,ενίοτε δεν τις χώνευα.Γιατί είχαν ύφος,γιατί ήταν αγενείς,γιατί με ακολουθούσαν σα λαγωνικά μήπως και σουφρώσω κανά καλτσόν.Τα τελευταία χρόνια όμως τις συμπονώ απίστευτα.Στο μαγαζί που είναι το στέκι μου,ότι ώρα και να πάω,τις ίδιες φάτσες βλέπω.Πρωί μεσημέρι και βράδυ.Χαίρετιόμαστε πλέον.Μια μέρα πήρα το θάρρος και ρώτησα:μα τι ωράριο έχετε και είστε συνέχεια εδώ;Η απάντηση που πήρα με έκανε να θέλω να μπω πίσω απ’τον πάγκο και να διπλώνω μπλούζες.

Έκανα κι εγώ πωλήτρια κάποτε.Δε θα έλεγα όμως πως η εμπειρία με έκανε να καταλάβω και πολλά για το επάγγελμα-ήταν άλλωστε μόνο για δυο βδομάδες,σε παπουτσάδικο οικογενειακής γνωστής,για να βγάλω ένα χαρτζιλίκι για το Πάσχα.Η γνωστή αυτή,η κυρία Ευτυχία,με συμπαθούσε-μέχρι που έγινα υπάλληλός της.Με χαιρετούσε βέβαια και μετά,αλλά με εκείνο το χαμόγελο on the rocks,το λίγο κοκκαλωμένο.Με το δίκιο της...

Και τι δεν έκανα κατά τη θητεία μου.Νομίζω πως το αποκορύφωμα ήταν μια μέρα που πήγε να μπει μια μαμά με το κοριτσάκι της.Μόλις είχα τελειώσει το σφουγγάρισμα,και εκεί που σκούπιζα το ιδρωμένο μου μέτωπο,ΤΗΝ είδα.Μια τυρόπιτα,που κουνιόταν απειλητικά στο χέρι της μικρής,διασπέρνοντας μικρά μικρά κομματάκια φύλλου στο πεζοδρόμιο.

Διακτινίστηκα στην πόρτα πριν το χέρι με την τυρόπιτα μπεί στον εναέριο χώρο του μαγαζιού,και δήλωσα όλο ύφος στη μαμά: «σας παρακαλώ,δε γίνεται να μπει με την τυρόπιτα μέσα γιατί θα γεμίσει τον τόπο.Ας τη φάει και ελάτε μετά»

Άκουσα κάτι πνιχτούς ήχους από πίσω μου.Γύρισα και είδα την ιδιοκτήτρια στα πρόθυρα του εγκεφαλικού.Κατάφερε να ανακτήσει τις αισθήσεις της και να πεταχτεί στην πόρτα παρακαλώντας τη χαμένη πελάτισσα να επιστρέψει κι ότι δεν πειράζει να τρώει το παιδί,μα ήταν αργά-η κυρία ήταν ήδη 50 μέτρα μακρυά και φώναζε ότι όχι δεν υπήρχε πρόβλημα θα περνούσε μετά.Η κυρία Ευτυχία ήξερε πως δε θα την ξανάβλεπε ούτε στο απέναντι πεζοδρόμιο...Υποπτεύομαι πως ενώ εγώ προσπαθούσα να διώξω με το παπούτσι κάτι ψίχουλα που είχαν ξεφύγει στα σκαλάκια,εκείνη φαντασιωνόταν ότι μου έστριβε το λαρύγγι,με έγδερνε κι έφτιαχνε παιδικά παπουτσάκια με το τομάρι μου-πάντως εκείνη την ώρα περιορίστηκε σε ένα μίνι κήρυγμα ως προς το νόμο «ποτέ δε διώχνουμε πελάτη».

Μιαν άλλη μέρα έκανε το λάθος να έχει εξωτερική δουλειά,και μας άφησε στο μαγαζί με το γιο της.Ήταν συμμαθητής μου στο σχολείο και τον ήξερα.Εκείνο τον καιρό σπούδαζε στο εξωτερικό,και είχε επιστρέψει για το Πάσχα.
Εκεί που καθόμασταν χαλαροί πάνω στους καναπέδες και τα λέγαμε,μπήκε πελάτης.Και δη,άντρας.Από γυναικεία παπούτσια κάτι είχα μάθει,από αντρικά ήξερα μόνο ότι βρίσκονταν στην αριστερή γωνία του μαγαζιού.

Ο άνθρωπος ζήτησε ένα συγκεκριμένο ζευγάρι που είδε στη βιτρίνα.Μετά από μισή ώρα που μας παρακολουθούσε εμένα και το γιο να ψάχνουμε το μαύρο λουστρίνι νούμερο 43 λες και ήταν το Άγιο δισκοπότηρο(μέχρι σκάλα κουβαλήσαμε από την αποθήκη για να φτάσουμε στα ψηλά ράφια),τι να κάνει ο έρμος,βαρέθηκε κι έφυγε.Από κείνη την ημέρα η κυρία Ευτυχία μετρούσε τις μέρες να τελειώσει το Πάσχα και το συνεχόμενο ωράριο και εγώ,μπας και σταυρώσει κανέναν πελάτη...


Επιστροφή στο παρόν...Ήρθαν οι εκπτώσεις-τι ήρθαν δηλαδή,που κοντεύουν να φύγουν...Επειδή τον τελευταίο μήνα σκοτώνομαι στη δουλειά,βρήκα ευκαιρία σήμερα που ήταν χαλαρή μέρα να πάρω ένα δονητή και να γαμήσω τη μάνα του πορτοφολιού μου.Πήγα παντού,δε μ’άρεσε τίποτα,αλλά ψώνιζα,έτσι για το γαμώτο.Τώρα τα έχω απλωμένα πάνω στις πολυθρόνες και τους καναπέδες,και παρατηρώ πως τα μισά είναι καλοκαιρινά.Πάλι μαλακίες έκανα...
Αλλά έτσι είναι,καλή μου ενοχλητική κυρία με τις σακκούλες.Όλοι παίζουμε σ’αυτό το παιχνίδι:με το που αρχίσαν οι εκπτώσεις,ξεχυθήκαμε να προλάβουμε να πάρουμε μπλούζες με 9 ευρώ,διότι σήμερα ακόμα θα έχει στο νούμερό μας.Αύριο,μόνο έξτρα λαρτζ