Life lesson...

...number 3.952.298:

Μετά από 3 ποτά και 6 σφηνάκια,όλα φαίνονται πιο εύκολα.Ακόμα και το να ακολουθήσεις την προτροπή του(πιο μεθυσμένου από σένα-4 ποτά και 6 σφηνάκια) φίλου,και να πας να ζητήσεις από τον Tim Booth να βγείτε φωτογραφία μαζί.

Η χαρά μου λίγο τσαλακώθηκε μετά που είδα τη φωτογραφία,διότι η ουσία της φωτογραφίας είναι να την εμφανίσεις και να κορδώνεσαι και να πρασινίζουν οι άλλοι από τη ζήλεια τους.Και αυτό επιτυγχάνεται μόνο αν είσαι θεά δίπλα στον Τιμ Μπουθ,κι όχι ένας καλικάντζαρος με κόκκινα μάτια που στο πρόσωπό του είναι ζωγραφισμένα με σειρά προτεραιότητας τα εξής:

-έχω πιεί τ'άντερά μου
-ανήκω σε μια γενιά που είχε κάποτε ΚΑΣΕΤΑ των James
-είμαι τόσο ευτυχισμένη που βγαίνω φωτογραφία με τον Τιμ Μπουθ που δεν μπορείς να ξεχωρίσεις που τελειώνει το στόμα και πού αρχίζουν τα αυτιά(αντί να κρατήσω ένα επίπεδο και μια σοβαρότητα)


Και όλα αυτά έχοντας δει τη φωτογραφία τύφλα-και σε κινητό με χάλια ανάλυση.Πού να τη δω και αύριο με την αυγή...


oh well,what the hell,ας μη μου χαλάσω τη διάθεση... :)


Update:
Σήμερα που το ξαναδιάβασα ξεμέθυστη,συνειδητοποίησα πως δεν έχω ιδέα γιατί τιτλοφόρησα το ποστ "μάθημα ζωής".Τι να σκεφτόμουν άραγε πως έμαθα;Να μη φωτογραφίζομαι με διάσημους όταν έχω πιεί και έχω χάλια μαλλί;Πού να ξέρω κι εγώ...drunken writing έπρεπε να το ονομάσω


(τόσο καιρό έχω να γράψω και αυτό με εντυπωσίασε από τη ζωή μου για να το καταθέσω.τς τς τς....:Ρ)