Η ώρα της αλήθειας(μου)

Λοιπόν.Εγώ άλλα σχέδια είχα,και η ζωή μου τα χάλασε.Κατ'αρχήν είχα σκοπό να μείνω εικοσπεντάρα για πάρα πολλά χρόνια-καμμιά 150ριά.Είχα σκοπό να με θέλουν όλοι οι γκόμενοι που θέλω,κι επίσης αυτοί που δε θέλω.Είχα ακόμα σκοπό να γίνω γαμάτη τραγουδίστρια,πρωταθλήτρια της ενόργανης και διάσημη βιολονίστρια που θα κάνει το κοινό της να ανατριχιάζει.Συγχρόνως μ'αυτά,θα έκανα εκθέσεις ζωγραφικής που θα άφηναν όλους με ανοιχτό το στόμα κι ο κόσμος θα σκοτωνόταν για έναν πίνακά μου.Το άκουσμα του ονόματός μου θα προξενούσε δέος.Κι ενώ όλοι θα αναρωτιόντουσαν"αυτή είναι;"και θα στραβολαίμιαζαν για να με δουν,εγώ θα κατέβαζα σεμνά τα μάτια μπροστά στους προβολείς και με ντροπαλό χαμόγελο θα απέκρουα τις εκδηλώσεις λατρείας και θα έτρεχα στα παρασκήνια να απολαύσω τη δόξα στην απομόνωση της σκιάς. *


Instead...έγινα επιστήμων,διότι ήμουνα και καλή μαθήτρια και δεν έπρεπε να πάνε χαμένα τα αριστεία.Κάνω μια καταξιωμένη κοινωνικά δουλειά,που το άκουσμά της προξενεί επιφώνημα("α!")και επανάληψη του επαγγέλματος..Μια δουλειά που δεν έχει σχέση με διασημότητα ούτε με καλλιτεχνίες ούτε με οτιδήποτε ονειρεύτηκα ποτέ.Μια δουλειά δύσκολη και ενίοτε ψυχοφθόρα,που η ικανοποίηση που μου δίνει παραμένει στα στενά όρια του εαυτού μου και κάποιων λίγων ακόμα.

Όσον αφορά τα υπόλοιπα..

Αν και παράπονο δεν είχα από άντρες που με θέλανε,με έκπληξη ανακάλυψα και μερικούς που ήθελαν άλλες.Και επίσης κάποιους που ξεκίνησαν τρελλοί και παλαβοί μαζί μου και μετά δε θέλανε ούτε να με δουν.Είμαι διχασμένη στο πότε έπιασα πάτο όσον αφορά τις σχέσεις-πάντως μου έρχονται δύο συγκεκριμένες σκηνές που ευχαρίστως θα εξαφάνιζα με αντάλλαγμα ένα χρόνο από τη ζωή μου.Τα μουσικά όργανα τα σταμάτησα όταν είδα πως υπήρχαν κι άλλοι καλύτεροι από μένα(κι όταν κατάλαβα πως δεν ήμουν διατεθειμένη να μελετάω 8 ώρες την ημέρα κομμάτια που δε μου άρεσαν).Τραγουδάω στα στενά όρια του μπάνιου και του σπιτιού μου,και το "τι ωραία φωνή που έχεις" παραμένει κομπλιμέντο μεταξύ εμού και του εκάστοτε γκόμενου που μοιράζεται το μπάνιο(και έχω πολύ καιρό να ακούσω κομπλιμέντο...).Την ενόργανη επίσης τη σταμάτησα νωρίς,ευτυχώς πριν μου ανακόψει την πορεία του ύψους.Και τη ζωγραφική...Αυτή κράτησε λίγο περισσότερο.Ξεκίνησα δυναμικά συνεργασίες,αλλά μετά με ρούφηξε τόσο το επίσημο επάγγελμα που στα παρακάλια των συνεργατών και στο διπλασιασμό της αμοιβής μου,εγώ απάντησα-βλακωδώς-"δε θα έχω χρόνο πια..θα πρέπει να διαβάζω".Το όνειρο του να ξαναρχίσω παραμένει όνειρο εδώ και τόσα πολλά χρόνια,που πια έχω πειστεί πως μέχρι να το αποφασίσω δε θα μπορώ να κρατήσω το πινέλο σταθερό γιατί θα τρέμει το χέρι μου από το γήρας.

Και μια και είπα γήρας...Δεν έμεινα 25,άσχετα που δείχνω σταθερά 10 χρόνια νεότερη από την ηλικία μου(στα 25 έμοιαζα 15).Οι άσπρες τρίχες μου πλήθυναν και από πρόπερσι αναγκάστηκα να χρησιμοποιώ συστηματικά κρέμα ματιών.Και το χειρότερο;Από κει που ήμουν η γκόμενα στη δουλειά,τώρα ήρθαν καινούριες.Που ούτε που γνωρίζουν τι είναι"κρέμα ματιών".Κι ο νέος είναι ωραίος.Δυστυχώς.Δεν πα νά'ναι κιαλλιώς κι αλλιώτικα ο παλιός;Και μόνο που είναι παλιός,είναι σκατά...


*Όχι,δεν είμαι ψώνιο.Εϊμαι απλώς ειλικρινής.Και μη μου πείτε πως τέτοια όνειρα δεν κάνατε ποτέ γιατί θα χεστούμε εδώ μέσα