Κόλλημα.

Εδώ και τρία περίπου χρόνια ζω σα να μου έβαλε κάποιος σούπεργκλου στα παπούτσια.Μηδέν βήμα προς οποιαδήποτε κατεύθυνση-τόσο που,ακόμα και προς τα πίσω να πήγαινα,καλύτερα θα ήταν.Αλλά όχι.Ούτε καν πισωγυρίσματα δεν έχει ο μπαξές.Ακινησία.Ποιό είναι το πιο ακίνητο πράγμα που σας έρχεται στο μυαλό;Το άγαλμα του Βενιζέλου;Οι κολώνες της ΔΕΗ;Ο Όλυμπος;Ακόμα κι αυτά κινούνται μαζί με τη Γη.

Εγώ,τουναντίον είμαι διακτινισμένη σε ένα κενό χωροχρόνου όπου τα πάντα μένουν ίδια κι απαράλλαχτα.Ξυπνάω-το-πρωί-βάζω-το-μπρίκι-πλένομαι-πάω-στη-δουλειά-γυρίζω-κοιμάμαι-πηγαίνω-για-καφέ-πηγαίνω-σινεμά-πηγαίνω-επισκέψεις-γυρίζω-βλέπω-τηλεόραση-διαβάζω-εφημερίδες-τρώω-κοιμάμαι-ξυπνάω-βάζω-το-μπρίκι κτλ.Καμμιά φορά αλλάζω τη σειρά(π.χ.πρώτα πλένομαι και μετά βάζω καφέ)για να μη λαλήσω.

Η μόνη κίνηση που γίνεται αρκετά συχνά,είναι μέσα στο μυαλό μου.Εκεί κινούνται διάφορα με ταχύτητα φωτός-αλλάζω δουλειά,σπίτι,παρέες,χώρα,ανοίγομαι σε διάφορες ανήθικες προτάσεις,κάνω παιδιά,κι όταν το ρίχνω πολύ έξω,γίνομαι και διάσημη.


Υποθέτω πως δεν πρέπει να τα γράφω αυτά εδώ πέρα διότι δεν κάνω και πολύ καλό στην περσόνα μου...Τριών χρονών κι αυτή.Ελπίζω να μην τα εκατοστήσει μαζί με την ακινησία μου.Έλεγα πως πρέπει να τελειώνω με το μπλόγγιν,διότι σα να νιώθω πως μου τελείωσε αυτό.Αλλά ούτε κι αυτό δεν έχω τα κότσια να αλλάξω...


Υπόσχομαι τώρα,εδώ,αυτή τη στιγμή,πως δεν πρόκειται να ξαναγράψω αν δεν κάνω μια αλλαγή.Σημαντική αλλαγή εννοώ.Είστε μάρτυρες.