Μπαλκόνια ενωμένα

Γαμώτο,ξανάφτιαξε ο καιρός...

Γουστάρω ψοφόκρυο μείον 15 βαθμούς,νά’χουν παγώσει τα νερά στους υπονόμους και οι δρόμοι να κρύβουν μικρές παγίδες.Γουστάρω ανεμοθύελλες 20 μποφώρ,να ξεριζώνουν δέντρα και να απαγάγουν αθώες ντουλάπες απ’τα μπαλκόνια.Γουστάρω καταρρακτώδεις βροχές,να γίνονται οι δρόμοι ποτάμια και οι άνθρωποι να κυκλοφορούν με πιρόγες.Γουστάρω χιόνια και χαλάζια,ακραία καιρικά φαινόμενα.
Διότι είναι τα μόνα που μπορούν να ΤΟΥΣ σταματήσουν.

Ποιούς;τώρα αμέσως θα σας εξηγήσω,να πάρω βαθιά ανάσα να το πω μονομιάς.Τους

μαλάκες που κυκλοφορούν με μηχανές άνευ εξάτμισης και κάνουν σούζες.

Υποφέρω.Πονάω.Τρελλαίνομαι.Κάνω αμαρτωλές σκέψεις.Εύχομαι να πεθάνουν όλοι.Να στουκάρουν σε κολώνες και να χυθεί ό,τι υπάρχει-ΑΝ υπάρχει-μέσα στα κούφια τους κεφάλια στην άσφαλτο.Τους καταριέμαι να ανατιναχτεί το τεπόζιτο της βενζίνης και να γίνουν σαν τον φλεγόμενο καβαλάρη,στάχτη και μπούρμπερη.Φαντασιώνομαι να βγαίνω στο μπαλκόνι με ένα τουφέκι με σκόπευτρο και να τους φυτεύω μια σφαίρα στο κρανίο,το άψυχο κορμί τους να πέφτει και η μηχανή να συνεχίζει μόνη της,να στρίβει τη γωνία και μετά να ακούγεται το αγαλλιαστικό ΜΠΟΥΟΥΟΥΟΥΜΜΜΜΜΜ του τέλους της...Γίνομαι Χάρι Πότερ και στέλνω με το ραβδί μου τάπες που βουλώνουν την κομμένη απόληξη.Χυμάω σαν τον αόρατο άνθρωπο και ρίχνω λάδια μπρος στη ρόδα τους τους και μετά,με το χαμόγελο πρωταθλήτριας του μπιλιάρδου μετά από τη νικητήρια στεκιά,απολαμβάνω την καραμπόλα τους ανάμεσα σε κράσπεδα και παρκαρισμένα αυτοκίνητα.Τεντώνω διάφανα σκοινιά που κόβουν απότομα τη θορυβώδη πορεία τους κι αυτοί εκτινάσσονται ψηλα,ψηλά,με τη χάρη ακροβατών του τσίρκου...
πριν σκάσουν σα σάπια καρπούζια πάνω στο οδόστρωμα.
ΑΑΑΑΑΧ!

Πως τις φχαριστιέμαι αυτές τις φαντασιώσεις,δε λέγεται.Να υπήρχε μόνο ένας τρόπος να τις πραγματοποιήσω....


Υ.Γ.’Οπως είναι φανερό,δε μένω στο κέντρο ενός ήσυχου δάσους-δε μένω στην άκρη μιας ερημικής παραλίας-δε μένω στο φεγγάρι-δε μένω σε διαμέρισμα με τριπλή μόνωση,Μένω σε μια μαλακία με τοίχους τσιγαρόχαρτο κι αλουμινένια κουφώματα της πλάκας,τοποθετημένη στη μέση ενός οδικού κόμβου,απ’όπου περνάνε μέρα νύχτα
μεσημέρια
μεσάνυχτα
χαράματα κι απογεύματα,
διάφοροι ανεγκέφαλοι τζάμπα μάγκες του κώλου,που λόγω έλλειψης ικανών εργαλείων ανάμεσα στα πόδια τους κι ανάμεσα στ’αυτιά τους πήραν το πιο φτηνό υποκατάστατο που βρήκαν,τού’κοψαν και την ουρά για να τρέχει πιο γρήγορα και προσπαθούν να κάνουν αισθητή την ασήμαντη ύπαρξή τους με το θόρυβο.

Αναρωτιέμαι καμμιά φορά ενώ σιχτηρίζω,πώς άραγε να αισθάνονται αυτοί που έχουν μωρά;Αυτοί που μένουν στα ισόγεια;Οι ηλικιωμένοι;Οι καρδιακοί;
Δεν ενοχλείται κανένας άλλος ρε γαμώτο;Μήπως είμαι τρελλή;μήπως η ανοχή μου στο θόρυβο είναι χαμηλότερη από των αλλωνών;Γιατί δεν πετιέται κανείς στο μπαλκόνι του ουρλιάζοντας στον ασυνείδητο που είναι από κάτω και μαρσάρει εν στάσει,με αυτό το ΠΡΡΡΡΡ ΠΡΡΡΡ ΠΡΡΡΡ να σου τρυπάει το κρανίο;Κουφοί είναι όλοι,το στανιό μου μέσα;Με ωτοασπίδες κυκλοφορούν;Ή μήπως ο καθένας υποφέρει σιωπηλά και τρώει τα ρούχα του και τα σωθικά του μέσα στό βιασμένο από το θόρυβο σπίτι του,που από έξω φαίνεται ακίνητο και αδιάφορο στην εξωτερική ηχορύπανση αλλά μέσα κρύβει ένα σωρό ψυχές που υποφέρουν;

Να οργανωθούμε ρε παιδιά,να οργανωθούμε,γιατί σαν το γνωστό ανέκδοτο,κάθε μέρα τρώμε 15 και δε ρίχνουμε κανέναν.Να γεμίσουμε πέτρες τα μπαλκόνια μας,και μόλις περνάει ο μαλάκας,να συντονιστούμε και ν’αρχίσει να βρέχει κοτρώνες πάνω στο χοντροκέφαλό του;Τότε να δεις αν τολμήσουν να ξαναβγούν έξω έτσι.Όχι κομμένη εξάτμιση,ειδικό σιγαστήρα θα βάλουν για να μην ακούγεται κιχ.Βαμβάκια θα τυλίξουν γύρω απ’τις ρόδες τους.Αυτοδικία συνάνθρωποι.Vigilante.Οι τροχαίοι έχουν άλλες δουλειές,πού να τους τρέχουμε τώρα...