A little stop to smell the roses

Τα μακαρόνια αργούν ακόμα,το μαλλί μου στεγνώνει στην πετσέτα,η Βίκυ Καγιά δεν αφήνει τον καινούριο κριτή του So you think you can dance να τελειώσει τις φράσεις του,τόσο κόπο κάνει ο άνθρωπος να σταυρώσει ελληνικό κι η ξυλοπόδαρη του κόβει τη χαρά στη μέση,κι εγώ αποφάσισα να πιάσω πλήκτρο στα χέρια μετά από τόσο καιρό μήπως και καταλάβω σε τι φάση βρίσκεται η σχέση μου με το μπλογκάκι μου.

(βλέπω χρησιμοποίησα υποκοριστικό,άρα το συμπαθώ ακόμα)

Τι να συμβαίνει;Ήρθε λες η ώρα να αραιώνουμε σιγά σιγά;Έτσι νιώθουν άραγε όσοι σταματάνε;Και πώς είναι αυτό το"έτσι";

Το"έτσι"είναι κάπως έτσι:Σού'ρχονται πράγματα ή σου συμβαίνουν πράγματα που σκέφτεσαι"α,αυτό να το γράψω"και η ώρα να το γράψεις δεν έρχεται ποτέ-κι ας έχεις κρατήσει memory notes στο κινητό,που σου τρώνε και χώρο από τη μνήμη.

Μια άλλη μέρα,κάθεσαι μπροστά στην οθόνη,μπαίνεις στο create post,κοιτάς το λευκό κουτάκι και νιώθεις το μυαλό σου ακόμα πιο λευκό-και τρέχεις να βρεις τα χρώματα έξω μια κι ο εγκέφαλός σου φαίνεται ανίκανος να τα αναπαράγει.

Το χειρότερο ακόμα,είναι όταν κάθεσαι τελικά και γράφεις.Και μετά το διαβάζεις.Και λες"δεν είμαι εγώ αυτή.Δηλαδή δεν είναι η Αουρέλια αυτή.Δηλαδή δεν ξέρω ποιά είναι αυτή η θανάσιμα βαρετή τύπισσα κι από πού μας προέκυψε,αλλά δε φέρω ουδεμία διάθεση να τη γνωρίσω και να πάει από κει πού'ρθε"

....................................


Έφαγα ένα καζάνι μακαρόνια και είμαι να σκάσω,και επίσης το μαλλί δεν έγινε καλό μετά το στέγνωμα.Αυτό σημαίνει πως δύο από τους κυριότερους παράγοντες που θα κρίνουν τη διάθεσή μου για την πιο καθοριστική μέρα της βδομάδας-ήτοι:το αν θα στρώνει καλά το μαλλί και το αν θα στρώνει καλά το παντελόνι-είναι ήδη υπό δοκιμασία.Αυτές οι καταστροφικές διαπιστώσεις φτάνουν για να υποσκελίσουν το θέμα"me myself and my blog".



Κοινώς,όχι,δεν ήρθε ακόμα η ώρα να σταματήσω και ας μην το παρακουράσω το ζήτημα στην ανάλυση γιατί έχουμε και μαλλί να τιθασεύσουμε