Morning's here

Έχει λίγο διάστημα τώρα που με έχει ανακαλύψει το πρωινό ξύπνημα.Μετά από 30 τόσα χρόνια ψάξιμο,τελικά με βρήκε-το γαμημένο.Κι άλλαξε η ζωή μου.Εκεί που χτυπούσα δωδεκάωρα τα Σαββατοκύριακα,και τις καθημερινές χρειαζόταν γερανός για να με σηκώσει,τώρα μαζί με το άνοιγμα της βλεφαρίδας το πρωί,έρχεται η απορημένη σκέψη:γιατί δε χτύπησε το ξυπνητήρι;και μετά η συνειδητοποίηση:δε χτύπησε,γιατί έχει ακόμα μισή ώρα για να χτυπήσει.Και το χειρότερο;Πάει το"αχ,τι ωραία,έχω ακόμα 25 λεπτά ύπνου",εκείνο το υπεραγαπημένο χουζουράκι του"λίγο ακόμαααα"...Άπαξ κι ανοίξει το μάτι,γίνεται γαρίδα και πλέει σε μια θάλασσα σκέψεων μαζί με χταπόδια,καλαμάρια και άλλα θαλασσινά.

Συνήθως η πρώτη μου αντίδραση όταν αλλάζει κάτι,δεν είναι να εξετάσω τι συμβαίνει ή κάτι αναλόγως ψύχραιμο και ώριμο,αλλά να προσπαθήσω να επαναφέρω τα πράγματα στην προηγούμενη κατάσταση.Τις πρώτες φορές που συνέβη αυτό λοιπόν,καθόμουν πεισμωμένη στο κρεβάτι δοκιμάζοντας την τεχνική"αδειάζω το μυαλό","χαλάρωση"και λοιπές γνωστές άκυρες(όσον αφορά εμένα)μεθόδους.Το αποτέλεσμα ήταν:Ξυπνάω αυθορμήτως στις 8.30(Σαββατιάτικα!),προσπαθώ να αδειάσω το μυαλό μου για να ξανακοιμηθώ αλλά λες και είμαι ο Τάνταλος,απ'τη μια μεριά αδειάζω και κάποιος απ'την άλλη κρυφά μου το γεμίζει,τελικά απ'την κούραση της υπερπροσπάθειας με ξαναπαίρνει ο ύπνος στις 11,ξαναξυπνάω στη μία με ένα κεφάλι 8 κιλά.Δώρον άδωρον.

Μετά προχώρησα στην έρευνα:γιατί μου συμβαίνει αυτό;Είναι ενδεικτικό πως κάτι με απασχολεί μάλλον.Είναι από άγχος;Και τι είναι αυτό που με αγχώνει;Τα πράγματα φαίνεται να πηγαίνουν καλύτερα από το χειμώνα,που όλα ήταν σκατά και παρ'όλα αυτά κοιμόμουν σα μοσχάρι.Μήπως έχω κατάθλιψη;Ή ακόμα χειρότερα,μανιοκατάθλιψη;Ή μήπως είναι πιο απλά τα πράγματα,και είναι σημάδι της ηλικίας-οι γέροι δε λένε πως χρειάζονται μόνο τέσσερις ώρες ύπνου;Μπορεί η μείωση να ξεκινάει απ'τα 30+.Να δεις που αυτό είναι....ΜΑΜΑ,ΓΕΡΝΑΩΩΩ;;;

Επειδή δεν ήταν γόνιμη διαδικασία σκέψης αλλά ότι νά'ναι,δεν κατέληξα πουθενά.Ούτε βρήκα ακόμα τι συμβαίνει,ούτε το έλυσα.Υποψιάζομαι όμως πως μου λείπει μια αγκαλιά-αληθινή ή εσωτερική-που θα με νανουρίσει...


Σήμερα ξύπνησα πάλι στις 9.Σηκώθηκα αφού το βασάνισα για λίγο.Τελικά έχει και τα καλά του ο κόσμος αυτός ο πρωινός του Σαββατοκύριακου.Κατ'αρχήν γλιτώνεις το ύφος του περιπτερά την Κυριακή:"Βήμα;Μία η ώρα;ΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ".Μετά ανακαλύπτεις κάποιον που ο υπόλοιπος κόσμος έχει ανακαλύψει προ τετραετίας:το Μπομπ το Σφουγγαράκη στο Σταρ(μα είναι αφάνταστα αστείος!),και μαζί του και μια απίστευτη ενεργητικότητα που δεν ήξερες πως διέθετες:θες να κάνεις νοικοκυριό,να βάλεις μουσική,να βγεις για ψώνια παντός είδους,να τραγουδάς(σήμερα τραγουδούσα Βουγιουκλάκη-"ας ήταν όλη η ζωή μου σαν και σήμερα,που'ν'όλα γύρω μου και όμορφα και ήμερα").


Σφύζεις από ζωή!Καλημέρα!




Reality check:η χαρωπή αυτή κατάσταση κρατάει το πολύ μέχρι τις τρεις,βαριά βαριά 3μιση.Μετά,οι ώρες που έπεσαν άδοξα στο βωμό της πρωινής υπερδραστηριότητας,γυρνάνε να σε στοιχειώσουν εκεί γύρω στη σιέστα του μεσημεριού-ο ήλιος χτυπάει αλύπητα το κυκλάμινο στο περβάζι,ξεκανονίζεις τον καφέ που κανόνιζες να πιεις στη λιακάδα και ξεραίνεσαι μέχρι τις 7,ξυπνάς και σε λίγο είναι νύχτα.Γμτ,τι γρήγορα που περνάν οι ώρες...(ότι ώρα και να ξυπνήσεις,τελικά)