Η χώρα της μαρμότας

Ο κόσμος και ο χρόνος προχωράει και περνάει.Για όλους.Εκτός μιας μικρήηηης χώρας της Μεσογείου,που μια κακιά μάγισσα την καταράστηκε να ζει και να ξαναζεί τα ίδια και τα ίδια.Η χώρα αυτή δεν αντέχει τις αλλαγές,αποσυντονίζεται.Θέλει αυτά που ξέρει,τα γνωστά.Μάλλον διότι έτσι κερδίζει μια ψευδαίσθηση αιωνιότητας-όλα μένουν στάσιμα άρα κι εγώ δε θα πεθάνω ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη.

Χθες,την ώρα που ο φρέσκος πρωθυπουργός έκανε τις δηλώσεις του(διαβάζοντας από χαρτί,όπως μου είπαν διότι εγώ δεν έβλεπα εικόνα διότι έπλενα πιάτα),ακούγονταν από κάτω ιαχές:


ΑΝΤΡΕΑ,ΖΕΙΣ,ΕΣΥ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙΣ




I rest my case.



...



Όχι,I don't rest my case ακόμα,έχω να πω κι άλλα.Μα είναι δυνατόν;ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ;Έίναι να τρελλαίνεσαι δηλαδή.Εκτός των άλλων,αυτό είναι τουλάχιστον ΠΡΟΣΒΛΗΤΙΚΟ.Άμα ήμουν εγώ που είχα βγει κι άκουγα από κάτω να φωνάζουν το όνομα της μάνας μου,θα ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί.Αυτοπατρονάρισμα ολκής.Δηλαδή εκεί που πήγα λίιιιγο να χαρώ που τουλάχιστον ξεφορτωθήκαμε τα"γαλάζια παιδιά",που τόσες προσλήψεις από το παράθυρο κι απ'το φωταγωγό και τέτοιο ύφος χιλίων πεντακοσίων καρδιναλίων των βισματιών δεν έχω ξαναματαδεί(και μιλάω ως αυτόπτης μάρτυς),ακούω αυτό το χάλι και ξαναρχίζω να βογκάω.Ως πότε παληκάρια;


NOW I rest my case γιατί πρέπει και να φύγω...