Κόλλημα.

Εδώ και τρία περίπου χρόνια ζω σα να μου έβαλε κάποιος σούπεργκλου στα παπούτσια.Μηδέν βήμα προς οποιαδήποτε κατεύθυνση-τόσο που,ακόμα και προς τα πίσω να πήγαινα,καλύτερα θα ήταν.Αλλά όχι.Ούτε καν πισωγυρίσματα δεν έχει ο μπαξές.Ακινησία.Ποιό είναι το πιο ακίνητο πράγμα που σας έρχεται στο μυαλό;Το άγαλμα του Βενιζέλου;Οι κολώνες της ΔΕΗ;Ο Όλυμπος;Ακόμα κι αυτά κινούνται μαζί με τη Γη.

Εγώ,τουναντίον είμαι διακτινισμένη σε ένα κενό χωροχρόνου όπου τα πάντα μένουν ίδια κι απαράλλαχτα.Ξυπνάω-το-πρωί-βάζω-το-μπρίκι-πλένομαι-πάω-στη-δουλειά-γυρίζω-κοιμάμαι-πηγαίνω-για-καφέ-πηγαίνω-σινεμά-πηγαίνω-επισκέψεις-γυρίζω-βλέπω-τηλεόραση-διαβάζω-εφημερίδες-τρώω-κοιμάμαι-ξυπνάω-βάζω-το-μπρίκι κτλ.Καμμιά φορά αλλάζω τη σειρά(π.χ.πρώτα πλένομαι και μετά βάζω καφέ)για να μη λαλήσω.

Η μόνη κίνηση που γίνεται αρκετά συχνά,είναι μέσα στο μυαλό μου.Εκεί κινούνται διάφορα με ταχύτητα φωτός-αλλάζω δουλειά,σπίτι,παρέες,χώρα,ανοίγομαι σε διάφορες ανήθικες προτάσεις,κάνω παιδιά,κι όταν το ρίχνω πολύ έξω,γίνομαι και διάσημη.


Υποθέτω πως δεν πρέπει να τα γράφω αυτά εδώ πέρα διότι δεν κάνω και πολύ καλό στην περσόνα μου...Τριών χρονών κι αυτή.Ελπίζω να μην τα εκατοστήσει μαζί με την ακινησία μου.Έλεγα πως πρέπει να τελειώνω με το μπλόγγιν,διότι σα να νιώθω πως μου τελείωσε αυτό.Αλλά ούτε κι αυτό δεν έχω τα κότσια να αλλάξω...


Υπόσχομαι τώρα,εδώ,αυτή τη στιγμή,πως δεν πρόκειται να ξαναγράψω αν δεν κάνω μια αλλαγή.Σημαντική αλλαγή εννοώ.Είστε μάρτυρες.

Φθινοπώριασε...

Σήμερα επιστρέφοντας από τη δουλειά,με προϋπάντησε ένα βουνό κιτρινοπορτοκαλιών φύλλων,συγκεντρωμένο μπροστά στην εξώπορτα της πολυκατοικίας.

Ήταν υπέροχο θέαμα."Επιτέλους,φθινόπωρο!",σκέφτηκα και έβγαλα το κινητό να το αποθανατίσω



Μετά άνοιξα την πόρτα.Σημειωτέον,φύσαγε διαολεμένα.Πριν προλάβω καν να σηκώσω το πόδι μου και να το πατήσω μέσα,πρόλαβαν και μπήκαν τα φύλλα,δυο σακκούλια από πατατάκια που ήταν κρυμμένα από κάτω,κάτι διαφημιστικά φυλλάδια πιτσαρίας και ένα μπλε πλαστικό που δεν ξέρω τι ήταν,κι έγινε η είσοδος κώλος.



Μπήκα γρήγορα γρήγορα στο ασανσέρ-ελπίζω οι υπόλοιποι ένοικοι και η καθαρίστρια να είναι λιγουλάκι ρομαντικές ψυχές...

Sound of silence

Τιριτρι τιριτρι τα πουλάκια

Γκαρ γκαρ ένας γάιδαρος γκαρίζει από κάπου στο βάθος

Θρρρ θρρ φύλλα που θροΐζουν στο πέρασμα του ανέμου

πλιπλιτς ρυάκι που κυλα ψιθυριστά πάνω απ'τις πέτρες

τζτζζ τζιτζίκια που καλούν το ταίρι τους

φσσσφσσσσσ κύμα που σκάει απαλά στην αμμουδιά


Όποτε γκρινιάζω για τους θορύβους,δε σημαίνει πως θα μου άρεσε να ζω στην ηχομόνωση.Ως απόδειξη,καθόλου μα καθόλου δε θα με πείραζε να ξυπνάω το πρωί και να ακούω τα παραπάνω...(το γκάρισμα του γαϊδάρου τώρα που το ξανασκέφτηκα,δε μου είναι και τόσο απαραίτητο)



Υ.Γ.Για όποιον δεν έχει καταλάβει πούθε μούρθε η έμπνευση για το παραπάνω,να διευκρινίσω πως σήμερα ξύπνησα για 159η φορά υπό τους γλυκούς τρανταγμούς του μπάσου του ηχοσυστήματος της από κάτω-η οποία έβαλε για 159η φορά το"όταν σ'είχα πρωτοδει" σε ντεσιμπέλ ισοδύναμα με απογείωση διαστημόπλοιου.Καλημέρα όλη μέρα!
(&^&^%#@$$&^*)

Η χώρα της μαρμότας

Ο κόσμος και ο χρόνος προχωράει και περνάει.Για όλους.Εκτός μιας μικρήηηης χώρας της Μεσογείου,που μια κακιά μάγισσα την καταράστηκε να ζει και να ξαναζεί τα ίδια και τα ίδια.Η χώρα αυτή δεν αντέχει τις αλλαγές,αποσυντονίζεται.Θέλει αυτά που ξέρει,τα γνωστά.Μάλλον διότι έτσι κερδίζει μια ψευδαίσθηση αιωνιότητας-όλα μένουν στάσιμα άρα κι εγώ δε θα πεθάνω ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη.

Χθες,την ώρα που ο φρέσκος πρωθυπουργός έκανε τις δηλώσεις του(διαβάζοντας από χαρτί,όπως μου είπαν διότι εγώ δεν έβλεπα εικόνα διότι έπλενα πιάτα),ακούγονταν από κάτω ιαχές:


ΑΝΤΡΕΑ,ΖΕΙΣ,ΕΣΥ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙΣ




I rest my case.



...



Όχι,I don't rest my case ακόμα,έχω να πω κι άλλα.Μα είναι δυνατόν;ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ;Έίναι να τρελλαίνεσαι δηλαδή.Εκτός των άλλων,αυτό είναι τουλάχιστον ΠΡΟΣΒΛΗΤΙΚΟ.Άμα ήμουν εγώ που είχα βγει κι άκουγα από κάτω να φωνάζουν το όνομα της μάνας μου,θα ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί.Αυτοπατρονάρισμα ολκής.Δηλαδή εκεί που πήγα λίιιιγο να χαρώ που τουλάχιστον ξεφορτωθήκαμε τα"γαλάζια παιδιά",που τόσες προσλήψεις από το παράθυρο κι απ'το φωταγωγό και τέτοιο ύφος χιλίων πεντακοσίων καρδιναλίων των βισματιών δεν έχω ξαναματαδεί(και μιλάω ως αυτόπτης μάρτυς),ακούω αυτό το χάλι και ξαναρχίζω να βογκάω.Ως πότε παληκάρια;


NOW I rest my case γιατί πρέπει και να φύγω...