Αποκαΐδια

Μέσα σ'αυτά που νόμιζα πως θα έκανα κάποτε,ήταν και ο γύρος της Πελοποννήσου.Αλλά αυτό ήταν στα αρχαία χρόνια,τότε που ήμουνα μικρή και αθώα και πίστευα ότι τίποτα δε θα άλλαζε ποτέ και ο χρόνος ήταν όλος δικός μου.



Φέτος ήθελα μετά τις όμορφες διακοπές μου να συνεχίσω τη ζωή μου όχι όπως είχε,αλλά καλύτερα.Είχα σχέδια να την αλλάξω,να τη βελτιώσω.Να κάνω καινούριες αρχές.

Μετά όμως που ξεχνιέμαι κι ανοίγω την τηλεόραση,μετά που περνάω από το περίπτερο και βλέπω το μαύρο εξώφυλλο της Ελευθεροτυπίας,τα σχέδιά μου μικραίνουν και γίνονται τόσα δα ανούσια σχεδιάκια,ανύπαρκτα,εγωιστικά σκουπιδάκια.Γίνομαι ολόκληρη μια σταλίτσα κοντορεβυθούλα μπροστά σ'ένα μεγάλο,σκοτεινό,φρικιαστικό τέρας χωρίς μορφή.Και δεν εννοώ τη φωτιά.Όχι.Αυτή είναι κόκκινη,ζεστή και λαμπερή.Δε φταίει σε τίποτα.Για καλό την έφερε ο Προμηθέας.Το τέρας το μαύρο και το σκοτεινό είναι αυτό που κρύβεται σε ψυχές γύρω μου και δεν μπορώ να το κατανοήσω.Κι ότι δεν μπορώ να καταλάβω,δεν μπορώ και να το πολεμήσω.Δεν έχω ιδέα από πού να το πιάσω.Είναι ανεξέλεγκτο.Είμαι αδύναμη μπροστά του.Μια Λάρα Κροφτ χωρίς πιστόλια μπροστά στο δράκο του τελευταίου ταμπλό...



Πόσοι είναι σαν εμένα;Είμαστε τόσο λίγοι;Τόσο λίγοι αυτοί που σεβόμαστε τη φύση και την αγαπάμε;Τόσο λίγοι αυτοί που σκεφτόμαστε το αύριο;Ή είμαστε εμείς οι πολλοί τελικά;Έρμαια των λίγων τρελλών;

Όχι,δεν μπορεί να ισχύει αυτό δυστυχώς...Αν ήταν έτσι δε θα άκουγα τόσες παπαριές ανοίγοντας την τηλεόραση,στα παραθυροδιαλλείματα ανάμεσα στις εικόνες της"πύρινης λαίλαπας"(αν ξανακούσω αυτή την έκφραση θα ξεράσω πάνω στην οθόνη).Δε θα άκουγα καν το όνομα"Πολύδωρας".Τον κορόιδευα αυτόν τον γελοίο τύπο!Όποτε έβλεπα τη βοϊδίσια μουτσούνα του,όποτε άνοιγε το στόμα του και πετούσε τις μαλακίες του αιώνα,γελούσα με τα χάλια του.Και όμως,αυτός ο ανίκανος και ανεγκέφαλος είναι υπεύθυνος της τάξης και της ασφάλειάς μου!Και όχι μόνο αυτός...

"Ασύμμετροι"μου φαίνονται όλοι τους αν κάτσω και τους κοιτάξω πάνω από λίγα δευτερόλεπτα.Σαν τις φιγούρες του Πικάσσο-αλλού μάτια,αλλού μύτες,αλλού δόντια...Ανοιγοκλείνουν στόματα αλλά εγώ μόνο θόρυβο ακούω.Κι αν ξεγελαστώ και συγκεντρώσω την προσοχή μου στις λέξεις,βρίσκομαι να παρακολουθώ ένα παράλογο θέατρο όπου κανείς δε συνειδητοποιεί τι έγινε αλλά κοιτάζει νούμερα,θέσεις και θώκους.Τι να το κάνεις ρε το νούμερο και το πόστο όταν δε θα μπορείς να πας πια στην Εύβοια ή στην Πελοπόννησο;Θα πας στις Μαλδίβες;Κι εκεί θα έρθει ένα τσουνάμι να σε βρει,ηλίθιο ανδρείκελο...
Και μετά το πλάνο αλλάζει και βλέπω τον παππού και τη γιαγιά με το χαμένο βλέμμα και το χαμένο σπίτι και το χαμένο χωριό και τη χαμένη ζωή και γίνομαι στάχτη μαζί τους,μέσα στο σπίτι μου κι εγώ θα καθόμουν να καώ απ'το να γίνω πρόσφυγας στη χώρα μου στα γεράματα,πεθαμένη θα ήμουν πια μέσα μου ούτως ή άλλως...



Θέλω να αλλάξω εθνικότητα.Να γίνω ότι νά'ναι,δε με νοιάζει.Σομαλή,Ινδή,Ισλανδή,Μογγόλα.Όχι Ελληνίδα,ντρέπομαι.

Να μεταναστεύσω θέλω.Ήταν ένας όμορφος που με κοιτούσε και με κοιτούσε και με κοιτούσε...εκεί στην ξένη χώρα που έκανα διακοπές.Τέτοια ένταση σε βλέμμα δεν έχω ξαναδεί..Κι εγώ τον κοιτούσα αλλά μετά φύγαμε.Κακώς.Έπρεπε να κάτσω,να ανακαλύψω ότι είναι ο έρωτας της ζωής μου και να μείνω μαζί του στην υπέροχη,πολιτισμένη χώρα του.Στην όμορφη πόλη με τα μεγάαααλα πεζοδρόμια τα φτιαγμένα για να περπατάνε οι άνθρωποι ανάμεσα στα ψηλά πράσινα δέντρα και να χαίρονται.Να ζουν και να αναπνέουν καθαρό αέρα.Να ακούν πουλιά να τιτιβίζουν και να αγαλλιάζει η ψυχή τους.Όχι μηχανάκια και εξατμίσεις.



Δε θέλω να ζω άλλο εδώ πέρα.Η ζωή μου μικραίνει και φτωχαίνει κάθε που βάζω τις ωτοασπίδες το βράδυ για να κερδίσω λίγες ήσυχες ώρες ύπνου.Κάθε που κάνω σλάλομ με το αυτοκίνητο για να αποφύγω ένα τουμπανιασμένο κουφάρι.Κάθε που βλέπω χέρια να βγαίνουν από αυτοκίνητα κρατώντας κάθε είδους βρωμιά και να την ξεφορτώνουν στην άσφαλτο.Κάθε που πάω στην παραλία κι αντί να πατήσω άμμο πατάω αποτσίγαρα..Έλα όμορφε ξένε.Ψάξε με,βάλε αγγελίες,βάλε την Ιντερπόλ ή όπως αλλιώς τη λέτε εσείς εκεί και ανακάλυψέ με.Πάρε με στον πολιτισμό,μακρυά απ'τους ανθρώπους που δεν έχουν πια ψυχή κι εγώ σου υπόσχομαι να μάθω να σου μαγειρεύω τα φαγητά της πατρίδας σου-της δικιάς μου άλλωστε δεν αξιώθηκα να προλάβω να τα κάνω κτήμα μου(αν και μια φακή ομολογώ ότι την κατέχω).Θα πάω και φροντιστήριο να μάθω και τη γλώσσα σου,νά'χουμε να λέμε όταν θα έχουμε εξαντλήσει τη γλώσσα του σώματος.Κι αν κανένα βράδυ με πιάσεις να δακρύζω,μη στεναχωρηθείς.Νοσταλγία can be a real bitch sometimes...

Μαυρίλα

Γύρισα.Άφησα τσάντες και σακκούλες στο πάτωμα(τη μεγάλη βαλίτσα την ξέχασα έξω στο πλατύσκαλο και το αντελήφθην μισή ώρα αργότερα),άνοιξα τα παντζούρια και μετά πήγα και στάθηκα μπροστά στο μεγάλο καθρέφτη.Χαμόγελο.Πλην 2 κιλά(κωλοτσιγάρο,σε νίκησα!),με ξανθισμένα απ'την αρμύρα μαλλιά και μαύρη(αν και μονίμως κάτω από την ομπρέλλα).



Μετά άνοιξα την τηλεόραση-και μαύρισα κι από μέσα.....

Hasta la vista,babies!

Επιτέλους!Ήρθε η ώρα να φύγω...

Πέρασα δύσκολα μέχρι να έρθει αυτή η ώρα.Αλλοπρόσαλλες συναισθηματικές καταστάσεις.Περίεργες και πρωτόγνωρες σωματικές εκδηλώσεις.Καθημερινό ξύπνημα με μια παράξενα άσχημη αίσθηση εκεί κάπου στο στομάχι,άγχος,σκέψεις επερχόμενου κακού.Σαν πρωταγωνίστρια στο πρώτο δεκάλεπτο της"Ζώνης του λυκόφωτος"-που υποψιάζεται πως κάτι δεν πάει καλά,αλλά δεν ξέρει ακόμα ΤΙ...

(Εδώ θα χρησιμοποιήσω το αγαπημένο μου σημείο στίξης-την παρένθεση.Τι κρίμα να μην υπάρχουν παρενθέσεις στον προφορικό λόγο!Θα έκλεινα εκεί όλες τις άσχετες σκέψεις που μου έρχονται συνέχεια στο μυαλό,αντί να τις πετάω όποτε νά'ναι για να μην τις ξεχάσω,με αποτέλεσμα να αποσυντονίζω τους συνομιλητές μου...

Τι λέγαμε;Α,ναι,η παρένθεση.Την άνοιξα για να αναλύσω εκείνο το «περίεργες και πρωτόγνωρες σωματικές εκδηλώσεις»...Λοιπόν,τα τελευταία χρόνια παρατηρώ το σώμα μου και τα συμπτώματά του και προσπαθώ να τα αποκωδικοποιήσω,μήπως και καταφέρω να κατανοήσω τι αισθάνομαι.Αυτό ακούγεται λίγο κουφό,αλλά όταν έχεις δυσκολία να έρθεις σε επαφή με τα συναισθήματά σου όπως εγώ,πιάνεσαι από τα μαλλιά σου για να σε καταλάβεις...
Τώρα που το ξανασκέφτομαι όμως,είναι αρκετά σημαντικό ζήτημα για να υποβαθμιστεί σε περιεχόμενο παρένθεσης.Του αξίζει να είναι το κυρίως θέμα.Άσε που δεν έχω και πολύ χρόνο γιατί πρέπει να δοκιμάσω όλη τη ντουλάπα για να δω τι θα βάλω στη βαλίτσα.Κλείσιμο παρένθεσης)

Έχω απορρυθμιστεί σήμερα.Πού μείναμε;Α ναι,που ξυπνούσα σαν ανάποδο γαμώτο.Το χειρότερο ήταν πως ενώ είχα μια τεράστια ανάγκη να εντοπίσω πού ακριβώς οφειλόταν,δεν ήξερα από πού να αρχίσω.Προσπάθησα να το βρω με τις μέρες.Πότε ξεκίνησε;Χμμμ,ναι.Θυμάμαι ποιά μέρα ήταν.Όχι,δεν ήταν τότε που ήθελα να καπνίσω,ήταν λίγο μετά.What took place on that day?Τίποτα τόσο συνταρακτικό που να βγάζει μάτι ότι αυτό είναι η πηγή του κακού.Άντε να αρχίσω να ξεψαχνίζω τα μικρά λοιπόν:είδα αρκετό κόσμο...ανασκαλεύτηκε σε κάποια συζήτηση ένα θέμα που μου είναι στενάχωρο...αποχαιρέτησα μια συνεργάτιδα(έφυγε για μόνιμη εγκατάσταση στο εξωτερικό)που ήταν πολύ συμπαθητικό κορίτσι κι έκανε το περιβάλλον εργασίας πιο ανεκτό...πήγα να συλληπηθώ έναν άλλο συνάδελφο που έχασε το γονιό του ξαφνικά...έγιναν διάφορες μαλακίες με τις διακοπές μας που μας δημιούργησαν ανασφάλεια και φόβο πως θα ακυρωθούν όλα τελευταία στιγμή...

Δεν τo εντόπισα τελικά.Πέρασε χωρίς να μάθω ποτέ τι συνέβαινε.Χθες,ξύπνησα ΟΚ.Ούτε στομάχι με φτερά,ούτε ξύπνημα από τα χαράματα.Νάδα.Σα να ήταν μια συνηθισμένη μέρα του πριν.

Ίσως να έφταιγε κάτι από τα παραπάνω ή όλα μαζί τα παραπάνω ή κάτι άλλο που μου έχει ξεφύγει...Αλλά δε με νοιάζει πια.Γιατί ήρθε επιτέλους το σήμερα.Γιατί ο Πανόπουλος μου τα γράφει όπως τα ήθελα κι ακόμα καλύτερα:).Γιατί Πρώτη φορά θα φύγω με το σπίτι να είναι καθαρό(είχαν έρθει επισκέψεις και ξεπατώθηκα).Γιατί θα πάω κάπου που δεν έχω ξαναπάει ποτέ και είναι μακρυά από τη βρωμοελλάδα και τις βρωμοφωτιές και τη βρωμοδουλειά μου και τη βρωμοσταματημένη ζωή μου.

Το μπλογκοπαιχνιδάκι του st με τα αποφθέγματα μου είχε φανεί δύσκολο κι έλεγα να μην το παίξω-είναι τόσα πολλά τα ρητά που μ'έχουν εκφράσει ή μου φαίνονται πνευματώδη κατά διαστήματα,που δεν μπορούσα να διαλέξω.Συν το ότι δεν μπορώ να πω πως κάποιο απ'αυτά μ'έχει σημαδέψει...Τα διαβάζω,λέω"αααα,καταπληκτικό,πού το σκέφτηκε ο πούστης",ενίοτε τα κόβω ή τα αντιγράφω και τα κολλάω με πινέζα στο φελλό και μετά τα ξεχνάω.Αλλά τις προάλλες έπεσα πάνω σε ένα που το είχε ως διαφημιστική καταχώρηση μια τράπεζα(!) και νομίζω πως μια συγκεκριμένη στιγμή του περασμένου Σαββάτου,κατάλαβα ΑΚΡΙΒΩΣ τι θέλει να πει ο ποιητής...

"Το αληθινό ταξίδι της ανακάλυψης δε βρίσκεται στην εξερεύνηση νέων περιοχών αλλά στην αναζήτηση μιας νέας ματιάς"-Μαρσέλ Προυστ

Perspective,people.Αλλαγή οπτικής.Ο ελέφαντας από μια άλλη γωνία.Είναι λυτρωτικό όταν το καταφέρνεις...

Σας αφήνω
με την ευχή να προσπαθούμε να κάνουμε το παραπάνω πράξη όταν τα πράγματα φαίνεται να μην πηγαίνουν πουθενά με τον τρόπο που μέχρι τώρα ξέραμε...
και
μ'αυτό το τραγουδάκι,που μπορεί να μην είναι απολύτως τελευταίας εσοδείας,αλλά είναι διακοπικό,κολληματικό και χαρούμενο!

Πολλά φιλιά,να περάσετε καλά ότι και να κάνετε!

:):):)