Ρούφηξα πολύ καπνογόνο σήμερα που έκανα το λάθος να έχω δουλειά στην Εγνατία την ώρα της πορείας-και μετά.Η γλώσσα μου μούδιασε,αλλά κατά περίεργο τρόπο το μυαλό μου ξελαμπικάρισε.Σκέφτηκα και τη μια άποψη
«το ποτήρι ξεχείλισε,δεν υπάρχει άλλη απάντηση.Είναι η συσσωρευμένη οργή»
και την άλλη
«είναι οι γνωστοί άγνωστοι ταραξίες που για άλλη μια φορά καίνε και καταστρέφουν τις ξένες περιουσίες»
και την παράλλη
«η αστυνομία μετά τη χοντρομαλακία με τη δολοφονία,λούφαξε στη γωνιά της και άφησε την κατάσταση ανεξέλεγκτη»
Και κατέληξα.
Αυτό που βλέπουμε στις ειδήσεις,αυτό που είδα με τα μάτια μου σήμερα,αυτό είναι
η αλήθεια.Το άλλο,που ζούσαμε τόσο καιρό ήταν μια φαντασίωση.Τώρα επιτέλους,
το μέσα αυτής της χώρας είναι ίδιο με το έξω.
«Ουγκάντα είμαστε,Ουγκάντα!»άκουγα κάποτε να λένε οι ταξιτζήδες.Οι ταξιτζήδες ήξεραν.
Αυτό-
το χάος,είναι το πραγματικό πρόσωπο αυτής της χώρας-μη χώρας.Αυτού του χωρίς συνοχή και σκληρό πυρήνα έθνους,που νιώθει ότι αποκτά ταυτότητα μόνο άμα κερδίσει το γιούρο.Ή όταν ουρλιάζει μην τυχόν και του σηκώσει τη γαλανόλευκη αλλοεθνής μαθητής στην παρέλαση.Που πιάνεται από τα μαλλιά της υποτιθέμενης αρχαίας του κληρονομιάς ενώ δεν ξέρει πώς είναι η Ακρόπολη από κοντά.Που δεν σκαμπάζει γρι από ιστορία.Κράτος κατ’όνομα αλλά όχι κατ’ουσία.Με άξιους αρχηγούς του διαφθαρμένους κι ανίκανους πολιτικούς που βλέπουν τον ορίζοντα της εξουσίας τους τόσο όσο να βολευτούν,να βολέψουν τους δικούς τους και να φάνε μέχρι να αποκαλυφθούν και να τους διαδεχθούν οι άλλοι φαταούλες.
Ένα κράτος για να λέγεται κράτος πρέπει να έχει μια
στοιχειώδη οργάνωση.Που εδώ,
ουδεπόποτε υπήρχε. Κάποιοι θα αναρωτηθούν «και πώς λειτουργούσαν τα πράγματα μέχρι τώρα ρε έξυπνη;».Για σκεφτείτε καλύτερα,αγαπητοί μου.Τι λειτουργούσε στ’αλήθεια;Τιμωρούνταν οι εγκληματίες και οι καταχραστές μετά που έπαυαν να γεμίζουν τις ειδήσεις και τα πρωτοσέλιδα;Πέρασε ποτέ χρονιά που δεν πήγαν τελευταία μέρα οι οδηγοί να προμηθευτούν το σήμα;Γκρεμίστηκε ποτέ αυθαίρετο;Πιάστηκε ποτέ κανείς που πέρασε με κόκκινο;Πλήρωσε ποτέ ο μεγαλοβιομήχανος τους φόρους που του αναλογούν;
Όταν πάλι κάτι φαινόταν πως γίνεται(βλέπε:ολυμπιακοί αγώνες)ήταν πρόσοψη.Χαλί κάτω από το οποίο μαζεύονται τα σκουπίδια όσο έρχονται οι καλεσμένοι,και μετά που φεύγουν το τραβάς και γεμίζεις σκόνη και τρίχες.Πασαλείματα κακονοικοκυράς.Την κατάσταση "έσωζε" η μέθοδος της τελευταίας στιγμής.Ο επαγγελματισμός του ενός δημοσίου υπαλλήλου που έβγαζε και τη δουλειά των 10 που τα ξύνουν.Το φιλότιμο των λίγων.Η καλή διάθεση.Το κουκούλωμα.Η παράταση της προθεσμίας.Το φασματικό οικοδόμημα παλατζάριζε,σαν πύργος Τζένγκα.Έτριζε,ξανάτριζε,αλλά έστεκε.Στηριγμένο πάνω στο αγαπημένο μότο του Έλληνος μπροστά στο όποιο πρόβλημα: «έλα μωρε,κάτι θα γίνει,δε θα χαθούμε»
Πόσο όμως να κρατήσει ένα κτίριο χωρίς θεμέλια;Ήρθε η ώρα του να γκρεμιστεί.
Κανονικά,από τα συντρίμμια χτίζεται κάτι καινούριο.Εδώ όμως,είναι Ελλάδα,δεν είναι παίξε γέλασε.Θα ξεπλύνουν τις στάχτες,θα φτιάξουν τα τζάμια,θα δώσουν κάποιες αποζημιώσεις όπως το τριχίλιαρο στους καμμένους του πρόπερσι,και θα ανάψουν τα λαμπάκια.Ο γλεντζές,έξω καρδιά Έλληνας,ο μαθημένος να τον καβαλάνε και να καβαλάει,θα επιβιώσει και πάλι.Έστω και με σπασμένη βιτρίνα.Καλά Χριστούγεννα.
Πρωινό απντέιτ:πω πω ρε πούστη μου,άνοιξα τρία δευτερόλεπτα την τηλεόραση να μάθω για την κατάσταση σήμερα,και αναγούλιασα.Πάλι τα ίδια,λόγια λόγια λόγια για να γεμίζει ο κενός χρόνος,"έφυγε το γελαστό παιδί"η γαμωμελέτη στο σταρ,"κάψαν τη σημαία της πατρίδας μας"(αχαχαχα!)στη γαμωνετ,κοινωνιολόγοι αναλύουν στο γαμωάλτερ,στο γαμωμέγκα και το γαμωαντέννα δε θυμάμαι,νομίζω μιλούσαν όλοι μαζί και δε συγκράτησα τι έλεγαν...απελπισία...
Labels: Κωλοέλληνες
