Playbook

Τοκ τοκ
-Μμμμ...γρμφ....ποιός είναι;Κοιμάμαι!
-Ο ταχυδρόμος είμαι κυρία
-Κεριά και λιβάνια-πέτα το κάτω απ'την πόρτα!
-Δε γίνεται,πρέπει να υπογράψετε
-.......καλά,περιμένετε λίγο,να ρίξω κάτι πάνω μου και να βάλω ηλεκτρική
-Σας παρακαλώ,έχουμε κι αλλού να πάμε,ελάτε δυο λεφτά κιας είστε και γδυτή,δε με πειράζει,έχω ξαναδει γυμνές και ακατάστατα σπίτια
-Οκ τότε...δική σου η ευθύνη
-!!!!!!!
(ντουπ)
-.....κύριε;(σκουντ σκουντ)...Πάει αυτός....για να δω τι μού'φερε...

Αχχχχ!Πρόσκληση,πρόσκληση σε μπλογκοπαιχνίδι,πρόσκληση!

Για να δω από ποιόν είναι...ο εσταριανάκος το χρυσό μου...Έχει και προσπέκτους με οδηγίες χρήσης

Άνοιξε λέει το κοντινότερο βιβλίο σου.
(Full house scan).Τα κοντινά μου είναι όλα του επαγγέλματος..Τι να υποθέσω απ'αυτό;Ότι παραασχολούμαι και αγχώνομαι με τη δουλειά.Καλά,αυτό το ξέραμε...Να κι ένα λεξικό ξένης γλώσσας(τώρα στα γεράματα,μάθε γέρο κινέζικα).Άστο κι αυτό.Πρέπει να πάω στη βιβλιοθήκη.
Δηλαδή τώρα να βγάλω μεζούρα και να μετρήσω ποιό είναι το κοντινότερο;Μπα,άσε-μια και δε με βλέπει κανείς,θα κάνω μια παρασπονδία στους κανόνες.Θα κλείσω τα μάτια και θα αρπάξω στην τύχη ένα.
Ένα άρπαξα,ένα έπεσε κάτω.Το πεσμένο είναι ο Ντέμιαν,αχ,προτιμούσα απ'αυτό να γράψω ρε γμτ,για να δω στη σελίδα 123 που λένε οι οδηγίες...μπα,μάπα αυτό το απόσπασμα,καλύτερα τελικά που έπιασα άλλο.Τι έπιασα αλήθεια;Το Λούμπεν της Έλλης Αλεξίου.Θυμάμαι μου είχε αρέσει τότε που το διάβασα.

Να μετρήσεις λέει 5 περιόδους-από τελεία σε τελεία-απ'την αρχή της σελίδας 123,και να γράψεις την 6η,την 7η και την 8η.

Μάλιστα....αυτό θα γράψω.

Μα η ώρα του βιβλίου είναι τώρα δα;Παράτα το!
-Είναι τόσο ωραίο βιβλίο…
-Ναι,μα δεν είναι η ώρα του…

Το πήρε απ’τα χέρια της δίχως δεύτερη κουβέντα και το πέταξε στη θάλασσα…

(ο άντρας της ήταν,πολύ καθίκι ο τύπος-έβαλα και την 9η πρόταση για να μπείτε στο νόημα)

Όποτε προσκαλώ σε παιχνίδια,με γράφουν στα παπάρια τους,αλλά θα το κάνω και πάλι,και όποιος θελήσει,ας παίξει!

Φέτος θα έχουμε all girl team:τη wahia μας,τη Luccia μας,τη faraona μας,τη blue μας και την kwlogria μας


(Αυτές δεν έχουν παπάρια,οπότε το πολύ πολύ να με γράψουν σε τίποτα παλιά πασούμια:)


Update:
Βασικά όποια αποφασίσει να παίξει,να μην παίξει σαν εμένα που το μαλάκισα το παιχνίδι και διάλεξα ένα χ βιβλίο στην τύχη.Ο σκοπός του παιχνιδιού είναι μάλλον να δούμε τι διαβάζει ο καθένας ΤΩΡΑ,και όχι τι διάβαζε όταν ήταν 13 χρονών π.χ.Υπό αυτή την έννοια,έπρεπε να πάω στην κρεβατοκάμαρα και να πάρω αυτό που διάβαζα τελευταίο,δηλαδή το"Ιστορίες μυστηρίου και φαντασίας"με διηγήματα του all time classic φίλου απ'τα παλιά Έντγκαρ(Άλαν Πόε).Αλλά το παιχνίδι λέει "ΤΟ ΚΟΝΤΙΝΟΤΕΡΟ ΒΙΒΛΙΟ",και μού'πεφτε λίγο μακρυά το κομοδίνο,εφόσον ήμουν με το λαπτοπ στο σαλόνι...(μα τι ούφο θε μου,ευτυχώς δεν έκανε άλλες η μάνα μου:)

Μπαλκόνια ενωμένα

Γαμώτο,ξανάφτιαξε ο καιρός...

Γουστάρω ψοφόκρυο μείον 15 βαθμούς,νά’χουν παγώσει τα νερά στους υπονόμους και οι δρόμοι να κρύβουν μικρές παγίδες.Γουστάρω ανεμοθύελλες 20 μποφώρ,να ξεριζώνουν δέντρα και να απαγάγουν αθώες ντουλάπες απ’τα μπαλκόνια.Γουστάρω καταρρακτώδεις βροχές,να γίνονται οι δρόμοι ποτάμια και οι άνθρωποι να κυκλοφορούν με πιρόγες.Γουστάρω χιόνια και χαλάζια,ακραία καιρικά φαινόμενα.
Διότι είναι τα μόνα που μπορούν να ΤΟΥΣ σταματήσουν.

Ποιούς;τώρα αμέσως θα σας εξηγήσω,να πάρω βαθιά ανάσα να το πω μονομιάς.Τους

μαλάκες που κυκλοφορούν με μηχανές άνευ εξάτμισης και κάνουν σούζες.

Υποφέρω.Πονάω.Τρελλαίνομαι.Κάνω αμαρτωλές σκέψεις.Εύχομαι να πεθάνουν όλοι.Να στουκάρουν σε κολώνες και να χυθεί ό,τι υπάρχει-ΑΝ υπάρχει-μέσα στα κούφια τους κεφάλια στην άσφαλτο.Τους καταριέμαι να ανατιναχτεί το τεπόζιτο της βενζίνης και να γίνουν σαν τον φλεγόμενο καβαλάρη,στάχτη και μπούρμπερη.Φαντασιώνομαι να βγαίνω στο μπαλκόνι με ένα τουφέκι με σκόπευτρο και να τους φυτεύω μια σφαίρα στο κρανίο,το άψυχο κορμί τους να πέφτει και η μηχανή να συνεχίζει μόνη της,να στρίβει τη γωνία και μετά να ακούγεται το αγαλλιαστικό ΜΠΟΥΟΥΟΥΟΥΜΜΜΜΜΜ του τέλους της...Γίνομαι Χάρι Πότερ και στέλνω με το ραβδί μου τάπες που βουλώνουν την κομμένη απόληξη.Χυμάω σαν τον αόρατο άνθρωπο και ρίχνω λάδια μπρος στη ρόδα τους τους και μετά,με το χαμόγελο πρωταθλήτριας του μπιλιάρδου μετά από τη νικητήρια στεκιά,απολαμβάνω την καραμπόλα τους ανάμεσα σε κράσπεδα και παρκαρισμένα αυτοκίνητα.Τεντώνω διάφανα σκοινιά που κόβουν απότομα τη θορυβώδη πορεία τους κι αυτοί εκτινάσσονται ψηλα,ψηλά,με τη χάρη ακροβατών του τσίρκου...
πριν σκάσουν σα σάπια καρπούζια πάνω στο οδόστρωμα.
ΑΑΑΑΑΧ!

Πως τις φχαριστιέμαι αυτές τις φαντασιώσεις,δε λέγεται.Να υπήρχε μόνο ένας τρόπος να τις πραγματοποιήσω....


Υ.Γ.’Οπως είναι φανερό,δε μένω στο κέντρο ενός ήσυχου δάσους-δε μένω στην άκρη μιας ερημικής παραλίας-δε μένω στο φεγγάρι-δε μένω σε διαμέρισμα με τριπλή μόνωση,Μένω σε μια μαλακία με τοίχους τσιγαρόχαρτο κι αλουμινένια κουφώματα της πλάκας,τοποθετημένη στη μέση ενός οδικού κόμβου,απ’όπου περνάνε μέρα νύχτα
μεσημέρια
μεσάνυχτα
χαράματα κι απογεύματα,
διάφοροι ανεγκέφαλοι τζάμπα μάγκες του κώλου,που λόγω έλλειψης ικανών εργαλείων ανάμεσα στα πόδια τους κι ανάμεσα στ’αυτιά τους πήραν το πιο φτηνό υποκατάστατο που βρήκαν,τού’κοψαν και την ουρά για να τρέχει πιο γρήγορα και προσπαθούν να κάνουν αισθητή την ασήμαντη ύπαρξή τους με το θόρυβο.

Αναρωτιέμαι καμμιά φορά ενώ σιχτηρίζω,πώς άραγε να αισθάνονται αυτοί που έχουν μωρά;Αυτοί που μένουν στα ισόγεια;Οι ηλικιωμένοι;Οι καρδιακοί;
Δεν ενοχλείται κανένας άλλος ρε γαμώτο;Μήπως είμαι τρελλή;μήπως η ανοχή μου στο θόρυβο είναι χαμηλότερη από των αλλωνών;Γιατί δεν πετιέται κανείς στο μπαλκόνι του ουρλιάζοντας στον ασυνείδητο που είναι από κάτω και μαρσάρει εν στάσει,με αυτό το ΠΡΡΡΡΡ ΠΡΡΡΡ ΠΡΡΡΡ να σου τρυπάει το κρανίο;Κουφοί είναι όλοι,το στανιό μου μέσα;Με ωτοασπίδες κυκλοφορούν;Ή μήπως ο καθένας υποφέρει σιωπηλά και τρώει τα ρούχα του και τα σωθικά του μέσα στό βιασμένο από το θόρυβο σπίτι του,που από έξω φαίνεται ακίνητο και αδιάφορο στην εξωτερική ηχορύπανση αλλά μέσα κρύβει ένα σωρό ψυχές που υποφέρουν;

Να οργανωθούμε ρε παιδιά,να οργανωθούμε,γιατί σαν το γνωστό ανέκδοτο,κάθε μέρα τρώμε 15 και δε ρίχνουμε κανέναν.Να γεμίσουμε πέτρες τα μπαλκόνια μας,και μόλις περνάει ο μαλάκας,να συντονιστούμε και ν’αρχίσει να βρέχει κοτρώνες πάνω στο χοντροκέφαλό του;Τότε να δεις αν τολμήσουν να ξαναβγούν έξω έτσι.Όχι κομμένη εξάτμιση,ειδικό σιγαστήρα θα βάλουν για να μην ακούγεται κιχ.Βαμβάκια θα τυλίξουν γύρω απ’τις ρόδες τους.Αυτοδικία συνάνθρωποι.Vigilante.Οι τροχαίοι έχουν άλλες δουλειές,πού να τους τρέχουμε τώρα...

Jurassic sun

Η έκφραση"ήλιος με δόντια,"μετά τη σημερινή μέρα πρέπει να μετατραπεί σε"ήλιος με αλυσοπρίονο".Κι αν κάνεις το λάθος σήμερα να πας στο περίπτερο για την Κυριακάτικη εφημερίδα σου ντυμένος οτιδήποτε άλλο από ορειβάτης που ετοιμάζεται να κατακτήσει το Έβερεστ,θα καταλάβεις γιατί η πόλη γύρω σου μοιάζει να έχει χτυπηθεί από θανατηφόρο ιό και οι μόνοι που έμειναν να διαιωνίσουν το ανθρώπινο είδος είσαι εσύ και ο περιπτεράς...(για το καλό του ανθρώπινου είδους,ελπίζω να είσαι γυναίκα)

Α,και προσοχή στον πάγο...

(μπρρρρ)

Το συμπέρασμα της ημέρας:
Υπάρχει μια συνομοταξία κατοίκων της Ελλάδος-οι μετανάστες-που συνεχίζει απτόητη το καμάκι,ανεξαρτήτως καιρικών συνθηκών και ενδυμασίας του θηλυκού υποκειμένου(αθλητικά,φόρμα που έχει κάνει γόνατα και δεκατρείς μπλούζες).Είναι ολιγαρκείς-τους φτάνει ένα μακρύ μαλλί που ανεμίζει στον παγωμένο αέρα...Χαρά στο κουράγιο τους!

Working class's night out

Να φταίει που έκοψα το τσιγάρο;Να φταίει που δεν είμαι φοιτήτρια ,συνταξιούχα ή εισοδηματίας οπότε πρέπει να ξυπνάω κάποια συγκεκριμένη απάνθρωπη ώρα το πρωί(δεν έχει σημασία τι ώρα ακριβώς-όλες οι προ μεσημβρίας ώρες είναι απάνθρωπες)με αποτέλεσμα να νυστάζω νωρίς;Ή μήπως τελικά,απλώς παραμεγάλωσα;


Δεν ξέρω...Πάντως όλο και περισσότερο τελευταία δε βρίσκω νόημα στις νυχτερινές εξόδους σε μπαράκια.Κατ'αρχήν πηγαίνεις κύριος,λουσμένος και περιποιημένος και βγαίνεις κουφός και έτοιμος για το πλυντήριο(διότι μέχρι και τα λεφτά στο πορτοφόλι σου βρωμοκοπάνε τσιγαρίλα μετά-για να μην αναφερθώ στο μαλλί-απορροφητήρα πάσας δυσοσμίας,ειδικά αν το έχεις μπόλικο όπως η αφεντιά μου...)

Επίσης δυστυχώς δεν έχω πάει σε σχολή που μαθαίνεις τη νοηματική(αν και θυμάμαι κάποτε με την ξαδέρφη-φίλη είχαμε μάθει την αλφάβητο των κωφαλάλων,και προσπαθούσαμε να συνεννοηθούμε μέσα στο κλαμπ από μακρυά,αλλά πέραν του ότι κάναμε δυο ώρες για να συλλαβίσουμε μια λέξη,τα είχαμε μάθει και λάθος και έλεγε τελικά η μία στην άλλη"ωραθιον αυτις δεχια"αντι για"ωραίος αυτος δεξια",οπότε πήγε άπατη η μέθοδος).Δεν καταλαβαίνω ποιός είναι ο σκοπός της διαπασών έντασης της μουσικής μέσα σε μπαρ με τραπεζάκια,όπου υποτίθεται πως πας για να κάτσεις και να μιλήσεις και όχι να πετάς γαρύφαλλα στον απέναντι.Χθες ας πούμε είχα γουρλώσει τα μάτια και διάβαζα πιο επιμελώς κι από υποψήφιο για πανελλήνιες τα χείλια των απέναντι,αλλά σε κάποια φάση έχασα την αυτοσυγκέντρωσή μου και άρχισα να παρακολουθώ"Κορίνα η αγριόγατα" με την Πέγκυ Ζήνα στη μεταγλώτιση"τι νόημα έχει η ζωή,αν δε μπορούμε νά'μαστε μαζί"(πες το ψέμματα)
Κάποια στιγμή που έβαλε έναν πιο υποτονικό Χατζηγιάννη,μπορέσαμε να συννενοηθούμε-φυσικά μόνο με τους απέναντι.Μάλλον προσπαθούσαμε πολλή ώρα να επικοινωνήσουμε,διότι κάποια στιγμή που γύρισα στον παραδίπλα να ρωτήσω την άποψή του για το ζήτημα,τον βρήκα στη γνώριμη κατάσταση"έ;τι;δεν ακούω τι λέτε οπότε είμαι έτοιμος να ροχαλίσω"

Κι όλα αυτά τα ενδιαφέροντα βέβαια τα ζεις ΑΦΟΥ κάτσεις.ΜΕΧΡΙ να κάτσεις,αν δεν έχεις προνοήσει για τραπέζι,έχουμε την προεπισκόπηση"εκεί μπουκάλι,εδώ μπουκάλι,πού δεν έχει μπουκάλι;Α,αυτοί φεύγουν!Μίλτο τρέχα να το πιάσεις!"Ο μαιτρ όμως έχει κάνει προπόνηση και τρέχει πιο γρήγορα απ'το Μίλτο-ε,συγγνώμη κύριε,υπάρχει σειρά για τα τραπέζια...μήπως θέλετε να καθήσετε εδώ;".Το "εδώ"είναι τραπέζι ψηλό με σκαμπό,τοποθετημένο εκεί που είναι,ολοφάνερα επειδή κάποιος θέλει να εκδικηθεί τη γκαρσόνα και όλους αυτούς που θα πάνε να αδειάσουν τη φούσκα τους από τις μπύρες,εξού και τό'βαλε μέσα στη μέση του διαδρόμου προς κουζίνα-τουαλέτα.Το δε τραπέζι αυτό είχε περίμετρο αρκετή για τα ποτά δύο ατόμων-και τα φυστίκια στο χέρι-,και όχι για 5.

Εκείνη την ώρα της αναρώτησης"να ξαναμπούμε στα αμάξια και να ψάχνουμε ή να κάτσουμε και να παίρνουμε δίευρα απ'αυτούς που θα πηγαίνουν για κατούρημα",άδειασε ένα άλλο προνομιακό τραπέζι-πάλι ψηλό με σκαμπό,και επιπροσθέτως ακροβολισμένο δίπλα στην πόρτα,όπου και μαλώσαμε ποιός θα πάρει τη μεριά με την εγγυημένη ψύξη(φυσικά οι άντρες θυσιάστηκαν,ας τολμούσαν να κάνουν κι αλλιώς).Με το που το ακουμπήσαμε,καταλάβαμε πως εκτός από τραπέζι του πορτιέρη,ήταν και της κατηγορίας 8 ρίχτερ(το γνωστό σε όλους μας τραπέζι με τα ασύμμετρα ή ξεχαρβαλωμένα πόδια,όπου αν ένας ξεχαστεί και ακουμπήσει τον αγκώνα του να ξαποστάσει,θα πρέπει να μείνει εκεί κόκκαλο όλο το βράδυ,γιατι έτσι και κάνει να κουνηθεί οι άλλοι θα κυνηγάνε τα ποτά τους,τα νερά και τα αγγούρια)



Κατά τα άλλα,καλά ήτανε πάντως.


:)

Ο θάνατός σου,η κάρτα μνήμης μου

Τό'χω ξαναγράψει πως γενικά αποφεύγω να βλέπω ειδήσεις.Έκανα κάποτε τις φιλότιμες προσπάθειές μου να αντέξω,με το πρώτο παράθυρο άρχιζα να δυσανασχετώ έντονα και αυτό ήταν.Μετά έδωσα μια ευκαιρία στην κρατική τηλεόραση επειδή συμπαθώ τη Χούκλη,αλλά εκεί πάλι ένιωθα σαν λίγο ο μεγάλος αδελφός να μη μου τα έλεγε όλα ή να παραεπέμενε σε κάποια συγκεκριμένα θέματα και να αγνοούσε άλλα-οπότε πάει κι αυτή.Από τότε που πουλήσαμε τις μετοχές μας έκοψα και το χρηματιστήριο,ο καιρός μ'ενδιαφέρει εκ των προτέρων μόνο όταν πρόκειται να πάω εκδρομή ή διακοπές,κι έτσι δε μου έμεινε κανένας λόγος να ανοίγω τηλεόραση στις 8,8μιση,9.Έχω άλλωστε τις εφημερίδες για να ενημερώνομαι (λέμε τώρα..)

Δυστυχώς...Γιατί αυτά που ενδεχομένως γλυτώνω από το ένα μέσο,τα μαθαίνω(και φρίττω)απ'το άλλο

Όπως τώρα.Σήμερα εδέησα να ανοίξω το κυριακάτικο Βήμα,του οποίου εκτιμώ τα ένθετα και τα-αστεία συνήθως-άρθρα για την τιβί της Αστερόπης Λαζαρίδου.Αυτή τη φορά δεν ήταν αστείο-έγραφε για την κηδεία του Χριστόδουλου(άντε πάλι εκατομμύρια θα μπουν στο μπλογκ μου επειδή έγραψα τη λέξη"Χριστόδουλος",τι να κάνεις όμως,shit happens)και το πώς την κάλυψαν τα κανάλια

Πω πω!τι μαλακία στο πάτερο γλύτωσα!Ήμουν όλη μέρα εκτός σπιτιού και ΙΔΕΑ δεν είχα τι έπαιξε.
Γράφει λοιπόν μέσα σ'όλα η Αστερόπη,(εκτός από τα ξεφτιλίκια των μεσημεριανούδων με μαύρα και κότσους και θέματα"τα τοπ 5 ανέκδοτα του Χριστόδουλου"και τον Παπαδάκη να δέιχνει"το θρανίο του Χριστόδουλου"..),και κάτι που μου σήκωσε την τρίχα όρθια:

Πως την ώρα της ταφής-και αφού οι κάμερες είχαν δείξει από όλες τις πιθανές γωνίες και με ανατριχιαστικά ζουμ το πρόσωπο του νεκρού-χέρια(νόμιζα"πιστών",αλλά σήμερα μου είπαν πως ήταν κυρίως παπάδων!)υψώθηκαν...
με κινητά
για να αποθανατίσουν το στιγμιότυπο!

Ακόμα και τώρα που το γράφω δεν το πιστεύω.Τελικά,τα κατάφεραν:ο θάνατος έγινε χάπενινγκ.Λέγεται και γράφεται κατά καιρούς πως με τόσο θάνατο που μας βομβαρδίζει η τηλεόραση,καταντήσαμε να βλέπουμε τους λάιβ πολέμους και να συνεχίζουμε την πίτσα μας μη καταλαβαίνοντας πως κάπου αλλού στ'αλήθεια πεθαίνουν άνθρωποι.Ε λοιπόν,η αναισθησία προχώρησε πέρα από την οθόνη..Μπροστά στη μούρη τους είναι το πτώμα και το φωτογραφίζουν λες και είναι ο Τζορτζ Μάικλ επί σκηνής,χωρίς καμμιά συναίσθηση του ΤΕΛΟΥΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ-θιασώτες της ολοσχερούς μπούρδας με την οποία πορευόμαστε όλοι μας,πως εμείς δε θα πεθάνουμε ποτέ.

Γενικότερα η έννοια του"ζω τη στιγμή"τείνει να αντικατασταθεί από το"ντοκουμέντο".Ίσως επειδή η στιγμή είναι τόσο φευγαλέα,τόσο άπιαστη,οι άνθρωποι έχουν ανάγκη από συνεχή υπενθύμιση,κάτι που μένει στο χρόνο όσο η μνήμη ξεθωριάζει.Ναι αλλά έτσι τη χάνεις εξ'ολοκλήρου τη στιγμή-την εικόνα της μπορεί να την κράτησες,το συναίσθημα όμως που δεν έζησες επειδή σε απασχολούσε πόση μπαταρία έχεις ακόμα,δε θα το βρεις να το πουλάνε πουθενά.Είναι το γνωστο φαινόμενο που κοροϊδεύαμε,με τους Ιάπωνες τουρίστες οι οποίοι βλέπουν τα μέρη που επισκέφθηκαν μόνο αφού επιστρέψουν στη χώρα τους και εκτυπώσουν τις χιλιάδες φωτογραφίες...

Ποιοί Ιάπωνες,που πλέον έχει γίνει παγκόσμιο.Πιο πολλή εντύπωση μου κάνει στις συναυλίες-τα χέρια ψηλά,όχι πια με αναπτήρες ή κάνοντας το σήμα της νίκης(ή και του σατανά,ανάλογα τη συναυλία) αλλά με το κινητό-κάμερα στην άκρη του "μια ανάσα πριν την εξάρθρωση"χεριού για να πάρει ένα χιλιοκουνημένο πλάνο του τραγουδιστή (που ούτως ή άλλως φαίνεται σα μυρμήγκι),αντί να γουστάρει και να ξελαρυγγιστεί και να χοροπηδήξει,και μετά να πάει να πάρει ένα ωραιότατο ντιβιντι με λάιβ και να τον δει κι από κοντά.
Και τέλος πάντων,άντε.Για τη συναυλία να το καταπιώ.Για την κηδεία;;;;!!!;;;

Αναμνηστική φωτογραφία του πτώματος στο κινητό.Τι θα την κάνουν ρε γαμώτο;Θα τη δείχνουν στους φίλους τους για να αποδείξουν"ήμουν κι εγώ εκεί";Θα την κοιτάζουν μόνοι τους τη νύχτα και θα κλαίνε;(καλά!)..Θα κουτσομπολεύουν πώς τον μακιγιάρισαν;Παναγία μου,σε τι εποχή ζω και μεγαλώνω....

Άντε πάλι ο πούστης ο κάποιος,ακόμα δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω τη σκέψη μου..ήρθε να μου τρίψει στη μούρη πως θα μπορούσε να ήταν και χειρότερα,πως θα μπορούσα να ζω στο Μεσαίωνα και να με κάψουν για μάγισσα,πως θα μπορούσα να είμαι μια αφρικάνα σκλάβα στην Αμερική των Νοτίων,πως ζω σε μια εποχή και σε μια χώρα που μπορώ να είμαι ελεύθερη και γκρινιάζω;

Όμως αν ήμουν τα παραπάνω θα μπορούσα να πάρω τα όπλα και να αντιμετωπίσω τους δυνάστες μου...Θα είχα σκοπό για να αγωνιστώ.Να ελπίσω.Θα ήξερα τουλάχιστον ποιόν μισώ.Τώρα;Ποιόν να κυνηγήσω;Πώς κρύφτηκε τόσο καλά ο εχθρός γαμώτο και δεν μπορώ να τον εντοπίσω;Λες άμα φάω λάχανο τη Λαμπίρη να καταφέρω να παραδειγματίσω κανέναν;Άντε και φτιάχνω μια οργάνωση,τρομοκρατική θα την πούν;Χέστηκα.Ποιόν θα βάλουμε στο στόχαστρο;Πείτε μου συνάνθρωποι!Θα σωθεί ο κόσμος αν ξημερώσει η επαύριο χωρίς τον Αυτιά;

Όποιος το σκέφτηκε,ν'αλλάξει επάγγελμα

Πιο απαίσια διαφήμιση από της Axe με το σοκολατένιο άντρα δεν υπάρχει!Gives me the creeps!Έχω δει κι έχω δει θρίλερ στη ζωή μου,αλλά ο συνειρμός της ανθρωπο-ανδρο-φαγίας σε συνδυασμό με τα γουρλωτά ζόμπι-like μάτια της ταχαμ ταχαμ σοκολατένιας φιγούρας που μένει και διαμελισμένη στο τέλος...σκιάχτηκα!





(Κι αν ψάξει κανείς και το βαθύτερο νόημα...χέστα!)