Φτου και βγαίνω

http://www.youtube.com/watch?v=m9rOkmTKFHI

Με κάτασπρο πανί ένα καράβι απ' το πενήντα έχει να φανεί και συ βιδώθηκες μες στο λιμάνι με ανθοδέσμη που 'χει μαραθεί. Ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι κι η Αριάδνη έχει μουγκαθεί ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι κι η Αριάδνη έχει μουγκαθεί. Σε εδίκασαν να σπαταλάς τα χρόνια σε μια ζωή χωρίς προοπτική. Χάνεσαι σαν τον γλάρο στην Ομόνοια και όταν ψάχνεις λύση στην φυγή, πληρώνεις όσο-όσο τα διόδια και κομματιάζεσαι στην εθνική. Ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι κι Αριάδνη έχει μουγκαθεί. Ποιος είναι ισοβίτης στο σκοτάδι ποιος αλαφιάζει δίχως πληρωμή; Ποιος σκύβει στους αφέντες το κεφάλι και ποιος τα βράδια κλαίει σαν παιδί; Ποιος ονειρεύεται πως κάποιοι άλλοι βγαίνουν και κάνουν πρώτοι την αρχή; Ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι κι η Αριάδνη έχει μουγκαθεί. Ναυάγια ονείρων αρμενίζουν και τα κεφάλια γεμισαν σκουριά. Στα σούπερ μάρκετ τέλειωσε η ελπίδα και συ κοκάλωσες στη σκαλωσιά. Πού πήγαν οι τριακόσιοι του Λεωνίδα και τι θα πούμε τώρα στα παιδιά; Ηλεκτρικός Θησέας; Και τα λοιπά. Φοβάσαι ότι θα 'ρθει καταιγίδα και θα μας πνίξει όξινη βροχή, βάλε σε γυάλα μέσα την πατρίδα και κρύψε την καλά μέσα στη γη. Μήπως την ψάχνουν σαν την Ατλαντίδα αφού η Πανδώρα ανοίγει το κουτί; Ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι κι η Αριάδνη έχει μπερδευτεί. Ψηφοθηρία, λόγοι κι εμβατήρια ποτέ δεν έφεραν την αλλαγή για αυτό και χάθηκες στα σφαιριστήρια και μες στα γήπεδα την Κυριακή. Τώρα καθώς κοιτάς τα διυλιστήρια ρωτάς ποιοι σ' έχουν βάλει στο κλουβί. Ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι κι η Αριάδνη έχει τρελαθεί. Να κλείσεις θες πληγή θανατηφόρα και μες στα "Νέα" ψάχνεις για δουλειά. Τα δάκρυα σου γίνονται μαστίγια και τον λαιμό σου σφίγγουν σα θηλιά. Όσα τα κέρδισες με τα μαρτύρια τα παζαρεύουν πάλι στα χαρτιά, τρέχεις να ψάξεις μες στα καταφύγια και βρίσκεις μιαν αιχμάλωτη γενιά. Μια πλαστική ανέμισες σημαία, πίστεψες σ' έναν άγνωστο θεό κρέμασες το μυαλό σε μια κεραία ειδήσεις σίριαλ και τσίχλα ροκ. Και πώς θα ξημερώσει άλλη μέρα όταν τα λάθη κλέβουν τον καιρό; Και πώς θα ξημερώσει άλλη μέρα όταν το ψέμα σέρνει τον χορό; Ζωγράφισε έναν ήλιο στο ταβάνι, μίλησε με τ' αγέρι της νυχτιάς και χόρεψε μαζί με τη σκιά σου στους ήχους μιας αδύναμης καρδιάς. Πάρε τηλέφωνο την μοναξιά σου ή βγες ξανά στον δρόμο της φωτιάς πάρε τηλέφωνο την μοναξιά σου ή βγες ξανά στον δρόμο της φωτιάς. Ηλεκτρικός Θησέας Στίχοι:Δημήτρης Βάρος Μουσική:Γιάννης Μαρκόπουλος Τραγούδι:Παύλος Σιδηρόπουλος,Μαρία Φωτίου

B-log out

Ήρθε η ώρα.Νόμισα πως είχε ξανάρθει κανά δυο τρεις φορές στο παρελθόν,αλλά δεν ήταν έτσι.Τώρα είναι.

Αυτό ήταν,κυρίες και κύριοι.Η θητεία μου ως μπλόγγερ έφτασε στο τέλος της.

Αχα,ακούω τους κακεντρεχείς να λένε"εμ βέβαια,βρήκε τον έρωτα γι'αυτό την κάνει"

Όχι,αγαπητοί κακοί άνθρωποι,δεν είναι έτσι,καθόλου δεν είναι.Δεν είμαι από αυτές που ξεχνάνε τους πάντες και τα πάντα για έναν άντρα.Τις κοροϊδεύω αυτές,δεν είναι του γούστου μου να παίρνει νόημα η ζωή μόνο μέσα από τα μάτια ενός άλλου.Δεν είναι αυτό.


Ξε-κόλλησα.Προχώρησα.Moved on,το λένε οι Άγγλοι.Οι Γάλλοι δεν ξέρω πώς το λένε.Πού πάω ένας θεός ξέρει(και ένα σύμπαν:),πάντως δεν είμαι πια εδώ.


Αυτοί που αγάπησα εδώ μέσα θα μου λείψουν.Μου λείπει ήδη που δεν τους γνώρισα.Είμαι φοβιτσιάρα όμως....

Μούρχονται κάτι γελοιότητες για αποχαιρετισμό,τύπου:να αγαπάτε τον εαυτό σας,να θυμάστε πως η κάθε μέρα περνάει και δε γυρνάει πίσω και άλλα διδακτικά...shit

Το μπλογκ μου δε θα το εξαφανίσω τελείως.Θα μείνουν κάποια-πολλά-ποστ,έτσι,σαν σκαλισμένο στο ξύλο ενός παγκακιού"η Αουρέλια ήταν κάποτε εδώ"


Συγκινήθηκα ρε γαμώτο....

Αντίο ρε σεις

Happy face

Τελικά είμαι ένας μπούφος.Με περικεφαλαία.Καβάλα σ'ένα τυφλό άλογο.Στη μέση μιας πεδιάδας στον πλανήτη Άρη.

Ήτοι:


Δε με συμπαθεί.Μ'αγαπάει.


:)

Enough is enough(is enough)

Ξαναδιάβασα το προηγούμενο ποστ και σκέφτηκα ότι πολλή μιζέρια έχει πέσει ρε παιδί μου στις τελευταίες αναρτήσεις μου(σικ).Γενικά την έχω αυτή την τάση της αυτολύπησης και ψιλομαζοχισμού,αλλά τώρα μου την έδωσε.Τέλος λοιπόν μ'αυτό το θέμα,πάμε γι'άλλα,ή για τίποτα ένιγουέι,αλλά χωρίς μουρμούρα και κλάψομουνίαση(σόρι για το λεξιλόγιο,αλλά είπαμε μου την έδωσε)και "μπουχουχου,οι γκόμενοι που θέλω θέλουν άλλες και τίποτα δε μου πάει καλά και τι κάνει πια αυτό το σύμπαν και δεν κουνάει τον κώλο του να με βοηθήσει"και μη χέσω.



Άντε γιατί!



Άσε που νομίζω πως όλο αυτό είναι μια ωραία παγίδα που έχω στήσει στον εαυτό μου για να κάθομαι στα αυγά μου,να μην κάνω τίποτα και να κατηγορώ τους άλλους γι'αυτό.



-Και πού το κατάλαβες ρε μεγάλη;Αυτό ακούγεται και γαμώ τις συνειδητοποιήσεις!πετάγεται ο γνωστός άγνωστος Κάποιος και με αναγκάζει να εξηγήσω ενώ σκόπευα να σταματήσω το γράψιμο και την πέσω στον καναπέ



Λοιπόν μεγάλε,έγραψα μια ολόκληρη παράγραφο εξηγώντας,μετά την έσβησα όμως γιατί θέλει πολλές λεπτομέρειες,οπότε θα μείνεις με την απορία




Ένα μόνο σου λέω:μην πιστεύεις όλα όσα σου τσαμπουνάω,διότι ενίοτε νομίζω ότι σε κοροϊδεύω(και μαζί,τον εαυτό μου)

Sympathy pains

Είμαι ντάουν.What's new;θα μου πει όποιος με ξέρει τα τελευταία 100 χρόνια της ζωής μου.Ε πώς,και στο ντάουν υπάρχουν διαβαθμίσεις:υπάρχει ο πάτος,δέκα μέτρα κάτω από τον πάτο,ο πυρήνας της γης,οι μαύρες τρύπες,πώς,δεν είναι το ίδιο.Πού βρίσκομαι εγώ αυτή τη στιγμή;Χμμμμ...θα έλεγα κάπου στην ασθενόσφαιρα(ακριβώς κάτω από τη λιθόσφαιρα).

Ο λόγος;Για να δούμε...Ναι.Ενώ είμαι μια κατά κοινή ομολογία εμφανίσιμη,έξυπνη και οικονομικά ανεξάρτητη γυναίκα,δεν μπορώ να σταυρώσω σχέση.Με κάποιον που να μ'ενδιαφέρει εννοώ.Οι οποίοι όπως νομίζω όλοι ξέρουμε,δεν έρχονται κατά εξάδες στη ζωή και όποτε τους παραγγείλεις.Στη δική μου συγκεκριμένα άντε να εμφανιστεί ένας το χρόνο,στην ΚΑΛΥΤΕΡΗ περίπτωση.

Και εμφανίζονται.Με το που αρχίζω να συνειδητοποιώ ότι Ναι,αυτός έχει κάτι μου μ'αρέσει,τον ξεχωρίζω από τους υπόλοιπους,ω ναι,θα μπορούσα να τον ερωτευτώ,αρχίζω και αγχώνομαι.Και να φαντασιώνω-πώς θα ήταν αυτό,πώς θα ήταν εκείνο....Γνωρίζοντας πως οι φαντασιώσεις είναι χαρακτηριστικό κυρίως της εφηβείας και στην ενήλικη ζωή δεν κάθεσαι να φαντάζεσαι αλλά πράττεις,καταλαβαίνω ότι κάτι δεν πάει καλά στον τρόπο που λειτουργώ,αλλά δε θέλω να κάτσω να το αναλύσω τώρα.

Και μετά και μετά;Αναλόγως...στην προκείμενη τωρινή φάση,περίμενα περί τους χ μήνες να κάνει κάποια κίνηση,φροντίζοντας από τη μεριά μου να δείξω ότι τρέφω μια ιδιαίτερη συμπάθεια(strike one).Από την άλλη μεριά,εισέπραξα επίσης μια αυξανόμενη με το χρόνο συμπάθεια(strike two).Και μια φιλικότητα(strike αποτελειωτικό).Αυτά......Τώρα,μετά από αμέτρητα ξενύχτια,σκέψεις,πρήξιμο των φιλενάδων και άλλα λέιμ πράγματα που κάνουμε εμείς οι γυναίκες,σκέφτομαι να πάρω τη συμπάθεια(και τη φιλικότητα,προσθέτω)και να τη βάλω εκεί που φαντάζεστε,γιατί τι άλλο να την κάνω δεν ξέρω.Αυτό που ξέρω είναι πως όταν θες κάποιον για άλλους λόγους εκτός να κουσκουσεύεις και να λες βλακείες να περνάει η ώρα,δεν περιμένεις δέκα χρόνια.Απλά,δεν ήθελα να το πιστέψω.
Ε,σήμερα το πίστεψα.
Διότι έχω ισχυρές ενδείξεις ότι γουστάρει μια άλλη.
Και μπιλίβ γιου μι,μόνο συμπάθεια δεν δείχνει ο τρόπος που της φέρεται.

I HATE that word.Θα σταματήσω να τη χρησιμοποιώ,αυτήν και τα παράγωγά της(συμπαθητικός,συμπάθειο κλπ).Και το κυριότερο,άμα μ'αρέσει κανείς,θα προσπαθήσω να δείχνω οτιδήποτε άλλο εκτός απο ΑΥΤΗΝ.


πω πω αυτό το τελευταίο ήταν μεγάλη κουβέντα,ανατρίχιασα


(μήπως δεν τό'χω πιστέψει ακόμη ότι δε θα γίνει τίποτα;μήπως είμαι μαλάκας;μήπως είμαι μαζόχα;μήπως επίτηδες διαλέγω αδιέξοδες καταστάσεις για να αποφύγω την intimacy;στο επόμενο ποστ,η συνταρακτική συνέχεια)

:ΡΡΡ

Συνάχι hater

Έκατσα ενώπιον του υπολογιστή και χάνω το Grey's anatomy έχοντας κάθε καλή πρόθεση να γράψω για τις -τολμώ να πω- ενδιαφέρουσες διακοπές μου,αλλά ξαφνικά αισθάνομαι σα να δίνω εξετάσεις έκθεση με θέμα"πώς πέρασα το καλοκαίρι"και ξέχασα την ύλη.Δεν είναι βέβαια ακριβώς έτσι,τα θυμάμαι τα βασικά αλλά δε θέλω να τα γράψω λόγω του εβερεξίστινγκ φόβου ότι κάποιος γνωστός μου θα πέσει πάνω στο μπλογκ και θα με καταλάβει,οπότε πρέπει να αλλάξω θέμα και για τι άλλο να γράψω;Για αδιέξοδους και μονόπλευρους έρωτες βαρέθηκα και να τα σκέφτομαι και να τα γράφω-α σιχτήρ πια,δεν ξέρω εγώ κάνω λάθος ή οι άλλοι ή το συχνά πυκνά μνημονευόμενο από μένα Σύμπαν που μ'έχει χεσμένη πατόκορφα σ'αυτόν τον τομέα(ενώ σε άλλους δε λέω,βοηθάει και με το παραπάνω και το ευχαριστώ-μη με περάσει για αχάριστη και κόψει την παροχή τελείως).Πάει κι αυτό το θέμαα,τι άλλο;Πολιτική,κρίση κτλ τα αφήνω για άλλους,υπαρξιακά τα αφήνω για άλλη ώρα,ερωτικά είπαμε δεν έχει μην τα ξαναλέμε και συγχίζομαι(σκατά,επίτηδες το ξαναλέω μήπως και φτάσει στ'αυτιά καμμιάς ξερωγω παντοδύναμης κοσμικής ενέργειας,δεν υπάρχει πάτος στο πόσο λέιμ μπορώ να γίνω),τα της δουλειάς σε αυτή τη φάση κόβονται στους προκριματικούς με ύφος Μουρατίδη διότι είναι από βαρετά έως αχαρακτήριστα,οπότε τι μένει;Ένα ηθικό δίδαγμα:με το στανιό δε γίνεται τίποτα φίλε μου,πόσο μάλλον να θυμηθείς ότι είσαι μπλόγγερ μετά από τόσους μήνες...



υ.γ.ο άσχετος τίτλος σημαίνει ότι ω ναι,έχω συνάχι.Το οποίω και μισώ όσο και ο δράκουλας τη σκορδαλιά.Νομίζω ότι το μισώ όσο και το σιδέρωμα.Δεν είμαι σίγουρη...ενιγουέι,σαν καλός μαλάκας που είμαι,με το που πήγε 31 Αυγούστου έστρωσα το χαλί και υποδέχτηκα το φθινόπωρο με μια ωραία ίωση που μου την κόλλησε σίγουρα κάποιο από τα χίλια εκατόν πενήντα παιδάκια στην παραλία με τις νεροτσουλήθρες που πήγαμε με τα βαφτιστήρια.Περιττό να πω πως περισσότερη ώρα τσουλούσαμε οι γαϊδάρες(εγώ και η κουμπάρα)παρά τα μωρά τα οποία κλαίγανε και παρακαλούσαν να τα αφήσουμε κι αυτά να παίξουν,χωρίς ιδιαίτερα επιτυχή αποτελέσματα.Εξού και τιμωρήθηκα.Υπόσχομαι ότι άλλη φορά θα είμαι καλή νονά,θα κάθομαι στωικά να παίζω το ρόλο του βατήρα για βουτιές και θα κάνω τους παλιμπαιδισμούς μου in my own time.
(Τώρα που εξομολογήθηκα την αμαρτία μου,αναμένω να ξυπνήσω αύριο με ξεβούλωτη μύτη και με το αντικείμενο του πόθου μου στα πόδια μου-ή άντε,στην αγκαλιά μου.Παρά τα λάθη μου...:)

υ.γ 2 Ήρθε το αύριο και ξύπνησα(αν θεωρήσουμε ότι κοιμήθηκα δηλαδή).Η δε μύτη μου ακόμη κοιμάται κι ονειρεύεται ότι αναπνέει,μυρίζει,κάνει τέλος πάντων όλα αυτά για τα οποία δημιουργήθηκε.Να υποθέσω πως και το δεύτερο σκέλος της προσδοκίας μου θα πάει κατά διαόλου...;

υ.γ.3 Ναι,και το δεύτερο σκέλος της προσδοκίας,αφού χτυπήθηκε κάτω,έλπισε,κάπνισε(!!!),ξενύχτησε,πήγε τελικά να κάνει παρέα στον άρχοντα του σκότους.Περαστικά μας.

Αναπάντητες ερωτήσεις παντού

1.Τι σκατά είναι η τζεντούια;

2.Όταν ακούγεται ένα "γκλινγκρρρλλλπ" την ώρα που σκουπίζω με την ηλεκτρική,υπάρχει τρόπος να ξέρω αν αυτό που ρούφηξε είναι τσόφλι από σπόρια ή κάτι χρήσιμο π.χ.σκουλαρίκι,κλειδί,κουμπί,δίευρο κτλ.;(χωρίς να χρειαστεί να ανοίξω τη σακούλα εννοείται!)

3.Πότε θα ερωτευτώ κάποιον και θα με ερωτευτεί κι εκείνος ταυτοχρόνως,αντί να:ερωτεύομαι και να με φτύνουν,να με ερωτεύονται αυτοί που φτύνω εγώ,να με ερωτεύονται τεκνά 15 χρόνια μικρότερά μου,να με ερωτεύεται κάποιος πέρσι που εγώ ούτε να τον χέσω και φέτος που ανακαλύπτω τις κρυφές του χάρες να τα φτιάχνει με άλλη κλπ.;(αυτή η ερώτηση απευθύνεται στο Σύμπαν,το Θεό και το μέντιουμ Πιπίτσα)

4.Τι διάλο κρίση και ο κόσμος πεινάει,και παρόλα αυτά ακόμη δεν μπορώ να βρω ένα αξιοπρεπές σπίτι να νοικιάσω κάτω από 400 ευρώ;

5.Πώς είναι δυνατόν να σου σκάει το λάστιχο του αυτοκινήτου από καρφί;Είναι το καρφί στημένο μέσα στη μέση του δρόμου όρθιο με τη μύτη προς τα πάνω και περιμένει να το πατήσεις;Εδώ θα εκτιμούσα κ τεκμηρίωση επιστημονική,με τύπους,επιταχύνσεις,γραφήματα κλπ.

6.Γιατί διάφορες ομάδες επαγγελματιών όπως:συνεργείοι,υδραυλικοί,ηλεκτρολόγοι και λοιποί άνθρωποι του μόχθου και του γράσου,με το που δουν γυναίκα αισθάνονται την υποχρέωση πρώτα να της την πέσουν και μετά να την κλέψουν στη χρέωση;

7.Άραγε θα γίνω ποτέ μάνα;

8.Τι να κάνω για να μου δώσει ένας καραμαλάκας τα λεφτά που μου χρωστάει,ο οποίος με στέλνει από βδομάδα σε βδομάδα κι έχουν περάσει 7 μήνες;(ειλικρινά θα εκτιμήσω κάθε καλή συμβουλή που θα οδηγήσει στο επιθυμητό αποτέλεσμα)

Change(you can change)

Άλλαξα τα έπιπλα που έχω στο σαλόνι.Όχι ότι πήρα καινούρια,τα παλιά άλλαξα.Θέση.Δηλαδή εκεί που ο καναπές κοιτούσε τα άλλα δωμάτια,τώρα κοιτάει το παράθυρο.Άλλαξε δηλαδή ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς.

Έλεγα στο προ-προηγούμενο ποστ πως δε θα ξαναγράψω αν δεν κάνω μια σημαντική αλλαγή στη ζωή μου.Πιάνεται αυτό για αλλαγή;


Θα το κάνω εγώ να πιάνεται...

;)

Non-post

Ας πούμε,ότι αυτό δεν είναι ποστ.Δηλαδή δεν είναι ποστ όπως τά'γραφα μέχρι τώρα,που αφιέρωνα έναν άλφα χρόνο και σκέψη,και που είχα και όρεξη.Γιατί κακά τα ψέμματα,όρεξη δέν έχω για γράψιμο.Ακόμα.Εξ'ού και γράφω μισοξαπλωμένη και χωρίς φως,και κάνω λάθος κάθε δεύτερο γράμμα.

Δεν είναι ποστ,τι είναι τότε;


Κατ'αρχήν είναι ενημέρωση.Γιατί μέσα σ'όλα τα καλά που διαθέτω ως άνθρωπος,είμαι και μεγάλη καρδιά.Και θέλω οι νότιοι διαδικτυακοί μου γνώριμοι-όσοι απόμειναν τέλος πάντων και δε θα τους παρεξηγήσω-να προλάβουν να το διαβάσουν και να πάνε να ζήσουν την εμπειρία που έζησα προ ολίγων ημερών.Μπείτε Cedarlakedance.com για να πάρετε μια γεύση.Και μετά πάτε να κόψετε εισιτήρια για τις παραστάσεις τους στα μέρη σας 17-19 Μαρτίου.Τίποτ'άλλο δε σας λέω,τρεχάτε λέμε!Και μόνο που μετά από 6 μήνες νέκρας έκανα loggin για χάρη τους,λέει πολλά..

Κατα δεύτερον και τελευταίον,είναι καταγγελία.Το απαραδεκτουά-για άλλη μια φορά-τραγούδι που θα στείλουμε στη Γιουροβίζιον,είναι ολοκάθαρο ξεπατίκωμα του"η γιορτή των ζεϊμπέκηδων"του Καλδάρα,που το τραγούδησε ο Νταλάρας.Στο πιο μαλακία του,βεβαίως,διότι το παλιό είναι ωραίο και το καινούριο μια παπάρα και μισή.

(δεν τό'ξερα ότι είναι του Καλδάρα αλλά το γκουγκλάρισα μόλις τώρα για να αποκτήσει μεγαλύτερη βαρύτητα το κατηγορώ μου)


Αυτά.Επανέρχομαι-υποθέτω...:)

(με αληθινό ποστ)

Κόλλημα.

Εδώ και τρία περίπου χρόνια ζω σα να μου έβαλε κάποιος σούπεργκλου στα παπούτσια.Μηδέν βήμα προς οποιαδήποτε κατεύθυνση-τόσο που,ακόμα και προς τα πίσω να πήγαινα,καλύτερα θα ήταν.Αλλά όχι.Ούτε καν πισωγυρίσματα δεν έχει ο μπαξές.Ακινησία.Ποιό είναι το πιο ακίνητο πράγμα που σας έρχεται στο μυαλό;Το άγαλμα του Βενιζέλου;Οι κολώνες της ΔΕΗ;Ο Όλυμπος;Ακόμα κι αυτά κινούνται μαζί με τη Γη.

Εγώ,τουναντίον είμαι διακτινισμένη σε ένα κενό χωροχρόνου όπου τα πάντα μένουν ίδια κι απαράλλαχτα.Ξυπνάω-το-πρωί-βάζω-το-μπρίκι-πλένομαι-πάω-στη-δουλειά-γυρίζω-κοιμάμαι-πηγαίνω-για-καφέ-πηγαίνω-σινεμά-πηγαίνω-επισκέψεις-γυρίζω-βλέπω-τηλεόραση-διαβάζω-εφημερίδες-τρώω-κοιμάμαι-ξυπνάω-βάζω-το-μπρίκι κτλ.Καμμιά φορά αλλάζω τη σειρά(π.χ.πρώτα πλένομαι και μετά βάζω καφέ)για να μη λαλήσω.

Η μόνη κίνηση που γίνεται αρκετά συχνά,είναι μέσα στο μυαλό μου.Εκεί κινούνται διάφορα με ταχύτητα φωτός-αλλάζω δουλειά,σπίτι,παρέες,χώρα,ανοίγομαι σε διάφορες ανήθικες προτάσεις,κάνω παιδιά,κι όταν το ρίχνω πολύ έξω,γίνομαι και διάσημη.


Υποθέτω πως δεν πρέπει να τα γράφω αυτά εδώ πέρα διότι δεν κάνω και πολύ καλό στην περσόνα μου...Τριών χρονών κι αυτή.Ελπίζω να μην τα εκατοστήσει μαζί με την ακινησία μου.Έλεγα πως πρέπει να τελειώνω με το μπλόγγιν,διότι σα να νιώθω πως μου τελείωσε αυτό.Αλλά ούτε κι αυτό δεν έχω τα κότσια να αλλάξω...


Υπόσχομαι τώρα,εδώ,αυτή τη στιγμή,πως δεν πρόκειται να ξαναγράψω αν δεν κάνω μια αλλαγή.Σημαντική αλλαγή εννοώ.Είστε μάρτυρες.

Φθινοπώριασε...

Σήμερα επιστρέφοντας από τη δουλειά,με προϋπάντησε ένα βουνό κιτρινοπορτοκαλιών φύλλων,συγκεντρωμένο μπροστά στην εξώπορτα της πολυκατοικίας.

Ήταν υπέροχο θέαμα."Επιτέλους,φθινόπωρο!",σκέφτηκα και έβγαλα το κινητό να το αποθανατίσω



Μετά άνοιξα την πόρτα.Σημειωτέον,φύσαγε διαολεμένα.Πριν προλάβω καν να σηκώσω το πόδι μου και να το πατήσω μέσα,πρόλαβαν και μπήκαν τα φύλλα,δυο σακκούλια από πατατάκια που ήταν κρυμμένα από κάτω,κάτι διαφημιστικά φυλλάδια πιτσαρίας και ένα μπλε πλαστικό που δεν ξέρω τι ήταν,κι έγινε η είσοδος κώλος.



Μπήκα γρήγορα γρήγορα στο ασανσέρ-ελπίζω οι υπόλοιποι ένοικοι και η καθαρίστρια να είναι λιγουλάκι ρομαντικές ψυχές...

Sound of silence

Τιριτρι τιριτρι τα πουλάκια

Γκαρ γκαρ ένας γάιδαρος γκαρίζει από κάπου στο βάθος

Θρρρ θρρ φύλλα που θροΐζουν στο πέρασμα του ανέμου

πλιπλιτς ρυάκι που κυλα ψιθυριστά πάνω απ'τις πέτρες

τζτζζ τζιτζίκια που καλούν το ταίρι τους

φσσσφσσσσσ κύμα που σκάει απαλά στην αμμουδιά


Όποτε γκρινιάζω για τους θορύβους,δε σημαίνει πως θα μου άρεσε να ζω στην ηχομόνωση.Ως απόδειξη,καθόλου μα καθόλου δε θα με πείραζε να ξυπνάω το πρωί και να ακούω τα παραπάνω...(το γκάρισμα του γαϊδάρου τώρα που το ξανασκέφτηκα,δε μου είναι και τόσο απαραίτητο)



Υ.Γ.Για όποιον δεν έχει καταλάβει πούθε μούρθε η έμπνευση για το παραπάνω,να διευκρινίσω πως σήμερα ξύπνησα για 159η φορά υπό τους γλυκούς τρανταγμούς του μπάσου του ηχοσυστήματος της από κάτω-η οποία έβαλε για 159η φορά το"όταν σ'είχα πρωτοδει" σε ντεσιμπέλ ισοδύναμα με απογείωση διαστημόπλοιου.Καλημέρα όλη μέρα!
(&^&^%#@$$&^*)

Η χώρα της μαρμότας

Ο κόσμος και ο χρόνος προχωράει και περνάει.Για όλους.Εκτός μιας μικρήηηης χώρας της Μεσογείου,που μια κακιά μάγισσα την καταράστηκε να ζει και να ξαναζεί τα ίδια και τα ίδια.Η χώρα αυτή δεν αντέχει τις αλλαγές,αποσυντονίζεται.Θέλει αυτά που ξέρει,τα γνωστά.Μάλλον διότι έτσι κερδίζει μια ψευδαίσθηση αιωνιότητας-όλα μένουν στάσιμα άρα κι εγώ δε θα πεθάνω ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη.

Χθες,την ώρα που ο φρέσκος πρωθυπουργός έκανε τις δηλώσεις του(διαβάζοντας από χαρτί,όπως μου είπαν διότι εγώ δεν έβλεπα εικόνα διότι έπλενα πιάτα),ακούγονταν από κάτω ιαχές:


ΑΝΤΡΕΑ,ΖΕΙΣ,ΕΣΥ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙΣ




I rest my case.



...



Όχι,I don't rest my case ακόμα,έχω να πω κι άλλα.Μα είναι δυνατόν;ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ;Έίναι να τρελλαίνεσαι δηλαδή.Εκτός των άλλων,αυτό είναι τουλάχιστον ΠΡΟΣΒΛΗΤΙΚΟ.Άμα ήμουν εγώ που είχα βγει κι άκουγα από κάτω να φωνάζουν το όνομα της μάνας μου,θα ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί.Αυτοπατρονάρισμα ολκής.Δηλαδή εκεί που πήγα λίιιιγο να χαρώ που τουλάχιστον ξεφορτωθήκαμε τα"γαλάζια παιδιά",που τόσες προσλήψεις από το παράθυρο κι απ'το φωταγωγό και τέτοιο ύφος χιλίων πεντακοσίων καρδιναλίων των βισματιών δεν έχω ξαναματαδεί(και μιλάω ως αυτόπτης μάρτυς),ακούω αυτό το χάλι και ξαναρχίζω να βογκάω.Ως πότε παληκάρια;


NOW I rest my case γιατί πρέπει και να φύγω...

Ανοχύρωτοι

Τις προάλλες εκεί που ήμουν ξαπλωμένη και διάβαζα μπιγκ φις,το κινητό μου έκανε τιτ τιτ(μήνυμα).Τρόμαξα-λες να ήταν κανείς με πρόταση για έξω;Και δεν είχα έτοιμη δικαιολογία.*



* το τελευταίο διάστημα περνάω τις κλειστές μου και δε θέλω να πηγαίνω πουθενά(με το ζόρι με σηκώσανε και πήγαμε να δούμε το Χάρι Πότερ,ο οποίος μου άρεσε αλλά δε μου άρεσε καθόλου η τιμή του εισιτηρίου-ΕΝΝΙΑ ΕΥΡΩ!Γαμιόληδες!τέλος πάντων,άλλη ώρα θα τους περιλάβω αυτούς).Έλεγα λοιπόν πως η μεγαλύτερή μου χαρά είναι να γυρίζω σπίτι μετά τη δουλειά και να ασχολούμαι με οτιδήποτε μπορεί να ασχοληθεί κανείς εντός των τειχών-από ασύστολο κωλοβάρεμα έως μυστήριες οικιακές εργασίες,π.χ. άλλαγμα φίλτρου στον απορροφητήρα.Υποθέτω είναι φάση και θα περάσει,της δίνω τρεις μήνες καιρό



Τζάμπα αναστατώθηκα,δεν ήταν πρόταση.Ήταν το παρακάτω:
"Στάθηκα πάντα δίπλα σου με εντιμότητα,δυναμισμό και ειλικρίνεια.Στήριξέ με για να αγωνιστώ και μέσα στη βουλή.Κωνσταντίνος Κούλουρης,υποψήφιος βουλευτής Ν.Δ."

(σταθείτε μισό λεπτό να σκουπίσω ένα δάκρυ και να φυσήξω τη μύτη μου....αχ...εντάξει)

!!!!!!!


Η πρώτη μου παρόρμηση ήταν να στείλω απάντηση στον Κωνσταντίνο Κούλουρη λέγοντάς του επακριβώς τι να πάει να κάνει και με ποιόν,αλλά της παρόρμησης επεκράτησε η λογική.Διότι αν ο Κωνσταντίνος Κούλουρης έχει το κινητό μου,θα έχει ίσως και τη διεύθυνσή μου.Και μετά μπορεί να καταλήξω σφαγμένη σε κανένα χαντάκι,πέμπτη είδηση στα κεντρικά δελτία(είναι και περίοδος εκλογών και δε θα με βγάλουν πρώτη),διότι που ξέρω γω αν ο Κωνσταντίνος Κούλουρης εκτός από μαλάκας είναι και ψυχοπαθής;


Επεκράτησε η λογική έλεγα πριν;χμμμ
Anyway...


Κωνσταντίνε Κούλουρη,ένα έχω να σου πω:είσαι πολύ τυχερός που το υβρεολόγιό μου είναι πτωχό(απαρτίζεται από κάτι μπαναλαρίες τύπου πούστη,γαμώ το σπίτι σου κτλ).Μα πολύ τυχερός...

ΗΘΕΛΑ ΝΑ'ΞΕΡΑ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΥΝΕ ΤΟΥΣ ΑΡΙΘΜΟΥΣ ΤΩΝ ΚΙΝΗΤΩΝ ΜΑΣ ΚΑΙ ΑΝ Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΧΩΡΑΕΙ ΜΗΝΥΣΗ...Δεν είναι αυτό παραβίαση του ιδιωτικού μας χώρου;;;Γαμώ την τεχνολογία μου...



υ.γ.

Για να μην αδικήσω κανέναν:πριν από λίγο μου ήρθε ανάλογο μήνυμα από Πασοκτσού επίδοξη συνάδελφό του...ΦΑΚ ΟΦ ΡΕ!

Η ώρα της αλήθειας(μου)

Λοιπόν.Εγώ άλλα σχέδια είχα,και η ζωή μου τα χάλασε.Κατ'αρχήν είχα σκοπό να μείνω εικοσπεντάρα για πάρα πολλά χρόνια-καμμιά 150ριά.Είχα σκοπό να με θέλουν όλοι οι γκόμενοι που θέλω,κι επίσης αυτοί που δε θέλω.Είχα ακόμα σκοπό να γίνω γαμάτη τραγουδίστρια,πρωταθλήτρια της ενόργανης και διάσημη βιολονίστρια που θα κάνει το κοινό της να ανατριχιάζει.Συγχρόνως μ'αυτά,θα έκανα εκθέσεις ζωγραφικής που θα άφηναν όλους με ανοιχτό το στόμα κι ο κόσμος θα σκοτωνόταν για έναν πίνακά μου.Το άκουσμα του ονόματός μου θα προξενούσε δέος.Κι ενώ όλοι θα αναρωτιόντουσαν"αυτή είναι;"και θα στραβολαίμιαζαν για να με δουν,εγώ θα κατέβαζα σεμνά τα μάτια μπροστά στους προβολείς και με ντροπαλό χαμόγελο θα απέκρουα τις εκδηλώσεις λατρείας και θα έτρεχα στα παρασκήνια να απολαύσω τη δόξα στην απομόνωση της σκιάς. *


Instead...έγινα επιστήμων,διότι ήμουνα και καλή μαθήτρια και δεν έπρεπε να πάνε χαμένα τα αριστεία.Κάνω μια καταξιωμένη κοινωνικά δουλειά,που το άκουσμά της προξενεί επιφώνημα("α!")και επανάληψη του επαγγέλματος..Μια δουλειά που δεν έχει σχέση με διασημότητα ούτε με καλλιτεχνίες ούτε με οτιδήποτε ονειρεύτηκα ποτέ.Μια δουλειά δύσκολη και ενίοτε ψυχοφθόρα,που η ικανοποίηση που μου δίνει παραμένει στα στενά όρια του εαυτού μου και κάποιων λίγων ακόμα.

Όσον αφορά τα υπόλοιπα..

Αν και παράπονο δεν είχα από άντρες που με θέλανε,με έκπληξη ανακάλυψα και μερικούς που ήθελαν άλλες.Και επίσης κάποιους που ξεκίνησαν τρελλοί και παλαβοί μαζί μου και μετά δε θέλανε ούτε να με δουν.Είμαι διχασμένη στο πότε έπιασα πάτο όσον αφορά τις σχέσεις-πάντως μου έρχονται δύο συγκεκριμένες σκηνές που ευχαρίστως θα εξαφάνιζα με αντάλλαγμα ένα χρόνο από τη ζωή μου.Τα μουσικά όργανα τα σταμάτησα όταν είδα πως υπήρχαν κι άλλοι καλύτεροι από μένα(κι όταν κατάλαβα πως δεν ήμουν διατεθειμένη να μελετάω 8 ώρες την ημέρα κομμάτια που δε μου άρεσαν).Τραγουδάω στα στενά όρια του μπάνιου και του σπιτιού μου,και το "τι ωραία φωνή που έχεις" παραμένει κομπλιμέντο μεταξύ εμού και του εκάστοτε γκόμενου που μοιράζεται το μπάνιο(και έχω πολύ καιρό να ακούσω κομπλιμέντο...).Την ενόργανη επίσης τη σταμάτησα νωρίς,ευτυχώς πριν μου ανακόψει την πορεία του ύψους.Και τη ζωγραφική...Αυτή κράτησε λίγο περισσότερο.Ξεκίνησα δυναμικά συνεργασίες,αλλά μετά με ρούφηξε τόσο το επίσημο επάγγελμα που στα παρακάλια των συνεργατών και στο διπλασιασμό της αμοιβής μου,εγώ απάντησα-βλακωδώς-"δε θα έχω χρόνο πια..θα πρέπει να διαβάζω".Το όνειρο του να ξαναρχίσω παραμένει όνειρο εδώ και τόσα πολλά χρόνια,που πια έχω πειστεί πως μέχρι να το αποφασίσω δε θα μπορώ να κρατήσω το πινέλο σταθερό γιατί θα τρέμει το χέρι μου από το γήρας.

Και μια και είπα γήρας...Δεν έμεινα 25,άσχετα που δείχνω σταθερά 10 χρόνια νεότερη από την ηλικία μου(στα 25 έμοιαζα 15).Οι άσπρες τρίχες μου πλήθυναν και από πρόπερσι αναγκάστηκα να χρησιμοποιώ συστηματικά κρέμα ματιών.Και το χειρότερο;Από κει που ήμουν η γκόμενα στη δουλειά,τώρα ήρθαν καινούριες.Που ούτε που γνωρίζουν τι είναι"κρέμα ματιών".Κι ο νέος είναι ωραίος.Δυστυχώς.Δεν πα νά'ναι κιαλλιώς κι αλλιώτικα ο παλιός;Και μόνο που είναι παλιός,είναι σκατά...


*Όχι,δεν είμαι ψώνιο.Εϊμαι απλώς ειλικρινής.Και μη μου πείτε πως τέτοια όνειρα δεν κάνατε ποτέ γιατί θα χεστούμε εδώ μέσα

Who's that girl..?

Φτιάχνω βαλίτσα,και βαριέμαι τόοοοσο πολύ που...άκουσον άκουσον....έκατσα να γράψω ποστ!

Και τι να γράψω αγαπητοί ανύπαρκτοι αναγνώστες που κατά πάσα πιθανότητα ήδη λιάζεστε στις παραλίες και μ'έχετε ξεχάσει,διότι επίσης κι εγώ σας ξέχασα κι ας μη λιάζομαι ακόμη;

(Γιατί σας ξέχασα,θα μου πείτε....Αυτό λέω να το αναπτύξω άλλη φορά...)

Μάζευα πράγματα λοιπόν,και όταν συνειδητοποίησα πως ετοιμάζομαι να πάρω μαζί μου τη μισή ντουλάπα,έκανα διάλειμμα να γράψω μπας και ξελαμπικάρω και βρω τον παλιό καλό μου εαυτό που ήταν ευχαριστημένος να πάει στις διακοπές με τρία βρακιά,δυο μαγιό και μια πετσέτα-α,και σαγιονάρες.Διότι ο καινούριος εαυτός που μας προέκυψε το τελευταίο εξάμηνο,μ'έχει κάνει να αναρωτιέμαι τι διάολο μέρος του λόγου είναι και τι ακριβώς θέλει απο μένα.

Ο καινούριος εαυτός είναι shopping maniac.Όχι ότι κι ο παλιός δεν τις περνούσε τις κρίσεις του,αλλά περιοδικά.Καθόταν στ'αυγά του για κανά τρίμηνο,κάποια στιγμή τον τσιμπούσε η μύγα της κατανάλωσης και πήγαινε για ψώνια πέντε μέρες σερί.Έβγαζε το άχτι του,στοκάριζε για το χειμώνα και ξανάπεφτε σε νάρκη.

Ο νέος πάλι,την είδε όχι μόνο ωραίος,αλλά και χουβαρντάς.Ακούει οικονομική κρίση και χαμογελάει με την υπεροψία της Πάρις Χίλτον(αλλά χωρίς το επώνυμό της και το καρνέ της).Χτυπάει κάρτα κατά μέσο όρο τρεις φορές την εβδομάδα σε ποικίλα καταστήματα,ώστε να μη βαριέται-άμα κουραστεί με τα ρούχα,πάει στα καλλυντικά,και μετά πάει για κουρτίνες,πράγμα παράλογο διότι δεν έχει που να τις κρεμάσει-εξού και τις κρέμασε όλες μαζί στο γραφείο και τώρα το γραφείο έχει τρεις διαφορετικές κουρτίνες σε μία μπαλκονόπορτα.*

*υποσημείωση:για την μία από τις κουρτίνες,ο νέος έκανε κάτι εξωφρενικό.Έφυγε από τη δουλειά την πρώτη μέρα των εκπτώσεων,και πήγε και στήθηκε μαζί με κάτι θείες έξω από γνωστό κατάστημα οικιακών ειδών περιμένοντας να ανοίξουν οι πόρτες.Νομίζω πάντως ότι έφαγε τέτοια φρίκη βλέποντας τις θείες να μαλλιοτραβιούνται πάνω από τραπεζομάντηλα και μαξιλαροθήκες,που δε θα το ξανακάνει αυτό το λάθος

Επίσης,έχει πάθει κάτι με τα κολιέ.Ευτούνος ο λαιμός που χρόνια τώρα είχε για παρέα ένα μοναχό μαύρο κορδόνι που δεν έβγαινε ούτε στο μπάνιο,τώρα έχει να διαλέγει από κίτρινες μπίλιες και πράσινες διάφανες κοτρώνες,μέχρι ροζάρια και ασημένιες αλυσίδες που ζυγίζουν οχτώ κιλά.Και φουλάρια.Πολύ φουλάρι αδερφάκι μου.Έχω βγει με φουλάρια μέχρι κι απ'το Καρφούρ-οίκημα που για μένα μέχρι πρότινος δεν περιείχε τίποτ'άλλο εκτός από τρόφιμα.

Αν κάτσω να μαζέψω τις λεπτομέρειες,καταλήγω σε δύο συμπεράσματα,το πρώτο εκ των οποίων είναι λίγο τρομακτικό:ο νέος μου εαυτός...ακολουθεί τη μόδα.Λούστηκε αυτό που χρόνια κορόιδευε.Κοπάδι τις ανέβαζε,αγέλη τις κατέβαζε τις πανομοιότυπες με τα κάπρι τη μια χρονιά,τα μίνι την άλλη,τα σορτσάκια την επόμενη,και τώρα πάει και μου αγοράζει έθνικ σαγιονάρες και χαϊμαλιά.Το δεύτερο είναι πως κάνει μια στροφή προς τη θηλυκότητα.Εκεί με οδηγούν οι πολύχρωμες όζες(μανό για τους νότιους),οι μωβ τσάντες,οι ΦΟΥΣΤΕΣ(θου κύριε) και τα βραχιόλια με τα τα κρεμασταράκια.Απ'τη γωνία τον κοιτάει με απορία ένα έφηβο κορίτσι με μαύρο μπλουζάκι,στενά τζην,δύσπιστα μάτια και αγουροξυπνημένα μαλλιά.Δεν καταλαβαίνει ακριβώς τι έχει γίνει,και λίγο ανησυχεί για το μέλλον της.Ήδη βλέπει πως στη βαλίτσα των διακοπών δεν έχει μπει ..ούτε ένα τζην παντελόνι!Μα είναι δυνατόν;;;


Ας μην ανησυχεί και πολύ,έχω να της πω.Όσο τα μαλλιά παραμένουν αγουροξυπνημένα και το ράδιο παίζει ροκ,δεν έχει να φοβάται τίποτα...:)


Καλές διακοπές σε όλους παιδιά!kiss kiss

Life lesson...

...number 3.952.298:

Μετά από 3 ποτά και 6 σφηνάκια,όλα φαίνονται πιο εύκολα.Ακόμα και το να ακολουθήσεις την προτροπή του(πιο μεθυσμένου από σένα-4 ποτά και 6 σφηνάκια) φίλου,και να πας να ζητήσεις από τον Tim Booth να βγείτε φωτογραφία μαζί.

Η χαρά μου λίγο τσαλακώθηκε μετά που είδα τη φωτογραφία,διότι η ουσία της φωτογραφίας είναι να την εμφανίσεις και να κορδώνεσαι και να πρασινίζουν οι άλλοι από τη ζήλεια τους.Και αυτό επιτυγχάνεται μόνο αν είσαι θεά δίπλα στον Τιμ Μπουθ,κι όχι ένας καλικάντζαρος με κόκκινα μάτια που στο πρόσωπό του είναι ζωγραφισμένα με σειρά προτεραιότητας τα εξής:

-έχω πιεί τ'άντερά μου
-ανήκω σε μια γενιά που είχε κάποτε ΚΑΣΕΤΑ των James
-είμαι τόσο ευτυχισμένη που βγαίνω φωτογραφία με τον Τιμ Μπουθ που δεν μπορείς να ξεχωρίσεις που τελειώνει το στόμα και πού αρχίζουν τα αυτιά(αντί να κρατήσω ένα επίπεδο και μια σοβαρότητα)


Και όλα αυτά έχοντας δει τη φωτογραφία τύφλα-και σε κινητό με χάλια ανάλυση.Πού να τη δω και αύριο με την αυγή...


oh well,what the hell,ας μη μου χαλάσω τη διάθεση... :)


Update:
Σήμερα που το ξαναδιάβασα ξεμέθυστη,συνειδητοποίησα πως δεν έχω ιδέα γιατί τιτλοφόρησα το ποστ "μάθημα ζωής".Τι να σκεφτόμουν άραγε πως έμαθα;Να μη φωτογραφίζομαι με διάσημους όταν έχω πιεί και έχω χάλια μαλλί;Πού να ξέρω κι εγώ...drunken writing έπρεπε να το ονομάσω


(τόσο καιρό έχω να γράψω και αυτό με εντυπωσίασε από τη ζωή μου για να το καταθέσω.τς τς τς....:Ρ)

Disconnect

Δεν έχω ιντερνετ.Με το που γύρισα από Αθήνα,ανακάλυψα πως ο λογαριασμός-προσφορά που χρησιμοποιούσα τα τελευταία τρία χρόνια,είχε διακοπεί.Έτσι ξαφνικά.Χωρίς ένα γράμμα,ένα τηλέφωνο,ένα sms,ένα μέιλ.Φαίνεται πως το σύμπαν ξεσκίστηκε στη συνομωσία για να παν όλα καλά στο ταξίδι μου(να αναφέρω ενδεικτικά πως η μέρα που διάλεξα να πάω στο τερα βάιμπ ήταν η μόνη που διασώθηκε από τους κατακλυσμούς),τόσο που αποφάσισε πως ξεχρέωσε για την υπόλοιπη χρονιά και με παράτησε στην ατυχία μου.

Μέχρι σήμερα αποφεύγω να επικοινωνήσω μαζί τους να μάθω τι έγινε,πολύ απλά για να μην τα πάρω στο κρανίο.Διότι θα τα πάρω,δεν τίθεται θέμα.Οπότε κάνω την κινέζα και συνεχίζω τη ζωή μου σα να μην είχα ποτέ δίκτυο.Ξυπνάω,πάω στη δουλειά,βαριέμαι,γυρίζω,μαγειρεύω αποτυχημένα γεύματα,πλένω ρούχα,πάω σε θέατρα,περπατάω,βαριέμαι,διαβάζω εφημερίδες,δε διαβάζω τα μπλογκς που διάβαζα,δε γράφω,ή μάλλον πήγα να γράψω στο word τι έγινε με το Rockwave αλλά δεν είχε νόημα να τα γράφω και να μην πηγαίνουν πουθενά αλλά να μένουν κολλημένα στην οθόνη-οπότε το παράτησα,περιμένω την άδεια αλλά λίγο πιο ανόρεχτα απ'ότι συνήθως,ψωνίζω ρούχα,πίνω κρύες σοκολάτες,βρίζω όλους και όλα που παράγουν έντονο θόρυβο και μου χαλάνε τη μεσημεριανή ραστώνη,ψάχνω για κάποιο καινούριο στόχο,κίνητρο και σκοπό στη ζωή αλλά ακόμη τίποτα δε βρήκα,ακούω ράδιο,βλέπω ξανά το"λόγω τιμής" και προσπαθώ να ξαναμάθω πώς είναι να ζεις χωρίς παράθυρο.



Για λίγο όμως.Μέχρι να βάλω ADSL...

:)

Πάρε-δώσε

Προχθές,πάνω από τα κρύα πιάτα ενός επαγγελματικού μπουφέ,βρέθηκα μ'ένα συνάδελφο να ανταλλάσουμε σοφίες.

-Μόλις πρόσφατα συνειδητοποίησα τη μεγάλη αλήθεια που κρύβει το απόφθεγμα"ό,τι δίνεις σ'αυτή τη ζωή,αυτό θα πάρεις",ξεστόμισα,αφού κατάπια μια νόστιμη τυροκροκέτα.

(Και είναι αλήθεια.Μια ωραία μέρα πριν από κανα μήνα,σε κάποια από τις συνηθισμένες μου επιφοιτήσεις,ένιωσα τη απίστευτη αλήθεια που κρύβουν αυτές οι τρεις λεξούλες.'Ό,τι δίνεις,παίρνεις".Είδα το παρελθόν και το μέλλον μου στις σχέσεις μου με τους ανθρώπους με άλλο μάτι μετά από αυτό...Δε θα επεκταθώ παραπάνω στις ανακαλύψεις μου,γιατί υποψιάζομαι ότι θα γίνω κουραστική και διδακτική και δε με πολυχωνεύω όταν γίνομαι τέτοια)

-Ναι,ναι,ενθουσιάστηκε ο συνάδελφος που είχε μόλις καταβροχθίσει το έκτο του σουτζουκάκι.Και ξέρεις και το άλλο είναι πολύ αληθινό,που λέει"ό,τι κατάρες ρίξεις,θα γυρίσουν πάνω σου"


....

Μου έκατσε ο κεφτές στο λαιμό.

Μαλάκα μου,αν ισχύει αυτό,την έχω πατήσει άγρια...

Τσατί

λατσατιλατσατιλατσατιλατσατιλατσατιλατσατιλατσατιλα
τσατιλατσατιλατσατιλατσατιλατσατιλατσατιλατσατίλα
(το σήμα του απείρου γιατί δεν το έχουν τα πληκτρολόγια;;)


Υ.Γ.ΤΣΑΤΙΛΑ