Το μαλλί μου είναι μεγάλη υπόθεση για μένα.Κεφάλαιο ζωής.Κριτής διάθεσης.Δεν είναι το κερασάκι στην τούρτα της εμφάνισής μου-είναι η τούρτα.
Η εισαγωγή δεν τελείωσε ακόμα.Έχω να πω πως όσο θυμάμαι τον εαυτό μου (δηλαδή από τεσσάρων χρόνων)το μαλλί αυτό,εκτός από μικροπειραματισμούς με το χρώμα και το μήκος-μακρύ,πιο μακρύ,λίγο πιο κοντό αλλά πάλι μακρύ το λες-κυκλοφορεί στη φυσική του μορφή.Δηλαδή,όπως στεγνώσει με το πιστολάκι.Μπουκλωτό κι ανέμελο.
Σήμερα πήγα για κούρεμα.Έχω αλλάξει 5 κομμωτήρια τα τελευταία χρόνια,διότι δεν μπορώ να βρω αυτόν ή αυτήν που θα με καταλάβει.Που θα με νιώσει.Που θα κοιτάξει τα μάτια μου γεμάτος-η κατανόηση την ώρα που θα του λέω"θέλω ένα κούρεμα που θα λούζομαι,θα τα στεγνώνω με το πιστολάκι και θα βγαίνουν όπως τα θέλω",και όχι όπως με κοιτάνε τώρα-με βδελυγμία ανάμικτη με οίκτο.
Ο σημερινός εκ πρώτης όψεως ήταν πολλά υποσχόμενος.Γκέι,χαλαρός(όχι σαν τον τελευταίο υστερικό που κουνούσα ένα χιλιοστό το κεφάλι μου και μου φώναζε ότι δεν μπορεί να δημιουργήσει άμα κουνιέμαι!)και με μαλλί που αψηφούσε κάθε νόμο βαρύτητας και εκτεινόταν προς τα πλάγια του κεφαλιού του σαν αεροπλάνο.Δεν ξέρω αλλά μου φάνηκε πως για να υποστηρίζει τέτοιο κεφάλι,δεν μπορεί,κάτι θα σκάμπαζε από τρίχες...
Μου χαμογέλασε και μ'έστειλε για λούσιμο μ'ένα αγοράκι που έμοιαζε έφηβο.Το αγοράκι έκανε τη δουλειά του,κι εγώ αναρωτιόμουν πώς να είναι άραγε να έχεις για επάγγελμα το να μαθαίνεις τα σκαλπ διαφόρων άγνωστων ανθρώπων απ'έξω κι ανακατωτά.Επίσης σκεφτόμουν πως ό,τι,μα ό,τι,μα Ο,ΤΙ και να κάνουν,βρε το καλύτερο μασάζ κεφαλής,βρε το απαλότερο άγγιγμα να έχουν(και σ'αυτούς τους τομείς ο νεαρός είχε διδακτορικό),εμένα ο σβέρκος μου
πιάνεται στο λουτήρα και παρακαλάω να τελειώνουν επιτέλους...!
Τέλος πάντων,κάποτε τελειώσαμε.Με πήγε στο κάθισμά μου και σε λίγο μέσα απ'τον καθρέφτη είδα τον μάστερ-αεροπλάνο να πλησιάζει με βήμα"έχω καπνίσει 5 μπάφους και είμαι ντάγκλα".Κατά τον ίδιο τρόπο επίσης,κούρευε.Χαλλλαρά,νωχελικά,ήρεμα.Μα συνάμα,σίγουρα.Ήξερε τι έκανε και τι ζητούσε απ'τη ζωή.Βρήκα τον άνθρωπό μου;αναρωτήθηκα,μην τολμώντας να χαρώ και πολύ.Διότι ως γνωστόν στο τέλος ξυρίζουν το γαμπρό,κράτα και μικρό καλάθι κτλ.
Παρά το άγχος μου για το αποτέλεσμα,αγωνιζόμουν να είμαι καλή πελάτισσα κομμωτηρίου και να κάνω και ψιλοκουβέντα.Aπέτυχα παταγωδώς-οι ψιλοκουβέντες δεν είναι το φόρτε μου,δεν τό'χω ρε παιδί μου.Προσπάθησα να πάρω μαθήματα από μια οξυζεναρισμένη από δίπλα,η οποία δεν έβαλε ΓΛΩΣΣΑ μέσα-τι ζώδια διάβασε,τι ρωτούσε γνώμες για παπούτσια,τι παραπονιόταν που πέρασε άλλη μια χρονιά χωρίς βαλεντίνο(γκόμενο,όχι τον σχεδιαστή)-αλλά δεν κατάφερα να αποκομίσω καμμιά καινούρια γνώση.Μάλλον είναι ταλέντο...Δεν πειράζει,είμαι καλή σε άλλα.
Ενιγούει,έβλεπα τούφες να φεύγουν και ένιωθα καλά.Μέχρι που έπιασε το πιστολάκι.Πήγα να προλάβω το κακό.
-Ε,ξέρεις,εγώ δεν τα ισιώνω ποτέ,οπότε ότι και να μου κάνεις εγώ δε θα είμαι έτσι μετά που θα λουστώ
Κάθησε δίπλα μου και με ύφος"εξηγώ τη στοματική υγιεινή σε ένα δίχρονο"μου ανέλυσε για άλλη μια φορά τα γνωστά
-
δεν μπορείς να περιμένεις από το μαλλί σου να τα κάνει όλα μόνο του,κάτι πρέπει να κάνεις κι εσύ γι'αυτό-
και άλλα συναφή,που εγώ άκουγα βερεσέ αλλά έκανα ότι πρόσεχα και κουνούσα το κεφάλι συμφωνώντας.Μετά μάλλον υπέθεσε ότι με έπεισε,διότι κατέφτασε η βοηθός του μ'ένα πράμα σα διπλή σπάτουλα.Αυτή η εφεύρεση ονόματι"μασιά",πιάνει την ζωντανή,χαρωπή τούφα και την ψήνει μέχρι να ψοφήσει και να κρέμεται ευθεία σαν πρόκα.
Πήγα να αντισταθώ αλλά δεν τα κατάφερα-μου τα σιδέρωσαν όπως δεν έχω σιδερώσει ποτέ μπλούζα.Ο κομμωτής μου ενθουσιάστηκε."Μήπως να τα παίρναμε λίγο ακόμα από τα πλάγια΄"άρθρωσα."Όχι,είναι καλά"."Μήπως είναι πολύ κοντή η φράντζα;"."Όχι,μια χαρά είναι".Μετά από τα ατράνταχτα αυτά επιχειρήματα,πλήρωσα τη λυπητερή μου και έφυγα κουβαλώντας στους ώμους μου το κεφάλι μιας άλλης.
Περπατούσα στους ψυχρούς,αφιλόξενους δρόμους της πόλης,κι όπου έβλεπα καθρέφτη κοντοστεκόμουν.Ήταν γεγονός.Είχα γίνει κι εγώ,μια απ'αυτές*.
(μετά πήγα σπίτι λούστηκα και ξανάγινα εγώ αλλά με περίεργο κούρεμα.Χάλια δεν τα λες,αλλά κι αυτό που είχα στο μυαλό μου σίγουρα ΔΕΝ είναι,μαλλί είναι μακραίνει βρε αδερφέ,παλιά έκλαιγα άμα δε μ'άρεσαν τα μαλλιά μου τώρα όμως ωρίμασα και το ξεπέρασαααχ...σνιφκλαψ)
*αυτές:συνομοταξία ανθρωποειδών γένους θηλυκού,που το είδος τους εξαπλώνεται ραγδαία μεταξύ των ομοφύλων τους.Ο επιπολασμός τους στα μεγάλα αστικά κέντρα είναι υψηλότατος.Συνήθως κυκλοφορούν ανά δυάδες και αλά μπρατσέτα,ντυμένες ολόιδια μεταξύ τους και με τις υπόλοιπες του είδους,δηλαδή όπως λέει το Glamour και το Cosmopolitan.Επισκέπτονται τους οίκους ομορφιάς ανελλιπώς κάθε βδομάδα για κούρεμα-βαφή-ανταύγειες-ίσιωμα-κουτσομπολιό,στηρίζουν την ελληνική λαϊκοπόπ μουσική βιομηχανία μέχρι ρινγκ τόουν, και είναι κατά το ήμισυ υπεύθυνες για τη φήμη που λέει ότι ο Έλληνας πίνει όλη μέρα καφέ(διότι χρειάζεται και κάποιο διάλειμμα στα ψώνια)Update:
το ποστ αυτό γράφτηκε την Τετάρτη.Η αντίδραση του γύρω κόσμου στο καινούριο μου κούρεμα,είναι η εξής:
-Κουρεύτηκες;
-Ναι
-....
Σήμερα Πρωτομαγιά θα πάω το νέο μου μοντέρνο "not me" μαλλί εκδρομη,μήπως και το καλοπιάσω κ στρώσει επιτέλους(και μακρύνει επίσης δέκα πόντους)...ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΤΕ!:)
