Έτσι ξαφνικάααααα

Άλλα θέλω να γράψω κι άλλα γράφω.Θέλω να γράψω και δε γράφω.Δε θέλω να γράψω και γράφω.
Δεν είμαι καλά

δεν είμαι,δεν είμαι

Γυρνάω σπίτι κι αντί να φτιάξω το καθημερινό μου σάντουιτς,κοπανάω 3 ποτήρια κρασί
(και ΔΕ μεθάω)

Δεν μπορώ να κοιμηθώ τα βράδια
(ούτε και να ξυπνήσω το πρωί,αλλά αυτό είναι άσχετο)

Κάποιες μόνο μέρες και ώρες της βδομάδας έχουν σημασία-το υπόλοιπο είναι κενό μεσοδιάστημα

Είναι απλό:

Ερωτεύτηκα,κυρίες και κύριοι

(έτσι νομίζω τουλάχιστον...πώς λέγεται όταν τρέμουν τα χέρια σου όποτε του μιλάς,σκίζεσαι να τον βοηθήσεις όταν στο ζητήσει και σκέφτεσαι πώς θα ήταν αν σε φιλούσε; )

"Α,love...Ωραίο πράγμα να ερωτεύεσαι"θα έλεγε ο γνωστός άγνωστος κάποιος...

"Όχι πάντα,κάποιε"...θα έλεγα εγώ.


Προβλέπω ανείπωτη καταστροφή στο μέλλον μου



Update next day
Η κατάσταση είναι πλέον εκτός ελέγχου.
Κάπνισα,μετά από ένα χρόνο καθαρή-τα 5 πρώτα τράκα,και μετά αγόρασα και πακέτο...το οποίον συνοδεύω εδώ και λίγη ώρα με το απαραίτητο από χθες μενού της ημέρας,ερυθρό οίνο σε νεροπότηρο(δώρο μου το φέρανε,πού να ξέρουν πόσο τόπο έπιασε)

Πάρτε κι ένα ασχετο τραγουδάκι που μου έχει κολλήσει σαν τσίχλα στο παπούτσι σήμερα,να πάνε κάτω τα φαρμάκια...

(Υποθέτω ότι οι κυρίες θα εκτιμήσουν και τον τραγουδιστή...Αν αγνοήσουμε το ολίγον corky βίντεο και την ολίγον too much πόζα,το παιδί κατά βάθος,πλάτος και ύψος είναι χμ κούκλος)

Atonement

Αχ...είδα την"Εξιλέωση"...Καιρό είχε να με ρουφήξει μέσα της ταινία.

Και τι θαυμάσιος πρωταγωνιστής*..Απ'το τρέιλερ τον είχα κόψει πως ήταν ακριβώς από αυτούς τους clean cut τύπους με τα καθαρά χαρακτηριστικά και το βαθύ,μελαγχολικό βλέμμα που μ'αρέσουν

Σύμπααν,έναν τέτοιο θέλω να μου φέρεις,ίδιο όμως.Ζητάω πολλά;
Όχι βέβαια...Άλλες ζητάνε το Μπραντ Πιτ,εγώ είμαι ολιγαρκής όπως βλέπεις.

Τι λες;Λίγο πιο δυνατά,δε σ'ακούω...Να μετακομίσω στη Σκωτία;Τίγκα είναι σε ασπρουλιάρηδες γαλανομάτηδες με φακίδες σαν και δαύτον;

Χμμμ,δεν είναι κακή ιδέα...πάντα είχα μια αίσθηση μεταφυσικής σύνδεσης με τα χάιλαντς,αλλά πίστευα πως είχα επηρεαστεί από τα πολλά θρίλερ που διάβαζα και διαδραματιζόταν σε κάτι τέτοια μέρη με κάστρα και ομίχλες και μεγάλα κάθετα βράχια που τα έδερναν τα κύματα...Ρε μήπως τελικά η μοίρα μου είναι να γίνω πυργοδέσποινα;


Υ.Γ.Λέμε και καμμιά μαλακία να περνάει η ώρα ρε Σύμπαν,μη βαράς-δε χρειάζεται καλά και σώνει να έχει πύργο..Αλλά ένα τρίπατο στο Εδιμβούργο και μια γκαρσονιέρα στο Λονδίνο για τα ψώνια μας,δε θα με χαλούσε καθόλου:)


*James Mcavoy το λένε το παιδί,και κακώς δεν το πρότειναν για Όσκαρ,ήταν εξαιρετικός.Όοοχι όμως,έπρεπε να βάλουν για εκατοστή φορά το Ντάνιελ Ντέι Λιούις,μη χέσω

Άγχος

Ουφ ουφ ουφ


Υποψιάζομαι πως κοντοζυγώνει ο καιρός...

να ξαναβουτήξω στη ζωή.Τώρα,μόνη μου θα πέσω;κάποιος θα με σπρώξει;κάποιος θα με τραβήξει μέσα;δε γνωρίζω.Αυτό που ξέρω είναι πως βαρέθηκα με το χειρόφρενο τραβηγμένο.Ναι,σύμφωνοι,το χρειαζόμουν τον τελευταίο χρόνο γιατί από μέσα είχα χάσει την οπτική μου κι έπρεπε να βγω λίγο έξω να δω τον ελέφαντα συνολικά.Βγήκα,τον είδα,ηρέμησα(το κατά δύναμην),τον έβγαλα και φωτογραφίες για να τον θυμάμαι,άιντε τώρα,enough-τα κεφάλια μέσα πάλι.

Τι θά'ναι,ποιός θά'ναι,πότε θά'ναι ακριβώς...δεν είμαι σίγουρη.


Πάντως δε θ'αργήσει,το ξέρω.

Το ξέρω διότι ΑΓΧΩΘΗΚΑ...


Ποιός ξέρει τι μαλακίες θα κάνω πάλι...


(ουφ ουφ ουφ)



Υ.Γ.:Bjork-Bachelorette(κλικ κλικ κλικ!)

Προσεχώς:Κηδεία

Είναι τρομερό.Είναι απίστευτο.Είναι τρελλό.Ζωντανή αναμετάδοση της πορείας ενός ανθρώπου προς το θάνατο.Από τότε που άρχισε...και για όσο κρατήσει.Κάθε μέρα,πολλές φορές τη μέρα.Βλέπεις υπάρχουν και τα κοράκια που περιμένουν να χυμήξουν στο κενό που θα αφήσει το πτώμα,να μην τους αφήσουμε ανενημέρωτους.Όχι για το αν-αυτό το ξέραμε καιρό τώρα-αλλά για το πότε(επιτέλους;).



Δε με νοιάζει πλέον τι ήταν ο Χριστόδουλος.Ό,τι κι αν ήταν,πια δεν είναι.Τώρα είναι ένας μελλοθάνατος.Που η κακή του μοίρα αναμεταδίδεται live για να χορτάσουν μυρωδιά σαπίλας κάποιοι-ακόμα-ζωντανοί.Αυτό δεν είναι ειδήσεις,κύριοι.Αυτό δεν είναι ενημέρωση.Αυτό είναι ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ





Τυχερός είσαι,μαρκήσιε ντε Σαντ-έτσι και ζούσες σήμερα,ένα τίποτα θα ήσουν

Lock me up

Αν είσαι μιας κάποιας ηλικίας(όχι της τρίτης απαραιτήτως,απλά όχι 20-ή,αν είσαι 20,να είσαι τρελός σινεφίλ και να μην έχεις γαλουχηθεί κινηματογραφικά μόνο με σκουπίδια της τελευταίας δεκαετίας)και έχεις δει ένα άλφα ποσοστό ταινιών φυλακής,εύκολα καταλαβαίνεις πως το Prison break δε δικαιολογεί την τόση επιτυχία του:ένα σωρό κλισέ-το τι θα γίνει στην επόμενη σκηνή είναι 90%προβλέψιμο-,οι πιο πολλοί χαρακτήρες επίσης σχηματικοί και περιχαρακωμένοι σε πεπατημένα πλαίσια-ο κακός ομοφυλόφιλος με την προβληματική παιδική ηλικία,τα ορφανά αδέρφια με το βαθύ δέσιμο,ο εξεγερμένος έφηβος που αλλάζει γνώμη για τον άδικα καταδικασμένο πατέρα του,και και και...τά’χουμε ξαναδεί και εμπεδώσει πολλάκις σε κινηματογραφικές δημιουργίες αυτής της χώρας που κυκλοφορεί με το όνομα Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής...Και εντάξει,καλή η παραγωγή και η σκηνοθεσία επίσης,φτάνουν όμως αυτά;

Δε φτάνουν,φυσικά.

Για το γυναικείο όμως κοινό(και για κάποιο από το αντρικό,βεβαίως βεβαίως)υπάρχει ένα έξτρα μπόνους,που φτάνει και παραφτάνει:Ο ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΥΠΕΡΤΑΤΟΣ ΠΑΙΔΑΡΑΣ*.

Εξού και το παρακολουθώ ανελλιπώς.Καλό το βάθος,αλλά και η επιφάνεια έχει τη χάρη της:)


*(τον οποίο είχα ανακαλύψει από τότε που τον είδα στο "Ανθρώπινο στίγμα",και απαιτώ finder’s fee τον ίδιο σε πακέτο,ευχαριστώ.)



update

Τώρα που το θυμήθηκα:τι καινούρια μόδα είναι αυτή,ενώ βλέπεις ένα σήριαλ να σου πετάνε ενδιαμέσως(πριν τελειώσει)τις σκηνές από το επόμενο επεισόδιο;Εκεί δηλαδή που αγωνιάς(λέμε τώρα..)"θα τον πυροβολήσουνε ή όχι;",τον βλέπεις στο τρέιλερ ολοζώντανο και γαμιέται ότι σασπένς προσπαθείς να διατηρήσεις!ΡΕ ΠΑΤΕ ΚΑΛΑ;Α ΣΙΧΤΗΡ ΠΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΝΕΓΚΕΦΑΛΟΥΣ!!!!!!!!!!!!!!

Καινούριο κοσκινάκι μου

Μικρός απολογισμός δεκαημέρου:

Ένα μπάσιμο σε μονόδρομο και επιστροφή στην ορθή πορεία συνοδεία περιπολικού,που αφού γλύτωσε από σίγουρο θάνατο(διότι ήρθαμε μούρη με μούρη,και με κα-τα-τρό-μα-ξαν κι από πάνω μ’εκείνη τη βρωμοσειρήνα),με κατευόδωσε ευχόμενο:"ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ ΑΛΛΗ ΦΟΡΑ!ΘΑ ΣΚΟΤΩΘΕΙΣ!.....άντε...καλοτάξιδο"

Μια παρατρίχα σύγκρουση με τζαμαρία φούρνου και αποφυγή μελλοντικού πρωτοσέλιδου: "Πιροσκί και θρύψαλα:γιωταχί καταλήγει μέσα στη βιτρίνα κεντρικού αρτοποιείου της πόλης-το θεό μπάρμπα είχαν οι υπάλληλοι και η οδηγός,που δικαιολογήθηκε:είναι καινούριο το αμάξι και δεν του έχω πάρει ακόμα τον αέρα"

67 σβησίματα μηχανής σε διάφορα ακατάλληλα σημεία μεγάλων οδικών αρτηριών-βρισίδια και μούτζες δεν καταγράφηκαν,διότι ναι,πλέον έχουμε μουσική,κυρίες και κύριοι(:)!!!),η οποία καλύπτει ενδεχόμενους θορύβους και οχλήσεις

Περί τις πεντέξι ανακαλύψεις,ΑΦΟΥ πάρκαρα χαρωπή στο σπίτι(εκτός από μία φορά που το κατάλαβα κατά τη διάρκεια της πορείας),πως οδηγούσα με ΚΛΕΙΣΜΕΝΟΥΣ τους πλαϊνούς καθρέφτες...(ουδέν σχόλιον)

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον ευγενικότατο ρώσο(μάλλον)μετανάστη που,αν και δε μιλούσε ελληνικά,με χειρονομίες και αποφασιστικές παρεμβάσεις στο τιμόνι(για να μου δείχνει που να στρίψω),με βοήθησε να παρκάρω υποδειγματικά σε ένα στενό πλάτους ενός μέτρου.Σπασίμπα φίλε!


:)

Αντίο,σακαράκα μου

Δεν είμαι απολύτως σίγουρη πότε δόθηκε η χαριστική βολή στη σχέση μας.Νομίζω πριν δυο μήνες,όταν σταμάτησε να λειτουργεί το "φουρφούρι" σου(σημ.μετ.-το ανεμιστηράκι).Το φουρφούρι ήταν η μόνη ελπίδα δροσιάς το καλοκαίρι και ζέστης το χειμώνα.Απ'το φθινόπωρο άρχισε τα σκωτσέζικα ντουζ-τη μια δούλευε,την άλλη όχι-,ώσπου μια μέρα,σταμάτησε τελείως.Και μ’άφησε στην παγωνιά...
Άλλα λεφτά δε θα χαράμιζα για σένα,το είχα πάρει από καιρό απόφαση.Είπα "μέχρι να διαλυθεί".Και,λες και τ’άκουσες,άρχισες να διαλύεσαι κομμάτι το κομμάτι-έπεσε ο υαλοκαθαριστήρας,έφυγε ο δεξιός καθρέφτης,μας εγκατέλειψαν τα πλαστικά των πορτών,χάλασε το φλας-μέχρι και η κεραία του-ανύπαρκτου-ραδιοκασετοφώνου έσπασε,από ένα απρόσεχτο χαμηλό κλαδί.
Αλλά το απ’έξω ουδέποτε μ’ενδιέφερε,κι ας μού’λεγαν όλοι "δε ντρέπεσαι,ολόκληρη γυναίκα,να κυκλοφορείς με αυτό το πράμα;Δε ντρέπεσαι να βάζεις κόσμο μέσα;"
Ντρεπόμουν,δε λέω,Μα όχι αρκετά για να σε αλλάξω.Η ντροπή δεν ήταν το σημείο μηδέν-αυτό,το είχα ξεκαθαρίσει με τον εαυτό μου.
Οι μηδέν βαθμοί ήταν το σημείο μηδέν.Τις προάλλες έπιασε πάγο το τζάμι σου και δεν έβλεπα τίποτα.Νερό δεν πετάει στο παρμπριζ το σύστημα εδώ και χρόνια,φουρφούρι να ζεστάνει το τζάμι για να λιώσει δεν υπήρχε..Τι νά’κανα;Έφυγα στα τυφλά.Ξέρεις πως είναι να οδηγείς και να μη βλέπεις γύρω σου;Άσε να μη σου πω καλύτερα.

Κι έτσι είπα να σ’αφήσω.Είπαμε σ’αγαπάω,αλλά όχι αρκετά για να θέλω να γίνεις ο τάφος μου.

Θα μου λείψεις,κι ας μη σου είπα ποτέ έναν καλό λόγο.Κι ας μη σε φρόντιζα,κι ας μη σε πρόσεχα,κι ας μη σε καθάριζα.Τώρα που πήρα τον αντικαταστάτη σου,το "Καινούριο",τώρα μου λείπεις πιο πολύ από ποτέ-κι ας μη σ'έδωσα ακόμα.Πηγαινοέρχομαι με το "Καινούριο"και το επιδεικνύω από δω κι από κει,μου το ασημώνουν και βγαίνω ανά τρία λεπτά στο μπαλκόνι να ελέγξω αν είναι ακόμα κάτω ή μου το κλέψανε,αλλά μη νομίζεις...
εσένα δε σε κοιτάω γιατί ξέρω πως είσαι εκεί,πιστό σκυλί μου.Και στα μουλωχτά εσένα παίρνω για να πάω να κάνω τις δουλειές μου και τα ψώνια μου,για να χαρώ ακόμα λίγο το πως είναι να οδηγείς αληθινό αυτοκίνητο,με το βαρύ τιμόνι σου και τις χοντρές λαμαρίνες που δε μασάνε από δέντρα και γρατζουνιές.Όχι σαν το άλλο,το βιντεογκέιμ..που κινείς ένα χιλιοστό το τιμόνι και κάνει στροφή 180 μοίρες!Που πας να πατήσεις με τη συνήθη δύναμη το γκάζι και πριν το καταλάβεις έχεις σανιδώσει και πας ντουγρού για μετωπική με το ψιλικατζίδικο της γωνίας!Πώς οδηγούν μ’αυτά ρε γαμώτη μου;

Δε λέω,και μαζί σου η οδήγηση είχε τις δυσκολίες της..Ο κόσμος γύρω μου έτρεχε με την ταχύτητα του φωτός,οι φίλοι οδηγοί έφερναν σβούρες τα υδραυλικά τιμόνια τους με το μαξιλαράκι της παλάμης ενώ εγώ,με τα μπράτσα του Κουταλιανού,πάλευα να ξεπαρκάρω.Οι βενζινάδες περίμεναν υπομονετικά να εκτελέσω το σύνθετο τριπλό τόλουπ-σκύβω προς τη θέση του συνοδηγού και αγωνίζομαι να γυρίσω τη μανιβέλα του παραθύρου κρατώντας στο άλλο χέρι το φτωχό μπρελόκ-αρκούδι με τη βρώμικη φανέλα "love"-,και μετά ακολουθούσε η ίδια πάντα εκνευριστική ερώτηση:
-Σούπερ;

Δεν είναι και ΤΟΣΟ παλιό ρε μεγάλε..

Από γυμναστική πάντως,δεν είχα παράπονο-το άνω μέρος του κορμού εκτελούσε πλήθος ασκήσεων καθημερινά.Άσε που εκτός των μεγάλων ομάδων μυών των χεριών και του σβέρκου,γυμνάζονταν και οι εσωτερικοί,της καρδιάς και του στομάχου:
-τι είναι αυτό που ακούστηκεε;τι μυρίζει καμμένο;ανατιναζόμαστε ή ακόμα;σα να γέρνει προς τα αριστερά,πάλι εσκασε το λάστιχο;

Πάει κι η γυμναστική τώρα..

Αααχ..

Θα μου λείψει που καβαλούσαμε μαζί τα πεζοδρόμια χωρίς να μας νοιάζει αν μας παίρνει ή όχι-εξού και σκάσαμε δυο λάστιχα,φάγαμε την εξάτμιση και στραβώσαμε και τα ψαλίδια από κάτω..Θα μου λείψει που σε ξεχνούσα ανοιχτό και δε μου καιγόταν καρφί,γιατί ήξερα πως δεύτερη ματιά ούτε κλέφτης δεν επρόκειτο να σου ρίξει.Θα μου λείψει που αν τύχαινε να ακούσω κανένα γκντουπ ενώ σε πάρκαρα τσίμα τσίμα ανάμεσα σε κάδους ή σε σίδερα,δεν έκανα καν τον κόπο να κοιτάξω αν γρατζουνίστηκες.Τι σημασία είχε άλλη μια λακκούβα άλλωστε..Θα μου λείψει που το μόνο άγχος που είχα μαζί σου ήταν "θα πάρει μπρος και σήμερα;"

Θα μου λείψεις,καλό μου σαράβαλο.Μέσα σου αισθάνομαι σα στο σπίτι μου.Μέσα στο άλλο,σαν καλεσμένη σε πάρτι όπου δεν ξέρω κανέναν.




Υ.Γ.(ψιθυριστό,να μην τ’ακούσει το σαραβαλάκι μου)

Χθες που ήμουν μέσα στο "Καινούριο" νύχτα,ένιωσα σαν πλοηγός στο εντερπράιζ:φωτάκια στο ταμπλώ,στις πόρτες,πάνω κάτω και πλαγίως-τα πάντα φωσφόριζαν μ’έναν εξωπραγματικό τρόπο..Έφτασα σπίτι και μόλις πάρκαρα,τότε κατάλαβα πως κρύωνα-εμ,θέλει χρόνο για να συνειδητοποιήσεις πως έχεις κουμπί που δουλεύει.Το γύρισα.Μια γλυκιά ζέστη ξεχύθηκε από τις γρίλιες και τύλιξε το παγωμένο σώμα μου.Οι ώμοι ξεσφίχτηκαν και χαλάρωσαν.Χαμογέλασα.

Μου φαίνεται πως θα καταφέρω να το συνηθίσω τελικά...
:)