Συγχρονικότητα

Ξύπνησα σήμερα μετά βίας,έχοντας,για ακόμη μια φορά,χάσει μία ώρα ζωής στα καλά του καθουμένου(ναι,ναι θα την ξανακερδίσω μετά 6 μήνες,ποιός περιμένει μέχρι τότε;Και πώς ξυπνάνε αύριο;;;;γμτ)
Και φυσικά από όλα τα βράδια,χθες βρήκα να κοπροσκυλιάσω μέχρι το ξημέρωμα,οπότε το πράμα ήρθε κι έδεσε και κοιμήθηκα 5,δηλαδή 6 και εικοσπέντε.

Ξυπνάω λοιπόν στις 12(δηλαδή 1),σκέφτομαι "αν κοιμηθείς κι άλλο,δεν υπάρχει περίπτωση αύριο να πας στη δουλειά",θαυμάζω την ωριμότητά μου και σηκώνομαι τραγουδώντας στο μυαλό μου το Wrong των Depeche mode που μού’χε σφηνωθεί από χθες.Πηγαίνοντας στην κουζίνα να φτιάξω καφέ αναπολούσα τη συναυλία τους το 2001 στην Αθήνα.Ό,τι μπορούσα να αναπολήσω δηλαδή,διότι:

Κατέβηκα στην Αθήνα από την προηγούμενη της συναυλίας,όπου θα φιλοξενούμουν στο σπίτι του καλού φίλου με τον οποίο είχαμε κανονίσει να πάμε μαζί.Το βράδυ λοιπόν μαζευτήκαμε διάφοροι γνωστοί και άγνωστοι και κάναμε αυτό που κάνουν οι Αθηναίοι όταν κατεβαίνουν φίλοι τους επαρχιώτες στην πρωτεύουσα:τουρ για να δούμε και να θαμάξουμε τη νυχτερινή ζωή της πόλης,δηλαδή του Ψυρρή(ήταν πολύ χοτ τότε).Είπαμε να συνδυάσουμε ποιότητα με ποικιλία,οπότε πήραμε σβάρνα ό,τι πετυχαίναμε στο δρόμο μας-μουσική σκηνή(νομίζω το Αερικό,όπου ένας τύπος έπαιζε κάτι φλογέρες και επειδή εμείς μιλούσαμε μας κάνανε σσσσσουτ και φύγαμε άρον άρον),ταβερνίδιο με ζωντανή ορχήστρα,μετά ροκ μπαρ κτλ.Τα αποτελέσματα ήταν σχετικά ολέθρια,και συνάμα συγκλονιστικά.Ένας από τους αγνώστους απεδείχθη ο έρωτας της ζωής μου(so far δεν έχει χάσει ακόμα τον τίτλο δυστυχώς),κατά τις 7 η ώρα απεδείχθη ότι το στομάχι μου δεν άντεξε τα 185 λίτρα αλκοόλ και ξερνούσα σε διάφορα καφέ και μπουγατσατζίδικα που επισκεπτόμασταν(στην αγκαλιά του έρωτα της ζωής μου),γύρω στις 5μ.μ. επιστρέψαμε στο σπίτι του φίλου μου και κοιμηθήκαμε μία ώρα(ο έρωτας της ζωής μου έπρεπε να φύγει γιατί είχε δουλειά),μετά πήγαμε στο στάδιο(όπου μου έλειπε φριχτά ο έρωτας της ζωής μου),και μετά πήγαμε μπροστά μπροστά στη σκηνή κι άρχισε η συναυλία.Εκεί δεν είχα χρόνο να σκέφτομαι τον έρωτα της ζωής μου γιατί είχα αρκετή δουλειά ως προς το να αγωνίζομαι να μη λιποθυμήσω από το συνδυασμό αϋπνίας,hangover και αφυδάτωσης(δεν ήπια νερό για να μην κατουριέμαι).Πάντως θυμάμαι αχνά τα τατουάζ του Ντέιβ Γκάχαν και κάτι άσπρα πούπουλα που φορούσε ο Μάρτιν.

Με αυτή την αναδρομή στις σκέψεις μου,έβαζα καφέ στην κούπα
Τραγουδώντας το wrong στο μυαλό μου
Γέμισα το μπρίκι νερό,τραγουδώντας είπαμε το Wrong στο μυαλό μου,
Πήγα στο σιντιπλέιερ
Τι τραγουδούσα στο μυαλό μου Γιαδικιάρογλου;Α να μπράβο,το Wrong
πάτησα το κουμπί που ανοίγει το ράδιο και

Ω!

Για φαντάσου

Οι πρώτες νότες του Wrong ξεχύθηκαν από τα ηχεία.

Είναι από τις στιγμές που νιιώθεις μικρός θεός,και συγχρόνως συνειδητοποιείς πόσο λίγα γνωρίζουμε για τον άνθρωπο,το χωροχρόνο,το συλλογικό ασυνείδητο και τις νεράιδες.Κάποτε προ αιώνων,νόμισα πως ψήγματα απάντησης βρίσκονται στο Ντέμιαν του Έσσε,και αρκετά αργότερα,στον Γιουνγκ.Αλλά και πάλι...

Πώς γίνεται;Πώς είναι δυνατόν να σηκώνεις το ακουστικό να πάρεις τηλέφωνο την κολλητή και να το έχει σηκώσει το ίδιο δευτερόλεπτο κι εκείνη;Συντονιζόμαστε οι άνθρωποι που κάνουμε παρέα,λέει.Ναι,το πιστεύω.ΜΑ ΤΟ ΙΔΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟ;Αυτή την απειροελάχιστη μονάδα χρόνου,τη στιγμή,πώς την καμακώσαμε κι οι δυο μαζί ταυτόχρονα;
Κι άντε με τους κολλητούς.Συντονίστηκα και με το D.J.;Συμπτώσεις,θα πει ο κάποιος.Καλάαααααα........

Τέλος πάντων....

Ιδού,και με γαμάτο βίντεο:WRONG-Depeche mode


(Love love love them!)

Σταδγιάλα

Δηλαδή θες ν'αγιάσεις και δεν μπορείς!Μόλις γύρισα από τον κινηματογράφο,όπου είδα το"άσε το κακό να μπει"(άσχετος ελληνικός τίτλος,αλλά βαριέμαι να ψάχνω τον σουηδικό.Πάντως η μετάφρασή του στα αγγλικά είναι "let the right one in").Το ήξερα από πριν ότι θα μου άρεσε,έχω feeling για τις ταινίες συνήθως-yeeeeeeears of experience,όταν πέφτω έξω πραγματικά εκπλήσσομαι(είπαμε,τελευταία περνάω φάση μεγαλείου).Πάρα πολύ ωραίο λοιπόν,ταυτίστηκα,λάτρεψα το γλυκύτατο παιδάκι που πρωταγωνιστούσε(μ'αυτό ταυτίστηκα-όλως περιέργως;όχι,ξέρω γιατί).Δεν πάω όμως να γράψω για την ταινία,αλλού θέλω να καταλήξω!

Θέλω να καταλήξω στο πόσο γαμημένα μαλακισμένο είναι το κυρίως κοινό των πολυκινηματογράφων.Ποπκορν,κρακκρακρακ με τα μπουκάλια του νερού,χάχανα και ενασχόληση με το κινητό.Και ΧΕΣΤΗΚΑΝ ΠΑΤΟΚΟΡΦΑ για το αν ενοχλείται ο διπλανός ή όχι.Είναι το κοινό το εκπαιδευμένο με καναπέ,τηλεκοντρόλ και πλάσμα.Και στο σινεμά αισθάνονται ότι είναι σα στο σπίτι τους.Διπλανός;Τι είπες τώρα!

Πριν τολμήσεις εσύ-ναι,εσύ με το κόκκινο μπουφάν,σε βλέπω που πας να φέρεις αντίρρηση!-να μου πεις:"ωωωωωχ μωρή μας τά'πρηξες σα γρια γεροντοκόρη τό'να σου ξυνίζει τόνα σου βρωμάει",να συμπληρώσω κάτι.ΔΕ μου ξυνίζουν και μου βρωμάνε όλα.Μου ξυνίζουν αυτά που υπερβαίνουν τα όρια της έσχατης ασέβειας του άλλου.Έξω απ'το σινεμά είχαμε αυτήν ακριβώς τη συζήτηση με την κατά τα άλλα αγαπημένη φίλη.Αυτή,όταν με βλέπει να εκνευρίζομαι,γελάει!Ο τρίτος της παρέας που είχε πάει για κατούρημα μας έκοψε στη φάση της συζήτησης που ήταν:εγώ:πλήρωσα και απαιτώ την ησυχία μου!αυτή:κι ο άλλος πλήρωσε και θα κάνει ότι θέλει!να το κατεβάσεις απ'το ινερνετ!Εγώ:Αυτός που ενοχλεί να το κατεβάσει απ'το ιντερνετ!


Τελειώνοντας γιατί πρέπει και να κοιμηθώ κάποτε,να διορθώσω την εντύπωση της σπαστικιάς που ίσως δημιουργήθηκε:κι εγώ παίρνω ποπκορν,κι εγώ χαχανίζω,κι εγώ ψιθυρίζω.Κρακρακ με το μπουκάλι δεν κάνω ούτε ανοίγω κινητο.Τα κάνω λοιπόν κι εγώ...στους X-men.Στο Τζέιμς Μποντ.Στη χι μαλακία περιπέτεια(και πάλι,σιγανά)Αλλά είμαστε τώρα στη φάση του θρίλερ,ορμάει το βαμπιράκι και σκοτώνει κιο άλλος γαμιέται στα γέλια πίσω απ'τ'αυτί μου;Ε ΟΧΙ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ!Άσχετε,ηλίθιε κάφρε!

Τι;Να μην ξαναπάω σε πολυκινηματογράφο;Κοίτα,ήδη τον ένα από τους δύο που συνήθιζα να επισκέπτομαι,αυτόν που είναι μέσα στο μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο έξω απ'την πόλη,τον έκοψα μαχαίρι.Η τελευταία τραυματική εμπειρία που έζησα εκεί μέσα ήταν με το"Ορφανοτροφείο".Πάλι θρίλερ.Κάτι έχουν τα θρίλερ,και μάλιστα τα ξενόγλωσσα,και μαζεύουν όλους τους μαλάκες.Το μισό σινεμά ήταν έτοιμο να σηκωθεί να δείρει το άλλο μισό,μέχρι που η ταξιθέτρια αναγκάστηκε να φωνάξει να κάνουν ησυχία.Και φυσικά,την έγραψαν.Αν με ρωτήσει κανείς αν μ'άρεσε αυτή η ταινία,δε θα ξέρω τι να πω.Διότι δε θυμάμαι...

Δεν απάντησα στην ερώτηση γιατί πηγαίνω στα μούλτιπλεξ.Πηγαίνω γιατί βολεύουν.Η περιοχή,το πάρκιν και άλλα.Αλλά θρίλερ,ή οτιδήποτε χαρακτηρίζεται έτσι,δεν πρόκειται να ξαναδώ εκεί...

(Πηγαίνω και στα άλλα τα σινεμά.Του κέντρου.Τα παλιά,τα κλασικά,τα φεστιβαλικά.Εκεί πάλι,έχεις άλλο βραχνά.ΤΟ ΒΗΧΑ.Θες γιατί το κοινό είναι κυρίως γέροι κουλτουριάρηδες του κέντρου με μόνιμο κρύωμα-ή και τσιγαρόβηχα;Δεν ξέρω.Πάντως εκεί δεν ακούς άλλο πράμα από:γκχουου γκχου χου.ΓΚΧΟΥΟΥΟΥ ΧΟΥ ΧΟΥ.ΓΚΧΟΥ....ΓΚΧΟΥ.Εσύ,η παρέα σου και τρεις γέροι να είναι μόνο,κάποιος θα βήχει,δε γίνεται αλλιώς.Κι επειδή η ακουστική τους είναι σαν ηχείο,ακούγεται το ΓΚΧΟΥ να αντιλαλεί κάνοντας γκελ στον τοίχο και επιστρέφοντας να σου τρυπήσει το τύμπανο.Δεν ξέρω τελικά τι προτιμώ απ'τα δυο...)

Υ.Γ.Κάποτε προ αμνημονεύτων είχα πάει στο Blair witch project και προφανώς όλη η αίθουσα το βρήκε πατάτα-και η παρέα μου ακόμα!-εξ'ου και δε σταμάτησε να γελάει..Το ίδιο βράδυ λοιπόν,είδα όνειρο ότι ήμουν σε μια πριβέ αίθουσα και το έβλεπα μόνη μου!...:)

Μαζικοποίηση

Γαμώτο....


δε σου τη δίνει όταν πράγματα που αγαπάς γίνονται ΣΟΥΠΕΣ;

Κοινώς,όταν εκεί που νόμιζες πως εσύ και λίγοι εκλεκτοί ήσασταν οι μόνοι που καταλαβαίνατε την αξία τους ενώ η πλέμπα ασχολούνταν με τις πλεμπιές της,έρχεται η στιγμή 0.Θα ήθελα να την ονομάσω κάπως αλλιώς αυτή τη στιγμή,αλλά δεν έχω έμπνευση και βιάζομαι να τελειώσω για να δω το Γκοτζίλλα.Μετά από τη στιγμή λοιπόν,βλέπεις κάθε καρυδιάς καρύδι να

]

βάζει ρινγκ τόουν στο κινητό το τραγούδι ΣΟΥ

τιγκάρει το μπαράκι ΣΟΥ

γεμίζει ξαπλώστρες κι αποτσίγαρα την παραλία ΣΟΥ

(η ακόμα χειρότερα,το ξερονήσι ΣΟΥ)

ανακαλύπτει την άγνωστη-νόμιζες-γαμάτη ροκ μάρκα ρούχων ΣΟΥ και τα κορδώνεται χωρίς να ακούει καν ροκ


...


Πουτάνα διαφημιση...

(Την ίδια στιγμή βέβαια,βλέπεις κάτι καλό-φερειπείν τα βίντεο της κωλόγριας-και θέλεις να κάνει εκπομπή στην τηλεόραση για να τη δουν κι άλλοι!

Σχι-ζο-φρένεια,να μην ξέρω που πατάω κλπ)



Update:Μάπα το Γκοτζίλλα...

Το στρίψιμο της βίδας

Ο αγαπημένος των παιδιών,των λουλουδιών και των σουβλακιών,φίλτατος estarian,με θυμήθηκε και με προσκάλεσε σε παιχνίδι.Τον ευχαριστώ πολύ.Άμα δεν ήταν κι αυτός να με καλεί,θα έπρεπε να αυτοπροσκαλούμαι ή να προσποιούμαι ότι προσκαλέστηκα από αυτό που γράφουν μερικοί «καλώ όποιον θέλει να παίξει»(που μην κοροϊδευόμαστε,δεν είναι πρόσκληση αλλά μια αηδία.Άμα βαριέσαι να ψάχνεις να προσκαλέσεις συγκεκριμένους ανθρώπους ή έχεις δίλημμα ποιούς να διαλέξεις,καλύτερα μη λες τίποτα.Δε χρειάζεται.Αν θέλει κανείς να παίξει ας παίξει από μόνος του)

Πέντε λοιπόν πράγματα που μου τη σπάνε λέει να γράψω.Θα αποφύγω το κλισέ «καλέ πώς να διαλέξω μόνο 5» και θα ακολουθήσω την αλάνθαστη μέθοδο του ελεύθερου συνειρμού


Πιστόλι,έτοιμοι,μπαμ


Και μια που είπα «μπαμ»...


1.Ο θόρυβος
Έκανα μαγκιά τώρα με την επικεφαλίδα,διότι εδώ μπορώ να βάλω ΤΑ ΑΠΕΙΡΑ πράγματα που κάποια μέρα θα με φτάσουν στο φόνο.Το ΠΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡ απ’τις κομμένες εξατμίσεις των αρχιδόμυαλων,τελειωμένοι με κωλάμαξα που περνάνε γκαζώνοντας και με τα σκυλάδικα στο τέρμα,γείτονες που ακούν μουσική στη διαπασών,γειτόνισσες που περπατάνε με τακούνια ΚΛΟΠΚΛΟΠΚΛΟΠ πάνω απ’το κεφάλι μου,γείτονες που κάνουν οτιδήποτε παράγει τους ήχους ΓΚΡΟΟΟΟΟΟΝ-ΣΚΟΥΙΚΚΚ-ΓΡΓΡΓΡΓΡ-ΒΒΒΒΒΒ-ΝΤΟΥΠΝΤΟΥΠ πάνω κάτω ή δίπλα απ'το κεφάλι μου,κυράτσες που τινάζουν με τιναχτήρι μεσημεριάτικα,όλους τους εύχομαι καλή βδομάδα και να πάνε να πέσουν πάνω σ’ένα ηλεκτροφόρο σύρμα και να γίνουν κάρβουνο.

2.Το πρωινό ξύπνημα
Πότε ακριβώς και από ποιούς αποφασίστηκε πως είναι καλό πράμα οι κάτοικοι αυτού του πλανήτη να ξεκινάνε τη μέρα τους με την αυγούλα,τρομάζοντας απο ένα διαπεραστικό ήχο;Δεν είμαι πρωινός τύπος,τά’παμε αυτά.Αν με βάλεις να ξυπνάω πρωί,χρειάζομαι ένα κουβά καφέ και τουλάχιστον μία ώρα για να συνέλθω από το σοκ και να φύγουν από το μάγουλό μου οι χαρακιές απ’το μαξιλάρι.Και μετά,θα διανύσω την πιο αντιπαραγωγική μου φάση μέχρι το μεσημέρι.Μετά θα με ξαναπιάσει νύστα εκεί κατά τη σιέστα.Και κατά το απόγευμα που αρχίζω να συνέρχομαι και που φτάνει η φίλη μου η νύχτα,θα σχολάσω και όλη αυτή η φαιά ουσία που αρχίζει να σιγοβράζει και είναι έτοιμη για μεγάλα πράγματα,θα πάει χαμένη.Εμ γίνεται δουλειά έτσι κύριοι;Δε γίνεται.Εξατομικευμένο ωράριο ΤΩΡΑ!(κοινώς,ότι ώρα θέλει ο καθένας να κάνει το 8ωρό του.Ε;)

3.Αυτοί που με προσπερνάνε στο δρόμο με το αμάξι..Όλοι τους.Εγώ είμαι η αρχηγός και η πρώτη,και όλοι οι άλλοι ακολουθούν,αλλά κάποιοι δεν εννοούν να το καταλάβουν....
(θα μπορούσα να το γενικεύσω σε «όλοι οι οδηγοί»,αλλά δε θέλω να γίνω και υπερβολική...)

4.Οι σπασαρχίδηδες που κάνουν την εξής σπασαρχιδιά:περιμένω όλο λαχτάρα να πάω να δω μια ταινία,και αυτοί,έχοντάς την ήδη δει,αρχίζουν και μου περιγράφουν με λεπτομέρειες την υπόθεση-και σα να μην έφτανε αυτό,μου λένε και τη γνώμη τους από πάνω,εμπλουτισμένη με επιχειρήματα.ΣταμάταααΛΑΛΑΛΑΛΑδε θέλω να ακούσω κύριοι!Δε θέλω να ξέρω!Άσε να το δω πρώτα και μετά το κουβεντιάζουμε όσο θελετε.Αναλόγως μου γυρίζουν τα μυαλά και οι τηλεκριτικοί ή κινηματογραφοκριτικοί που γράφουν όοοοοοολη την περίληψη του έργου με όοοοοοολα τα στοιχεία που ΔΕΝ πρέπει να ξέρεις από πριν,και άντε και γαμήσου ηλίθιε,τώρα δε γουστάρω να τη δω που μου κατέστρεψες την έκπληξη!Sadistic mothafuckas!

5.Οι διαφημίσεις για τα Τζάμπο στο ραδιόφωνο.Όλες ανεξαιρέτως.Στο άκουσμα των πρώτων συλλαβών «τι θα βάλει η γριά στο καρναβάλι»,το κεφάλι μου φουσκώνει και αναβοσβήνει σα λαμπάκι σε έλατο,τα μάτια μου πετάγονται έξω και το χέρι μου φεύγει απ’το τιμόνι και πατάει στα τυφλά ότι κουμπιά βρει στο ραδιόφωνο για να τους κάνω να το ΒΟΥΛΩΣΟΥΝ.Το ότι ακόμη δεν έχω τρακάρει,είναι απορίας άξιον(διότι ράδιο ακούω κυρίως στο αυτοκίνητο).Υποψιάζομαι πως η Τζάμπο Α.Ε.είναι συμβεβλημένη με τις ασφαλιστικές εταιρείες αυτοκινήτων για να αυξάνονται τα ατυχήματα και να τα παίρνουν...

5.Αυτοί που πετάνε σκουπίδια κάτω.Είτε πεζοί,είτε από αυτοκίνητα,είτε από μπαλκόνια είτε καθισμένοι σε παγκάκι και τρώνε σπόρια σχηματίζοντας δίπλα τους βουναλάκι τσόφλια.Έχω γίνει μάρτυρας απίστευτων-για το δικό μου το μυαλό-καταστάσεων,από το να ανοίγει παράθυρο αυτοκινήτου να βγαίνει χέρι με τίγκα τασάκι και να το αδειάζει καταμεσής της ασφάλτου,μέχρι να εκσφενδονίζεται όλοκληρο πλαστικό μπουκάλι νερού.Εδώ είναι που χρειάζεται ο ανάλογος του σπάιντερμαν για την καθαριότητα-π.χ.ο κάθαρμαν(όχι απ'το "κάθαρμα").Να προσγειώθεί πάνω στο καπό από την ταράτσα όπου βρισκόταν και επιτηρούσε,να ανοίξει την πόρτα και να πιάσει τον βρωμιάρη από τις τρίχες πίσω απ'το σβέρκο(ξέρετε,εκεί που πονάει)να τον βάλει να φάει τις γόπες,και μετά να γλείψει το πεζοδρόμιο.Το μπουκάλι θα αναλάβω να το βάλω εγώ εκεί που υποψιάζεστε.Τι να κάνω η ρημάδα-αφού δεν μπορώ να κάνω τίποτα από αυτά,καταφεύγω στον κόσμο της φαντασίας...


Και μια που είπα τσιγάρο....

5.Αυτοί που καπνίζουν στο δρόμο περπατώντας και



τι;τελείωσαν τα πέντε που είχα να γράψω;εδώ και ώρα;ε ρε γαμώτο...





α,ναι να καλέσω και κάποιον...τη luccia ,το cornflake girl,τη lifewhispers,το νυχτολούλουδο και ...το master g(γιατί πολύ γυναικομάνι έπεσε:)

S & M

Δύο βδομάδες αρρώστειας και κλεισούρας,και ξεχνάς διάφορα.Πώς είναι να σε χτυπάει ο ήλιος,πώς είναι να ξυπνάς με ξυπνητήρι,πόσο εκνευριστικοί μπορούν να γίνουν οι συνάνθρωποί σου.Το τελευταίο μπορείς να το ξαναθυμηθείς στο πιτς φυτίλι με μια βόλτα,π.χ. στο σούπερ μάρκετ,όπου πήγες να πάρεις φρουτάκια και σαλατίτσες για να γιάνεις(και πατατάκια για τη γεύση).Το αποτέλεσμα είναι το παρακάτω μίνι ρεπορτάζ για τις γυναίκες-θαμώνες των Σ/Μ.Γιατί για τις γυναίκες;Διότι αυτές είναι που δημιουργούν προβλήματα συνήθως!Οι άντρες κάνουν ήσυχα ήσυχα τη δουλίτσα τους και φεύγουν.Ψέμματα να πω;


Θα πηδήξω γρήγορα γρήγορα τη διαδικασία των ψώνιων

-η οποία είναι από μόνη της ένα ολόκληρο καινούριο ποστ-

και θα φτάσω στο ταμείο.Εννοείται αφού σ'έχει χτυπήσει ο νόμος του Μέρφι και όλες οι άλλες ουρές τρέχουν δίπλα σου ενώ η δική σου ταμίας:

-έφυγε για να φέρει ψιλά

-έφυγε για να βρει μια τιμή στο ράφι

-της τελείωσε το χαρτί στο μηχάνημα

-αποφάσισε να κλείσει ταμείο και μετράει ένα σακκούλι κέρματα...



...μπορεί να πέσεις σε κάποια από τις παρακάτω κυρίες και να αποτελειωθείς.


Η"τα ζώα μου αργά"

Αν πετύχεις να είσαι από πίσω της στο ταμείο,την έβαψες.Τακτοποιεί κατά μέγεθος και κατά είδος τα αντικείμενά της στις σακκούλες σε οδυνηρό σλοου μόσιον κάνοντας ανά διαστήματα παύση για να ψάξει κάτι στην τσάντα της.Η ταμίας έχει τελειώσει με τα πράγματά της της κι έχει αρχίσει να χτυπάει τα δικά σου,και αυτή έχει γεμίσει μισή σακκούλα και δε θέλει και βοήθεια γιατί έχει το σύστημά της.Όταν επιτέλους αποφασίσει που θα βάλει και το τελευταίο γιαούρτι,θα βγάλει να πληρώσει με διακοσάευρο.Ή ακόμα χειρότερα,με κάρτα.Και για το τελειωτικό χτύπημα,θα μαζεύει και κουπόνια πασχαλίτσες για το σετ κατσαρολικών-δώρο...


Η"θα καταστρέψω τον πλανήτη"

Οι λέξεις"πλαστικά-ανακύκλωση-λιώνουν σε 400 χρόνια"δεν της λένε απολύτως τίποτα.Κάθε αντικείμενο που έχει ψωνίσει,θα μπει σε διαφορετική σακκούλα.Οι δε ελιές,για να μην τρέξει ζουμί,θα μπουν σε τρεις σακκούλες και θα δεθούν σφιχτό κόμπο.Και πάλι δεν είναι σίγουρη..Στο τέλος θα ρίξει μέσα στο καρότσι και έξτρα καμμιά εικοσαριά ακόμη"για νά'χουμε για τα σκουπίδια".Και κάθεσαι εσύ η έρμη με την πάνινή σου τσάντα με το οικολογικό μήνυμα,να αναλογίζεσαι τη ματαιότητα της ύπαρξης...

Η αδιάκριτη

Εσύ κοιτάς απέναντι στο χάος κι αυτή κοιτάει το καρότσι σου.Σε τι θα της χρησιμέψει να ξέρει τι μάρκα σερβιετάκια χρησιμοποιείς δεν ξέρεις.Το ελεγκτικό της βλέμμα μπορεί να σε κάνει να αισθανθείς άβολα,ιδίως αν είναι η μέρα που αποφάσισες να πάρεις 10 σακκούλια ποπκορν με γεύση μπάρμπεκιου(μπορεί να γίνει πόλεμος,πού ξέρεις).Καμμιά φορά εμπνέεται από τα ψώνια σου και σε ρωτάει"από πού το πήρατε αυτό;"και μετά στέλνει τον άντρα της να το βρει και να της το φέρει(ο οποίος στήνει καυγά"δεν πάω πουθενά,να πας εσύ,που ξέρω γω τι θέλεις"και τελικά πηγαίνει σιχτηρίζοντας)


Η βιαστική

Έχεις απλώσει τα πραγματάκια σου όμορφα όμορφα στον κυλιόμενο διάδρομο,έχεις βάλει και το "επόμενος πελάτης"μετά τα φρούτα σου και έχει μείνει ένα κομματάκι 5 εκατοστών για την επόμενη.Όοοχι,δεν θα περιμένει να προχωρήσει λίγο η λωρίδα.Θα αρχίσει να στοιβιάζει εκεί την πραμάτεια της η οποία θα πέφτει πάνω στη δική σου και θα μπερδεύονται,και μετά θα σπρώχνει το καρότσι της στον κώλο σου.Επειδή το άγχος της μεταδίδεται,πιάνεις τον εαυτό σου να πετάει τα ψώνια σου όπως όπως μέσα στο καρότσι και να βάζει μαζί στη σακκούλα το απορρυπαντικό με το ψωμί-ό,τι όμως και να κάνεις δε γλιτώνεις.Ακόμα κι αν καταφέρεις να έχεις τελειώσει με το πακετάρισμα και να είσαι με το πενηντόευρο στο χέρι όσο εκδίδεται ο λογαριασμός σου,αυτή θα σε έχει ΗΔΗ προσπεράσει,θα έχει ΗΔΗ ανοίξει σακκούλα και θα σε αγριοκοιτάζει γιατί την καθυστερείς...

Η κοινωνική

Συνήθως είναι μιας κάποιας ηλικίας,κι έχει όρεξη για κουβέντα.Ή μάλλον,για γκρίνια.Και αποφάσισε πως εσύ θα είσαι κατάλληλη παρτενέρ.Εναρκτήριες ατάκες:

-πω πω πω βρε παιδί μου,πως αργούν έτσι,έχω και δουλειά...
-πόσο το πήρες το κουνουπίδι;τιι;απαπα!πού θα φτάσουν πια οι τιμές...
-διάβασέ μου βρε κορίτσι μου την ημερομηνία λήξεως που ξέχασα τα γυαλιά μου-αχ γεράματα...

Εσύ κουνάς το κεφάλι στωικά πετώντας που και που κανένα"ναι ναι έτσι είναι,τι να πεις",και προσπαθείς να μη σκέφτεσαι άσχημα πράγματα για την κυριούλα,γιατί ποτέ δεν ξέρεις:εκεί που είσαι ήτανε,κι εκεί που είναι,μπορεί να πας...


Η σκρόφα

Εϊσαι στο ταμείο των 10 τεμαχίων,με καρότσι.Τα έχεις μετρήσει τα τεμάχιά σου και είναι 10,αυτή όμως,και μόνο που βλέπει πως έχεις καρότσι κι όχι καλάθι,μυρίζεται πως έχεις 11 και πας να την αδικήσεις.Καθόλου τυχαία βέβαια,είναι από πίσω σου στην ουρά...Θα σου επισημάνει την παρανομία σου φωναχτά να την ακούσουν όλοι,ή,αν είναι πιο τολμηρή,θα σε καταγγείλει στην ταμία.Όχι,δεν αισθάνεσαι δικαιωμένη που η ταμίας τα μετράει,τα βρίσκει σωστά και το λέει στη σκρόφα,ούτε και συγκινείσαι που σε υποστηρίζουν και τα κοριτσάκια που είναι μπροστά σου.Θές να πάρεις ένα μπαλτά και να κόψεις τη σκρόφα σε 10 κομματάκια.Ή και σε 11...

Η"μάνα κουράγιο"

Περιστοιχίζεται από παιδιά διαφόρων ηλικιών,φύλων και τσιρίδων.Είναι μόνη της γιατί το γομάρι ποτέ δεν έρχεται να τη βοηθήσει,είναι άλουστη,άβαφτη και αλλοπαρμένη.Προσπαθεί συγχρόνως να βάζει τα πράγματα που ψώνισε στις σακκούλες και να βγάζει από τα χέρια του Δημητράκη τα διάφορα που βουτάει από τα σταντς παρά τω ταμείω(καραμέλες,σοκολάτες,μπαταρίες).Αποτελεί τη ζωντανή διαφήμιση για τα κακά της οικογένειας.Φεύγοντας από το ταμείο,αισθάνεσαι ευγνώμων που τα αυγουλάκια κίντερ και το πατατάκι στη σακκούλα σου είναι αποκλειστικά και μόνο για δική σου κατανάλωση...

My name is Blunt.Τζέιμις Μπλαντ.

Ως ελληνίδα φορολογούμενη πολίτης,ΑΡΝΟΥΜΑΙ να πληρώνω υπαλλήλους της δημόσιας τηλεόρασης που προσβάλλουν την αισθητική μου και τη νοημοσύνη μου.Πέτυχα στη ΝΕΤ ένα μίνι ρεπορτάζ για τη συναυλία στην Αθήνα του James Blunt και κόντεψα να ξανανεβάσω πυρετό.Εκτός του ότι τον ανέφεραν μονίμως ως «Τζέιμις»(ούτε η γιαγιά μου η συχωρεμένη δε θα τον έλεγε έτσι),την είχαν την υποτιθέμενη δημοσιογράφο τους που ποιός ξέρει ποιανού υπουργού ανηψιά είναι για να την προσλάβουν να κάνει συνεντεύξεις με ξένους χωρίς να έχει ούτε ένα λόουερ για ξεκάρφωμα,να τον ρωτάει για το νέο του άλμπουμ «all the lost souls»,προφέροντας το...σάουλς!Την τρίτη φορά που το άκουσα,άλλαξα κανάλι,χωρίς να προλάβω να δω την απάντησή του στην όποια ερώτηση.Αν κατάλαβε ο άνθρωπος τι του έλεγε δηλαδή....


Τα λεφτά μας πίσω!

Ίωση

Έβρασα από τον πυρετό.Έβηξα τόσο πολύ που ένιωθα σαν κακός σε πλειστέισον που έχει φάει στο στέρνο τις μπουνιές της ζωής του.Έκανα τόσο εμετό που περίμενα πως θα δω το στομάχι μου σούσι στη λεκάνη μπροστά μου.Έφτασα μέχρι τα επείγοντα,ανήμπορη σ'ένα πράσινο φορείο δίπλα σε θύματα εγκαυμάτων και παππούδες με εγκεφαλικά.Κοιμήθηκα τρεις μέρες στη σειρά,νηστική και στεγνή από υγρά,να ονειρεύομαι πως τρώω καρότα και φτιάχνω τεράστιες τάρτες με πράσο(;!).Πήρα με το τσουβάλι αντιπυρετικά,αντιεμετικά,σιρόπια για το βήχα,ορούς και ενέσεις.

Ξαναθυμήθηκα μετά από χρόνια πως είναι να έχεις τη μαμά να σου φέρνει ταπεράκια χειροποίητη σουπίτσα και να σου χαϊδεύει τρυφερά και με κρυμμένη ανησυχία το ιδρωμένο μέτωπο.Διάβασα εφημερίδες στοιβιασμένες από μήνες,έλυσα σουντόκου(δε βοηθάει στη ναυτία,το αντίθετο μάλιστα)και χάζεψα μαλακίες στην τηλεόραση(ούτε αυτό βοηθάει στη ναυτία...).Είδα στον ύπνο μου και στον ξύπνιο μου πως άλλαξα τη ζωή μου ριζικά,παράτησα τη δουλειά που μου τρώει τη ζωή και τα σωθικά και έγινα αυτό που πάντα επιθυμούσα.


Οκ,τα έκανα όλα αυτά.2 βδομάδες τώρα δεν κάνω και τίποτ'άλλο.Βαρέθηκα.

ΜΠΟΡΩ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΩ ΥΓΙΗΣ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΩ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΟΥ;;;;;(αυτό δε φανταζόμουν ότι θα το πω ποτέ!...)