Καιρός να σας χαλάσω πάλι τα σπιτάκια σας,καλές μου αραχνούλες

Μόλις χθες έμαθα ότι ένας παλιός μου συμφοιτητής,ο Τ.,θα κάνει ένα πέρασμα από την πόλη μου λίγο πριν το Πάσχα και θα τον φιλοξενήσω για λίγες μέρες.
Πολύ χάρηκα!Τον αγαπάω πολύ τον Τ. και τον θεωρώ από τους καλύτερούς μου φίλους-ξέρετε,αυτούς που σε ξέρουν από την καλή και από την ανάποδη,που έχετε φάει ψωμί κι αλάτι και τα πρώτα απ'τα χεράκια σου(λασπωμένα)μακαρόνια μαζί.....Είναι αυτός που σας έχει ρίξει το μοναδικό χαστούκι της ζωής σας και δε θυμώσατε(γιατί ΞΕΡΕΤΕ ότι το έκανε από αγάπη:),που οι μόνες φορές που θύμωσε μαζί σας ήταν επειδή κάνατε χοντρές μαλακίες που σας έκαναν κακό,που δε μολογούσε σε κανέναν τη μεγάλη του καψούρα για τη φίλη σας-αλλά εσείς το καταλάβατε και του το είπατε,και μετά,αφού πέρασε ο θυμός του που ανακαλύψατε το μυστικό του,γίνατε φίλοι για πάντα...

Την πρώτη φορά που τον πήγα σπίτι να γνωρίσει τους δικούς μου,η μαμά μου με το που τον είδε, έβγαλε μια μικρή αυθόρμητη κραυγούλα έκπληξης και κοκκάλωσε με το χέρι κατά το ήμισυ απλωμένο για χειραψία,σαν τον Χατζηαβάτη(εγώ πάλι,δεν ήξερα πού να κρυφτώ με το ρεζιλίκι).Η δε αδερφή της που ήταν κιεκείνη εκεί,έκατσε στη γωνία και τον παρατηρούσε με γουρλωμένα μάτια.Είναι γεγονός ότι ο Τ. στα 18 του αντιπροσώπευε εμφανισιακώς τον αρχέγονο φόβο του έλληνα γονιού:Μακρυά μαλλιά,αρβύλες,τριμμένα τζην,φουλάρια,πέτσινο,λουριά και δαχτυλίδια με νεκροκεφαλές στα χέρια και τσιγάρο(στριφτό)να κρέμεται απ'την άκρη των χειλιών.Τα ανωτέρω για την οικογένειά μου(που το παίζει προοδευτική αλλά κατά βάθος κουβαλάει μια γερή δόση παλαιολιθικής σκέψης τίγκα στο κλισέ),=ΑΛΗΤΗΣ.Που έμπλεξε το παιδί μου;έλεγε το βλέμμα της μάνας μου.Ποιός είναι αυτός ο αναρχικός;Τό'στειλα να σπουδάσει και το παρασύρανε οι κακές παρέες,αα αχχ τι θα κάνουμε τώρα;;;
Αν η μάνα μου ήταν ακόμα στην αναρώτηση,η θεία,που είναι μεγαλύτερη και φαντασιοπληκτότερη,όπως καταλάβαινα από το ύφος της είχε σιγουρευτεί:με έβλεπε ήδη καβάλα στη 18.000 κυβικών μηχανή του Τ.,με τη σύριγγα καρφωμένη στο χέρι και το περιπολικό με τη σειρήνα να ουρλιάζει από πίσω,αφού είχαμε ληστέψει και την Τράπεζα της Ελλάδος πιο πριν για νά'χουμε να πάρουμε τη δόση μας

Κάποια στιγμή που ο Τ. μιλούσε με τη μαμά,η οποία ευτυχώς είχε ανακτήσει τη λαλιά της και προσπαθούσε να κάνει συζήτηση,η θεία άδραξε την ευκαιρία,με πήρε παράμερα,και μου ψιθύρισε έντρομη:-έχετε σχέση;Πες μου την ΑΛΗΘΕΙΑ(στο σύμπαν της αν δεν ήταν γκόμενός μου,είχα μια ελπίδα σωτηρίας).-Όχι ρε θεία!Φίλος μου είναι!Αμάν πια!-Σίγουρα;Αλήθεια λες;(με κρυφή ελπίδα,αλλά αδυνατώντας να βγάλει απ'το μυαλό της τη σύριγγα και τα Τσακάλια του Δαλιανίδη)-ΑΜΑΑΑΝ!

Τώρα που είπα"Τσακάλια":κάποια φορά που το έβαλε στην τηλεόραση,θεώρησαν καλή ιδέα οι δύο αδερφές να το δούμε όλοι μαζί με την ξαδέρφη μου για να μάθουμε τους κινδύνους των ναρκωτικών...Πού νά'ξεραν ότι ο Δαλιανίδης,εκτός από το διδακτικό περιεχόμενο,είχε και την καταπληκτική φαεινή να ζουμάρει στον κώλο του αρχιτσάκαλου Πάνου Μιχαλόπουλου ενώ τον έπλενε ηδυπαθώς στο ντουζ..!Έτρεχε η έρμη θεία να μας κλείσει τα μάτια,εμείς ξεγλυστρούσαμε γελώντας με το βλέμμα καρφωμένο στο επίμαχο σημείο-πρέπει να ήταν ο πρώτος γυμνός αντρικός κώλος που έχω δει στη ζωή μου...Λίγο τριχωτός μου είχε φανεί τότε,αλλά...Not bad at all!
Ωπ!Ξέφυγα,για τον Τ.λέγαμε
Εκείνη η πρώτη φορά της επίσκεψης του Τ.(για 2 ώρες θα έμενε μέχρι ναρχόταν η ώρα να πάρει το τρένο του),εξελίχθηκε ακόμα πιο επεισοδιακά.Μετά τις συστάσεις και μόλις κάτσαμε να φαρμακώσουμε μια μπουκιά πίτσα(η σπεσιαλιτέ της μαμάς μου όταν είχα φιλοξενούμενους ήταν παραγγελία απ'έξω)έγινε διακοπή ρεύματος...Kαι μέσα στη γενική συσκότιση,εκεί που ο Τ.αναρωτιόταν αν είναι γκαντέμης,κατάφερε το ακατόρθωτο:έκατσε φαρδύς πλατύς πάνω στην πίτσα που την είχαμε ακουμπήσει στον καναπέ με ανοιχτό το κουτί!Ακόμα το θυμάται και γελάει:)

Όσο περνούσαν τα χρόνια και το όνομα "Τ." συνέχιζε να αναφέρεται από τα χείλη μου ενώ παράλληλα έβλεπαν ότι περνούσα τα μαθήματα και δεν είχα τρύπες στα χέρια,πείστηκαν ότι δεν επρόκειτο για βαποράκι-σατανιστή-χούλιγκαν-νταβατζή.Βέβαια έχω την υποψία ότι η αρχική τους ανησυχία δεν έφυγε ποτέ εντελώς-ο μόνος που τον κατασυμπάθησε ήταν ο παππούς,που τα είχαν βρεί και στις πολιτικές πεποιθήσεις(αριστερά στα FM...)Ήταν διαφορετικά τα κριτήρια αξιολόγησης.Πρέπει να κοιτάξεις πίσω από τη μπαντάνα για να δεις την ψυχή-διαμάντι...

Ο Τ.είναι χρυσό παιδί,και για μένα η παρουσία του στη ζωή μου στην πρώτη περίοδο μακρυά από το σπίτι μου,ήταν πολύ σημαντική.Ήταν φίλος μου,πατέρας μου,προστάτης μου,μέντοράς μου σε βιβλία και μουσικές,παρέα μου σε ταινίες και παραστάσεις,συνεργός σε ατελείωτες παρτίδες τάβλι και σε νυχτερινές βόλτες με ένα μπουκάλι στο χέρι να ρίχνουμε το γέλιο της ζωής μας...Υπήρχαν καιροί που χανόταν ο καθένας με τις παρέες του και τους έρωτές του,πάντα όμως ξέραμε ότι ήμασταν εκεί ο ένας για τον άλλον,σταθερές αξίες,άνθρωποι εμπιστοσύνης.Είναι ξεροκέφαλος μέχρι αηδίας,και μερικές φορές κλειστός σα στρείδι.Το ξέρω και δεν πάω ποτέ πιο μέσα,μόνο όσο μ'αφήνει...

Ο Τ.μού'χει στείλει το πιο αστείο γράμμα που έχω λάβει ποτέ στη ζωή μου.Προς τα τελευταία χρόνια των σπουδών,μετακόμισε στην άλλη άκρη της πόλης σε ένα σπίτι χωρίς τηλέφωνο(το ούφο!),και οι συναντήσεις μας μειώθηκαν ραγδαία.Εκείνος είχε λόγους να μην έρχεται(ο ανομολόγητος έρωτας με τη συγκάτοικό μου...),εγώ,αφ'ενός από τεμπελιά και αφ'ετέρου από φόβο γιατί η συνοικία του ήταν λίγο κακόφημη,δεν ξεκουνιόμουν να τον επισκεφτώ.Οπότε,μετά από κάτι μήνες που είχα να τον δω,ήρθε ένα γράμμα.Απ'έξω έγραφε"προς/ΓΑΪΔΟΥΡΙ",και μέσα με μπινελίκωνε επί τρεις σελίδες στην καθαρεύουσα!

Επίσης,έχει πει το αμίμητο(κατά τη διάρκεια ενός πάρτυ που έκανε για τη γιορτή του):"Το πάρτυ μου έχει 100% επιτυχία!ΚΑΙ οι τρεις που έχουν έρθει, χορεύουν!"
(μετά από καμμιά ώρα οι 3 έγιναν 103,αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...:)


Α ρε Τ....Μου λείπεις κωλόπαιδο


Τελευταία φορά τον είδα πέρισυ,στην πόλη του,εκείνος έχει χρόνια να περάσει από τα μέρη μου-και είναι η πρώτη φορά που δε θα τον φιλοξενήσω στης μαμάς αλλά στο δικό μου σπίτι.Cool!

Ευτυχώς που έχω πυρετό ΤΩΡΑ,και μέχρι την άλλη εβδομάδα που θα έρθει θα έχω γίνει καλά-ελπίζω..



Ένα μόνο μελανό σημείο υπάρχει στη χαρούμενη εικόνα:

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΦΑΣΙΝΑ...
:Ρ

Great expectations

TORI AMOS-Siren


http://www.youtube.com/watch?v=yC_j8Jet8OY&mode=related&search


Το κλιπ είναι άσχετο-αλλά δεν έχει σημασία.Ούτως ή άλλως θα κοιτάς το πουθενά

μ'ένα αόρατο τσιγάρο στο χέρι


Reach high,doesn’t mean she’s holy…..

Παράλογοοοοοοοο!Anyone?Anyone???........

Τα τελευταία πολλά χρόνια παίρνω συστηματικά Κυριακάτικες εφημερίδες.Δε θα πω ψέμματα:το κύριο ενδιαφέρον μου είναι τα ένθετα,και κατά δεύτερο λόγο η εφημερίδα.Κατ’αρχήν,με κουράζει το να ψάχνω αυτά που μ’ενδιαφέρουν μέσα σ’αυτόν τον αχταρμά.Κατά τέλος,τη θεωρώ το πιο άβολο πράγμα το κόσμου για να διαβάσεις:μουτζουρώνει,είναι μεγάλη και δεν μπορώ να την κρατάω ακουμπισμένη πίσω όπως μ’αρέσει,επειδή πιάνονται τα χέρια μου στην πόζα του ηλίθιου ντετέκτιβ που την έχει για κάλυψη στο stake out,κιεπειδή απλά,ΔΕΝ ΣΤΕΚΕΤΑΙ![πώς μπορούν και την κρατάνε κάτι μπαρμπάδες στα καφενεία και δεν τους φεύγει η μισή κατά πίσω όπως εμένα,είναι ένα μυστήριο]-οπότε πρέπει να την έχω απλωμένη στο τραπέζι ή χιλιοδιπλωμένη στο χέρι...
Πάντως,έχω δεν έχω διάθεση,ποτέ δεν την πετάω μην έχοντας ρίξει τουλάχιστον μια ματιά,χάρην της ενημέρωσης.

Ένα παράξενο φαινόμενο λοιπόν με τις εφημερίδες:Έχουμε τα πρωτοσέλιδα,π.χ.:"ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΜΕ ΤΗ ΜΕΒΓΑΛ",φωτό διάφοροι τύποι με χειροπέδες και χαμηλωμένα μάτια- "ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΜΕ ΤΙΣ ΥΠΟΚΛΟΠΕΣ",διατάσσονται έρευνες- "ΚΟΜΠΙΝΑ ΜΕ ΤΙΣ ΠΡΟΜΗΘΕΙΕΣ ΣΤΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ",πάλι έρευνες και διάφοροι διοικητάδες κατηγορούνται,κ.ο.κ. κατά το ίδιο μοτίβο:χειροπέδες,προσαγωγές,σκάνδαλα,κατηγορίες.Οι αποκαλύψεις διαδέχονται η μία την άλλη...

Έλα όμως που εγώ είμαι της λεπτομέρειας και διαβάζω και τα ψιλά

Και τα ψιλά είναι η μεγαλύτερη αποκάλυψη!
Εκεί είναι όλο το ζουμί....

Κρυμμένη η είδηση,σε κάποιο μονόστηλο ή μισόστηλο ή εν τέταρτο της στήλης στην άκρη άσχετης πισινής σελίδας,που το μεγαλύτερο μέρος της καταλαμβάνεται από διαφήμιση αυτοκινήτου...Κάποιους μήνες μετά το πρωτοσέλιδό τους.....
"Αθωώθηκαν", "απηλλάγησαν των κατηγοριών", "άσκησαν έφεση"....Καταχραστές,κομπιναδόροι,απατεώνες,μιζαδόροι... όλοι οι πρωτοσέλιδοι φταίχτες και κλέφτες κυκλοφορούν ανάμεσά μας ελεύθεροι κιωραίοι,είτε "απηλλαγμένοι",είτε μετακινούμενοι σε άλλα πόστα παραμεθόρια,τάχα για τιμωρία(να τα τσεπώσουν κιαπό αλλού),είτε περιμένοντας να παραγραφεί το αδίκημα μετά από 108 εφέσεις και αναβολές των δικαστηρίων.Έπαιξαν το ρόλο τους,αυξήθηκε η κυκλοφορία,δημιουργήθηκε και η ψευδαίσθηση ότι το κακό ΤΙΜΩΡΕΙΤΑΙ σ’αυτή τη χώρα,THE END.

Το ότι συνεχίζουν να μας εμπαίζουν και να εκμεταλλεύονται τις "πλάτες" που διαθέτουν,το ότι ΔΕΝ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΠΟΤΕ ΓΙΑ ΤΑ ΑΔΙΚΗΜΑΤΑ ΤΟΥΣ(ή μάλλον όχι,θα πληρώσουν στην κυριολεξία-για να τα κουκουλώσουν)και-το πιθανότερο-θα συνεχίσουν να τα διαπράττουν,αυτό που είναι η πραγματική είδηση,το πραγματικό πρωτοσέλιδο,δε θα απασχολήσει πια κανέναν-όλοι ασχολούνται άλλωστε με τον επόμενο πηχιαίο τίτλο....


Εδώ,το είπαμε,μόνο τα σκατά και οι Πανάγοι επιπλέουν-τα σκατά πάλι δηλαδή

Ανακατεύεται το στομάχι μου-και ΔΕΝ είναι γαστρεντερίτιδα.......


Σήμερα τα πρωτοσέλιδα αφορούν την απάτη με τη χρηματιστηριακή....Ο Τσιτουρίδης,παρά τα αλλεπάλληλα σκάνδαλα που συνδέονται με το πρόσωπό του,παραμένει ΥΠΟΥΡΓΟΣ....Τι να πει άλλο κανείς;

Το μικρό μαγαζάκι της αγάπης

Κάποιοι λένε ότι δεν είναι βιβλίο.Well,it feels paper to me.
Και το κρατάω στην αγαπημένη μου αναγνωστική πόζα,ξαπλωτή ανάσκελα και λίγο στα δεξιά,αυτό στο δεξί χέρι βολεμένο στο εσωτερικό του αγκώνα, και το άλλο,το ζερβό, να αναπαύεται ήσυχα στο στομάχι-που και που μόνο κινείται για να σκουπίσει μια μικρή πλαϊνή υγρασία.
Δεν ξέρω τι άλλο χρειάζεται για να πάρει τον τίτλο-ίσως,λιγότερη κακία και ζήλεια από αυτούς τους κάποιους...

Δεν διάβαζα το μπλογκ της.Όχι ότι δεν ήξερα την ύπαρξή της-την ήξερα,και καλά μάλιστα.Πέραν του ότι την έβλεπα στα λινκς όλων,μου είχε φάει και τ’αυτιά ο καλός μου φίλος που για να σχολιάζω στο μπλογκ του αναγκάστηκα να κάνω δικό μου."Η Ψιλικατζού"και "η Ψιλικατζού",και "τι ωραία που τα γράφει"και "τα λεει με τ’όνομά τους",αν διέθετα μπαλάκια,θα μου τά’χε κάνει τσουρέκια.Κατευθείαν την αντιπάθησα.Μου είναι οφθαλμοφανές πλέον:ζήλεψα την τόση λατρεία του(και ποιά είναι αυτή η άγνωστη δηλαδή ρε μεγάλε και τη θαυμάζεις τόοοσο),ήταν και η πρώτη φορά που ερχόμασταν σε επαφή-έστω κιέτσι-με άγνωστους αλλά αληθινούς ανθρώπους,ε,η ζήλεια μού βγήκε σε υποτίμηση. "Ψιλικατζουού;Ποιός ξέρει τι θά’ναι,καμμιά χοντρή 60άρα κομπλεξική.Όρεξη είχα να διαβάζω λαϊκές τύπισσες,άσε μας από δω..."(είπε η πριγκήπισσα του Μπρουνέι:Ρ:Ρ:Ρ)
Μια φορά μπήκα,έτσι,για να ξέρω με τι κουμάσι είχα να κάνω.Έπεσα πάνω σε οχετό-μάλλον με κάτι θα ήταν παρμένη σ'εκείνο το ποστ και το "αρχίδια"πήγαινε κιερχόταν!Δε διάβασα τίποτα παραπάνω και η εικόνα που ήθελα να έχω ολοκληρώθηκε.Η χοντρή γριά απέκτησε και βαριά φωνή σαν της Σπεράντζας Βρανά κιέβριζε σαν νταλικιέρης,από αυτές τις αντρογυναίκες που θέλουν να ανταγωνίζονται τους άντρες...(η φαντασία μου κάνει εκπληκτική δουλειά άμα θέλει να οργιάσει)

Και δεν ξαναμπήκα.

Μέχρι πριν λίγο καιρό-δε θυμάμαι με ποιά αφορμή,ίσως κάποιο σχόλιό της σε άλλο μπλογκ.Ο φίλος είχε σταματήσει να μου τα πρήζει,και την είχα αποσυνδέσει από αυτόν.Ήταν λίγο σα να την ανακάλυπτα μόνη μου,σαν άλλη να ήταν αυτή που την έθαβε πριν,κιόχι εγώ.

Τη διάβασα λοιπόν.ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ.

Και...........τι έκπληξη!Που να θυμάμαι ποιό κείμενο πέτυχα,πάντως γέλασα με την ψυχή μου!!"Καλή είναι τούτη!".Συνέχισα να διαβάζω.Κάθε κλικ του ποντικιού και ένα διαφορετικό συναίσθημα.Προβληματίστηκα,χάρηκα,λυπήθηκα,την πόνεσα,συγκινήθηκα,εκνευρίστηκα όπως κιεκείνη,διαφώνησα μ'εκείνη αλλά και χειροκρότησα απόψεις της,είπα "πες τα χρυσόστομη!"-ή μάλλον "βρωμόστομη"....[Το ομολογώ,με ψιλοενόχλησε σε κάποιες φάσεις η γλώσσα-μάλλον,όχι οι λέξεις αλλά ο τρόπος που βρίζει-αλλά δεν έμεινα σ'αυτό γιατί δεν ήταν αυτό το σημαντικό....]

Το κυριότερο συστατικό αυτού του μπλογκ ήταν η ΑΝΘΡΩΠΙΑ.Όρος που σχεδόν τον είχα ξεχασμένο,εφόσον η λέξη άνθρωπος έχει στις μέρες μας χάσει το παλιό της καλό νόημα... Και ΝΤΡΑΠΗΚΑ για τον εαυτό μου ανακαλύπτοντας μια κοπέλα με τόση συμπόνοια και καλωσύνη για τους άλλους,τόσο ικανή να δίνει αγάπη,τόσο................αληθινή.

Μπήκα στα παλιά της.Δάκρυσα διαβάζοντας πόσο αγαπιέται με τον άντρα της.Εκεί που πάω να χάσω την πίστη μου στις σχέσεις,έρχονται κάτι τέτοιοι άνθρωποι και μου την αναστηλώνουν ρε γαμώτο....

Μετά διάβασα για το βιβλίο.Έτρεξα να το αγοράσω για να το χαρίσω στο φίλο μου(για πότε γύρισε ο τροχός!..)Για μένα έλεγα να μην το πάρω ακόμη,είχα άλλωστε να διαβάσω τα παλιά της,ούτε το 1% δεν είχα προλάβει ακόμα..
Εκεί,στο ταμείο,κοιτώντας το θαυμάσιο εξώφυλλο,άλλαξα γνώμη.Είπα στην ταμία να περιμένει,κιέτρεξα να φέρω ένα ακόμα αντίτυπο

Το ξεφύλλιζα καθώς περίμενα το λεωφορείο,συγκινημένη.Σα να τό’βγαλε δικός μου άνθρωπος αυτό το βιβλίο-σα να την ήξερα...
Μα βέβαια βρε χαζή...την ήξερες,κιας ήταν τόσο λίγο,όλοι την ξέρουμε-είναι από αυτούς τους ανθρώπους που στέκονται μπροστά σου να τους δεις απ’την αρχή....

Αναρωτιέμαι:πώς είναι δυνατόν να δυσκολεύονται να γίνουν γονείς άτομα σαν αυτό το κορίτσι και τον άντρα της;
Και από την άλλη,να αποκτούν παιδιά αβέρτα-κουβέρτα κάτι σκύλες που τα κοιτάνε λες και τα μισούν,και τα χαστουκίζουν με τόση λύσσα που το νιώθεις ότι καβλώνουν να μελανιάζουν τα τρυφερά μάγουλα;
Να το ρίξουμε κιαυτό στο"έτσι είναι η ζωή,άδικη;"
Όχι.Το σκέφτηκα,
και κατέληξα

Δεν είναι δυνατόν,Κωνσταντίνα.Διότι είσαι ήδη μαμά.Όλων αυτών των μικρών μεταναστών.Όλων αυτών που είναι γύρω σου και χαίρονται την όμορφη ψυχή σου.
Και μια μέρα θα έχεις το δικό σου παιδάκι-με όποιον τρόπο.Είμαι σίγουρη.Τόση αγάπη δεν μπορεί να μη βρει το δρόμο...

Και το παιδάκι σου θα είναι τυχεροοοοοοοοοοοοοοοοοοοό.......................:)

Pointless

Δεν άντεξα-στο 50ό για σήμερα σύρσιμο,έβαλα τ'αθλητικά μου και ανέβηκα πάνω."Αν μη τι άλλο"σκέφτηκα,"θα αισθανθώ καλύτερα που θα έχω διαμαρτυρηθεί".
Κιόμως!Αισθάνθηκα χειρότερα!
Μού'ρχεται να κλαίω...

Αλλιώς είναι να τον ακούς,κιαλλιώς να τον βλέπεις μπροστά σου.Μόλις τον είδα,το ξανασυνειδητοποίησα.
Είναι ένας παππούς-παππούς,σαν τον δικό μου(ένας χρόνος κοντεύει τώρα παππού...πότε πέρασε και δεν τον κατάλαβα...)
Παππούς ξερακιανός(σαν κιεσένα παππού...)
Παππούς με παππουδίστικα αυτιά που δεν ακούν καλά και παππουδίστικα μάτια που δε βλέπουν καλά(γαλάζια,σαν τα δικά σου παππού)
Παππούς μόνος χωρίς γιαγιά

Παππούς με άσπρο φανελάκι παππουδίστικο και παππουδίστικο σπίτι με παππουδίστικα παλιομοδίτικα έπιπλα-και 15 πολυθρόνες και καρέκλες και σκαμπό με ξύλινα ποδαράκια..................Τα μισά ποδαράκια στο χαλί,και τα μισά στα πλακάκια

"Όχι!δεν σέρνω εγώ τίποτα!Δε σέρνω τίποτα!"άρχισε να λέει με φρύδια τόσο έκπληκτα που κόντεψαν τη ρίζα των άσπρων μαλλιών,και το πίστευε,το ένιωθα!Ότι και να έλεγα πήγαινε στο βρόντο,δε δεχόταν ότι αυτός κάνει θόρυβο και προσπαθούσε να με πείσει ότι είναι από αλλού....
"Εγώ μόνο καμμιά φορά που κόβω καρότα,αν ακούγεται το τακ τακ τακ"

Μού'ρθε να γελάσω μές τον πόνο μου

Δεν είχε νόημα.Άρχισα να κατεβαίνω προς τα κάτω με καμπουριασμένους ώμους,χωρίς ίχνος φτερού πάνω τους.Από πίσω συνέχιζε
"και για το βράδυ που πλένω το μπαλκόνι,εσύ δεν ήσουν που μου έκανε παράπονα;εγώ το κάνω 12 η ώρα για να μην ένοχλώ(μα ακριβώς γιαυτό ενοχλείς!)και κοιτάω αν έχει απλωμένα ρούχα(δεν κοιτάς!)και μου ξέφυγε μια φορά το λάστιχο και λίγο νερό έπεσε(οι καταρράκτες του Νιαγάρα!),σα να βρέχει(όταν βρέχει δε βρέχει βρωμόνερα!),δεν ήταν τίποτα"
"Καλά,συγνώμη κ.Χατζητάδε..."
"Όχι,τι συγγνώμη,να μου λες άμα είναι..."

Δεν έχει νόημα,κ.Χατζητάδε....

Έπεσα στον καναπέ και με πήραν τα δάκρυα για τον παππού μου

Γκροοοοοοοοοοοοοοοοοοοοονσκουιιιιικ

......






Πρέπει να γελάς πολύ εσύ Ο Από(πολύ)Πάνω...Κάτι ήξερες και τον έστειλες τον άλλο στα έγκατα,και κράτησες για πάρτη σου το ρετιρέ

Ανοιχτή επιστολή στο μεγάλο δυνάστη της καθημερινότητάς μου

Τι σούρνεις κάθε μέρα;Ε;Επί ΜΙΑ ΚΑΙ ΒΑΛΕ ΩΡΑ;Πόσες βόλτες μπορείς να φέρεις τα έπιπλά σου μέσα σε ένα με το ζόρι 70άρι διαμέρισμα,70χρονος άνθρωπος;Πού τα πας τα ρημάδια,πες μου και μένα,ίσως αν καταλάβω τη λογική του πράγματος να μπορέσω να το ανεχτώ...
(Και τώρα ακόμη που γράφω,σ'ακούω:
σκουιιιικσκουιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιικγκροοοοοοοοοοοοοονκγκντουπ....Σκουικκκ)

Τι κοπανάς όλη την ώρα;Πώς μπορεί ένας μονάχος άνθρωπος να κάνει αδιάκοπα και αδιάλλειπτα θόρυβο απ'τα άγρια χαράματα μέχρι τη μαύρη νύχτα;Γιατί να τύχεις πάνω απ'το δικό μου κεφάλι,ε;Γιατιιιι;;;;

Ξέρω,είσαι μεγάλος,βαρήκοος και παράξενος.Κιέχασες και τη γυναίκα σου πριν κάποια χρόνια κιαυτό πρέπει να σου κόστισε πολύ.Αναρωτιέμαι,όταν ζούσε ποιός καθάριζε;Αυτή;Και τώρα για να ξεπεράσεις το πενθος σου πρέπει να καθαρίζεις εσυ, συνέχεια και συνέχεια και συνέχεια;Και να τεντώνεις τα νεύρα μου σαν τα σκοινιά που απλώνεις τα ρούχα σου...

Το ξέρεις ότι όταν μιλάς στο τηλέφωνο σ’ακούω πεντακάθαρα;Το ξέρεις ότι όταν παίζεις ποδόσφαιρο με τον εγγονό σου και σκάει η μπάλα στον τοίχο και φωνάζεις ΓΚΟΟΟΟΛ,εγώ από κάτω είμαι αναγκασμένη να παρακολουθώ τον αγώνα λεπτό προς λεπτό,και δεν μπορώ να πετάξω κιένα μπουκάλι στον αγωνιστικό χώρο,να εκτονωθώ βρε αδερφέ;

Το ξέρεις ότι κάθε μέρα που ξυπνάς στις 5μιση,ξυπνάω κιεγώ μαζί σου;
Παλιά ήταν από τις μεγαλύτερες απολαύσεις μου να κοιμάμαι ακούγοντας το υπνωτιστικό μουρμούρισμα της βροχής ή και τον αέρα ακόμα να λυσσομανάει κιεγώ κάτω από το πάπλωμα να απολαμβάνω τη θαλπωρή του σπιτιού μου λίγο πριν γλυστρήσω στον κόσμο των ονείρων....Μου το στέρησες κιαυτό.Βουλώνω τ’αυτιά μου με τις ωτοασπίδες κάθε βράδυ,γιατί θέλω τουλάχιστον το 8ωράκι μου να μη διακοπεί βάναυσα μέσα στα άγρια χαράματα από τις πόρτες που κοπανάς και τα ντουλάπια που ανοιγοκλείνεις με μανία.Και δε με ρώτησες:μ’αρέσει να κοιμάμαι σαν μέσα σε λευκό κελί,χωρίς το νανούρισμα των ήχων της νύχτας;Μ’αρέσει να φοβάμαι ότι έτσι και συμβεί το 1 στο εκατομμύριο να μπουν κλέφτες στο σπίτι μου,θα το σηκώσουν ολόκληρο και μπορεί και να με σφάξουν στον ύπνο μου κιεγώ χαμπάρι δεν θα πάρω;Όχι,θα σου απαντούσα,δε μ’αρέσει,καθόλου δε μ’αρέσει...

Αλλά έρχεσαι μια μέρα,και με ρωτάς όλο ανησυχία "μήπως σας ενοχλεί το πλυντήριο;πήρα καινούριο και κάνει θόρυβο",και σκέφτομαι "νοιάζεται τουλάχιστον!"και μαλακώνω και προσπαθώ να σε δω με πιο πολλή συμπάθεια....για 2-3 ώρες,μέχρι να μου πάρεις πάλι τ’αυτιά
Σκουιιιιιιιιιιιιιιιιικ

Μπαίνω στο σπίτι μου-κουρασμένη από τη δουλειά,με πονεμένα πόδια από τις βόλτες και τα ψώνια,ζαλισμένη από το αλκοόλ,προβληματισμένη από μια συζήτηση,συνεπαρμένη από μια ταινία,και το πρώτο πράγμα που με υποδέχεται είναι οι γδούποι από το ταβάνι.Και κάνω μεταβολή και φεύγω ξανά............................
(κι ας είμαι ακόμα εδώ-η ψυχή μου πετάει σε μια καλύβα-άντε μη λέω και ψέμματα,βιλίτσα...άντε καλά,κάστρο-στην άκρη ενός βράχου κοντά στη θάλασσα,κιαπό κάτω μόνο ο γλυκός παφλασμός των κυμάτων...)

Σκόρπιες σκέψεις

-Σήμερα στην πρωινή σύσκεψη ειπώθηκε ένα αστείο ψιλομισογύνικο,όλες κάπως αντέδρασαν κιεγώ ανέκφραστη.Ο διευθυντής μου με ρώτησε,γελώντας ακόμα με το αστείο,την άποψή μου.Απήντησα αναίσχυντα"ακόμα κοιμάμαι κ.διευθυντά"και τους διασκέδασα εκ νέου.Η αλήθεια είναι ότι τους βρίσκω πλέον τόσο βαρετούς που δεν έχω διάθεση καν να προσποιούμαι ότι ασχολούμαι....


-Ο τοίχος στο κωλόσπιτο που νοικιάζω γέμισε βουλίτσες,πράσινες,μπλε,κοκκινοκαφέ,άλλες μεγάλες κιάλλες μικρές.
Όχι,δεν έβαλε τα ανοιξιάτικά του να υποδεχτεί το Μάρτη,άλλωστε τα πουά δεν είναι στη μόδα.
(Και εκτός αυτού ο τοίχος μου είναι ανυπόφορα ντεμοντέ)

Μούχλιασε.

Έχω δει διάφορα μουχλιασμένα πράγματα,αλλά τοίχο δεν είχα ποτέ την τύχη-για δες τι μαθαίνει κανείς....
Προς το παρόν παρακολουθώ τις βουλίτσες-σκέφτομαι μάλιστα να βάλω σε κυκλάκια τις ήδη υπάρχουσες,για να καταλάβω αν θα εμφανιστούν καινούριες.Μετά βλέπουμε
(ξέεεερω,πρέπει να πάω στο διαχειριστή να το πω,αλλά δεν έχω διάθεση για μαστόρια και φασαρίες...)


-Την Τετάρτη το βράδυ στις 12.15 στο Mega,θα βάλει την υπέρτατα cult ταινία Donnie Darko.Και γαμώ!(προειδοποίηση:δεν είναι για συμβατικά γούστα,πάραυτα συστήνεται ανεπιφύλακτα)

-Φοβούμαι ότι ο χειμώνας θα έρθει καθυστερημένα,και θα ξεπαγιάσω καθυστερημένα στο χωρίς θέρμανση ΚΑΙ μουχλιασμένο πλέον σπίτι μου.


Τι κάθομαι και κάνω εδώ;Καλή ερώτηση........................

Περιμένω τα χειρότερα-όλο και κάτι θα προκύψει...

(Μπορεί να πέσει ένας κινητήρας αεροπλάνου και να τρυπήσει το ταβάνι-όπως στο Donnie Darko:)



-Είδα τις "ζωές των άλλων".Πάααααααρα πολύ ωραία ταινία.Και θα την ευχαριστιόμουν ακόμα περισσότερο αν δεν είχα από δίπλα την πολυαγαπημένη κατά τα άλλα φίλη που αναστέναζε και αναδευόταν στη θέση της και υπέφερε και στεναχωριόμουν...Μα το ΗΞΕΡΑ,αυτή ήθελε να δει τους 300,τι την πήγα στην ποιότητα;Δεν είναι σε φάση λέμε
Υπενθύμιση:να ζυγίζω καλύτερα τις καταστάσεις...(είπε αυτή που αντιμετωπίζει τη μούχλα κοιτώντας την...Αχαχαχαχαχαχαχαχαχχχχχ)

Πόλεμος!

Πριν λίγο έβαλα μουσική.Με το στανιό.

Έπρεπε με κάποιο τρόπο να καπακώσω τα σκυλάδικα-ΣΤΗ ΔΙΑΠΑΣΩΝ-τής από κάτω.Τόσες μέρες υπομένω-ήρθε η ώρα για την αντεπίθεση.

[Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι εγώ τέτοιος άνθρωπος...Δε θέλω να ενοχλώ ούτε να μ'ενοχλούν.Τόσο καιρό όμως με αυτή την τακτική κατήντησα μόνο να ενοχλούμαι και να μαζεύω θυμό.Ε όχι άλλο λοιπόν!Είναι να μη μου πατηθεί ο κάλος]

Άναψα το μίνι πλέιερ(τι να σου κάνει μια σταλιά σκατό,καλά να πάθω που ήθελα μικρό,εδώ χρειάζεται ένα σαν τα θηρία που κουβαλάνε στους ώμους οι ράπερς).Μέσα ήταν ξεχασμένο το cd από το Trainspotting.Πάτησα το 7.Sing-Blur.
Δεν κατάφερα και πολλά.Από κάτω συνέχιζα να ακούω καθαρά τα σοφά λόγια «ούτε στον εχθρό σου να μην τύχει νά’χει τέτοια τύχη»(πες τα μεγάλε),επενδεδυμένα με τη μουσική(;) του τσικουλάτα τσικιτσικιτσικιμπαμ
Έδωσα κιάλλη ένταση.
Τίποτα.Το υπόκωφο ντουπ ντουπ που τράνταζε το πάτωμα συνεχιζόταν αμείωτο.
Μετά ο βόμβος άλλαξε ρυθμό.Χαμήλωσα λίγο το δικό μου να ακούσω.
«Μη ρωτάς το γιατί μπλα μπλα μπλα έχει τώρα τελειώσειει η αγάπη η τόσηη» και ο αοιδός αυτή τη φορά συνοδευόταν από live γυναικείο ξελαρύγγιασμα γεμάτο πάθος
Μπα,χάνουμε φιλενάδα,με τους Blur δεν κάνουμε τίποτα,σα νιαούρισμα ακούγεται μπροστά στους βρυχηθμούς των μαντρόσκυλων.

Τώρα βρυχάται η Βίσση-Νάιλον-και εκτός από το πάτωμα άρχισαν να τρίζουν και τα τζάμια.Κάποια στιγμή δε που μπήκα στο μπάνιο,ήταν σα να διακτινίστηκα στο Fix.

Καιρός να πάω να ξεθάψω τους Accept…


ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΧΑΜΟΣ

Σαβουάρ βιβρ no more

Ουφ...
Την προηγούμενη φορά,θάβοντας το so you think you can dance απέφυγα να αναφερθώ στη Βίκυ Καγιά,την παρουσιάστριά του-μη χέσω
Σήμερα όμως με αναγκάζει...
Έκανα ζάπινγκ περιμένοντας να αρχίσει το αγαπημένο μου σήριαλ,κιέπεσα πάνω της.Δις.
Την πρώτη φορά,είχε πάρει παραμάσχαλα ένα κοριτσάκι και το ρωτούσε: «για πες μου,είναι ο χορός η ζωή σου;»Ήμαρτον!Ούτε να το πουν μόνα τους το κλισέ δεν τα αφήνουν πλέον!
Το δεύτερο όμως με τσάτισε στ’αλήθεια
Μαζί μ’έναν νεαρό επίδοξο χορευτή,είχε πάει για υποστήριξη η έγκυος γυναίκα του.
Και δώστου η μοντέλα το χέρι στην κοιλιά της!Και ξανά μανά και άιντε πάλι χάιδεμα και«έχεις άγχος για τον άντρα σου;»και το χέρι εκεί να πασπατεύει...
Κυρά μου,σου έχει εξηγήσει ποτέ καμμία έγκυος ότι είναι πολύ ενοχλητικά τα χέρια του καθενός στην κοιλιά της;Ή μπας και μπέρδεψες την κοιλιά με κόκερ σπάνιελ;
Που εδώ που τα λέμε,τα κόκερ σπάνιελ έχουν κιέναν κυνόδοντα για να αμυνθούν...

Mood report

Ανά τα χρονια της ύπαρξής μου στο μάταιο τούτο κόσμο,μία από τις γνώσεις που έχω αποκτήσει είναι ότι το μυαλό μου δεν επικοινωνεί πάντα με την ψυχή μου-π.χ.νομίζω ότι είμαι καλά και ξαφνικά φρικάρω,ή νομίζω ότι είμαι σκατά και ξαφνικά ανταπεξέρχομαι αξιοθαύμαστα σε δύσκολες καταστάσεις....Για να μην είμαι λοιπόν τελείως στα τυφλά,έχω διαμορφώσει κάποια κριτήρια για να βλέπω τι γίνεται με τα εσώτερά μου-π.χ.το ποσοστό της κατάθλιψής μου το καταλαβαίνω χοντρικά (και φαντάζομαι παρόμοια πράγματα ισχύουν για όλους τους ανθρώπους),από:
-το πόση διάθεση έχω να σηκωθώ απ'το κρεβάτι το πρωί(ή να ξυπνήσω γενικότερα),
-το αν το σπίτι μου είναι βιώσιμο ή οι μπάλες σκόνης στο πάτωμα κοντεύουν να φτιάξουν φυσικό χαλί,
-το πόση όρεξη έχω να πάω για καφέ-ποτό-σινεμά ή προτιμώ να σαπίζω στην ασφάλεια του καβουκιού μου,
-το τι τρώω(μαύρα χάλια-τίποτα,μέτρια κατάσταση-ως επί το πλείστον τζανκ φουντ,μια χαρά-υγιεινά και ενίοτε μαγειρεύω),
-το αν θα πάω στο μεγάλο σούπερ μάρκετ για μαζικά ψώνια ή την κουτσοβγάζω με το συνοικιακό(ή δεν πάω ούτε σ'αυτό και τη θέση του χαρτιού υγείας παίρνει το χαρτί κουζίνας και μετά οι χαρτοπετσέτες από τα Goody's-ελπίζω να έχω αυτοκτονήσει πριν φτάσω ποτέ στο στάδιο της εφημερίδας...),
-το αν έχω πλυμένα και σιδερωμένα ρούχα ή είμαι με το ίδιο παντελόνι 2 βδομάδες...

Γενικά μέσα στα τόσα χρόνια συμβίωσης με αυτόν τον άνθρωπο,αυτόν,τον ένα μου(βασικό)εαυτό(έχω κιαναπληρωματικούς στον πάγκο για ώρα ανάγκης),τα περισσότερα τερτίπια του τα έχω μάθει και τις συνήθειές του επίσης.
(των αναπληρωματικών πάλι,όχι ακόμα,γιαυτό όποτε ο βασικός παθαίνει γκαγκά και αναγκάζομαι να τους στείλω στον αγώνα συνήθως τρώω 5 γκολ μαζεμένα,αλλά τι να κάνω,λεφτά δεν έχω να πάρω τον Ζιντάν ή έστω τον Έτο..)

Καμμιά φορά ο εαυτός μου με ξεγελάει.Σηκώνεται το πρωί στην ώρα του(λέμε τώρα),έχει σιδερώσει ΤΡΙΑ παρακαλώ παντελόνια κιέχει και δίλημμα ποιό να διαλέξει,ψωνίζει ένα γεμάτο καρότσι και ....ντανταν ντανταν...ΒΡΑΖΕΙ ΚΟΥΝΟΥΠΙΔΙ για πρώτη φορά για να φτιάξει σαλάτα(και τελευταία-ΤΙ ΒΡΩΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΚΑΛΕΕΕ;),πλένει όοοολα τα πιάτα και βάζει πλυντήρια και βγαίνει για καφέ και μετά με άλλους σερί για μπύρες(κιας μη σου αρέσουν αγάπη μου,σε μπυραρία πας!)και λέει βλακείες και γελάει και όλα φαίνονται καλά...

Δεν ξέρει όμως...ότι όσο και να μου το παίζει Κινέζος και τι ωραία που περνάμε,τον τσακώνω στη στροφή διότι έχω ανακαλύψει το υπέρτατο και αλάνθαστο τεστ ελέγχου διάθεσης:
Πόσα επεισόδια από"τα φιλαράκια"θα δει μέχρι να κοιμηθεί...
(το"ποιά"δεν έχει σημασία,τα έχω δει όλα από 500+ φορές)
Διότι όταν γυρίζεις μισομεθυσμένη από τις μπύρες μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα και αντί να πας τσιφ στο ημίσκληρο με τα 1000 ελατήρια,ξαπλαρώνεσαι με το πανωφόρι στον καναπέ και πατάς το play,όχι γλυκιά μου,δε μας ρίχνεις στάχτη στα μάτια με τα κουνουπίδια και τα χάχανα:κάτι δεν πάει καλά...
Ναι λοιπόν:τα"φιλαράκια"όσον αφορά την αφεντιά μου είναι το αντικαταθλιπτικό μου.Πώς λέμε Prozac;Καμμία σχέση,Για αυτό δε χρειάζεται συνταγή,είναι τζάμπα(αν έχεις προνοήσει και μαζέψει όλα τα επεισόδια σε βίντεο)και ρυθμίζεις μόνος σου τη δοσολογία ανάλογα με την κατάσταση.

Καθόλου κατάθλιψη:φιλαράκια στο ντουλάπι
Ήπιας μορφής-ή απλά αίσθημα κενού:ένα δυο επεισόδια-ή και καθόλου,αντικαθιστώνται από ταινίες
Μέτρια:Μία με δύο ώρες ημερησίως,κατά προτίμηση το βράδυ
Βαριά:από την ώρα επιστροφής στο σπίτι μέχρι τα χαράματα,αφού έχει προηγηθεί άγριο ψάξιμο σε βιντεοκασέτες και ντιβιντι για να ανακαλυφθούν επεισόδια που ίσως έχω ξεχάσει(ή έχω δει λιγότερες φορές)
Terminal stage(ευτυχώς έχει χρόνια να συμβεί):ΟΛΟΚΛΗΡΟ Σαββατοκύριακο με διακοπή μόνο για ύπνο...

Αυτές τις μέρες βλέπω και ξαναβλέπω 3 συγκεκριμένα επεισόδια γιατί βαριέμαι να σηκωθώ ν'αλλάξω κασέτα.
Αυτό δεν υπάρχει στη διαβάθμιση,είναι καινούριο φρούτο...

(Κιεκεί που νόμιζα ότι τον είχα αποκρυπτογραφήσει επιτέλους τον άτιμο το βασικό..)