Life lesson...

...number 3.952.298:

Μετά από 3 ποτά και 6 σφηνάκια,όλα φαίνονται πιο εύκολα.Ακόμα και το να ακολουθήσεις την προτροπή του(πιο μεθυσμένου από σένα-4 ποτά και 6 σφηνάκια) φίλου,και να πας να ζητήσεις από τον Tim Booth να βγείτε φωτογραφία μαζί.

Η χαρά μου λίγο τσαλακώθηκε μετά που είδα τη φωτογραφία,διότι η ουσία της φωτογραφίας είναι να την εμφανίσεις και να κορδώνεσαι και να πρασινίζουν οι άλλοι από τη ζήλεια τους.Και αυτό επιτυγχάνεται μόνο αν είσαι θεά δίπλα στον Τιμ Μπουθ,κι όχι ένας καλικάντζαρος με κόκκινα μάτια που στο πρόσωπό του είναι ζωγραφισμένα με σειρά προτεραιότητας τα εξής:

-έχω πιεί τ'άντερά μου
-ανήκω σε μια γενιά που είχε κάποτε ΚΑΣΕΤΑ των James
-είμαι τόσο ευτυχισμένη που βγαίνω φωτογραφία με τον Τιμ Μπουθ που δεν μπορείς να ξεχωρίσεις που τελειώνει το στόμα και πού αρχίζουν τα αυτιά(αντί να κρατήσω ένα επίπεδο και μια σοβαρότητα)


Και όλα αυτά έχοντας δει τη φωτογραφία τύφλα-και σε κινητό με χάλια ανάλυση.Πού να τη δω και αύριο με την αυγή...


oh well,what the hell,ας μη μου χαλάσω τη διάθεση... :)


Update:
Σήμερα που το ξαναδιάβασα ξεμέθυστη,συνειδητοποίησα πως δεν έχω ιδέα γιατί τιτλοφόρησα το ποστ "μάθημα ζωής".Τι να σκεφτόμουν άραγε πως έμαθα;Να μη φωτογραφίζομαι με διάσημους όταν έχω πιεί και έχω χάλια μαλλί;Πού να ξέρω κι εγώ...drunken writing έπρεπε να το ονομάσω


(τόσο καιρό έχω να γράψω και αυτό με εντυπωσίασε από τη ζωή μου για να το καταθέσω.τς τς τς....:Ρ)

Disconnect

Δεν έχω ιντερνετ.Με το που γύρισα από Αθήνα,ανακάλυψα πως ο λογαριασμός-προσφορά που χρησιμοποιούσα τα τελευταία τρία χρόνια,είχε διακοπεί.Έτσι ξαφνικά.Χωρίς ένα γράμμα,ένα τηλέφωνο,ένα sms,ένα μέιλ.Φαίνεται πως το σύμπαν ξεσκίστηκε στη συνομωσία για να παν όλα καλά στο ταξίδι μου(να αναφέρω ενδεικτικά πως η μέρα που διάλεξα να πάω στο τερα βάιμπ ήταν η μόνη που διασώθηκε από τους κατακλυσμούς),τόσο που αποφάσισε πως ξεχρέωσε για την υπόλοιπη χρονιά και με παράτησε στην ατυχία μου.

Μέχρι σήμερα αποφεύγω να επικοινωνήσω μαζί τους να μάθω τι έγινε,πολύ απλά για να μην τα πάρω στο κρανίο.Διότι θα τα πάρω,δεν τίθεται θέμα.Οπότε κάνω την κινέζα και συνεχίζω τη ζωή μου σα να μην είχα ποτέ δίκτυο.Ξυπνάω,πάω στη δουλειά,βαριέμαι,γυρίζω,μαγειρεύω αποτυχημένα γεύματα,πλένω ρούχα,πάω σε θέατρα,περπατάω,βαριέμαι,διαβάζω εφημερίδες,δε διαβάζω τα μπλογκς που διάβαζα,δε γράφω,ή μάλλον πήγα να γράψω στο word τι έγινε με το Rockwave αλλά δεν είχε νόημα να τα γράφω και να μην πηγαίνουν πουθενά αλλά να μένουν κολλημένα στην οθόνη-οπότε το παράτησα,περιμένω την άδεια αλλά λίγο πιο ανόρεχτα απ'ότι συνήθως,ψωνίζω ρούχα,πίνω κρύες σοκολάτες,βρίζω όλους και όλα που παράγουν έντονο θόρυβο και μου χαλάνε τη μεσημεριανή ραστώνη,ψάχνω για κάποιο καινούριο στόχο,κίνητρο και σκοπό στη ζωή αλλά ακόμη τίποτα δε βρήκα,ακούω ράδιο,βλέπω ξανά το"λόγω τιμής" και προσπαθώ να ξαναμάθω πώς είναι να ζεις χωρίς παράθυρο.



Για λίγο όμως.Μέχρι να βάλω ADSL...

:)