Keep walking

(συνέχεια απ'το προηγούμενο)

Το είχα πάρει πολύ ζεστά-ήμουν ενθουσιασμένη με την απόφασή μου και δεν έβλεπα την ώρα να ξεκινήσω.Την επόμενη μέρα λοιπόν,μόλις τέλειωσα τη δουλειά,χωρίς ούτε να φάω(για να μη βαρύνω),έβαλα τη φόρμα μου,το μοναδικό ζευγάρι αθλητικά παπούτσια που διαθέτω,γυαλιά ηλίου,κινητό με ακουστικό για το ραδιόφωνο,φανελάκι,και αφού έκανα διάφορα τεντώματα(ότι μου κατέβαινε),βγήκα να κατακτήσω τους δρόμους της πόλης.

Στην εξώπορτα,κοντοστάθηκα για να χαράξω τη διαδρομή.Μετά από ενδελεχές α-μπεμπα-μπλόμ, αποφάσισα να εξερευνήσω την περιοχή βορείως της πολυκατοικίας μου.Έβαλα τον αγαπημένο μου σταθμό με ροκ μουσική.Σούπερ.Ξεκίνησα με ρυθμό και βήμα ταχύ.

Μετά από ένα τέταρτο περίπου,είχα μεταμορφωθεί σε ανθρώπινο ράκος,σε κουρέλι της ζωής,που χάραζε διαδρομή αναλόγως με το πού έχει σκιά μήπως και γλιτώσει την ηλίαση.Ντάλα μεσημέρι με καύσωνα χωρίς καπέλο-και χωρίς αντιηλιακό,έχει σημασία αυτό-η ιδέα να βγεις για περπάτημα παίρνει τουλάχιστον Όσκαρ ηλιθιότητας-για να μην πω Νόμπελ και με πει κανείς υπερβολική.

4 μπουκαλάκια νερό αργότερα και με το ρολόι του κινητού κολλημένο στη μύτη μου για να μετράω πόσα δευτερόλεπτα έμειναν ακόμα μέχρι να τελειώσει το φάκιν μισάωρο,έφτασα σπίτι-ημιλιπόθυμη.Την άλλη μέρα το πρωί,ανακάλυψα με τρόμο πως μου έμεινε και ενθύμιο-ένας τεράστιος λεκές στο μέτωπο από τον ήλιο...

Η επόμενη ώρα που με βόλευε,ήταν αργά το βράδυ.Οκ,σκέφτηκα,αλλάζουμε ώρα.

Πάει 10,και νάσου η αδερφή του Σπύρου Λούη,πανέτοιμη,με τη φόρμα της και άνευ κινητού αυτή τη φορά-νύχτα γαρ,να έχουμε όλες τις αισθήσεις σε εγρήγορση.

Καλά έκανα και δεν έβαλα ακουστικά-έτσι για να καταλάβω πιο γρήγορα πως οι τσάρκες για μια γυναίκα μόνη νυχτιάτικα,ασχέτως αν δε φοράει μίνι με γόβα αλλά αθλητικά,δεν είναι και η εξυπνότερη κίνηση.Η νύχτα μού αποκάλυψε ένα πρόσωπό της που δεν είχα ξαναματαδεί:το επικίνδυνο.Δε θα επεκταθώ,αλλά ανάμεσα στα δυο,προτιμούσα τη θερμοπληξία.Επέστρεψα στο μεσημέρι,μόνο που φρόντισα για καπέλο και 50 δείκτη.

Ένα άλλο πρόβλημα που προέκυψε,ήταν το "πού".Τελικά,οι αμέτρητες εναλλακτικές διαδρομών που φανταζόμουν,δεν ήταν και τόσο αμέτρητες.Πολύ γρήγορα έμαθα όλα τα στενά στους γύρω δήμους απ’έξω κι ανακατωτά,και σιχάθηκα το περπάτημα,τη ζωή μου,τα κακοχτισμένα σπίτια και τις μυρωδιές των τσιγαρισμένων κρεμμυδιών.

Τέλος πάντων για να μην τα πολυλογώ,συνέχισα για 2-3 βδομάδες,μετά πήγα διακοπές,μετά ήρθε το φθινόπωρο.Και όπως κάθε φθινόπωρο,παίρνω νέες αποφάσεις και ξεχνάω τις παλιές.Αν εξαιρέσουμε κάτι περίεργες εκλάμψεις,όπου μ’έπιανε υπερχείλιση ενέργειας κι έβγαινα να πάω να κάνω τις δουλειές μου με τα πόδια(μία ώρα δρόμος στο πήγαινε κι άλλη τόση γύρνα,σα δαρμένη),επανεντάχθηκα πλήρως στο "κινούμαι τόσο όσο για να μη θεωρούμαι κατάκοιτη".

Αυτό μέχρι πριν κανά δίμηνο.Κάποιες περίοδοι που έμεινα χωρίς αυτοκίνητο,συνέβαλλαν στο να θυμηθώ τις περσινές μεγάλες αποφάσεις..Ξεσκόνισα τα αθλητικά-τρόπος του λέγειν δηλαδή,με τις περσινές σκόνες τα φόρεσα-και ξαναπήρα το μακρύ δρόμο προς την κορμάρα(αν και αρχίζω να συνειδητοποιώ πως σκέτο το περπάτημα,ΔΕ ΦΤΑΝΕΙ)

Η αλλαγή που συνετελέσθη φέτος,είναι πως δεν περπατάω για το περπάτημα αυτό καθαυτό,αλλά το συνδυάζω με τις δουλειές μου.Έχω να πάω φερειπείν εκεί;Δεν θα πάρω το αυτοκίνητο,παρά θα ξεκινήσω μισή ή μια ώρα νωρίτερα και θα πάω με τα πόδια.Το εκεί που έχω να πάω είναι πολύ μακρυά;Θα κάνω μέρος της απόστασης με λεωφορείο.Έτσι δε βαριέμαι τόσο,διότι υπάρχει ένας στόχος στο τέλος της διαδρομής,μια Ιθάκη,ένα Ζάρα βρε αδερφέ.

Στο επόμενο και τελευταίο ποστ που θα ασχοληθεί με το θέμα,θα παραθέσω το πολύτιμο απόσταγμα της περιπατητικής εμπειρίας μου(καλά ντεε,μη βαράτε...:)

Johnny walker

(Αυτό εδώ το ποστ έχει αρχίσει να γράφεται πέρσι-και συγκεκριμένα το καλοκαίρι.Το δημοσιεύω διότι το θέμα του συνεχίζεται και φέτος-και υποθέτω και του χρόνου)


Ξαφνικά πέρσι στα μέσα Ιουνίου


Εδώ και λίγες μέρες με έχει χτυπήσει το σύνδρομο της παραλίας.Ξέρετε,αυτό που στέλνει όλες τις θηλυκές άνω των 25 στα γυμναστήρια και στους διαιτολόγους ένα μήνα πριν τις διακοπές τους;Αυτό.Από διατροφή δεν είχα να κάνω και τίποτα τρομερά πράγματα,απλά έκοψα από το μενού τα πατατάκια και κατέβασα τα παγωτά από τρία την ημέρα σε ένα-και μάλιστα με μηδέν λιπαρά.Οι υπόλοιπες συνήθειές μου είναι ούτως ή άλλως οι ενδεικνυόμενες,διότι τρελλαίνομαι για φρούτα και σαλάτες και προϊόντα ολικής άλεσης(ναι ναι ναι)

Δε φτάνει όμως η δίαιτα,θέλει και γυμναστική..Μετά από ένα γρήγορο υπολογισμό του χρονικού διαστήματος που κουνάω τα πόδια μου κάθε μέρα(μισή ώρα με το ζόρι), αποφάσισα πως καλό θα ήταν να εντάξω και κάτι σε κίνηση στο καθημερινό μου πρόγραμμα.Τι όμως;

Το γυμναστήριο ήταν out of the question εξ’αρχής:τρεις φορές έχω γραφτεί στη ζωή μου,και τις τρεις έκλαψα τη διμηνιαία συνδρομή.Οι φίλες μου συνέχισαν,εγώ αποχώρησα στη δεύτερη βδομάδα με πυρετό(η αεροβική έχει αυτό το εφέ στον οργανισμό μου).Όργανα;Απαπα..Αυτό το "εργοστασιακό"στυλ δεν είναι διόλου της ιδιοσυγκρασίας μου.Θυμάμαι την τελευταία φορά που πάτησα σε τέτοιο μέρος,συνοδεύοντας 2 φίλους και επίδοξους γυμναστηριαζόμενους σε ένα παράρτημα μεγάλης αλυσίδας της πόλης.Όσο εκείνοι ρωτούσαν λεπτομέρειες,εγώ καθόμουν και παρατηρούσα μέσα από τις τεράστιες τζαμαρίες την αίθουσα των οργάνων:άντρες,γυναίκες,με ιδρωμένες φανέλες και αναψοκοκκινισμένη μούρη,στη σειρά σαν πλέιμομπίλ,να μετράνε τις αναπνοές τους ανεβοκατεβάζοντας το χέρι,το πόδι,τον κορμό,μία ακόμα επανάληψη,το βλέμμα μπροστά,χαμένο στη φαντασίωση της κορμάρας που θα επιδείξουν στην ξαπλώστρα της πλαζ,ο καθένας στον κόσμο του..Καθώς ήμουν και πίσω από το τζάμι και δεν ακουγόταν ούτε μουσική ούτε τίποτα(δεν ξέρω καν αν είχε),σφίχτηκε η ψυχή μου-σα να έβλεπα βουβό ντοκυμαντέρ από κρατούμενους σε κάτεργο.Από εκείνη τη μέρα,δεν ξαναπάτησα σε γυμναστήριο ούτε για δοκιμή.Αυτός ο αυτοσκοπός της γράμμωσης που ήταν γραμμένος στα πρόσωπά τους,αυτή η διαδικασία που δεν εμπεριείχε ούτε διασκέδαση ούτε χαρά ούτε διαντίδραση αλλά σκέτο μόχθο,με κατέθλιψε.

[Αντιθέτως,πάρα πολύ διαφορετικά συναισθήματα τρέφω για τα σπορ.Και τα ομαδικά και τα μοναχικά,ότι ταιριάζει στον καθένα.Είναι άλλο πράγμα βρε παιδί μου να παίζεις μπασκετάκι με τους φίλους σου,άλλο πράγμα να κατεβαίνεις το βουνό με τα σκι και να χάνεσαι στην ταχύτητα και στη γαλήνη του λευκού,ή στο γαλάζιο με το νερό να σου χαιδεύει το κορμί,και άλλο να περιμένεις στην ουρά σιχτηρίζοντας τον φούσκα που έχει καβατζώσει το αγαπημένο σου μηχάνημα για σμίλευση των τρικεφάλων-και δεν του έχει μιλήσει κανείς και για το ρεξόνα...]

Επανέρχομαι στο θέμααα...τι κίνηση λοιπόν να βάλω στη ζωή μου,για να φορμάρω λίγο το οπίσθιον τμήμα πριν το εκθέσω στη μεγάλη μπιεννάλε της παραλίας;

Τζόγγιν....δε νομίζω.Η αντοχή δεν ήταν ποτέ το δυνατό μου σημείο.Στους σχολικούς αγώνες φορτσάριζα στην εκκίνηση και τα πήγαινα μεν καλά,αλλά στο τέλος κάθε κούρσας ήμουν δυο βήματα από το έμφραγμα-ξάπλωνα στο έδαφος και κατάφερνα να αρθρώσω τη λέξη "νερό" μετά από μια ώρα στην καλύτερη περίπτωση.

(πρέπει να κάνω ένα ποστ που να αφορά τα ανδραγαθήματά μου στο μάθημα της γυμναστικής στο σχολείο.Τι να πρωτοθυμηθώ;Που κόντεψε να με αποβάλει η καθηγήτρια επειδή αρνιόμουν-ως γνήσιο αντιδραστικό στοιχείο-να χορέψω παραδοσιακούς χορούς;Που σε μίνι μαραθώνιο του λυκείου μου,ΠΗΡΑ ΛΑΘΟΣ ΔΡΟΜΟ(αν έχεις το θεό σου δηλαδή);.Που έπαιζα χάντμπολ κατά τον ακόλουθο τρόπο:την έστηνα δίπλα στο τέρμα των αντιπάλων,και μόλις η ομάδα μου έπαιρνε τη μπάλα,μου την πετούσαν και έβαζα γκολ.Αλλά μιλάμε δεν κουνιόμουν από κει.Άμυνα;Ποιά άμυνα;Άσε τις άλλες να τρέχουνε..)

Κολύμβηση...σε κοινόχρηστη πισίνα;νοου γουέι Χοζέ,μην επιμένεις,διότι που ξέρω εγώ ρε Χοζέ αν εσύ πλύθηκες πριν έρθεις;Ή αν δεν είσαι από τους γύφτουλες που θεωρούν πρέπον να αφήσουν τα κίτρινα δηλητηριώδη απόβλητά τους εκεί που θα βουτήξω εγώ την κεφάλα μου;.Άσε,μέχρι να αποκτήσω σπίτι με εσωτερική πισίνα(:Ρ),προτιμώ να κολυμπάω στη θαλασσίτσα που είναι και αυτοκαθαριζόμενη.

Ποδήλατο...Καλή ιδέα θα ήταν!Να πεταλιάζω αμέριμνη με ένα λουλούδι στ’αυτί και να τραγουδάω Μακεδόνα.Σύσφιγξη μηρών και διασκέδαση,δύο σε ένα.Κάποια προβληματάκια μόνο υπάρχουν...Το ποδήλατό μου το έχει φάει η σκουριά(ο παππούκας μου μου το είχε κάνει δώρο την εποχή της Πλειστοκαίνου-όταν ήμουν 13 χρονών),άρα δεν έχω ποδήλατο.Και άντε κι αγοράζω άλλο.Πού να πεταλιάσω;Το μόνο μέρος που μπορώ να φανταστώ ως ιδανικό,είναι ένα σκηνικό από ταινία της Βουγιουκλάκη όπου αυτή και οι πλούσιες φίλες της κάνουν ποδηλατάδα σε έναν υπέροχο άδειο δρόμο με δέντρα εκατέρωθεν-και εναλλακτικά,το Άμστερνταμ.Διότι αν ποδηλατάρω ΕΔΩ,στην πόλη μου,θα γίνω το πρώτο θέμα στο δελτίο των 8.00: «Ποδηλάτισσα καταπλακώνεται από σκουπιδιάρικο μέσα στο καταμεσήμερο-ο οδηγός δηλώνει πως είναι αθώος και πως το θύμα κυκλοφορούσε ΠΑΡΑΝΟΜΑ στη λεωφορειολωρίδα»(ζουμ κάμερας στο λουλούδι που βρέθηκε δίπλα στο πολτοποιημένο κρανίο)

Και πες ότι δε με πατάνε.Πες πως φοράω επιγονατίδες,κράνος,φωσφοριζέ γιλέκο και ασορτί περικάρπια και τη γλυτώνω(ήδη μου κόπηκε η μισή χαρά με αυτή την περιβολή).Πού να πάω;Η γειτονιά μου δεν έχει ούτε ένα επίπεδο σημείο,είναι όλο απότομες ανηφοριές κατηφοριές.Οπότε ή θα καρφωθώ κάπου κατεβαίνοντας,ή θα πάθω ανακοπή στην προσπάθεια να ανέβω.Να πάω αλλού;Προς το κέντρο;Χμ,δεν ξέρω αν είναι και τόσο καλή ιδέα να αντικαταστήσω τον αέρα στα πνευμόνια μου με καυσαέριο...

Άθληση στο σπίτι με βιντεοκασέτα...Boooooriiiiiiing

Μετά από ώριμη σκέψη,κατέληξα σε αυτό που μου φάνηκε ευκολότερο:Περπάτημα.

Ακούγεται λίγο γεροντίστικο,αλλά δεν το είχα κατά νου σαν τους περιπάτους που κάνουν οι μεγάλοι μετά το φαί για να χωνέψουν.Όχι,η δικιά μου ιδέα εμπεριείχε αθλητικό παπούτσι,καπέλο,νερό στο χέρι,προαιρετικά μουσική(ραδιόφωνο κινητού)και γρήγορο βάδην για τουλάχιστον μισή ώρα καθημερινά.Ανέξοδο,απλό,με αμέτρητες εναλλακτικές διαδρομών,με ευέλικτο ωράριο προσαρμόσιμο στο καθημερινό μου πρόγραμμα,που δε θα καταπονήσει τον αρχάριο οργανισμό μου,ακουγόταν τέλειο.

Or,so I thought….(συνεχίζεται)

A little stop to smell the roses

Τα μακαρόνια αργούν ακόμα,το μαλλί μου στεγνώνει στην πετσέτα,η Βίκυ Καγιά δεν αφήνει τον καινούριο κριτή του So you think you can dance να τελειώσει τις φράσεις του,τόσο κόπο κάνει ο άνθρωπος να σταυρώσει ελληνικό κι η ξυλοπόδαρη του κόβει τη χαρά στη μέση,κι εγώ αποφάσισα να πιάσω πλήκτρο στα χέρια μετά από τόσο καιρό μήπως και καταλάβω σε τι φάση βρίσκεται η σχέση μου με το μπλογκάκι μου.

(βλέπω χρησιμοποίησα υποκοριστικό,άρα το συμπαθώ ακόμα)

Τι να συμβαίνει;Ήρθε λες η ώρα να αραιώνουμε σιγά σιγά;Έτσι νιώθουν άραγε όσοι σταματάνε;Και πώς είναι αυτό το"έτσι";

Το"έτσι"είναι κάπως έτσι:Σού'ρχονται πράγματα ή σου συμβαίνουν πράγματα που σκέφτεσαι"α,αυτό να το γράψω"και η ώρα να το γράψεις δεν έρχεται ποτέ-κι ας έχεις κρατήσει memory notes στο κινητό,που σου τρώνε και χώρο από τη μνήμη.

Μια άλλη μέρα,κάθεσαι μπροστά στην οθόνη,μπαίνεις στο create post,κοιτάς το λευκό κουτάκι και νιώθεις το μυαλό σου ακόμα πιο λευκό-και τρέχεις να βρεις τα χρώματα έξω μια κι ο εγκέφαλός σου φαίνεται ανίκανος να τα αναπαράγει.

Το χειρότερο ακόμα,είναι όταν κάθεσαι τελικά και γράφεις.Και μετά το διαβάζεις.Και λες"δεν είμαι εγώ αυτή.Δηλαδή δεν είναι η Αουρέλια αυτή.Δηλαδή δεν ξέρω ποιά είναι αυτή η θανάσιμα βαρετή τύπισσα κι από πού μας προέκυψε,αλλά δε φέρω ουδεμία διάθεση να τη γνωρίσω και να πάει από κει πού'ρθε"

....................................


Έφαγα ένα καζάνι μακαρόνια και είμαι να σκάσω,και επίσης το μαλλί δεν έγινε καλό μετά το στέγνωμα.Αυτό σημαίνει πως δύο από τους κυριότερους παράγοντες που θα κρίνουν τη διάθεσή μου για την πιο καθοριστική μέρα της βδομάδας-ήτοι:το αν θα στρώνει καλά το μαλλί και το αν θα στρώνει καλά το παντελόνι-είναι ήδη υπό δοκιμασία.Αυτές οι καταστροφικές διαπιστώσεις φτάνουν για να υποσκελίσουν το θέμα"me myself and my blog".



Κοινώς,όχι,δεν ήρθε ακόμα η ώρα να σταματήσω και ας μην το παρακουράσω το ζήτημα στην ανάλυση γιατί έχουμε και μαλλί να τιθασεύσουμε

Shaken(not stirred)

"Η υπόθεση που συγκλόνισε το πανελλήνιο"λέει(για το ντόπινγκ,ντε)
...
Το λυπηρό είναι πως αυτό που μας συγκλόνισε δεν είναι η αποκάλυψη πως ήταν ντοπαρισμένοι.

Αυτό που μας συγκλόνισε ήταν η αποκάλυψη-σκέτο.Το ότι τους έπιασαν...Ένας θέλω να μου πει πως"συγκλονίστηκε"επειδή άκουσε πως κάνουν χρήση.Για να δω χέρια.....Μάλιστα.I thought so....