Fade(grey) to black

Αναρωτιέμαι για μερικούς μπλόγγερς:επίτηδες το κάνουν και βάζουν ΤΕΤΟΙΟΥ ΕΙΔΟΥΣ χρώματα στις σελίδες τους που καθιστούν την όποια προσπάθεια για ανάγνωση,μαρτύριο;


μπορντώ γράμματα σε κόκκινο φόντο,μαύρα γράμματα σε σχεδόν μαύρο φόντο,καφέ γράμματα σε σκούρο καφέ φόντο,κίτρινο σε μπεζ,ροζ σε φούξια...


Υποψιάζομαι ότι κάποιοι το κάνουν πάνω στο μόχθο για πρωτοτυπία-"εγώ θα βρω τον πιο σπάνιο συνδυασμό για να είναι η σελίδα μου εντυπωσιακή","να βγάζει μια σκουρίλα να δείξω πόσο βαθύ άτομο είμαι","να βγάλει μια κοκκινίλα να δείξω πόσο παθιασμένο άτομο είμαι","να βγάλει μια ροζίλα να δείξω πόσο ευαίσθητη ψυχή είμαι"κ.ο.κ.

Οι σκέψεις και οι λέξεις από μόνες τους έχουν χρώμα,φίλε/φίλη.Με ότι μελάνη και να είναι γραμμένη,και με το πιο φλογερό κόκκινο,άμα είναι μαύρη θα τη νιώσω(όχι στο μάτι αλλά στο στομάχι-σα σφαίρα...)Αλλά πρέπει να μπορώ να τη δω πρώτα

Και ΟΧΙ ρε φίλε/φίλη,δε θα στραβωθώ για να διαβάσω τις σκέψεις σου-τίποτα δεν αξίζει περισσότερο από την όρασή μου...Αν τις έγραψες γιατί ενδιαφέρεσαι να μου τις δείξεις,φέρτες μπροστά μου,μην τις κρύβεις

Κιόσο ενδιαφέρουσες κιαν είναι,δε θα τις φωτίσω με το ποντικάκι για να τις διαβάσω και για έναν ακόμα λόγο:ο ναρκισσισμός σου με χαλάει...Αν θέλεις να με βάλεις να τις ψάξω,αφού προέρχονται από σένα,μη σώσω και τις βρω.Γιατί ξέρω από τώρα ότι εφόσον δε με νοιάζεσαι-εμένα,τον επίδοξο αναγνώστη σου- σ'αυτό,τίποτα δεν έχεις να μου δώσεις....


Υ.Γ.Τα άνωθεν ισχύουν γενικά και για αυτούς που γράφουν greeklish ενώ μπορούν να γράψουν ελληνικά("είναι άποψη"σου λέει...να την έχεις να τη χαίρεσαι-για τον εαυτό σου),για αυτούς που γράφουν με ψείρες,για αυτούς που γράφουν μπερδεμένα κεφαλαία με μικρά ή λατινικούς με ελληνικούς χαρακτήρες κτλ-η λίστα είναι ατελείωτη αυτών που σε στέλνουν στον οφθαλμίατρο στην αγωνία τους να ξεχωρίσουν με το φαίνεσθαι-ή μάλλον με το"δε φαίνεσθαι"- μήπως και έτσι καταφέρουν να καλύψουν την απουσία του νοήματος...

ΘΥΜΟΣ

Δεν ξέρω τι θα μπορούσα να ευχηθώ στην Αμαλία.Τα λόγια μοιάζουν τόσο λίγα...Να ζήσει μόνο.Αυτό.

Ξέρω όμως τι θα ήθελα να ευχηθώ στα καθάρματα που της έκλεψαν τη ζωή:

ΝΑ ΠΕΘΑΝΟΥΝ ΣΑΝ ΤΑ ΣΚΥΛΙΑ.


Για αυτούς που νομίζουν ότι καθηγητής σημαίνει σώνει και καλά ο πιο μορφωμένος κι έξυπνος και τρέχουν να τους σώσει:
Για να γίνει κάποιος καθηγητής όποιουδήποτε είδους πρέπει να περάσει κάποιες βαθμίδες.Αυτές τις κατακτούν κατά απόλυτη προτεραιότητα οι γιοί,ανηψιοί,μπατζανάκηδες,προστατευόμενοι των ήδη υπαρχουσών κλικών.Αν είσαι ένας γιατρός με όρεξη για διάβασμα,με ταλέντο,εξυπνάδα και ηθική αλλά όχι συγγενολόι στο χώρο,δυσκολεύεσαι από το να πάρεις διδακτορικό ακόμα,όχι να φτάσεις και στο καθηγητηλίκι....Ξέρω γιο μεγαλοκαθηγητή που τελείωσε το διδακτορικό του και έγραφε διδακτικές ώρες πριν ακόμα τελειώσει την ειδικότητά του,ως επιστημονικός συνεργάτης κλινικής(παράνομο για ειδικευόμενο).Παντελώς ΑΧΡΗΣΤΟΣ ως γιατρός.Πώς πήρε πτυχίο;Αφού έδωσε 3 φορές και δεν πέρασε,τον έστειλαν στη Γιουγκοσλαβία απ'όπου τον έφεραν με μεταγραφή.
Τώρα,είναι ήδη λέκτορας...

Exorcism

Σε 1,5 μήνα από τώρα,θα παρευρεθώ σε μία κοινωνική εκδήλωση σε μιαν άλλη πόλη,μακριά από δω που ζω.Μια πόλη που πολύ καλά την ήξερα κάποτε.
Τι τύπου εκδήλωση,δεν έχει σημασία.

Ε,και;Μεγάλη δουλειά,θα έλεγε κάποιος.

Μη βιάζεστε,κύριε κάποιε.Για να λέω εγώ,είναι μεγάλη.Διότι εκεί θα συναντήσω μετά από...(μισό να μετρήσω...)...ναι,περίπου 4 χρόνια,ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΣΕΞ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ.Και ουχί μόνο του,αλλά συν γυναιξί και τέκνω.

Το ένα κακό είναι ότι όταν χωρίσαμε,συνέχιζε να είναι το καλύτερο σεξ της ζωής μου.
Το δεύτερο κακό είναι ότι αν και ακολούθησαν διάφορα σεξ από μέτρια έως πολύ καλά,συνεχίζει μέχρι και σήμερα να κρατά τα σκήπτρα του καλύτερου.Πουτάνα χημεία...
Το τρίτο και χειρότερο είναι ότι δεν ήταν σκέτο σεξ.Μ'αγαπούσε.Κιεγώ,όσο μπορούσα-δεν ήξερα να αγαπάω βλέπεις.
Ούτε και τώρα ξέρω-μέχρι να μη βασανίζω έμαθα

2 χρόνια πηγαινοερχόμασταν-τρώγαμε χιλιόμετρα σα νά'ταν ποπκορν,κάθε Σαββατοκύριακο,μια ο ένας μια ο άλλος.Τα χέρια μας με το που συναντιόμασταν κλείδωναν μαζί και ξαναχώριζαν στην πόρτα του λεωφορείου.2 χρόνια.
-τα χέρια πάντα κλειδωμένα-σα παιδιά χαμένα στο δάσος που έχουν μοναχά το ένα το άλλο στον κόσμο
Εγώ πίστευα ότι θα μπορούσα να συνεχίσω έτσι εσαεί-και τα μυαλά στα κάγκελα.Εκείνος από νωρίς μου είπε ότι τα ήθελε όλα.Ή τίποτα.

Θα παντρευόμασταν λέει.Όλοι το περίμεναν.Πρώτος και καλύτερος αυτός,και μετά οι γονείς του,οι φίλοι του,ο παπάς της ενορίας,όλοι.Τα χέρια συνέχεια κλειδωμένα-τι άλλο να περιμένει κανείς από το αυτονόητο;
Όλοι
Εκτός από μένα.
Γιατί εγώ κάπου βαθιά μέσα μου το ήξερα απ'την αρχή ότι αυτό δε θα γινόταν ποτέ(το γιατί ας μην το ψάξουμε παρακαλώ).Δυστυχώς δε φρόντισα να ενημερώσω κανέναν-μέχρι που ο άμεσα ενδιαφερόμενος το ψυλλιάστηκε από μόνος του...

Δεν υπήρχε ενδιάμεση λύση μου είπε-ήταν ή κουλούρα(his way)ή καθένας στον πάγκο του(the highway).Έξι μήνες προσπαθούσαμε να χωρίσουμε.Την τελευταία φορά που τον είδα,έκλαιγε.Κατάλαβα ότι δεν είχα άλλη ευκαιρία.Πάτησα και ξαναπάτησα το πόδι θυμωμένα κάτω,έκλαψα,είπα ψευτιές("θα το σκεφτώ,λίγο καιρό ακόμα δώσε μου").Με είχε καταλάβει.Δε μασούσε πλέον.
I took the highway.

Ήμουν σα χαμένη.Χέρι χωρίς κλειδωνιά.
Μετά για να μην πονάω,πήρα τη σβήστρα κιέσβησα την περιοχή του από το χάρτη.

Ένα μικρό σημείο με στυλό ήταν το πρόβλημα:η φίλη μου απ'τα φοιτητικά χρόνια που έγινε και αφορμή να γνωριστούμε(ήταν κολλητός του μέλλοντα συζύγου της και στη συνέχεια κουμπάρος της).
"Μα τι έγινε,χάθηκες"μου παραπονιόταν,και δώστου καλέσματα να πάω να τη δω.Και δώστου προσκλητήρια για τα βαφτίσια της πρωτότοκής της(μαντέψτε ποιός τη βάφτισε)και δώστου γκρίνια από τον άντρα της ότι τους γράφω.
Ναι,έτσι ήταν,χάθηκα,απομακρύνθηκα,τους έγραφα,έτσι ήταν.
Είχα τους λόγους μου-δεν ήθελα επαφή με τίποτα που θα μου θύμιζε εκείνον,κρατούσα σφιχτά τη σβήστρα στο χέρι

Δεν το έβαλε κάτω.Ήρθε να με δει.Και ξανάρθε.Οι προσκλήσεις να πάω εγώ συνεχιζόταν και οι απαντήσεις μου ήταν πάντα μασημένες.
Τόσα χρόνια.
Μέχρι την τελευταία της πρόταση για την κοινωνική εκδήλωση που έλεγα πιο πάνω.Όπου δεν είπα το συνηθισμένο αόριστο"θα δούμε".Αυτή τη φορά άκουσα-λίγο ξαφνιασμένη,είναι η αλήθεια-το στόμα μου να λέει"θα έρθω".
Και από τότε δεν μπορώ να ησυχάσω.

Τώρα ο κάποιος,ο οποίος φαίνεται και πολύ σπασαρχίδης,θα μου πει:κι από τώρα μωρή το σκέφτεσαι;κάτσε να έρθει εκείνη η ώρα και το συζητάμε!
Αγαπητέ μου κάποιε,καθόλου μα καθόλου δε με ξέρεις.Άρνηση is my middle name.Το πιθανότερο είναι να μπλοκάρω το επικείμενο γεγονός σα να μην πρόκειται να συμβεί,να έρθει η παραμονή της αναχώρησής μου για τον τόπο του εγκλήματος και να φρικάρω.
Κιακόμα χειρότερα,να φρικάρω τόσο που να βρω μια δικαιολογία του κώλου τελευταία στιγμή και να το αποφύγω.
Δε θέλω να το αποφύγω επιτέλους!Αυτό είναι το εύκολο,το ξέρω καλά,μια ζωή το κάνω.Πόσα παρελθόντα έθαψα ζωντανά χωρίς να τα κλάψω όπως τους πρέπει,κουκουλώνοντάς τα τσάτρα πάτρα με μια στοίβα χώμα κιαυτά είναι εκεί με σάρκα και οστά,ζόμπι σαρκοφάγα που τρέμω στην ιδέα του ανταμώματός τους και τρέχω μακριά τους σαν κυνηγημένη.Όχι πάλι.Όχι ξανά.Θέλω να το ζήσω.Θέλω να το νιώσω ότι και να είναι,να το περάσω όπως τόσοι άνθρωποι τα περνάνε και στέκονται ολόρθοι μετά,να δω ότι δε θα με σκοτώσει,όλόρθη θα στέκομαι κιεγώ μετά,όλα στο μυαλό μου είναι,όλα
Το πήρα απόφαση.Είπα ότι θα πάω και θα πάω.
Είναι αναγκαίο λοιπόν να αρχίσω να προετοιμάζομαι από τώρα.Να το σκέφτομαι,κάθε μέρα.Να πάω όσο έτοιμη γίνεται.

Ήδη έχω φανταστεί τη σκηνή.Η κάμερα εστιάζει στα πολύχρωμα ψηλοτάκουνα Χίλφιγκερ πέδιλά μου(ευκαιρία να τα φορέσω)...σιγά σιγά ανεβαίνει προς τα πάνω και...στοοοοοπ!Θα με πιάσει γυμνή με το βρακί αν συνεχίσει,διότι δεν έχω ακόμα βρει τι να φορέσω.
Πάντως θα 'εχω φροντίσει να είμαι κούκλα.

Τον βλέπω από μακριά.Συγκινούμαι,αλλά προσπαθώ να μην το δείξω.Προχωράω προς το μέρος του μ'εκείνο το χαμόγελο που έχεις όταν αντικρύζεις κάποιον που ήταν κάποτε δικός σου και δε θα πάψει ποτέ να είναι- επειδή το παρελθόν δε σβήνεται τελικά όπως το μολύβι..Αυτός στην αρχή είναι λίγο έκπληκτος-μετά το βλέμμα του παίρνει εκείνο το τόσο γνώριμο γλυκό και πονεμένο ύφος με τις μικρές ρυτίδες στα πλαϊνά των ματιών,που το έψαχνα κάθε φορά από τα παράθυρα του ΚΤΕΛ όταν τον άφηνα...Τον αγκαλιάζω και τον φιλάω.Θα ήθελα να τον κρατήσω για λίγο εκεί,όμως κάτι μου καίει τον κρόταφο-ένα δολοφονικό βλέμμα.
Γκχ γκχ,από δω η Αουρέλια,η γυναίκα μου-χάρηκα,χάρηκα
Δε χάρηκα,καθόλου δε χάρηκα-αυτή είναι;θα μπορούσε και καλύτερα..
Δε χάρηκε,καθόλου δε χάρηκε.Ξέρει.Ξέρει ότι προοριζόμουν για να βρίσκομαι στη θέση της,κιεκεί θα ήμουν αν το είχα θελήσει.Αυτό που όλοι περίμεναν.Και το ξέρω ότι ξέρει,μου τα είχαν πει τότε-κι ότι είναι ζηλιάρα και του κάνει τη ζωή πατίνι.
Κρίμα,δεν ήθελα να κακοπέσει το αγόρι μου.

Παγωμένα χαμόγελα,τα μάτια μου χαμηλώνουν σε ένα μικρό πλάσμα που κρύβεται πίσω από το μπατζάκι του-απ!ποιά είσαι εσύ μωρέ;ε;
Σκύβω κάτω,κοιτάω τη μικρούλα.(Αγνοώ το φύλο του παιδιού του,αλλά δεν μπορώ να το φανταστώ αγοράκι)
"Μπορώ;"ρωτάω τη μαμά της-"φυσικά"απαντάει με αφύσικο ύφος.
Την παίρνω αγκαλιά.Έχει τα μάτια του.Πόσες φορές μου είχε πει ότι ήθελε να κάνουμε κοριτσάκι που νά'χει το χρώμα των ματιών μας.
Το πήρε το χρώμα μας τελικά,και χωρίς τη βοήθειά μου.
Της λέω γλυκόλογα που λένε στα μωρά,αυτή με κοιτάει ανέκφραστη για μια στιγμή,κιαμέσως μετά αρχίζει να σκούζει.Την αφήνω κάτω και τρέχει στη μάνα της,οσμίστηκε φαίνεται ότι δεν είμαι φίλη.
Παίρνω το βλέμμα από το χώμα και το ξανακουμπάω πάνω του-άσπρισε,είχε από τότε αρχίσει να γκριζάρει...κουρασμένος μοιάζει(τι σου κάνει η σκρόφα;δε σ'αγαπάει;πάλι κάποια που σου φέρεται άθλια βρήκες αγάπη μου;δε χόρτασες βασανιστήρια από μένα;).Μη μου χαμογελάς μ'αυτό το χαμόγελο,άσε με να δακρύζω μόνο από μέσα,απ'έξω θα χαλάσει το τέλειο μακιγιάζ
Θέλω να τον ρωτήσω χίλια πράγματα και συγχρόνως θέλω να τον σφίξω στην αγκαλιά μου και να μη λέμε τίποτα,αλλά το βλέμμα που με καίει είναι εκεί και δε θα φύγει αν δεν τον πάρει μαζί.
Εδώ ο σκηνοθέτης αμφιταλαντεύεται:
Η μια εκδοχή-μένουμε λίγο μόνοι(αυτή κυνηγάει το μωρό ή την κατάπιε η γη-δε με νοιάζει)και κοιταζόμαστε χωρίς να μιλάμε,κάνω να του χαϊδέψω το μάγουλο αλλά συγκρατούμαι,όλοι είναι γύρω και μας βλέπουν με την άκρη του ματιού("αυτή καλέ δεν είναι η...""ναι,ναι,σστ,αυτή είναι...ξανάρθε τελικά,είδες;""να παντρεύτηκε λες;πάντως μόνη της είναι εδώ""τι τό'θελε και ήρθε;το είχε πικράνει το αγόρι μας,έρπη ζωστήρα έιχε βγάλει από τη στεναχώρια του τό'ξερες;")
κι εμείς κοιτιόμαστε και ξέρουμε ότι αυτό το βράδυ θα δούμε ταινία από το παρελθόν-ο καθένας στο ταβάνι του...
η άλλη εκδοχή είναι πολύ πιο σύντομη
το βλέμμα που με καίει έρχεται και τον παίρνει γιατί το παιδί γκρινιάζει και πρέπει να το πάνε σπίτι-χαιρετιόμαστε βιαστικά,φεύγουν νωρίς.
Μένω εκεί,πανέμορφη σκαρφαλωμένη στα Χίλφιγκερ,ολόρθη,χαμογελάω αλλά θέλω να φύγω και δεν έχω που να πάω,πρέπει να αντέξω μέχρι αύριο που θα την κάνω για το Rockwave,Γιώργο έλα σώσε με,στήσε από σήμερα τη σκηνή του Σοβιετικού στρατού για 6 άτομα που επιμένεις να κουβαλήσεις μαζί σου και
φέρε μια μπύρα
κιας μη μ'αρέσει

θα πίνω για τρεις μέρες
(Γιώργο κουράγιο)


Επιφοίτηση 19/4:
Μόλις ανακάλυψα μετά από ένα πρόχειρο υπολογισμό,ότι ανάμεσα στο περί ου ο λόγος event (που είναι στα τέλη Ιουνίου)και στο σήμερα,παρεμβάλλεται...χμ....ο Μάιος!Οπότε,έχουμε 2,5 μήνες μέχρι τότε κιόχι ενάμιση που έγραψα!Άλλο και τούτο-ρε λες να βιάζομαι να έρθει η αποφράς ημέρα περισσότερο απ'όσο νόμιζα;......

Που να καταρρεύσει το τούνελ να τους πλακώσει όλους να ησυχάσουμε

Έχετε δει βίντεο κλιπ με Πετρέλη ανθρακωρύχο με μπαρουτοκαπνισμένο"μ'έφαγε το μεροκάματο κι η καρβουνόσκονη"πρόσωπο και κάσκα με φακό,να άδει τρυπώντας με μπλακ εντ ντέκερ(!!!)το τοίχωμα της σπηλιάς;
Εγώ είδα.

Τώρα μπορώ να κλείσω επιτέλους τα μάτια μου.ΤΑ ΕΧΩ ΔΕΙ ΟΛΑ



Τώρα δηλαδή με τα σωστά τους,αυτό κάποιος το σκέφτηκε,και μετά κάποιος πλήρωσε για να το φτιάξουν;Και μετά το προβάλλανε στην τηλεόραση;Και μετά ξύπνησα από τον εφιάλτη ή ακόμα κοιμάμαι;

Τσακ!

Φυσικά και για ακόμη μία χρονιά το αυγό μου στέφθηκε νικητής.Ξέρω να τα διαλέγω η πουτάνα,τα κοιτάω από δω,τα κοιτάω από κει,ψάχνω τα πιο αεροδυναμικά σε σχήμα,τα δοκιμάζω στα μπροστινά δόντια να δω αν είναι χοντρό το τσόφλι
(βασικά ψεύδομαι ασυστόλως-έτσι έκανα παλιά.Φέτος ΕΝΑ είχα όλο κιόλο,αυτό που ήταν στο μέσον από το τσουρέκι που μου έκαναν δώρο οι κουμπάροι,αυτό πήρα).
-Τι λε ρε,το απολιθωμένο έφερες εξυπνάκια;φυσικά και θα τα σπάσει όλα,ποιός ξέρει πόσο καιρό ήταν στο τσουρέκι!είπε ένας φίλος που χρόνια είχα να δω και τον πετύχαμε στον πηγαιμό.
Χεχε.Έτσι κιέγινε.Τριγύρω μου διάφοροι χαμένοι τρώγανε τα δικά τους,ανάλατα, αφού τα καθαρίσανε από τα συντρίμμια που είχαμε αφήσει εγώ και το στάλιον,και στη μέση εγώ,νηστική και περήφανη με το άθικτο πέτρινο καμάρι μου.Μουτς μουτς καλό μου αυγουλάκι,θα το πάρω μαζί μου και σήμερα να συνεχίσει τη νικητήρια πορεία του.
(Μη με παρεξηγείτε-καταβάλω προσπάθειες να βρω κάτι να με χαροποιήσει σ’αυτό το cholesterol fest)

Άντε τώρα,πάω για τη σημερινή μάχη.Χθες τους κοιτούσα να τρων μαγειρίτσα,σήμερα θα τους κοιτάω να τρων αρνί.Πάλι καλά,πάντα έχει και τηγανιτές πατάτες....:)


Και σήμερα δε θα ακούω Έφη Θώδη,αλλά Kaizer chiefs,που μου πήρε δώρο ο Τ.

:)

Το Πάσχα δεν είναι χορτοφάγο

Άλλο ένα Πάσχα λοιπόν...
Not my favorite holiday at all,με όλα τα συμπαρομαρτούντα-αρνιά,κατσίκια,σούβλες,μαγειρίτσες,κεριά να στάζουν στα χέρια σου,Ιησούς από τη Ναζαρέτ για απειρομμυριοστή φορά,βαρελότα να προσεύχεσαι μη σκάσει κανένα πάνω σου,δημοτικά τραγούδια...δεν είμαι της βουκολικής ούτε της θρησκευτικής ούτε της κρεατοφαγικής ίδιαιτέρως,άντε κανένα κεφτεδάκι-εγώ ροκού είμαι και ως αρκούντως ανταγωνιστικό άτομο,μόνο να τσουγκρίζω αυγά μ’αρέσει(και να τρώω τα σοκολατένια)

Θα εξαιρέσω το Πάσχα της Κέρκυρας,όπου πραγματικά ήταν σα να διακτινίστηκα σε άλλο τόπο και χρόνο,και θα σύστηνα την εμπειρία σε όλους ανεξαιρέτως..ΜΑΓΕΙΑ!Σ'εκείνο το πλαίσιο,αυτή η γιορτή έμοιαζε να έχει νόημα

Σήμερα έτυχε να περάσω έξω από ένα πετ σοπ.Σ’ένα κλουβί είδα τα έτερα θύματα αυτής της γιορτής,εκτός από τα αρνάκια και τα κατσικάκια:κοτοπουλάκια,που θα καταλήξουν μπαλάκια και μετά πτωματάκια στα μικρά χέρια μελλοντικών δολοφόνων,που έτσι δε θα μάθουν να εκτιμούν τη ζωή κιαύριο μεθαύριο θα σφάζονται νομίζοντας ότι βρίσκονται σε βίντεο γκέιμ...

Τι μ’έχει πιάσει σήμερα;είναι που ΔΕ Μ'ΑΡΕΣΕΙ λέμε αυτή η γιορτή.Πολύ θάνατο έχει και δεν τον σηκώνει ο οργανισμός μου(κιας είμαι μινόρε τύπος...)...κιεκεί που τάχα γίνεται Ανάσταση και πρέπει υποτίθεται να χαρείς,σου πετάν στα μούτρα πρώτα τα άντερα και την επομένη ολόκληρο το έρμο ζώο να σουβλίζεται με τις ώρες μπροστά στη μούρη σου,σαν τον Αθανάσιο Διάκο


Παρ'όλα αυτά...

άντε βρε!ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΤΕ!(I mean iiiiiiiit)
:)

The Godmother

Την κάτσαμε-ή μάλλον,την έκατσα.

Δεν έπρεπε να αρρωστήσω,δεν έπρεπε.Χάθηκαν πολύτιμες μέρες,και η λαμπάδα Γουίνξ μαγική ατζέντα που παρήγγειλε το βαφτιστήρι 12 φορές μέχρι τώρα(3 από κοντά και 9 δια τηλεφώνου)εξαφανίστηκε από τα μαγαζιά!
Πήγα παντού:Μάμπο-Τζάμπο,Κούκου-Ρούκου,μεγάλα σούπερμάρκετς....Σε ένα η υπάλληλος θεώρησε σωστό να με βασανίσει πριν μου ρίξει την τηγανιά:"είχαμε δύο επιστροφές...(αναθάρρησα)...αλλά...(ναι;)...είναι χαλασμένες,οπότε δεν έχει νόημα..."(έελα!)
Συμπέρασμα:αν κάπου πετύχω το τελευταίο κομμάτι,πιθανότατα θα είναι η χαλασμένη που επεστράφη.

-Πάρτης κάτι άλλο ρε συ,θα το έχει ξεχάσει,είπε άνετος ο κουμπάρος μου,βασισμένος στο απόλυτο ψέμα"παιδί είναι,θα το κοροϊδέψουμε".
-Είσαι καλά ρε συ;σου λέω φροντίζει να μου το υπενθυμίζει σε κάθε ευκαιρία,τώρα θα πάθει Αλτσχάιμερ;

Τζίφος.Έψαξα παντού,ούτε για δείγμα δεν υπάρχει,ούτε καν χαλασμένη.Ή είναι στ'αλήθεια μαγική κιέγινε αόρατη,ή τη διαφήμισαν καλά οι πούστηδες

Μετά από άπειρες προσπάθειες και επανειλημμένες απογοητεύσεις,πήρα τηλ.στην κουμπάρα:
-Έχω ψάξει παντού για τη ρημάδα την ατζέντα,έχει πέσει ακρίδα και δε θα ξαναφέρουν.Έχω εναλλακτική;
-Περίμενε να στη δώσω(ακούγεται φωνή απ'το βάθος)έλα,πες στη νουνά,άμα δεν βρει αυτό που της είπες,τι άλλο να σου πάρει;
-(4χρονη φωνίτσα με μακρόσυρτα φωνήεντα)Νουνάαααα
-Ναι μωρόμου,σ'ακούω
-Νουνάααα,άμα δε βρεις αυτό που σου είπα,........άμα δε βρεις αυτό που σου είπα....νουνάαα,άμα δε βρεις αυτό που σου είπα,νουνά..........
-(δε φαίνεται να καταλήγουμε κάπου)ναι γλυκιά μου,τι;
-Νουνάαα,άμα δε βρεις αυτό που σου είπα.....
Υπομονή
-άμα δε βρεις αυτό που σου είπααα,.............
εδώ θ'αφήσω τα κοκκαλάκια μου,ανάμεσα στις Μπάρμπι Νταντέλιον
...νουνάα,.....άμα δε βρεις....άμα..
Να κόβει άραγε αυτό το σπαθί"Πειρατές της Καραϊβικής";
......δε βρεις αυτό που σου είπα,ξέρεις τι άλλο να μου πάρεις;
Φως στο τούνελ!
-Τι να σου πάρω παιδί μου;
-.....νουνάα
Έσκασε η λάμπα,βαθύ σκοτάδι
-....άμα δε βρεις αυτό που σου είπα,ξέρεις τι άλλο να μου πάρεις;........Να μου πάρεις κάτι άλλο!....

Αχμ,μάλιστα.(Τουλάχιστον δεν έδειξε να απογοητεύεται)

Καλά.

I'll make her an offer she can't resist...