Homo carnivorus

Το κρέας δεν είναι η αγαπημένη μου τροφή-ενίοτε όμως,ο οργανισμός μου παθαίνει στερητικό και το αποζητάει όπως ο μεθυσμένος τον κουβά.Αν και έχω πολλάκις προσπαθήσει να πείσω τον εαυτό μου πως είναι ελάφι και του αρέσουν μόνο οι πρασινάδες,περί τις δύο φορές το μήνα ξυπνάει μέσα μου το σαρκοφάγο και απαιτεί πρωτεΐνη-ιδίως αν τύχει να περνάω από χαμηλό μπαλκόνι γειτονιάς όπου η προκομμένη νοικοκυρά ψήνει σουτζουκάκια...

Μέχρι τώρα για τις κρίσεις αυτού του τύπου,είχα τα μπωλάκια της μαμάς και τα Goody's.Μετά,που μπήκα σε φάση ανεξαρτησίας και συνάμα,ωριμότητας,το μπωλάκι αραίωσε τις εμφανίσεις του.Στο ανήσυχο"δε θα πάρεις φαΐ;;;"της μαμάς,απαντούσα μ'ένα περήφανο"όχι,έχω μαγειρέψει".Και μετά πήγαινα στο φαστφουντάδικο.

Τα φαστφουντάδικα όμως τελευταία,έχουν βαλθεί να με καταστρέψουν.Γιατί όλο και περισσότερο το μπιφτέκι τους μοιάζει με λασπωμένη σόλα.


Τι άλλο μένει λοιπόν;


Να μαγειρέψω.ΚΡΕΑΣ!Ποιά,ΕΓΩ!


Το μεγαλύτερο πρόβλημά μου είναι πως σιχαίνομαι να βλέπω το ωμό κρέας.Κόκκινο.Μαλακό.Με αίματα.Με κόκκαλα.Δεν το συζητώ καν για αυτά που διατηρούν την αρχική μορφή του ζώου-κοτόπουλα,κεφάλια με μάτια κτλ.Βοήθεια!

Οπότε,τι είναι αυτό που απέχει περισσότερο από το πρωτότυπο;Εύκολο:Ο ΚΙΜΑΣ.

Είπα λοιπόν στη μαμά(...)να μου αγοράσουν κι εμένα λίγο κιμά όταν πάνε να πάρουν γι αυτούς από το αξιόπιστο κρεοπωλείο της γειτονιάς.
Εγώ μια κουβέντα είπα,αυτή το πήρε ζεστά και μου αγόρασε την άλλη μέρα.Γρήγορο πιστόλι.
Ρώτησα πόσο καιρό κρατάει στην κατάψυξη,μου είπαν μήνες,ησύχασα.

Πέρασαν μήνες.Κάθε φορά που άνοιγα να βγάλω παγάκια,η αγχωτική σακκούλα ήταν εκεί και με κοιτούσε με επικριτικό ύφος."Αυτό είναι που ωρίμασες;Αααχ...Έχει δίκιο η μάνα σου πως δεν υπάρχει περίπτωση να βρεις άντρα που θα κάτσει να τον ταΐζεις ντελίβερι"...

Από χθες λοιπόν πήρα την απόφαση πως αυτή η Κυριακή θα ήταν η Κυριακή της Απόκρεω για τούτο το έρμο σπίτι.Μέχρι και τριμμένη φρυγανιά και μαϊντανό αγόρασα απ'το σούπερ.Δεν είχα άλλη δικαιολογία.The time had come.Θα έφτιαχνα μπιφτέκια.

Χρειαζόμουν μια συνταγή,οπότε έψαξα στο ιντερνετ,όπου βρήκα 1500.Το κακό είναι πως μεταξύ τους υπήρχαν μικροδιαφορές,π.χ.η μια έλεγε ξύδι,η άλλη όχι.Η μια έλεγε,ψωμί,η άλλη φρυγανιά,η άλλη γάλα,η άλλη φύλλα δάφνης,η άλλη ρίγανη,η άλλη μόνο κρεμμύδι,η άλλη και σκόρδο.
Αφού είχα και σκόρδο και κρεμμύδι,περισσέματα από μιαν άλλη απόπειρα ωριμότητος(φακή),είπα να βάλω και τα δυο.

Άλλο πρόβλημα:πόσος είναι ο κιμάς που έχω;Οι συνταγές πάνε ανάλογα με την ποσότητα,και ζυγαριά δεν έχω.
Αποφάσισα,τελείως αυθαίρετα,πως είναι μισό κιλό.


Τον έβγαλα από βραδίς(τό'χε επισημάνει η μαμά)για να ξεπαγώσει,και μετά τον ξέχασα.Μέχρι σήμερα το πρωί που πήγα να φτιάξω τον καφέ μου και είδα τη σακούλα μέσα στο νιπτήρα.


Τη σήκωσα στον αέρα.Η άμορφη,κοκκινοκαφέ μάζα επέπλεε μέσα σ'ένα αιμάτινο ζουμί



Γεμάτη αηδία,το ξανάφησα κάτω.Ήπια τον καφέ μου,βγήκα πήρα τις εφημερίδες μου,και μετά από καμμιά ώρα,πήρα βαθιά ανάσα και ξαναπλησίασα το νιπτήρα.

Έχυσα το ζουμί και πέταξα τη μάζα σ'ένα βαθύ μπωλ(μια σαλατιέρα-είναι το πιο βαθύ που διαθέτω).Δυστυχώς δεν ήταν όσο βαθύ θα ήθελα-ακόμα το έβλεπα.Κόκκινο ζουμί άρχισε να μαζεύεται πάλι γύρω από τη μάζα.

Για άλλη μισή ώρα βρήκα διάφορες δουλειές να με κρατήσουν μακρυά από τον πάγκο.Τελικά,ξαναπήγα κοντα και είπα αυστηρά"τέρμα τ'αστεία!Άντε,τελείωνε!"στο παραμορφωμένο είδωλό μου πάνω στη βρύση

Μάζεψα γύρω γύρω τα υλικά.Θυμήθηκα απ'την προηγούμενη φορά με τα κρεμμύδια και τα σκόρδα,πως τα χέρια μου βρωμούσαν για μια βδομάδα παρά το ότι τα έτριψα μετά με ό,τι μπορεί να βάλει ο ανθρώπινος νους:κατακάθι τούρκικου καφέ,λεμόνι,σόδα,με την ανάποδη πλευρά ενός κουταλιού(το μέταλλο λέει πως διώχνει τη βρώμα),παπάρια.Τίποτα δεν έγινε μέχρι να περάσει ένα δεκαήμερο και να αλλάξω δερματικά κύτταρα.
Οπότε τώρα,ήμουν προετοιμασμένη.Φόρεσα κάτι διαφανή πλαστικά γάντια(νομίζω από μια βαφή μαλλιών μου είχαν ξεμείνει στο συρτάρι),πήρα και τον τρίφτη κι άρχισα.

Πολύ σύντομα τα πάντα χάθηκαν πίσω από κύμα δακρύων,συνέχιζα παρόλα αυτά μέχρι δια της αφής να νιώσω πως το κρεμμύδι εξαφανίστηκε.Μετά,ψαχουλεύοντας,έπιασα το σκόρδο.

Το σκόρδο περιέργως,δεν συμπεριφέρθηκε τόσο καλά με τον τρίφτη όσο το κρεμμύδι.Μέσα από τη θολούρα διέκρινα πως αντί να έχει περάσει απ'την άλλη πλευρά σε ρινίσματα,ήταν ακόμα στο χέρι μου,αλλά είχε γίνει σαν μαλλιαρό.Αντιθέτως,οι άκρες από τα πλαστικά γάντια είχαν τριφτεί μια χαρά.


(γκριμάτσα"μου ρίξανε μια σαμπανιέρα παγάκια στην πλάτη")


Άφησα τον τρίφτη κι έπιασα ένα μαχαίρι.Για τα κομματάκια πλαστικού αποφάσισα να μην ανησυχήσω τώρα,αλλά το βράδυ που θα με τρέχουν στα επείγοντα.

Έκοψα όπως όπως το σκόρδο,έβγαλα τα γάντια και πέταξα μέσα στη σαλατιέρα και τα υπόλοιπα υλικά,παίρνοντας την αυθόρμητη απόφαση να μην μετρήσω ποσότητες αλλά να τα βάλω με το μάτι,όπως κάνουν οι έμπειρες μαγείρισσες.
(Ο πραγματικός λόγος που επένδυσα στην τύχη του πρωτάρη ήταν πως βιαζόμουν να τελειώνω γιατί βαρέθηκα)

Έβαλα ένα βιολογικό αυγό,φρυγανιά-με το μάτι-,ρίγανη,ξύδι,αλάτι πιπέρι όλα με το μάτι.Κι άρχισα να ζυμώνω.Θυμόμουν πως η συνταγή έλεγε ζύμωμα για 15 λεπτά.

Στο 10λεπτο,κάτι δεν μου πήγαινε καλά...Είχε τύχει να δω κάποιες φορές κιμά ζυμωμένο,και κάτι διαφορετικό υπήρχε,μα δεν μπορούσα να εντοπίσω τι...Το χρώμα ίσως;..


Νταν!Ξέχασα το μαϊντανό!


ουφ γμτ,πλύνε χέρια πάλι,ψιλόκοβε,λέρωσε το σύμπαν...


Έριξα και το μαϊντανό και συνέχισα μέχρι που έληξε το τέταρτο.Στη διάρκεια του ζυμώματος,όλο και κάτι έβγαζα από το μείγμα-κλωνάρια μαιντανού και ολόκληρα αγκωνάρια σκόρδου.Όταν ήμουν μικρή,έτσι κι έβλεπα έστω και μια σταλιά πρασινάδα να ξεχωρίζει μέσα στο μπιφτέκι μου τό'φτυνα,και τώρα ήταν γεμάτο από ξένα σώματα μεγάλα σα κοτρώνες.Έβγαζα,έβγαζα,ελπίζω να μην τα έβγαλα όλα κι έμεινε σκέτος ο κιμάς!

Λέω"ελπίζω",ενεστώτα,γιατί τώρα που γράφω ακόμα δεν τελείωσα,το άφησα μέσα στο ψυγείο για μια ώρα,όπως λέει η συνταγή.

Ψάχνοντας να δω πόση ώρα και σε πόσους βαθμούς πρέπει να τα ψήσω,ξαναδιάβασα τα υλικά.

Ναι,όντως λέει "ρίγανη".

Μόνο που...λέει να την πασπαλίσεις ενώ τα ψήνεις,πάνω στα μπιφτέκια και τις πατάτες!


Εγώ που την έβαλα ΜΕΣΑ στον κιμά;Κι έβαλα και μπόλικη,με το μάτι,μη χέσω...



Θεέ μου...



Τι θα βγει;


Το χειρότερο είναι,πως θα έχω επισκέψεις που θα έρθουν αφάγωτες!Θα μυρίσουν το ριγανομπίφτεκο με τα κομματάκια πλαστικού,θα πουν"μμμ,τι καλό έφτιαξες;",κι εγώ θα πρέπει να είμαι ευγενική και να τους φιλέψω!


Με βλέπω στη φυλακή,σαν εκείνη με τα τηγανόψωμα...




Update 1

Τζάμπα ανησυχούσα.ΔΕΝ ΜΥΡΙΖΕΙ ΩΡΑΙΑ...

Update 2

Η περιλάλητη τύχη του πρωτάρη είναι μια μαλακία και μισή.Δεν έχω δοκιμάσει χειρότερο μπιφτέκι/slash/κεφτέ στη ζωή μου όλη.Έβαλα μια παχιά στρώση αλατιού(καθότι ΑΠΟΛΥΤΩΣ ανάλατο)μπας και στρώσει,έξυσα την καφετιά γλίτσα(τι είναι πάλι αυτό το φαινόμενο;)που μαζεύτηκε στην επιφάνεια και προσπάθησα να αγνοήσω το χρουτς χρουτς των κρεμμυδιών και το μαϊντανό που είναι σα να τον μασάω κατευθείαν από το ματσάκι..Και να μη μιλήσω για το σκόρδο!Προς θεού,μη βάλετε σκόρδο!Όχι άλλο σκόρδο!

Μισή ώρα λέει η συνταγή,μιάμιση το έχω μέσα στο φούρνο και πάλι άψητο μου φαίνεται.Ανέβασα βαθμούς,κατέβασα βαθμούς,γύρισα απ'τη μια,απ'την άλλη,έβαλα ένα κιλό αλάτι,άλειψα κι άλλο λάδι,κάηκα,κι ακόμα περιμένω.Και είμαι τόσο εγωίστρια,που να δεις που θα το φάω κι από πάνω για να μην παραδεχτώ ότι απέτυχα!

(ευτυχώς οι επισκέψεις αργούν ακόμα)

Update 3

Δύο ώρες κι ακόμα ψήνω 4 γαμημένα μπιφτεκάκια...Έχω ακούσει 3 φορές ολόκληρο το cd του Mike Oldfield...

Update 4

Οι επισκέψεις με το που μπήκαν ρώτησαν:γύρο παρήγγειλες;

Τουλάχιστον,τους μύρισε κρέας...

Άλλος έλεγε πως είναι άρρωστος και δεν πεινάει,άλλος πως είναι φαγωμένος,αλλά δεν τη γλίτωσαν-τους έβαλα να δοκιμάσουν με το ζόρι.Η ετυμηγορία ήταν:

-Απολύτως ανάλατο.Ο μόνος τρόπος λέει για να ξέρεις πόσο αλάτι να βάλεις,είναι ΝΑ ΔΟΚΙΜΑΣΕΙΣ ΤΟΝ ΚΙΜΑ ΩΜΟ!Και δεν τρώω σκατά καλύτερα;

-ΠΟΛΥ σκόρδο...

-Ψήνοντάς το 3 ώρες το πρώην ζωντανό,ε,τι να κάνει,ήρθε κι έγινε κόκκαλο.Φυσικά και έφταιγε πως προσπαθούσα να το ψήσω σε βαθμούς που είναι για ηλιοθεραπεία,και όχι για ψήσιμο...

Παγανισμός

Αυτή η κωλογειτονιά που-δυστυχώς,ακόμα-μένω,μέσα στα εκατομμύρια στραβά της,έχει και μερικά καλά...π.χ.όποτε γίνεται γλέντι γάμου στα πέριξ(όπως αυτή τη στιγμή που μιλάμε,στο δρόμο ακριβώς από κάτω),σκάνε μύτη κάτι φο-βε-ροί τύποι με μεγάλα τύμπανα και ταμπούρλα,στέκονται όρθιοι μέσα στο δρόμο και ξεκινάνε να παίζουν με έναν τόσο πορωτικό τρόπο...
που ξυπνάει μέσα σου η μαινάδα,το συλλογικό ασυνείδητο και ο Κρο-Μανιόν μαζί,και θέλεις να βγεις έξω γδυτή,να τρέξεις μέσα στο δάσος ξυπόλητη και να χορέψεις μέχρι να λιποθυμήσεις,με τον ιδρώτα να τρέχει στο πύρινο κορμί σου..(ε,καλά,κόψε κάτι ρε μαέστρο)



Επειδή δάσος δεν έχουμε,βγήκα στο μπαλκόνι με το βρακί κι ένα μήλο στο χέρι και τους έβλεπα.Close enough...




(Υ.Γ.Είμαι σε ψηλό όροφο και το μπαλκόνι είναι χτιστό-όχι τίποτ'άλλο,να μην παρεξηγηθώ.Για μια περσόνα ζούμε :)

Καλώς τηνε κι ας άργησε

ΑΝΟΙΞΤΕ ΣΑΜΠΑΝΙΕΣ ΚΑΙ ΜΠΟΥΚΑΛΙΑ ΚΟΚΚΙΝΟ ΓΛΥΚΟ ΚΡΑΣΙ,ΣΦΑΞΤΕ ΑΡΝΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΣΧΟ ΤΟ ΣΙΤΕΥΤΟ-όχι,κάτσε,δε μ'αρέσουν τα κρέατα...χμμμ...ΒΡΑΣΤΕ ΚΑΛΑΜΠΟΚΙΑ ΚΑΙ ΚΟΨΤΕ ΣΑΛΑΤΕΣ ΛΑΧΑΝΟ/ΚΑΡΟΤΟ,ΚΙ ΑΣ ΦΑΜ-τι;....τι εννοείς"τι ανοστιές είναι αυτές",εμένα αυτά μ'αρέσουν!....καλά,έχεις δίκιο,πρέπει να σκεφτώ και τους άλλους...τι θες;Ή μάλλον,άσε,ξέρω...
...ΠΑΡΑΓΓΕΙΛΤΕ ΤΣΙΖΜΠΕΡΓΚΕΡ ΚΑΙ ΜΑΚΑΡΟΝΑΔΕΣ ΝΑΠΟΛΙΤΑΝΑ-ευχαριστημένη;άντε μπράβο:)-ΚΙ ΑΣ ΦΑΜΕ ΝΑ ΕΥΦΡΑΝΘΟΥΜΕ ΔΙΟΤΙ....



ΓΥΡΙΣΕ Η ΑΣΩΤΗ!





Περί της μουσικής μου ο λόγος,η οποία ήταν χαμένη και βρέθηκε,ήταν νεκρή και ξανάζησε,γύρισε για τα καλά και δε θα την αφήσω να ξαναφύγει!







Ευγενικός χορηγός της τελετής επιστροφής:88μισό



Μουσική υπόκρουση ανάρτησης(σικ):Όναρ-γαλάζιες ερωμένες
(τι μου θύμισες τώρα...)




Ωραία.Αν συνεχίσει έτσι το πράγμα,σε λίγο θα είμαι έτοιμη και να ξαναερωτευτώ...Λίγο μόνο χρόνο χρειάζομαι ακόμα...Ακόμα λίγο...

Scrabbled

Διάλειμμα.

Διάλλειμα.

Διάλλειμμα.



Διάλυμα.Διλάλημα.Διάλημμα.





Αλμίδια...

Μολών ολέ

Κιούριοι αθλητικοί σχολιαστές-σπορτσκάστερς-πως διάλο σας λένε,εκεί στην ελληνική τηλεόραση 1,για κοιτάχτε λίγο την ημερομηνία λήξεως στο Λουκοζέιντ σας.Διότι δεν εξηγούνται αλλιώς σχόλια(στον προημιτελικό με την Ισπανία)του τύπου:

-"Πάρτε λεξοτανίλ(!),πάρτε καρδιοτονωτικά"προέτρεπε τον κόσμο ο ένας σχολιαστής παύλα-ψυχίατρος,για να αντέξει το άγχος του αγώνα,και

πάνω που είχε οίστρο,τον κόβει ο διπλανός του που μάλλον είχε πρόσφατους τους"300",για να πει το δικό του(κυρία,κυρία,το δικό μου είναι πιο ωραίο!):

-Μα πες μου,δεν πιστεύεις πως είναι μάχη ταυρομάχων με Σπαρτιάτες αυτή;


Ζμπόινγκ...

(καλέ μήπως έτσι γκάου είναι γενικά αυτοί οι άνθρωποι και απλά εγώ δεν παρακολουθώ αθλητικά αρκετά συχνά;)

Παρόρμηση

Βρέχει...Αυτή η βροχή που είναι σα να είσαι χορτάρι και να σε ποτίζουν με λάστιχο-πυκνή,δυνατή,χορταστική.Την κοιτάζω κρατώντας τις δύο φέτες της κουρτίνας σαν τσεμπέρι γύρω απ'το κεφάλι μου και προσπαθώ να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που βρέθηκα κάτω από βροχή χωρίς ομπρέλλα και χωρίς να με νοιάζει που τα μαλλιά μου θα γίνουν αφάνα.Ένα καλοκαίρι μού'ρχεται σαν εικόνα,πριν χρόνια,μετά τη δουλειά-μ'έπιασε η καταιγίδα στο γυρισμό προς το σπίτι(το παλιό το σπίτι,της μαμάς).Καταρράκτες νερού.Φορούσα ένα κόκκινο(εγώ;κόκκινο;περίεργο...)μπλουζάκι.Ντρεπόμουν του θανατά,γιατί είχε κολλήσει πάνω μου κι ένιωθα σα διαγωνιζόμενη σε wet t-shirt contest,οπότε προχωρούσα παλεύοντας από τη μια να το ξεκολλήσω από το στήθος μου,κι από την άλλη να κρατήσω στα πόδια μου τα ξώφτερνα που έδειχναν τάσεις αυτομόλησης-το αριστερό τα κατάφερε και μετατράπηκε σε κρις κραφτ με το που πήγα να διασχίσω ένα χείμαρρο που για χρόνια τον ήξερα σαν "οδός Αθανασίου Διάκου"...
Ή μήπως δε γυρνούσα από τη δουλειά;Μήπως ήμουν έφηβη και επέστρεφα από το φροντιστήριο αγγλικών;Ναι,μόνο έτσι εξηγείται η ανάμνηση από το κόκκινο μπλουζάκι-κάποιος με υποχρέωσε να το φορέσω,δεν μπορεί να ήταν δική μου επιλογή.Από την εφηβεία και μετά άρχισε η κυριαρχία του μαύρου.Και των παντελονιών.

Κι αν μπλέκω τις αναμνήσεις,η θύμηση της αίσθησης είναι η ίδια..Το νερό να τρέχει πάνω στο πρόσωπό μου,να μουσκεύει κάθε πόντο του σώματός μου...Ελευθερία.Όπως όταν κολυμπάς γυμνός.Η βροχή διαπερνάει το στρώμα των ρούχων που μας επιβάλλει η κοινωνία,ο πολιτισμός,τα πρέπει...Τρυπώνει κάτω από τα μαύρα,άσπρα,επώνυμα ή αβάφτιστα καλύμματα που έχεις επιλέξει να σε κρύβουν-ΝΟΜΙΖΕΙΣ- και φτάνει στο δέρμα..Γυμνός.Ελεύθερος.



Πάω να περπατήσω-χωρίς ομπρέλλα.Να ξανανιώσω.Να ξαναθυμηθώ.Να τα έχω φρέσκα,γιατί ποιός ξέρει αν το μελλοντικό παιδί μου θα προλάβει να μάθει τι είναι βροχή;Θα πρέπει να του τα πω εγώ.
Άσε που σκόπευα ούτως ή άλλως να λούσω τα μαλλιά μου το βράδυ...




Υ.Γ.Έλα ρε γαμώτο!Μέχρι να τα γράψω...σταμάτησε...